Η ανήθικη επιχείρηση των δανειστών

Η βασική αρχή επιβίωσης μιας επιχείρησης είναι το να υπάρχει κέρδος στον τελικό απολογισμό. Οι εισπράξεις από την διάθεση του προϊόντος ή της υπηρεσίας που παρέχει να είναι μεγαλύτερες από τις δαπάνες για πρώτες ύλες, ενέργεια, μισθούς απόσβεση κεφαλαίου, υποχρεώσεις προς τρίτους, καταβολή φόρων και εισφορών.

 

Του Ηλία Σταμπολιάδη

Βεβαίως οι αριστεροί καταδικάζουν το κέρδος αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα, εδώ μιλάμε για ελεύθερους ανθρώπους. Το κέρδος είναι η ανταμοιβή του επιχειρηματία τόσο για την συμμετοχή του στην ιδέα δημιουργίας ή αγοράς της επιχείρησης, την επένδυση ιδίων κεφαλαίων, την φροντίδα για την σωστή λειτουργία της και  κυρίως για την ανάληψη του κινδύνου (το ρίσκο)  της όλης δραστηριότητας που επηρεάζεται και από εξωγενείς παράγοντες πέρα από τον έλεγχο του.

Το κέρδος μπορεί να καταναλωθεί για την αύξηση του βιοτικού επιπέδου του επιχειρηματία και εφόσον υπερβαίνει τις ανάγκες του είναι διαθέσιμο για νέες επενδύσεις σε δικές του επιχειρήσεις ή σε συμμετοχή σε άλλες με την αγορά μετοχών. Η ευθύνη της επιλογής είναι δική του και ανταμείβεται ή χάνει ανάλογα με την έκβαση των εργασιών. Ας δούμε όμως πως εφαρμόζεται στην πράξη η αρχή της ανάληψης του επιχειρηματικού κινδύνου.

Μία περίπτωση αφορά την υπόθεση των μετοχών του Χρηματιστηρίου Αθηνών όπου πολλοί έχασαν ολόκληρες περιουσίες διότι δεν αντιλήφθηκαν εγκαίρως την διενεργούμενη απάτη. Αν και η απώλεια των μετοχών δεν ήταν αποτέλεσμα κακής έκβασης των εργασιών αλλά αποτέλεσμα απάτης στην υπερεκτίμηση της αξίας τους ο τότε Πρωθυπουργός Κ. Σημίτης βγήκε και είπε “ας πρόσεχαν στο που επενδύουν τα χρήματα τους” εφόσον κατά την άποψη του και τους κανόνες του παιχνιδιού η ευθύνη βαρύνει πάντα τον επενδυτή ο οποίος θα καρπούτο το όφελος στην περίπτωση κερδοφορίας. Με το πνεύμα αυτό όλοι οι απατεώνες που καρπώθηκαν από την απάτη εξαγνίστηκαν.

Μία δεύτερη περίπτωση αφορά την “αναγκαστική”, θα έλεγε κανείς, επένδυση του κάθε εργαζόμενου στην καταβολή εισφορών και την αγορά ενσήμων από τα ταμεία ασφάλισης του εν ήδη μετοχών για την εξασφάλιση της σύνταξης και της ιατροφαρμακευτικής του περίθαλψης. Εδώ αν και η συμμετοχή αλλά κυρίως η διαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων δεν υπόκειται στον έλεγχο του εργαζομένου επενδυτή αλλά εναπόκειται στην εγγύηση του κράτους όλοι ανεξαρτήτως είδαν τα χρήματα των ταμείων τους να “κουρεύονται”  και τις μετοχές τους ( υγειονομική περίθαλψη και συντάξεις) να κατρακυλάνε χωρίς να έχουν καν την ευθύνη της διαχείρισης.

Η πιο κραυγαλέα ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες απάτη είναι αυτή των δανειστών των σκοτεινών χρηματοπιστωτικών οργανισμών που δανείζουν χρήματα σε κράτη δεσμεύοντας ολόκληρους λαούς με την υπογραφή ορισμένων δωσίλογων κυβερνητών που κατά γενική ομολογία εξυπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα εις βάρος των ίδιων των λαών τους.

Καταρχήν  οι δανειστές είναι ολόκληροι κολοσσοί που κατέχουν πληροφορίες σε παγκόσμιο επίπεδο για τις οικονομίες των χωρών και γνωρίζουν πολύ καλά τον κίνδυνο που θα αναλάμβανε κανείς δανείζοντας μία χώρα στο πρόσωπο ενός κυβερνήτη που τον γνωρίζουν πολύ καλά καθόσον συνέβαλαν στην ανάδειξη του.  Γνωρίζουν εκ των προτέρων  στο πώς αυτός θα διαθέσει τα χρήματα και κατά πόσον τα χρήματα αυτά θα επενδυθούν θετικά ώστε να αποπληρώσουν το χρέος ή θα σπαταληθούν για την εξυπηρέτηση διαπλεκομένων συμφερόντων. Άρα ο κίνδυνος που διατρέχουν να αστοχήσουν οι προβλέψεις τους είναι ασήμαντος διότι γνωρίζουν αλλά και ελέγχουν τα πάντα. Επειδή όμως η αποτυχία των δανειζόμενων  να αποπληρώσουν είναι προδιαγεγραμμένη και μέρος των προβλέψεων των δανειστών,  πολλές δε φορές στοχευμένη, λαμβάνουν δύο ανήθικα μέτρα για την εξασφάλιση τους.

Το πρώτο είναι το υψηλό επιτόκιο ώστε να εξασφαλίσουν το κεφάλαιο τους από τις πρώτες δόσεις και το δεύτερο είναι η επιβολή ανήθικων κανόνων δανεισμού μέσω αποικιοκρατικών νομοθεσιών που έχουν επιβάλει και δυστυχώς γίνονται αποδεκτοί από τους δουλοπρεπείς εκπροσώπους των λαών που τους δεσμεύουν παραπλανώντας τους.

Το επιτόκιο θα έπρεπε να είναι το αναμενόμενο κέρδος από τον δανεισμό,  που αντιστοιχεί στην αγορά μετοχών και την συμμετοχή των δανειστών στην ανάπτυξη της χώρας που θα εξασφαλίσει και την αποπληρωμή του χρέους. Δυστυχώς για τα έθνη και τους λαούς οι δανειστές δεν αναλαμβάνουν κανέναν κίνδυνο και αντί αυτού δεσμεύουν με νομοθεσίες τύπου Αγγλικού “Δικαίου” τις περιουσίες των πολιτών και τις υποδομές λειτουργίας των χωρών.

Αυτό το αίσχος υπηρετούν και οι δικοί μας κυβερνήτες που τρέχουν στο Παρίσι όπως παλαιότερα έτρεχαν οι κοτζαμπάσηδες στην Υψηλή Πύλη του Σουλτάνου για να πάρουν οδηγίες. Είναι ντροπή για το έθνος μας, είναι ντροπή για την πατρίδα μας, είναι ντροπή για την καταγωγή μας να ανεχόμαστε μία τέτοια κατάσταση ελπίζοντας ότι, αν και οι άλλοι χάνονται εμείς θα βρούμε ένα ξεροκόμματο να γλύψουμε. Τη χειρίστη εντύπωση προκαλούν όχι τόσο οι γραφικοί κλακαδόροι των κομμάτων, όσο ορισμένα φερέφωνα του καθεστώτος, άνδρες και γυναίκες, εκλεγμένοι εκπρόσωποι και δημοσιογράφοι, ευρωλιγούρηδες, κομπλεξικοί, που υποστηρίζουν αυτή την κατάσταση δημοσίως χωρίς αντίλογο παρά μόνο επιλεγμένα νιαουρίσματα “ανταρτών”  βουλευτών που προσαρμόζονται κατά τις ψηφοφορίες στη Βουλή.

Αυτοί ούτε το παιχνίδι του διεθνούς κεφαλαίου αναγνωρίζουν ούτε και το ρόλο του ξένου νομίσματος που στην ουσία αποτελεί τη θηλιά των δανειστών γύρω από τον λαιμό μας. Δυστυχώς στην αποδοχή της θηλιάς του ξένου νομίσματος συνηγόρησε και η έχουσα κυβερνητικές προσδοκίες παρούσα αξιωματική αντιπολίτευση. Απατώνται όταν πιστεύουν ότι με τη θηλιά του ευρώ στον λαιμό θα μπορέσουν να επιβάλλουν όρους στους δανειστές αντίθετους με το Αγγλικό “Δόκαιο” και την αποικιοκρατία, έτσι, επειδή είναι πιο μάγκες από τους σημερινούς μειοδότες.

Σε τι να ελπίζουμε πλέον παρά σε ένα θαύμα σαν αυτό που έδιωξε τον οθωμανικό ζυγό και τώρα θα πρέπει να διώξει τον καθολικισμό και τους προτεστάντες και όλη την υλιστική αντίληψη ζωής που τους συνοδεύει. Όλα αυτά εμείς πρέπει να τα αναλάβουμε μόνοι μας. Μνήσθητι ημών Κύριε.

*****

Στο κατωτέρω κείμενο αλλάξτε τη λέξη Τούρκος με τη λέξη Ευρωπαίος και από το χθες θα βρεθείτε στο σήμερα.

Οι προύχοντες ή προεστοί ή κοτζαμπάσηδες ήταν οι Έλληνες που συνεργάζονταν με τους Τούρκους και ασκούσαν σε τοπικό επίπεδο τη διοίκηση των ραγιάδων. Δεδομένου ότι ο ελληνισμός έμεινε υπόδουλος τέσσερις αιώνες, ήταν πολύ λογικό να υπάρξει συνεργασία με την Υψηλή Πύλη. Όμως πολλοί Κοτζαμπάσηδες δεν ήταν απλά συνεργάτες των Τούρκων, αλλά έγιναν δυνάστες των Ελλήνων. Ντύνονταν με τούρκικες γούνες, φέρονταν σαν Τούρκοι για να τονίζουν την εξουσία τους και έβλεπαν υποτιμητικά τον αγράμματο λαό, που οργισμένος τους αποκαλούσε “Χριστιανούς Τούρκους”, για να τους προσβάλει. Δουλειά τους ήταν να εισπράττουν φόρους και να επιβάλουν την τάξη, με όποιο τρόπο έκριναν σκόπιμο…

Posted in: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ