Η σημερινή κατάσταση είναι συνέπεια του πορείας της χώρας πολλών χρόνων
και ειδικότερα των τριών τελευταίων δεκαετιών. Είναι συνέπεια του ήθους
μας συνολικά. Η σημερινή κατάσταση είναι και αποτέλεσμα όμοιο με καταστάσεις που συμβαίνουν στην ζούγκλα, όπου το σαρκοβόρο τρώει το άρρωστο και το γηρασμένο, γιατί ζούγκλα είναι και το ανθρώπινο περιβάλλον. Κανείς δεν θα μας την “έπεφτε” αν δεν μας “έκοβε” ότι τρωγόμαστε. Έχουμε αποτύχει ως κοινωνία στο πολιτικό επίπεδο γιατί δεν υπήρξαμε ενεργοί σκεπτόμενοι πολίτες αλλά οπαδοί και χειροκροτητές ρουσφετολόγων και απατεώνων.
Η Δημοκρατία είναι ανάλογη των πολιτών-ψηφοφόρων. Μας βάλανε(μπήκαμε) στο παχνί, βολευτήκαμε, κοιμηθήκαμε και μας γδύσανε, τώρα θα πάθουμε τα χειρότερα. Όμως όταν το “κακό” εκπορευόταν από το “σύστημα” δεν το πολεμήσαμε, πολλές φορές αντιθέτως επειδή μας βόλευε προσωπικά το υποστηρίξαμε. Λίγοι αναρωτήθηκαν γιατί τόσοι(τότε) στο δημόσιο; γιατί έχουμε τα διπλάσια μαγαζιά απ' όσα πρέπει, γιατί κλείνει και φεύγει η βιοτεχνία και η βιομηχανία, γιατί σε επιδοτούν για να ξηλώσεις το αμπέλι, να κάψεις την βάρκα; Γιατί οι έξυπνοι Έλληνες με ιδέες διώχνονται; Γιατί προωθείται συγκεκριμένο life style με συγκεκριμένη(πολιτικώς ορθή) ηθική και κοινωνική άποψη. Γιατί ξοδεύουμε περισσότερα από όσα παράγουμε; Δεν απαιτήσαμε ποτέ χριστή κι έντιμη διαχείριση από αυτούς που εκλέγαμε, ούτε κατά διάνοια. Δεν μας ένοιαζε και ούτε μας νοιάζει, μας νοιάζει μόνο που μας βάζουν χέρι.
Αύριο αν μας μοιράσουν αντίδωρο θα κάνουμε κωλοτούμπες. Αν και πολλοί Έλληνες είμαστε ψωροπερήφανοι για τη ράτσα μας, για την καταγωγή μας, ποτέ δεν υπήρξαμε υπερήφανοι για το κράτος μας, ποτέ δεν ποθήσαμε ένα κράτος που να δουλεύει ρολόι για να το απαιτήσουμε, και ποτέ δεν μας ένοιαξε κι ούτε μας νοιάζει. Το κράτος σχεδόν πάντα σήμαινε κάτι κακό για εμάς. Φαυλότητα, ανικανότητα, τεμπελιά, κλεψιά, αδικία. Έχουμε αποτύχει σε προσωπικό επίπεδο γιατί βάλαμε λάθος στόχους. Διεκδικούσαμε μια πλασματική-ψεύτικη ποιότητα ζωής(ότι φάμε, ότι πιούμε, ......)(και να ψοφήσει η γίδα του γείτονα). Δεν θέλουμε, αλλά κι όταν θέλουμε βάζουμε πολλά προαπαιτούμενα-προϋποθέσεις για να δημιουργήσουμε οικογένεια, η υπομονή μας είναι λειψή και ο εγωισμός μας αρκετά μεγάλος για να κρατήσουμε τις οικογένειές μας κι έτσι τις διαλύουμε, και τα δυο παιδιά είναι πολλά κι έχουμε εκτρώσει άλλη μια Ελλάδα.
Μια χώρα για να επιβιώσει πρέπει να φροντίζει για την φυσική της συνέχεια, πρέπει να γεννά το μέλλον της, και πρέπει να το κάνει νωρίς. Η υγεία μιας χώρας αντανακλάται στην ποσοστιαία ισορροπία των ηλικιών.
Η μέση ηλικία στη χώρα μας είναι τα 42,7 χρόνια, στην Τουρκία είναι 29,2 και στο Ισραήλ τα 29,7. Η (υπο)γενικότητά μας είναι δεν είναι ένα παιδί στο ζευγάρι ενώ για να συντηρήσεις έναν πληθυσμό χρειάζονται περίπου 2,3, σύντομα θα ήμαστε οι μισοί! Η χώρα αποτελείται κυρίως από μπακούρια(ανύπαντρους) και από μπαρμπούλια(μεσήλικες και πάνω). Ποιος θα παλέψει; ποιος θα επαναστατήσει;(τώρα;!!!!) Όλοι είναι εξαρτώμενοι διατροφικά και υγειονομικά. Ο μέσος Έλληνας λόγω ηλικίας κυκλοφορεί με δύο χάπια στην τσέπη, είναι ανήμπορος. Ενάντια σε αυτά που εν πολλής είναι συνέπειες πράξεων ή παραλήψεων μας, εμείς τα φέραμε, το ξέρουμε και το ξέραμε, πολλοί είμαστε αρκετά κουτοπόνηροι και το αρνούμαστε. Επενδύσαμε στην εκπαίδευση(παιδεία έχουμε;) των νέων μας κι αυτοί ανοίγουν τα φτερά τους και φεύγουν, είναι κι αυτό μέρος της λεηλασίας που υφίσταται ο τόπος. Πόσους νέους έχουμε αλήθεια στη δουλεία μας, στο τμήμα μας; Δίνουμε τόπο στα νιάτα; ή επιμένουμε να λαφυραγωγούμε το κράτος; Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται, όταν πέφτει η δρυς καθένας κόβει ξύλα. Όσο θα λιγοστεύουμε, όσο θα αδυνατίζουμε, όσο θα ξεδοντιαζόμαστε τόσο περισσότερο ευάλωτοι θα γινόμαστε. Κατοικούμε σε ένα από τα πολυτιμότερα “οικόπεδα” του πλανήτη. Για κάποιους μπορεί να είμαστε οι ενοχλητικοί ιθαγενείς που πρέπει να ξεπαστρευτούν. Να γιατί κάποιοι συνεχίζουν να μας δανείζουν(στα χαρτιά) έναντι του οικοπέδου.
Πόσο αλήθεια μας αγαπάνε οι δανειστές μας; Απαιτούμε να περισώσουμε τις υποδομές και τις δουλειές μας διατηρώντας την ίδια νοοτροπία και ηθική. Έχουμε επιλέξει ξανά και ξανά (εκ του αποτελέσματος)τους ίδιους δι αντιπροσώπευσης διαχειριστές οι οποίοι έχουν επιλέξει για την χώρα την θεραπεία της βδέλλας. Έχουμε χάσει τον πόλεμο και μας τρώει ο Μινώταυρος. Το πράγμα δείχνει πού πάει από μόνο του και πρέπει να κάνουμε τις επιλογές μας. Επιλογές που θα είναι έτσι κι αλλιώς δραματικές. Η μια επιλογή είναι να μη κάνουμε απολύτως τίποτα, αυτό φαίνεται ως στιγμής να έχουμε επιλέξει, και το αποτέλεσμα θα μοιάζει με αυτό μιας αυτοκτονίας με ηρεμιστικά. Μοιάζει άλλωστε σαν να μας το έχουν με κάποιον τρόπο υποβάλει. Σαν να μας έχουν υποσχεθεί με τον τρόπο τους μιαν ανεπαίσθητη γλυκιά ευθανασία κι εμείς ανήμποροι, παραδομένοι να το έχουμε δεχθεί. Μπροστά μας η άβυσσος! Η δεύτερη επιλογή είναι μια “ηρωική έξοδος” με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αρκεί αυτό να μη μοιάζει με το τελευταίο λάκτισμα του βατράχου που βράζει (για όσους ξέρουν την σχετική παροιμία). Έχουμε ηθική πραγματική αντιπρόταση; σχέδιο που να μην λαϊκίζει; να λέει την αλήθεια, να βάζει σωστά θεμέλια, κι αν ναι είμαστε έτοιμοι να το εφαρμόσουμε; Μπορούμε να γεννήσουμε την ελπίδα; Χρειάζεται πολιτική, ηθική, παραγωγική, και πληθυσμιακή ανασυγκρότηση(πόσα από αυτά βλέπετε να συμβαίνουν σύντομα;;;). Και έως ότου να συμβούν αυτά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η συρρίκνωση των παροχών, των υποδομών και των ονείρων είναι μονόδρομος, και θα μας πάρει όλους η μπάλα.
Θύμιος Βαγγέλης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου