Ο νομπελίστας καθηγητής τάσσεται σαφώς υπέρ του
«όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Η τρόικα θέλει να συνεχίσει επ'
αόριστον την ίδια πολιτική σημειώνει. Μεγάλες οι πολιτικές συνέπειες
ενός «ναι».
Τώρα λοιπόν τα πράγματα είναι σοβαρά: οι
ελληνικές τράπεζες έκλεισαν, οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων
επιβλήθηκαν. Το Grexit δε βρίσκεται πια πολύ μακριά από αυτό το σημείο –
η φοβερή και τρομερή μητέρα όλων των bank run έχει συμβεί ήδη, κάτι που
σημαίνει ότι η ανάλυση κέρδους-κόστους από εδώ και στο εξής είναι πολύ πιο ευνοϊκή για το Grexit από ό,τι ήταν πριν.
Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι κάποιες αποφάσεις πρέπει τώρα να περιμένουν μέχρι το δημοψήφισμα.
Θα ψήφιζα όχι, για δύο λόγους. Πρώτον, όσο κι αν η προοπτική μίας εξόδου από το ευρώ φοβίζει τους πάντες – κι εμένα προσωπικά – η Τρόικα αυτή τη στιγμή απαιτεί να συνεχίσει επ' αόριστον το καθεστώς της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα. Πού είναι η ελπίδα σε κάτι τέτοιο; Ίσως, απλώς ίσως, η προθυμία για την έξοδο να εμπνεύσει μια αναθεώρηση [των όρων], όμως μάλλον όχι. Η υποτίμηση ωστόσο δε θα μπορούσε να προκαλέσει πολύ περισσότερο χάος από αυτό που υφίσταται ήδη [στην Ελλάδα], και θα ανοίξει το δρόμο για μια σταδιακή ανάκαμψη, όπως έχει γίνει πολλές φορές σε πολλά μέρη του κόσμου. Η Ελλάδα δεν είναι τόσο διαφορετική.
Δεύτερον, οι πολιτικές συνέπειες ενός «ναι» είναι βαθιά προβληματικές. Η Τρόικα έπαιξε ξεκάθαρα τον... αντίστροφο «νονό»: έκανε στον Τσίπρα μια προσφορά που δε θα μπορούσε να αποδεχτεί, και το έκανε πιθανότατα εν γνώσει της.
Έτσι, το τελεσίγραφο, ήταν στην πράξη μία κίνηση αντικατάστασης της ελληνικής κυβέρνησης. Ακόμα κι αν δε σου αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι αποκρουστικό για οποιονδήποτε πιστεύει στα ιδανικά της Ευρώπης.
Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι κάποιες αποφάσεις πρέπει τώρα να περιμένουν μέχρι το δημοψήφισμα.
Θα ψήφιζα όχι, για δύο λόγους. Πρώτον, όσο κι αν η προοπτική μίας εξόδου από το ευρώ φοβίζει τους πάντες – κι εμένα προσωπικά – η Τρόικα αυτή τη στιγμή απαιτεί να συνεχίσει επ' αόριστον το καθεστώς της οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε μέχρι σήμερα. Πού είναι η ελπίδα σε κάτι τέτοιο; Ίσως, απλώς ίσως, η προθυμία για την έξοδο να εμπνεύσει μια αναθεώρηση [των όρων], όμως μάλλον όχι. Η υποτίμηση ωστόσο δε θα μπορούσε να προκαλέσει πολύ περισσότερο χάος από αυτό που υφίσταται ήδη [στην Ελλάδα], και θα ανοίξει το δρόμο για μια σταδιακή ανάκαμψη, όπως έχει γίνει πολλές φορές σε πολλά μέρη του κόσμου. Η Ελλάδα δεν είναι τόσο διαφορετική.
Δεύτερον, οι πολιτικές συνέπειες ενός «ναι» είναι βαθιά προβληματικές. Η Τρόικα έπαιξε ξεκάθαρα τον... αντίστροφο «νονό»: έκανε στον Τσίπρα μια προσφορά που δε θα μπορούσε να αποδεχτεί, και το έκανε πιθανότατα εν γνώσει της.
Έτσι, το τελεσίγραφο, ήταν στην πράξη μία κίνηση αντικατάστασης της ελληνικής κυβέρνησης. Ακόμα κι αν δε σου αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι αποκρουστικό για οποιονδήποτε πιστεύει στα ιδανικά της Ευρώπης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου