Θα μείνει η χώρα στην ευρωζώνη και το ευρώ και θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και από κοινοτικά κονδύλια;
Αγχωμένος από τις δραματικές
εξελίξεις των τελευταίων 24ώρων στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές
μας, αναζητώ διέξοδο στον Οδυσσέα Ελύτη. Διαβάζω στο «Αξιον Εστί»: «Οπου
και να σας βρίσκει το κακό αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».
Προσθέτω: Μνημονεύετε και Οδυσσέα Ελύτη και στρατηγό Μακρυγιάννη.
Μνημονεύεω Διονύσιο Σολωμό: «Με τα ρούχα αιματωμένα / Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά / Να γυρεύεις εις τα ξένα / Αλλα χέρια δυνατά. // Μοναχή το δρόμο επήρες, / Εξανάλθες μοναχή· / Δεν είν' εύκολες οι θύρες / εάν η χρεία τες κουρταλή. // Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, / Αλλ' ανάσασιν καμιά· / Αλλος σου έταξε βοήθεια / Και σε γέλασε φρικτά (Υμνος εις την Ελευθερίαν).
Μνημονεύω Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη: «Τι εζήτει η Βενετία πέμπουσα τους στόλους τούτους εις το Αιγαίον; Ο,τι ζητεί ο σφαγεύς παρά του θύματος, τας σάρκας αυτού, ίνα κορέσει την πείναν του. Διατί τοσούτοι εργολάβοι των κατακτήσεων, των ως διά δημοπρασίας εκτελουμένων; Η Βενετία προσηγόρευεν εαυτήν Πολιτείαν, και είχεν υιούς τυράννους. Τοις έδιδε το χρίσμα της και τους έπεμπεν ίνα κατακυριεύσωσι της γης (...) Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν» (από το μυθιστόρημα «Οι έμποροι των Εθνών»).
Μνημονεύω Οδυσσέα Ελύτη: «Στο συντομότατο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα σε πέντε στίχους του Ιβυκου και άλλους τόσους του Κάλβου, πρόφτασε ν' αφυπνιστεί από τον πρωτογονισμό και την ωμοφαγία της η ομάς των λαών που επέτυχε στην συνέχεια να συγκροτήσει τα κράτη της Ευρώπης, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.
Βουτηγμένα στο συμφέρον, όπως οι ποντικοί στο λάδι, και για ένα διάστημα τόσο χαμηλής μετατρεψιμότητας που και ο τελευταίος φθόγγος της φωνής τους να 'χει σταθεί ανάμεσα στην ρίνα και τον λάρυγγα. Δόξα να 'χει ο Θεός που εις την κορυφή του Ομήρου εστάθηκεν της θαλάσσης ο θρους και των ανοιχτών φωνηέντων το πάφλασμα. Πολλές ρήσεις έχουμε δει ν' ανατρέπονται, ποτέ όμως την αποφθεγματική εκδοχή: Οπου γλώσσα πατρίς» («Ο Κήπος με τις αυταπάτες»).
Μνημονεύω στρατηγό Μακρυγιάννη: «Τους κατάτρεξαν οι Ευρωπαίγοι τους δυστυχείς Ελληνες. Εις της πρώτες χρονιές εφοδίαζαν τα κάστρα των Τούρκων· τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα διά να μην υπάρξουν. Η Αγγλία τούς θέλει να τους κάμει Αγγλους με την δικαιοσύνην την αγγλική, καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσσοι Ρούσσους και ο Μετερνίκ της Αούστριας Αουστριακούς - Κι' όποιος τους φάγη από τους τέσσερους. Και τους λευτερώνουν χειρότερα κι' από τους Τούρκους» («Απομνημονεύματα»).
Θα μνημονεύσω κι έναν σύγχρονο στίχο από την τελευταία ποιητική συλλογή του συναδέλφου δημοσιογράφου και ποιητή Σπύρου Κατσίμη με τίτλο «Πρωτοχρονιά 2014». «Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ: / Ετρωγα σ' ένα χώρο κοινό / με άγνωστους ανθρώπους, μοιραζόμουν / το λιγοστό φαγητό τους / και μετά / στο κρύο πεζοδρόμιο, κοιμισμένος / με μια κουβέρτα, τιναζόμουν / απ' τα πυροτεχνήματα του νέου χρόνου» (ποιητική συλλογή «Μεταφορά», εκδόσεις Γαβριηλίδης).
Οσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν τη νεοελληνική ιστορία και ειδικά την ιστορία των δανείων, που έπαιρνε με βαρείς όρους η χώρα από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του 1821 για να καλύψει τις πολεμικές δαπάνες και για να ορθοποδήσει, δεν περίμεναν μια διαφορετική εξέλιξη στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές. Παρέμειναν οι δανειστές και «εταίροι» μας ανάλγητοι μπροστά στο δράμα που προκάλεσαν με τη λιτότητα στον ελληνικό λαό και αμετακίνητοι στις αξιώσεις τους να πληγούν κι άλλο με φόρους και περικοπές στο εισόδημά τους οι ασθενέστεροι και ήδη εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι και εργαζόμενοι. Και αυτοί μεν φροντίζουν τα συμφέροντά τους επιβεβαιώνοντας τη ιστορική ρήση του στρατηγού Ντε Γκολ ότι «οι λαοί δεν έχουν φίλους, έχουν συμφέροντα», η ελληνική πλευρά τι κάνει, για να ανακουφιστεί ο ελληνικός λαός με ουσιαστική μείωση των χρεών και με ενισχύσεις για να βγούμε από την κρίση και να μπούμε στον σωτήριο δρόμο της ανάπτυξης, που παραμένει κλειστός;
Οσοι είχαν το κουράγιο να παρακολουθήσουν το περασμένο Σάββατο την εξαντλητικής διάρκειας συζήτηση στη Βουλή για το δημοψήφισμα, δεν πληροφορήθηκαν τίποτε περισσότερο από όσα ήδη γνώριζαν για τις θέσεις και τις προθέσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ακουσαν τα ίδια και τα ίδια, δηλαδή τις αλληλοκατηγορίες, ενώ είναι ώρα για ρεαλιστικές προτάσεις και πρωτοβουλίες, που για να ευδοκιμήσουν θα πρέπει να παραμεριστούν οι αντιθέσεις προκειμένου να εξυπηρετηθεί το εθνικό συμφέρον. Οι τηλεθεατές της συζήτησης δεν πήραν απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα, που αυτόματα έχουν τεθεί με την έγκριση (Ναι) ή την απόρριψη (Οχι) της κυβερνητικής πρότασης για το δημοψήφισμα.
Τα κρίσιμα ερωτήματα είναι: Τι θα κάνει η κυβέρνηση την επομένη του δημοψηφίσματος, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα; Θα μείνει η χώρα στην ευρωζώνη και το ευρώ και θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ και από κοινοτικά κονδύλια; Απαντήσεις πρέπει να δοθούν, για να ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε την Κυριακή.
Μνημονεύεω Διονύσιο Σολωμό: «Με τα ρούχα αιματωμένα / Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά / Να γυρεύεις εις τα ξένα / Αλλα χέρια δυνατά. // Μοναχή το δρόμο επήρες, / Εξανάλθες μοναχή· / Δεν είν' εύκολες οι θύρες / εάν η χρεία τες κουρταλή. // Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, / Αλλ' ανάσασιν καμιά· / Αλλος σου έταξε βοήθεια / Και σε γέλασε φρικτά (Υμνος εις την Ελευθερίαν).
Μνημονεύω Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη: «Τι εζήτει η Βενετία πέμπουσα τους στόλους τούτους εις το Αιγαίον; Ο,τι ζητεί ο σφαγεύς παρά του θύματος, τας σάρκας αυτού, ίνα κορέσει την πείναν του. Διατί τοσούτοι εργολάβοι των κατακτήσεων, των ως διά δημοπρασίας εκτελουμένων; Η Βενετία προσηγόρευεν εαυτήν Πολιτείαν, και είχεν υιούς τυράννους. Τοις έδιδε το χρίσμα της και τους έπεμπεν ίνα κατακυριεύσωσι της γης (...) Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν» (από το μυθιστόρημα «Οι έμποροι των Εθνών»).
Μνημονεύω Οδυσσέα Ελύτη: «Στο συντομότατο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα σε πέντε στίχους του Ιβυκου και άλλους τόσους του Κάλβου, πρόφτασε ν' αφυπνιστεί από τον πρωτογονισμό και την ωμοφαγία της η ομάς των λαών που επέτυχε στην συνέχεια να συγκροτήσει τα κράτη της Ευρώπης, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.
Βουτηγμένα στο συμφέρον, όπως οι ποντικοί στο λάδι, και για ένα διάστημα τόσο χαμηλής μετατρεψιμότητας που και ο τελευταίος φθόγγος της φωνής τους να 'χει σταθεί ανάμεσα στην ρίνα και τον λάρυγγα. Δόξα να 'χει ο Θεός που εις την κορυφή του Ομήρου εστάθηκεν της θαλάσσης ο θρους και των ανοιχτών φωνηέντων το πάφλασμα. Πολλές ρήσεις έχουμε δει ν' ανατρέπονται, ποτέ όμως την αποφθεγματική εκδοχή: Οπου γλώσσα πατρίς» («Ο Κήπος με τις αυταπάτες»).
Μνημονεύω στρατηγό Μακρυγιάννη: «Τους κατάτρεξαν οι Ευρωπαίγοι τους δυστυχείς Ελληνες. Εις της πρώτες χρονιές εφοδίαζαν τα κάστρα των Τούρκων· τους κατάτρεχαν και τους κατατρέχουν ολοένα διά να μην υπάρξουν. Η Αγγλία τούς θέλει να τους κάμει Αγγλους με την δικαιοσύνην την αγγλική, καθώς οι Μαλτέζοι ξυπόλυτους και νηστικούς, οι Γάλλοι Γάλλους, οι Ρούσσοι Ρούσσους και ο Μετερνίκ της Αούστριας Αουστριακούς - Κι' όποιος τους φάγη από τους τέσσερους. Και τους λευτερώνουν χειρότερα κι' από τους Τούρκους» («Απομνημονεύματα»).
Θα μνημονεύσω κι έναν σύγχρονο στίχο από την τελευταία ποιητική συλλογή του συναδέλφου δημοσιογράφου και ποιητή Σπύρου Κατσίμη με τίτλο «Πρωτοχρονιά 2014». «Είδα ένα όνειρο χθες το βράδυ: / Ετρωγα σ' ένα χώρο κοινό / με άγνωστους ανθρώπους, μοιραζόμουν / το λιγοστό φαγητό τους / και μετά / στο κρύο πεζοδρόμιο, κοιμισμένος / με μια κουβέρτα, τιναζόμουν / απ' τα πυροτεχνήματα του νέου χρόνου» (ποιητική συλλογή «Μεταφορά», εκδόσεις Γαβριηλίδης).
Οσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν τη νεοελληνική ιστορία και ειδικά την ιστορία των δανείων, που έπαιρνε με βαρείς όρους η χώρα από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης του 1821 για να καλύψει τις πολεμικές δαπάνες και για να ορθοποδήσει, δεν περίμεναν μια διαφορετική εξέλιξη στις διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης με τους δανειστές. Παρέμειναν οι δανειστές και «εταίροι» μας ανάλγητοι μπροστά στο δράμα που προκάλεσαν με τη λιτότητα στον ελληνικό λαό και αμετακίνητοι στις αξιώσεις τους να πληγούν κι άλλο με φόρους και περικοπές στο εισόδημά τους οι ασθενέστεροι και ήδη εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι και εργαζόμενοι. Και αυτοί μεν φροντίζουν τα συμφέροντά τους επιβεβαιώνοντας τη ιστορική ρήση του στρατηγού Ντε Γκολ ότι «οι λαοί δεν έχουν φίλους, έχουν συμφέροντα», η ελληνική πλευρά τι κάνει, για να ανακουφιστεί ο ελληνικός λαός με ουσιαστική μείωση των χρεών και με ενισχύσεις για να βγούμε από την κρίση και να μπούμε στον σωτήριο δρόμο της ανάπτυξης, που παραμένει κλειστός;
Οσοι είχαν το κουράγιο να παρακολουθήσουν το περασμένο Σάββατο την εξαντλητικής διάρκειας συζήτηση στη Βουλή για το δημοψήφισμα, δεν πληροφορήθηκαν τίποτε περισσότερο από όσα ήδη γνώριζαν για τις θέσεις και τις προθέσεις της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ακουσαν τα ίδια και τα ίδια, δηλαδή τις αλληλοκατηγορίες, ενώ είναι ώρα για ρεαλιστικές προτάσεις και πρωτοβουλίες, που για να ευδοκιμήσουν θα πρέπει να παραμεριστούν οι αντιθέσεις προκειμένου να εξυπηρετηθεί το εθνικό συμφέρον. Οι τηλεθεατές της συζήτησης δεν πήραν απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα, που αυτόματα έχουν τεθεί με την έγκριση (Ναι) ή την απόρριψη (Οχι) της κυβερνητικής πρότασης για το δημοψήφισμα.
Τα κρίσιμα ερωτήματα είναι: Τι θα κάνει η κυβέρνηση την επομένη του δημοψηφίσματος, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα; Θα μείνει η χώρα στην ευρωζώνη και το ευρώ και θα συνεχίσει να χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ και από κοινοτικά κονδύλια; Απαντήσεις πρέπει να δοθούν, για να ξέρουμε τι θα ψηφίσουμε την Κυριακή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου