Φιντέλ Κάστρο: « Ή θα θριαμβεύσουν οι ιδέες της δικαιοσύνης ή η καταστροφή»

 
“Η αυτοκρατορία του Αδόλφου Χίτλερ, εμπνευσμένη μέσα στην απληστία, πέρασε στην ιστορία έχοντας σαν μεγαλύτερη δόξα στο ενεργητικό της, την ανάσα που πρόσφερε στις αστικές και επιθετικές κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ, μετατρέποντάς τες στον περίγελο της Ευρώπης και του κόσμου. Της Ευρώπης,  με το ευρώ της, που ακριβώς όπως το δολάριο, δεν θ’ αργήσει να μετατραπεί σε «κουρελόχαρτο», προορισμένο να εξαρτιέται από το γουάν, αλλά και τo ρούβλι, μπροστά στην σφριγηλή κινέζικη οικονομία, στενά συνδεδεμένη με το τεράστιο οικονομικό και τεχνικό δυναμικό της Ρωσίας”.


Τα τελευταία χρόνια η παγκόσμια κοινότητα δεν μπορεί να ησυχάσει, ειδικότερα από τότε που η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, κάτω από την καθοδήγηση των Ηνωμένων Πολιτειών, θεώρησε ότι είχε φτάσει η ώρα να λογαριαστεί  με ότι είχε απομείνει από τα δύο μεγάλα έθνη τα οποία, εμπνευσμένα από τις ιδέες του Μαρξ, είχαν φέρει σε πέρας τον άθλο να βάλουν τέλος στην αποικιακή και ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων που είχε επιβληθεί ανά τον κόσμο από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στην παλιά Ρωσία ξέσπασε μια επανάσταση που συγκίνησε ολόκληρο τον κόσμο.
Αναμενόταν ότι η πρώτη μεγάλη σοσιαλιστική επανάσταση θα γινόταν στις πιο βιομηχανοποιημένες χώρες της Ευρώπης, όπως η Αγγλία, η Γερμανία και η Αυστρο-ουγγρική Αυτοκρατορία. Αυτή, ωστόσο, συνέβη στην Ρωσία, όπου το έδαφός της εκτεινόταν από την Ασία μέχρι και τα βόρεια της Ευρώπης και έως τα νότια της Αλάσκας, που ήταν επίσης τσαρικό έδαφος και που είχε πουληθεί για μερικά δολάρια στην χώρα η οποία, αργότερα, θα αποτελούσε τον πιο ένθερμο ενδιαφερόμενο στο να επιτεθεί και να καταστρέψει την επανάσταση, αλλά και την χώρα που την γέννησε.
Ο μεγαλύτερος άθλος του νεοσύστατου Κράτους ήταν ότι δημιούργησε μία Ένωση, ικανή να συγκεντρώσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της και να μοιραστεί την τεχνολογία της με μεγάλο αριθμό ασθενέστερων και λιγότερο ανεπτυγμένων εθνών, αιώνιων θυμάτων της αποικιακής εκμετάλλευσης. Δεν θα ήταν πιο βολικό για τον σύγχρονο κόσμο να υπάρχει μια πραγματική κοινωνία των εθνών, που θα σέβεται τα δικαιώματα, τις πεποιθήσεις, τον πολιτισμό, τις τεχνολογίες και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές,  με πρόσβαση  στις περιοχές του πλανήτη που τόσοι άνθρωποι θα τους άρεσε να επισκεφτούν και να γνωρίσουν; Και δεν θα ήταν ακόμα πιο δίκαιο, όλοι οι άνθρωποι που σήμερα, σε κλάσματα του δευτερολέπτου επικοινωνούν από την μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη, να βλέπουν στους υπόλοιπους έναν φίλο ή έναν αδερφό και όχι έναν εχθρό, διατεθειμένο να τον εξολοθρεύσει με εκείνα τα μέσα, που η ανθρώπινη γνώση κατέστη ικανή να δημιουργήσει;
Επειδή πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να ενστερνιστούν τέτοιους στόχους, θεωρώ ότι δεν έχει κανείς το δικαίωμα να καταστρέφει πόλεις, να δολοφονεί παιδιά, να ισοπεδώνει κατοικίες, να σπέρνει τον τρόμο, την πείνα και τον θάνατο παντού. Σε ποια γωνιά του κόσμου θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν τέτοιες πράξεις; Αν θυμηθούμε ότι, όταν τελείωσε το μακελειό της τελευταίας παγκόσμιας σύρραξης, ο κόσμος αυταπατήθηκε με την δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών, είναι γιατί μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας φαντάστηκε ότι πρέσβευε μια τέτοια προοπτική, αν και δεν είχαν καθοριστεί  επ’ ακριβώς οι σκοποί τους. Αυτό που γίνεται αντιληπτό σήμερα είναι ότι διενεργείται μια κολοσιαία εξαπάτηση, όταν αναδύονται προβλήματα που υποδηλώνουν ένα πιθανό ξέσπασμα πολέμου με την χρήση όπλων που θα μπορούσαν να θέσουν τέλος στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Υπάρχουν αδίστακτα υποκείμενα, κατά τα φαινόμενα όχι λίγα, που θεωρούν αρετή την διάθεσή τους να πεθάνουν, όμως πάνω απ’ όλα την διάθεσή τους να σκοτώσουν προκειμένου να υπερασπιστούν ξεδιάντροπα προνόμια.
Πολλοί άνθρωποι εκπλήσσονται ακούγοντας τις δηλώσεις κάποιων φερέφωνων ευρωπαίων του ΝΑΤΟ,  όταν εκφράζονται με το στυλ και το ύφος των ναζί των Ες-Ες. Περιστασιακά ντύνονται ακόμα και με σκούρα κοστούμια μέσα στο κατακαλόκαιρο.
Εμείς έχουμε έναν αντίπαλο αρκετά ισχυρό, που είναι και ο πιο κοντινός μας γείτονας: τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον προειδοποιήσαμε  ότι θ’ αντιστεκόμασταν στον αποκλεισμό (bloqueo), ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ένα πολύ ακριβό κόστος για την χώρα μας. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο τίμημα από το να συνθηκολογείς μπροστά στον εχθρό που χωρίς λόγο, αλλά ούτε και δικαίωμα, σου επιτίθεται. Αυτό ήταν το αίσθημα ενός μικρού και απομονωμένου λαού. Οι υπόλοιπες κυβερνήσεις αυτού του ημισφαιρίου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είχαν συνταχθεί με την ισχυρή και με επιρροή αυτοκρατορία. Από την δική μας πλευρά δεν είχε να κάνει με μια προσωπική συμπεριφορά, αλλά ήταν το αίσθημα ενός μικρού έθνους, όπου από την αρχή του αιώνα αποτελούσε ιδιοκτησία, όχι μόνο πολιτική αλλά και οικονομική, των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ισπανία μάς είχε παραχωρήσει σ’ αυτήν την χώρα, αφού είχαμε υποφέρει από τον αποικισμό σχεδόν 5 αιώνων, που μας είχε κοστίσει ανυπολόγιστο αριθμό νεκρών  και υλικές απώλειες στον αγώνα για την ανεξαρτησία.
Η αυτοκρατορία διατήρησε το δικαίωμα να επεμβαίνει στρατιωτικά στην Κούβα, χάρις σε μια δόλια συνταγματική τροπολογία που την επέβαλλε σε μια Γερουσία αδύναμη και ανίκανη ν’ αντισταθεί. Παρόλο που ήταν οι ιδιοκτήτες σχεδόν των πάντων στην Κούβα. Κατείχαν  άφθονες εκτάσεις γης, τις μεγαλύτερες μονάδες επεξεργασίας ζάχαρης, τα ορυχεία, τις τράπεζες, ακόμα και το προνομιακό δικαίωμα να τυπώνουν το νόμισμά μας.  Μας απαγόρευαν να παράγουμε γεωργικούς σπόρους, γεωργικά προϊόντα αρκετά για να τραφεί ο πληθυσμός.
Όταν η ΕΣΣΔ διαλύθηκε και εξαφανίστηκε επίσης το Σοσιαλιστικό Στρατόπεδο, συνεχίσαμε ν’ αντιστεκόμαστε και ενωμένοι, το επαναστατικό Κράτος και  ο λαός, συνεχίσαμε την ανεξάρτητη πορεία μας.
Δεν είναι στις προθέσεις μου, παρόλα αυτά, να δραματοποιήσω αυτήν την ταπεινή ιστορία. Προτιμώ καλύτερα να δώσω έμφαση στο ότι, η πολιτική της αυτοκρατορίας είναι τόσο δραματικά γελοία, που δεν θ’ αργήσει πολύ να περάσει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Η αυτοκρατορία του Αδόλφου Χίτλερ, εμπνευσμένη μέσα στην απληστία, πέρασε στην ιστορία έχοντας σαν μεγαλύτερη δόξα στο ενεργητικό της,  την ανάσα που πρόσφερε στις αστικές και επιθετικές κυβερνήσεις του ΝΑΤΟ, μετατρέποντάς τες στον περίγελο της Ευρώπης και του κόσμου. Της Ευρώπης,  με το ευρώ της, που ακριβώς όπως το δολάριο, δεν θ’ αργήσει να μετατραπεί σε «κουρελόχαρτο», προορισμένο να εξαρτιέται από το γουάν, αλλά και τoρούβλι, μπροστά στην σφριγηλή κινέζικη οικονομία, στενά συνδεδεμένη με το τεράστιο οικονομικό και τεχνικό δυναμικό της Ρωσίας.
Αυτό που έχει μετατραπεί σε σύμβολο της πολιτικής της αυτοκρατορίας είναι ο κυνισμός.
Όπως είναι γνωστό, ο John McCain ήταν ο ρεπουμπλικάνος υποψήφιος στις εκλογές του 2008. Έγινε γνωστός σαν προσωπικότητα, όταν την εποχή που ήταν πιλότος καταρρίφθηκε την ώρα που το αεροπλάνο του βομβάρδιζε την πολυπληθή πόλη του Ανόϊ. Ένας πύραυλος των Βιετναμέζων τον πέτυχε εν πλήρη δράση και σκάφος και πιλότος έπεσαν σε μια παρακείμενη στα περίχωρα της πρωτεύουσας  λίμνη.
Ένας παλιός βιετναμέζος στρατιώτης, αποστρατευμένος πια, που κέρδιζε την ζωή του  δουλεύοντας στην γύρω περιοχή, βλέποντας να πέφτει το αεροπλάνο και τον πιλότο τραυματισμένο να προσπαθεί να σωθεί, πήγε για να τον βοηθήσει. Καθώς ο γέρος στρατιώτης πρόσφερε την βοήθειά του, μια ομάδα από τον πληθυσμό του Ανόϊ, που υπέφερε από τις επιθέσεις των αεροπλάνων, έτρεξε για να λογαριαστεί μ’ εκείνον τον δολοφόνο. Ο ίδιος στρατιώτης έπεισε τους γείτονες να μην το κάνουν, διότι ήταν πια κρατούμενος και όφειλαν να σεβαστούν την ζωή του. Οι ίδιες οι αρχές των γιάνκις επικοινώνησαν με την Κυβέρνηση και παρακάλεσαν να μην καταφερθούν εναντίον του πιλότου.
Και εκτός από τους κανονισμούς της Κυβέρνησης του Βιετνάμ, του σεβασμού των κρατουμένων, ο πιλότος ήταν γιός ενός Ναυάρχου του Στόλου των Ηνωμένων Πολιτειών, ο οποίος είχε παίξει ξεχωριστό ρόλο στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και κατείχε ακόμα σημαντικό πόστο.
Οι βιετναμέζοι είχαν πιάσει χοντρό ψάρι σ’ εκείνον τον βομβαρδισμό και, όπως είναι λογικό, σκεφτόμενοι τις αναπόφευκτες ειρηνευτικές συνομιλίες που όφειλαν να βάλουν τέλος στον άδικο πόλεμο που τους είχαν επιβάλλει, ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις μαζί του, ο οποίος ήταν περιχαρής που θα έβγαζε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όφελος από εκείνη την περιπέτεια. Αυτό, ασφαλώς, δεν μου το διηγήθηκε κανένας βιετναμέζος, ούτε και το είχα ρωτήσει ποτέ. Το διάβασα και συμφωνεί πλήρως με συγκεκριμένες λεπτομέρειες που έμαθα αργότερα. Επίσης διάβασα μια μέρα ότι ο Κος McCain είχε γράψει πως όταν ήταν κρατούμενος στο Βιετνάμ, κι ενώ τον βασάνιζαν, άκουσε ομιλίες στα ισπανικά που συμβούλευαν τους βασανιστές τι έπρεπε να κάνουν και πώς να το κάνουν. Ήταν ομιλίες Κουβανών, σύμφωνα με τον McCain. Η Κούβα δεν έστειλε ποτέ συμβούλους στο Βιετνάμ. Οι στρατιωτικοί του γνωρίζουν εκπληκτικά πώς να διεξάγουν τον πόλεμό τους.
Ο Στρατηγός Giap ήταν ένας από τους πιο εξαίρετους ηγέτες της εποχής μας, που στην Dien Bien Phu είχε την ικανότητα να τοποθετήσει το πυροβολικό στις πιο δύσβατες και πυκνές ζούγκλες, κάτι που οι γιάνκηδες και οι ευρωπαίοι στρατιωτικοί θεωρούσαν αδύνατο. Μ’ αυτά τα κανόνια έβαλλαν από ένα τόσο κοντινό σημείο, όπου ήταν αδύνατον να τους εξουδετερώσουν χωρίς οι πυρηνικές βόμβες να επηρεάσουν και τους ίδιους τους εισβολείς. Οι υπόλοιποι κατάλληλοι χειρισμοί που έγιναν, όλοι δύσκολοι και πολύπλοκοι, επέβαλλαν στις πολιορκημένες ευρωπαϊκές δυνάμεις την ταπεινωτική παράδοση.
Ο πανούργος  McCain επωφελήθηκε όσο το δυνατό περισσότερο από τις στρατιωτικές ήττες των γιάνκις και των ευρωπαίων εισβολέων. Ο Νίξον δεν μπόρεσε να πείσει τον σύμβουλό του της Εθνικής Ασφάλειας, τον Χένρι Κίσινγκερ, να αποδεχθεί την ιδέα που είχε ο ίδιος ο Πρόεδρος, όταν σε στιγμές χαλάρωσης του έλεγε, γιατί δεν τους ρίχνουμε καμιά από αυτές τις βομβίτσες Χένρι; Η πραγματική βομβίτσα έπεσε όταν οι άνθρωποι του Προέδρου προσπάθησαν να κατασκοπεύσουν τους αντιπάλους τους του κόμματος της αντιπολίτευσης. Αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε να γίνει ανεκτό!
Εκτός απ’ αυτό, το πιο κυνικό του Κου McCain ήταν η συμπεριφορά του στην Εγγύς Ανατολή. Ο γερουσιαστής McCain είναι ο πιο αδιαμφισβήτητος σύμμαχος του Ισραήλ, μπλεγμένος στα πλοκάμια της Μοσάντ, κάτι που ούτε ο χειρότερος αντίπαλος δεν θα ήταν ικανός να φανταστεί. Ο McCain συμμετείχε μαζί μ’ αυτή την (μυστική) υπηρεσία στην δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους που πήρε στην κατοχή του ένα αρκετά υπολογίσιμο και ζωτικό μέρος του Ιράκ, καθώς και όπως επιβεβαιώνεται, το ένα τρίτο του εδάφους της Συρίας. Αυτό το Κράτος ζει με έσοδα από πολυεκατομυριούχους και απειλεί την Σαουδική Αραβία και άλλα Κράτη αυτής της περίπλοκης περιοχής που προμηθεύει τη μεγαλύτερη ποσότητα του παγκόσμιου καυσίμου.
Δεν θα ήταν προτιμότερο ν’ αγωνιζόμαστε για να παράγουμε περισσότερα τρόφιμα και βιομηχανικά προϊόντα, να κατασκευάζουμε νοσοκομεία και σχολεία για τους χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπων που τα έχουν απελπιστική ανάγκη, να προωθούμε την τέχνη και τον πολιτισμό, ν’ αγωνιζόμαστε ενάντια στις επιδημίες που επιφέρουν τον θάνατο στους μισούς από τους αρρώστους, στους εργαζόμενους στην υγεία ή τους τεχνολόγους, που όπως γίνεται φανερό, θα μπορούσαν τελικά να εξαλείψουν αρρώστιες όπως ο καρκίνος, ο έμπολα, η ελονοσία, ο πυρετός, ο διαβήτης και άλλες, που επηρεάζουν τις ζωτικές λειτουργίες των ανθρώπινων όντων;
Αν σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να παραταθεί η ζωή, η υγεία και ο χρήσιμος χρόνος των ανθρώπων, αν είναι απολύτως εφικτό να προγραμματιστεί  η εξέλιξη του πληθυσμού μέσω  της αύξησης της παραγωγικότητας, του πολιτισμού και της ανάπτυξης των ανθρώπινων αξιών, τι περιμένουν για να το κάνουν;
Ή θα θριαμβεύσουν οι ιδέες της δικαιοσύνης ή θα θριαμβεύσει η καταστροφή.



31/08/2014

Posted in: πολιτική