Η φράση του Άρη Βελουχιώτη «καλή αντάμωση στα γουναράδικα», η επανάληψη της οποίας, από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Διαμαντόπουλο, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στη βουλή, απευθύνονταν στους συντρόφους, τους συμπολεμιστές και συναγωνιστές του. Αποτελούσε ένα είδος προειδοποίησης για το τι πρόκειται να συμβεί εφόσον δεν έκαναν, όλοι τους, αυτό που έπρεπε να κάνουν, όπως περιγράφονταν στον όρκο του ΕΛΑΣ και στον όρκο της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά: «…δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του».
Από τη στιγμή που οι Αντάρτες παρέδωσαν τα όπλα, πριν γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του, η αντάμωσή τους στα γουναράδικα ήταν αναπόφευκτη, ήταν θέμα χρόνου.
Το ίδιο θα έλεγε κάποιος ότι ισχύει και σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών: αν οι εργατικές οργανώσεις δεν κάνουν αυτό που πρέπει, σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αν δηλαδή δεν αμφισβητήσουν έμπρακτα τον καπιταλισμό, είτε θα ενσωματωθούν, είτε θα περιθωριοποιηθούν, και η αντάμωσή τους στα γουναράδικα θα γίνει αναπόφευκτη.
Στο ενδιάμεσο διάστημα, η Τρόικα, οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι, και η κυβέρνησή τους θα γδέρνουν κυριολεκτικά την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό και θα κρεμάνε το τομάρι του στα γουναράδικα των τραπεζών και των εργοστασίων και στις αίθουσες του ΟΑΕΔ.
Οι αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την πολιτική που θα ακολουθήσει, λήφθηκαν στο συνέδριό του. Όπως έχουν ληφθεί και οι αποφάσεις για το τέλος των «συνιστωσών». Ο ΣΥΡΙΖΑ από συνασπισμός κομμάτων και οργανώσεων μετατρέπεται σε ενιαίο κόμμα. Το πιο οδυνηρό σε αυτή την εξέλιξη είναι η σχετική ευκολία με την οποία δέχτηκαν κάποιοι κομμουνιστές που βρίσκονται στις γραμμές του την άρση της ανεξαρτησίας τους και τη διάχυσή τους και την ενσωμάτωσή τους σε ένα κόμμα στο οποίο συστεγάζονται αριστεροί και δεξιοί σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές, ευρωκομουνιστές, αστοί, Αριστεροί. Χωρίς να διαφυλάξουν όπως όφειλαν, ως κόρη οφθαλμού, την ανεξαρτησία τους.
Η όποια αναβολή στο χρόνο υλοποίησης αυτής της απόφασης, δεν αλλάζει την ουσία της. Οι κομμουνιστές που βρίσκονται στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε ευθύς εξ αρχής να διαχωρίσουν τη θέση τους και να διαφυλάξουν την ανεξαρτησία τους ως πολιτικές ομάδες, οργανώσεις αλλά και άτομα. Και εφόσον κρίνουν ότι έχει νόημα η συνεργασία και το μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ, να το κάνουν ως τέτοιο. Δηλαδή, ως μέτωπο δυνάμεων και όχι ως ενιαίο κόμμα.
Η ιστορική συσχέτιση με το κόμμα και την πολιτική των Μενσεβίκων, δεν θα απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Στο δια ταύτα τώρα.
Στο άρθρο 2 της πολιτικής απόφασης του 1ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφεται η συγκρότηση «ενός ισχυρού, λαϊκού ρεύματος ανατροπής με στόχο την κατάργηση των μνημονίων, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και την εφαρμογή ενός προγράμματος κοινωνικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης…».
Το πιο ουσιαστικό δεν είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πρόγραμμα λιγότερο επαναστατικό από τις δυνάμεις της κομμουνιστικής Αριστεράς.
Το πιο ουσιαστικό με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αυτό είναι ανεφάρμοστο! Και αυτό διότι δεν αποτελεί μέρος ενός σχεδίου το οποίο προβλέπει την ρήξη, την σύγκρουση και την άρση των εμποδίων που βρίσκονται μπροστά στην καταγγελία και ακύρωση του μνημονίου την οποία επικαλείται, και στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας που επιδιώκει.
Βασικό εμπόδιο, που μπαίνει εκ των πραγμάτων στην κατεύθυνση της καταγγελίας του μνημονίου είναι το δημόσιο χρέος και οι δανειακές συμβάσεις, προϊόν των οποίων είναι τα μνημόνια.
Από τη στιγμή που οι δανειακές συμβάσεις και το δημόσιο χρέος, στο σύνολό τους, δεν αμφισβητούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού δεν προβλέπει την μονομερή καταγγελία των συμβάσεων και τη διαγραφή του χρέους, η καταγγελία του μνημονίου καθίσταται αδύνατη! Άρα καθίσταται συνολικά αδύνατη η εφαρμογή του προγράμματός του!
Και αυτό διότι ο μόνος σίγουρος τρόπος για την ενίσχυση των δημόσιων δαπανών για την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, τα δημόσια έργα και τις επενδύσεις, και την ικανοποίηση των εργατικών διεκδικήσεων, είναι η απαλλαγή του προϋπολογισμού από τον βραχνά των τόκων και χρεολυσίων, από τον βραχνά των τοκογλύφων!
Μια νέα επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων και του χρέους, το πολύ-πολύ να οδηγήσει σε ένα νέο μνημόνιο!
Όπως και η φιλο-ΕΕ εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτελέσει εμπόδιο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας διότι αυτή σκοντάφτει στους περιορισμούς που επιβάλει η ΕΕ στην παραγωγή μιας σειράς προϊόντων και παραγωγικών δραστηριοτήτων, καθώς και στις διάφορες ποσοστώσεις, τις ποινές για το ξεπέρασμα του ορίου που βάζει, στην παραγωγή πχ του βαμβακιού κ.α.
Είναι οικτρή αυταπάτη να πιστεύει κάποιος ότι όλα αυτά τα εμπόδια ξεπερνιούνται με διαπραγματεύσεις.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυττε την αποφασιστικότητά του να καταργήσει το μνημόνιο και να διαγράψει το δημόσιο χρέος, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς και τη βούλησή του να υπερασπιστεί τα εργατικά και λαϊκά συμφέρονται χωρίς να δέχεται να γίνουν θυσία σε οποιοδήποτε βωμό, στο βωμό λόγου χάρη του ευρώ, της ΕΕ και του ΔΝΤ, τότε, με αυτό και μόνο το πρόγραμμα, και πέρα από τις όποιες αυταπάτες, θα δήλωνε την πολιτική του βούληση να υπηρετήσει αποφασιστικά τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, πράγμα που θα αποτελούσε ισχυρό όπλο και κριτήριο για τον χαρακτήρα της πολιτικής του.
Κάτι τέτοιο όμως δεν διακηρύχτηκε. Αυτό που διακηρύχτηκε είναι η… αδιαπραγμάτευτη βούλησή του να διαπραγματευτεί! Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που έδωσε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μηλιός σε ερώτηση μέλους του ΣΥΡΙΖΑ σε μια εκδήλωση στην επαρχία, για το «τι θα κάνουμε αν η Τρόικα δεν διαπραγματεύεται;» Η απάντηση ήταν: «…θα απευθυνθούμε και θα διαπραγματευτούμε με τον Τσαρλς Νταλάρα, τον επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου!!!
Αν η διαπραγμάτευση αποτελεί τον μοναδικό δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ δεν συμβαίνει το ίδιο και για την Γερμανία και τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες της ευρωζώνης, αλλά και για το ΔΝΤ.
Στην επίσκεψή του ο Σόιμπλε στην Αθήνα, στις 18/7/2013, κατέστησε σαφές ότι το πρόγραμμα για την Ελλάδα δεν βγαίνει και το χρέος δεν είναι εξυπηρετήσιμο. Κατέστησε επίσης σαφές ότι οι Γερμανοί είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν με ένα νέο δάνειο την Ελλάδα εφόσον βέβαια αυτή ακολουθήσει πιστά και προχωρήσει αποφασιστικά στην υλοποίηση του 3ου μνημονίου. Στις μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα, στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου, στην παραπέρα μείωση των μισθών και συντάξεων.
Τότε, σε αυτή την περίπτωση και εφόσον η Ελλάδα ξεχάσει τα περί κουρέματος του χρέους σε βάρος της Γερμανίας, η χρηματοδότηση θα συνεχιστεί. Φυσικά με το αζημίωτο και με όρους οι οποίοι θα δεσμεύουν τη χώρα με ένα νέο μνημόνιο.
Η Γερμανία, αλλά και οι άλλες καπιταλιστικές χώρες, δεν διαπραγματεύονται τα κεφάλαια και τα κέρδη τους! Μόνο δραματικά αφελείς ή αθεράπευτοι οπορτουνιστές μπορούν να υποστηρίξουν το αντίθετο.
Το ίδιο συμβαίνει και με το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ θέλει, επιθυμεί και επιδιώκει την διασφάλιση των επενδυμένων στο χρέος κεφαλαίων και των κερδών του. Για να συμβεί αυτό πρέπει τα χρέος να είναι βιώσιμο, να μπορεί δηλαδή να αποπληρωθεί. Επειδή το χρέος της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμο το ΔΝΤ επιδιώκει το κούρεμα ανταγωνιστικών κεφαλαίων επενδυμένων στο Ελληνικό χρέος, τα οποία στην πλειοψηφία τους έχουν περιέλθει στα χέρια της ΕΚΤ και βρίσκονται στα χέρια κρατών όπως η Γερμανία, η Γαλλία και άλλες χώρες. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστών για το ποιός θα υποστεί την καταστροφή κεφαλαίων που απαιτεί και επιβάλει η καπιταλιστική κρίση, δεν μπορεί να αποβεί υπέρ της χώρας. Διότι όπως είναι γνωστό, όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια.
Ως εκ τούτου αυτό που έχουμε μπροστά μας, αυτό που πρέπει να δούμε και να απαντήσουμε, είναι η πολιτική των μνημονίων η οποία αποτελεί την απάντηση των καπιταλιστών στην κρίση τους. Απέναντι σε αυτή την πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την διαπραγμάτευση.
Ως εκ τούτου, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η οποία είναι απαραίτητη πράξη στην περίπτωση της διαγραφής του δημόσιου χρέους, διότι οι τράπεζες θα καταρρεύσουν, δεν είναι για αυτόν απαραίτητη ενέργεια, όπως δεν είναι απαραίτητες και μια σειρά άλλες ενέργειες και πράξεις.
Η άρνησή του για την εθνικοποίηση των τραπεζών δεν επιτρέπει την ικανοποίηση του αιτήματος της διαγραφής των χρεών των εργατικών και φτωχών οικογενειών, αλλά και την ευνοϊκή ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων μικροαστών. Όπως και η συνέχιση της αποπληρωμής του χρέους, έστω του μισού, δεν επιτρέπει την αύξηση των δαπανών για την υγεία, την παιδεία, την πρόνοια, τα δημόσια έργα, άρα και την εξασφάλιση θέσεων εργασίας.
Η κομβικότητα του ζητήματος του χρέους και η στάση και θέση που παίρνει ο καθένας πάνω στο ζήτημα αυτό, καθορίζει και τη στάση του σε μια σειρά άλλα ζητήματα, όπως είναι η εθνικοποίηση ή μη των μεγάλων επιχειρήσεων, των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ, η ικανοποίηση των διεκδικήσεων του κινήματος κλπ. Ως εκ τούτου, η απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ για την επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων και του χρέους, σέρνει πίσω της μια σειρά άλλων διαπραγματεύσεων πάνω σε όλα τα ζητήματα που αφορούν στην απάντηση στην κρίση, αλλά και στην ικανοποίηση των διεκδικήσεων του κινήματος.
Η ίδια του η πολιτική οδηγεί στελέχη του στο μαζικό κίνημα να συμβάλουν στη συρρίκνωση των εργατικών διεκδικήσεων. Σε αυτή τη συρρίκνωση έχουν ευθύνη όλες οι πλευρές του οι οποίες στο όνομα των δυσκολιών που θα αντιμετωπίσει μια Αριστερή κυβέρνηση, δεν υποστηρίζουν αιτήματα για παράδειγμα, όπως είναι οι αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και προβάλουν την σταδιακή αποκατάστασή τους. Πράγμα που καταλήγει στη μη διεκδίκηση αυξήσεων στο σήμερα, στο τώρα, από την κυβέρνηση Σαμαρά!
Με τις ίδιες του τις αποφάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ περιορίζει τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις και προσδοκίες προς αυτόν. Κατά συνέπεια, η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός περιορίζουν τις προσδοκίες τους από αυτόν.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε αποδυναμωμένος από την προσυνεδριακή διαδικασία και το ίδιο το Συνέδριο. Και από άποψη δυνάμεων και από την άποψη της κουλτούρας που παρουσίασε στη διαφορετική άποψη και στους διεθνείς επισκέπτες του.
Με τον τρόπο αυτό οικοδομείται μια πολιτική η οποία δεν μπορεί να υπερασπιστεί αποφασιστικά τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα με αρχές, έναντι δηλαδή του οιονδήποτε. Έναντι της Τρόικας, των τοκογλύφων, των καπιταλιστών, των εκμεταλλευτών. Και ακόμα χειρότερα, περιορίζει το μαζικό κίνημα σε γενικόλογες διεκδικήσεις.
Στην υποτιθέμενη λοιπόν περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την κυβερνητική εξουσία, χωρίς να έχει αλλάξει την πολιτική του και τη θέση του απέναντι στο δημόσιο χρέος, τότε δύο τινά μπορούν να συμβούν: ή δεν πρόκειται να κινηθεί καν στην καταγγελία του μνημονίου, ή αν επιχειρήσει να αλλάξει κάτι χωρίς να είναι αποφασισμένος για σύγκρουση και χωρίς να έχει προετοιμάσει το λαό για αυτή, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, σύμφωνα με έκφραση στελέχους του, « να φύγουν με το ελικόπτερο»!
Για να μην γίνουμε Κασσάνδρες θα υπερασπιστούμε την δυνατότητα η εξέλιξη να είναι διαφορετική. Αυτό όμως προϋποθέτει την ανάληψη πρωτοβουλιών από δυνάμεις που βρίσκονται εκτός του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν ήδη απαντήσει στα κομβικά πολιτικά ζητήματα από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Που έχουν δηλαδή επεξεργαστεί και προβάλουν ένα συνεκτικό πρόγραμμα το οποίο προβλέπει την μονομερή καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, τη διαγραφή του δημόσιου χρέους με ότι αυτό συνεπάγεται, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, καθώς και την ικανοποίηση των διεκδικήσεων του κινήματος. Το πρόγραμμα αυτό απευθύνεται στην εργατική τάξη, στους άνεργους, στη νεολαία, στη φτωχή αγροτιά, στον εργαζόμενο και εκμεταλλευόμενο λαό. Δηλαδή, σε όλους όσους έχουν συμφέρον από την υλοποίησή του.
Οι δυνάμεις οι οποίες συσπειρώνονται στη «συμπόρευση», πρέπει να πάρουν άμεσα πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση του ενιαίου εργατικού πολιτικού μετώπου και να απευθυνθούν στο σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς, καλώντας τες να παλέψουν από κοινού μέσα στο κίνημα για την άμεση ανατροπή της αντιλαϊκής κυβέρνησης Σαμαρά κάτω από το βάρος των αγώνων. Πράγμα που θα αποτελέσει την πιο γνήσια δημοκρατική ανατροπή.
Καλώντας τες παράλληλα να υλοποιήσουν από κοινού το πρόγραμμα των 6 σημείων από τη θέση της κυβερνητικής εξουσίας, σαν εργατική κυβέρνηση, η οποία αποτελεί τη μοναδική κυβέρνηση η οποία μπορεί να ξεκινήσει την υλοποίηση ενός εργατικού -φιλολαϊκού προγράμματος.
Για εμάς τους κομμουνιστές μια τέτοια διαδικασία εντάσσεται στο πλαίσιο της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας η οποία οδηγεί στην εργατική εξουσία, στη δικτατορία του προλεταριάτου, η οποία αποτελεί την μοναδική πόρτα για την είσοδο στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Σε διαφορετική περίπτωση, συναγωνιστή Διαμαντόπουλε, θα μας γδάρουν!
Με αυτή την έννοια, καλή αντάμωση στα γουναράδικα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου