Δέκα λεπτά που συγκλόνισαν δέκα μέρες

Ας μη δραματοποιούμε τα πράγματα: όταν ο κ. Βαρουφάκης δήλωνε ότι είναι υπέρ του 70% των μεταρρυθμίσεων που προέβλεπε το Μνημόνιο, δεν εννοούσε ότι είναι υπέρ του 67% των μεταρρυθμίσεων, που είχε δηλώσει λίγες μέρες νωρίτερα. Ούτε επίσης εννοούσε ότι είναι υπέρ της διάψευσης που ο ίδιος είχε κάνει (για το 67% ή το 70%) διότι τα ξαναείπε (καταλήγοντας στο 70%) διαψεύδοντας τη διάψευσή του.
Είχε απορήσει η θεία Φωτούλα (φανατική βαρουφακική), «γιατί ο λεβέντης μου διαφωνεί στο 67% και όχι στο 63% ή στο 68%;» Εύλογος η απορία, αλλά την έλυσε η Ιστορία, προκρίνοντας το 70% κι αφήνοντας κάτι τύπους σαν κι εμένα ολίγον εγκύους – μόνον κατά 30%!
Αλλά αν ο κ. Βαρουφάκης συμφωνεί μόνον με το 70% των μεταρρυθμίσεων (πράγμα που άφησε ευχαριστημένους πολλούς αριστερούς), συμφωνεί επίσης και με το 70% των δεσμεύσεων (πράγμα που άφησε ευχαριστημένους τους εν λόγω αριστερούς έως δακρύων). Διότι ο κ. Υπουργός Οικονομικών δεν μίλησε μόνο για «μεταρρυθμίσεις», μίλησε και για «δεσμεύσεις».
Εν πρώτοις, τι είναι οι «μεταρρυθμίσεις»; Υπάρχουν προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, υπάρχουν και αντιδραστικές. Η προηγούμενη κυβέρνηση μας λύσσαξε στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις! Υπάρχει λοιπόν κι ένα 70% προοδευτικών μεταρρυθμίσεων στο Μνημόνιο και δεν το ξέραμε – μήπως το είχαμε και το έχουμε παρεξηγήσει; Αλλά κι αν υπάρχουν
ψήγματα αναγκαίων μεταρρυθμίσεων μέσα στο Μνημόνιο, όπως για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, δεν μπορούμε να τις κάνουμε μόνοι μας; προς τι η επίκληση του τέρατος;
Και καλά (καθόλου καλά) τα περί μεταρρυθμίσεων, τα περί «δεσμεύσεων»; Εις αυτόν τον τομέα, εις τι είμαι ολίγον έγκυος και δεν το γνωρίζω; Το μόνον στο οποίον μπορεί να είμαι 70% υπέρ και 30% κατά είναι στα πουκάμισά μου (αν θα ’ναι μέσα ή έξω απ’ το παντελόνι) και στις γραβάτες μου (αν θα τις φορώ ή όχι).
Ο κ. Βαρουφάκης αυτήν τη στιγμή είναι, τρόπον τινά, ο «εθνικός μας διαπραγματευτής». Είναι ο πρόμαχος της εντολής που έδωσε ο λαός στην Αριστερά. Καταλαβαίνω, οι περισσότεροι καταλαβαίνουν, ότι πρέπει να ελίσσεται, να «χτυπά και να φεύγει», να σκαρώνει στρατηγήματα. Μάλιστα, πρέπει να του αναγνωρισθεί ότι με το ασυνήθιστο στυλ του (όχι για όσα ενδύεται μόνον, αλλά για όσα λέει και τον τρόπο που τα λέει) έφερε την ελληνική υπόθεση στο επίκεντρο της παγκόσμιας συζήτησης – μια μιντιακή επιτυχία άνευ προηγουμένου. Μια μιντιακή επιτυχία, όπλο. Οπλο και για τις διαπραγματεύσεις. Που μπορεί να ενισχύσει αποφασιστικά το κυρίως διαπραγματευτικό όπλο μας που είναι η εντολή του λαού. Μην αρχίζουμε λοιπόν τα άσφαιρα και πιασάρικα περί 70% και 30%, διότι η πρώτη, θετική, εντύπωση μπορεί να μας γίνει αυτεπίστροφον.
Είναι αλήθεια (ή τουλάχιστον έτσι νομίζω) ότι σε πολλούς αριστερούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ κι όχι απαραιτήτως στους υπόλοιπους εκ των εκατοντάδων χιλιάδων που ψήφισαν την Αριστερά, το στυλ Βαρουφάκη ξένισε (και σε ορισμένους ξίνισε). Πλην όμως, αυτήν την ώρα
ο κ. Βαρουφάκης, ο Υπουργός Οικονομικών, έχει την υποστήριξη όχι μόνον όλων των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, αριστερών ή μη, αλλά και μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων άλλων κομμάτων, οι οποίοι ελπίζουν σε κάτι καλύτερο, που, όσον περνάνε οι ημέρες, θα γίνεται ακόμα καλύτερο.
Μπορεί λοιπόν ο κ. Βαρουφάκης να έχει την υποστήριξη (70% υπέρ και 30% κατά) του εκλογικού σώματος, αλλά ο ίδιος πρέπει να υποστηρίζει το 100% του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι βέβαιον ότι η κυβέρνηση κατά τις επικείμενες διαπραγματεύσεις δεν θα κερδίσει το 100% όσων διεκδικεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πάει σ’ αυτές από χέρι σφαγμένη, δεν πάει του θανατά γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι εν τέλει «οι Μήδοι θα διαβούν», δεν πάει για Κούγκι ή για Μεσολόγγι, πάει για να πάρει ό,τι μπορεί και να σώσει ό,τι πρέπει.
Η Ευρώπη του Δ’ Ράιχ είναι Βαστίλη και μας περιμένει. Μια ρωγμή να προκαλέσει ο λαός μας διά της εκλεγμένης του κυβέρνησης, μια σημαία να υψώσει σε μια ντάπια, και οι συνέπειες για τις εξελίξεις στην Ενωση (ήδη) βραχυπρόθεσμα και (πολύ περισσότερο) μακροπρόθεσμα θα είναι σημαντικές.
Το Μνημόνιο (και κατά το 70% και κατά το 30%) έχει πάει στον διάολο ή τέλος πάντων εκεί που το έστειλε ο λαός. Το ερώτημα τώρα, καθώς προς τους Φιλίππους οδεύουμε (όχι όπως «ο στρατιώτης που πάει για να πεθάνει, διότι τον πόλεμο τον χάνει»), είναι: Επιτυγχάνουμε διευθέτηση του χρέους που να ισοδυναμεί με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του; Επαναφέρουμε την Ελλάδα (από προτεκτοράτο που είναι) σε καθεστώς ισότιμου εταίρου; Αν αυτά τα δύο επιτευχθούν, ανοίγει ο δρόμος για την ανασυγκρότηση της χώρας και άμεσα και σε βάθος χρόνου. Αν όχι, οψόμεθα…

Posted in: πολιτική