του Λευτέρη ΡιζάΑν δεν απατώμαι πρώτος ο κ. Ε. Βενιζέλος κάλεσε τα «κόμματα του δημοκρατικού τόξου» σε κοινό μέτωπο και αγώνα κατά της αντικοινοβουλευτικής και αντιδημοκρατικής Χρυσής Αυγής. Προχτές μάλιστα, με αφορμή ένα επεισόδιο μεταξύ βουλευτών της Χρυσής Αυγής και του προεδρεύοντος εκείνη την ώρα κ. Γ. Δραγασάκη, τα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου» επιτέθηκαν στο κόμμα της ακροδεξιάς – ακόμα και οι κ.κ. Άδωνις Γεωργιάδης και Μ. Βορίδης – καταγγέλλοντας το για προσβολή του κοινοβουλίου – του «Ναού της Δημοκρατίας» – και καλώντας όλους να το υπερασπίσουν.
Είναι αλήθεια ότι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής – και συνολικά το κόμμα αυτό – μέσα και έξω από τη Βουλή πολύ συχνά – και με ένα τρόπο αρκετά χυδαίο και φασιστο-ναζιστικό, επιτίθενται στον κοινοβουλευτισμό, γενικά στη Δημοκρατία, χλευάζοντας και αμφισβητώντας και τα δύο, στο όνομα πάντα του εθνικισμού και των ελλήνων.
Αλλά για να δούμε ποιοι νομιμοποιούν αυτές τις επιθέσεις, ποιοι τους βοηθάνε να αποκτούν ολοένα και ευρύτερο ακροατήριο. Είναι, πιστεύω ακριβώς αυτοί που καθημερινά υποβαθμίζουν τη Βουλή – το Κοινοβούλιο και τον κοινοβουλευτισμό - με τα έργα και τις πράξεις τους.
Όταν π.χ. οι βουλευτές καταδικάζονται, επί ποινή διαγραφής, να μην βουλεύονται αλλά απλά να πειθαρχούν στην «γραμμή» της ηγεσίας του κόμματος τους, όταν αναγκάζονται μέσα σε πολύ λίγες ημέρες να ψηφίσουν ενάντια σε προηγούμενη απόφαση τους ή όταν τέλος μια σειρά νόμοι κρίσιμοι για τη ζωή του λαού δεν συζητούνται στην Βουλή αλλά επιβάλλονται με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ή Προεδρικά Διατάγματα, τότε ποιος κουρελιάζει τη Βουλή και τους βουλευτές, ποιος ξεθεμελιώνει το «Ναό της Δημοκρατίας»;
Όταν με τροπολογία τους – που κατέθεσαν σαν άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου οικονομικών – οι κ.κ. Γιάννης Στουρνάρας και Κυριάκος Μητσοτάκης – ουσιαστικά καθιστούν περιττές τις συνεδριάσεις της Βουλής, δίνοντας το δικαίωμα στους υπουργούς να νομοθετούν με προεδρικά διατάγματα, ποιος πραγματικά ξευτιλίζει τη Βουλή, τον κοινοβουλευτισμό και τους βουλευτές δικαιολογώντας έτσι τις επιθέσεις εναντίον τους από τη Χρυσή Αυγή; Κι όταν λέμε Στουρνάρας και Μητσοτάκης, εννοούμε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ αντάμα.
Τι προβλέπει η τροπολογία που κατέθεσαν οι δυο υπουργοί της δικομματικής κυβέρνησης των μνημονίων στο Σχέδιο Νόμου «Αντιμετώπιση της Αυθαίρετης Δόμησης- Περιβαλλοντικό Ισοζύγιο και άλλες διατάξεις»; Προβλέπει απλούστατα ότι «η οργάνωση και λειτουργία των υπουργείων, των αυτοτελών δημόσιων υπηρεσιών, των αποκεντρωμένων διοικήσεων και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου καθορίζονται με τους Οργανισμούς των φορέων αυτών, οι οποίοι καταρτίζονται, αντικαθίστανται ή τροποποιούνται με προεδρικά διατάγματα, τα οποία εκδίδονται με πρόταση των Υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Οικονομικών και του αρμόδιου κατά περίπτωση υπουργού. …..μπορεί με τα ίδια προεδρικά διατάγματα να αντικαθίσταται, να καταργείται ή να τροποποιείται κάθε ισχύουσα διάταξη νόμου ή κανονιστικής πράξης, σχετική με την οργάνωση και λειτουργία των φορέων που αναφέρονται στο πρώτο εδάφιο της παρούσας παραγράφου». Στη συνέχεια, για να μην υπάρξει καμία σύγχυση ή αμφισβήτηση της θέλησης της δικομματικής κυβέρνησης που υπηρετεί σήμερα τους δανειστές, την Τροϊκα κλπ, , μας ξεκαθαρίζουνε ότι «3. Με τους Οργανισμούς της προηγούμενης παραγράφου μπορεί επίσης να προβλέπεται:
α ) η κατάργηση ή συγχώνευση υπηρεσιών ή οργανικών μονάδων των φορέων της παραγράφου 1, καθώς και η μεταφορά αρμοδιοτήτων τους σε άλλες υπηρεσίες ή οργανικές μονάδες του φορέα ή εποπτευομένων φορέων του ή η κατάργηση τους.»
Να μην πολυλογούμε δεν χρειάζεται η Βουλή να συνεδριάζει, να «τσακώνονται», να ιδροκοπάνε και να κουράζονται οι βουλευτές. Οι δύο υπουργοί και ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός – ούτε καν δηλαδή οι 29 κατασκευαστές πλυντηρίων - μπορούν να απολύουν, να μεταφέρουν, να καταργούν κατά πώς η κυβέρνηση αποφασίζει [τρόπος του λέγειν, σωστότερα κατά πως οι δανειστές, η Τρόϊκα και πιο συγκεκριμένα η Γερμανία επιθυμούν]. Οι βουλευτές δεν έχουν καμιά δουλειά να ανακατεύονται.
Ποιος λοιπόν δικαιώνει και νομιμοποιεί τον αντικοινοβουλευτισμό και την αντιδημοκρατική νοοτροπία της άκρας δεξιάς; Αυτοί που καταργούν το Κοινοβούλιο. Που μας γυρίζουν σε εποχές προ-κοινοβουλευτικές ή σε περιόδους Κατοχής. Επί Κατοχής οι κυβερνήσεις των συνεργατών των κατακτητών με αυτό τον τρόπο νομοθετούσαν: με προεδρικά διατάγματα. Αλλά τότε α) δεν υπήρχε – δεν ίσχυε – το Σύνταγμα μια και η δικτατορία του Μεταξά το είχε καταργήσει και β) ανοιχτά οι «κυβερνήτες» παραδεχόντουσαν πως κάθε ενέργεια τους είχε την έγκριση των δυνάμεων κατοχής.
Και να σκεφτεί κανείς ότι μόλις πριν τρείς (3) ημέρες [24-7-13] ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ε. Βενιζέλος – αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών της δικομματικής κυβέρνησης της Τρόϊκα / Μέρκελ / Σόϊμπλε – μίλησε για την «Πρόκληση της αναθεώρησης του Συντάγματος» σε εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ. Εκεί λοιπόν, με τις γνωστές μεγαλόστομες «τρίπλες» του προσπάθησε να καλύψει με όμορφα λογάκια αυτό που πραγματικά αυτή τη στιγμή το όλον σύστημα έχει ανάγκη: το «Συνταγματικό» περιορισμό της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και επιβολής των σχεδίων και συμφερόντων των κυρίαρχων οικονομικών- κοινωνικών- πολιτικών και μεγαλοκρατικών συμφερόντων.
Ο καθηγητής του «Συνταγματικού Δικαίου» κ. Βενιζέλος με απόλυτα βέβαιο και στομφώδη τρόπο μας διαβεβαίωσε ότι «το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι συνταγματικό. Το ελληνικό πρόβλημα είναι ιστορικό. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και ανατροφοδοτείται από τότε που υπάρχει και το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Μιλάμε για ένα πρόβλημα νοοτροπίας, για ένα πρόβλημα διάρθρωσης κοινωνικής, οικονομικής και θεσμικής». Αλήθεια, μπορεί να μας πει, να μας υποδείξει έστω, μια χώρα που το πρόβλημα της δεν είναι ιστορικό; Π.χ. γιατί η Μ. Βρετανία ή η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Σουηδία και η Ισπανία έχουνε βασιλεία ενώ η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, οι ΗΠΑ όχι; Ακόμα και πώς κατάφερε και η Ελλάδα να απαλλαγεί από τον θεσμό της Βασιλείας και να αποκτήσει Πρόεδρο Δημοκρατίας; Δεν εξηγούνται όλες αυτές οι περιπτώσεις ιστορικά και όχι συνταγματικά; Ή μήπως οι άλλες χώρες στερούνται νοοτροπιών, κοινωνικής διάρθρωσης οικονομικής και θεσμικής; Δηλαδή – παράδειγμα φέρνουμε έτσι εύκολο και πρόχειρο – ο Αλέξης ντε Τοκβίλ πως εξηγεί τη «Δημοκρατία στην Αμερική» ή αναλύει «Το παλαιό καθεστώς και την Επανάσταση», αν όχι ιστορικά και με γνώση της πολύπλοκης κοινωνικο-οικονομικής και θεσμικής διάρθρωσης δυό χωρών που δεν βρίσκονται δίπλα η μια στην άλλη.
Αλλά αυτή η φουσκωμένη φρασεολογία - έτσι για να «ψαρώσει» το κοινό – εξυπηρετεί κάτι άλλο, «βαθύτερο» και γενικότερο. Μας το αποκαλύπτει άθελα του βέβαια: «δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να νομίζουμε ότι αναπτύσσοντας ένα είδος συνταγματικού βολονταρισμού ή ένα είδος θεσμικής υπερκινητικότητας, θα δώσουμε απάντηση στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Τα προβλήματα αυτά είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό προβλήματα πανευρωπαϊκά, διεθνή.»
Νάτο το «φασούλι». Τα προβλήματα είναι σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό πανευρωπαϊκά και διεθνή. Τι ωραία! Τι χαριτωμένα ! Δηλαδή αν το Σύνταγμα μας θα είναι δημοκρατικό ή όχι, αν θα αποφασίζει ο λαός ή όχι, αν η Βουλή θα λειτουργεί με βάση αυτό το Σύνταγμα ή όχι, αυτό δεν αφορά εμάς, αλλά την Ευρώπη – λέγε με Γερμανία – και τον κόσμο – λέγε με ΗΠΑ. Δηλαδή με μια λέξη εξαρτάται – και πρέπει να το αποδεχτούμε συνειδητά και χωρίς πολλές – πολλές αντιρρήσεις, από τον ευρωπαϊκό και διεθνή ιμπεριαλισμό.
Και συνεχίζει με τον ίδιο φουσκωμένο λόγο:
«Βιώνουμε μια κρίση, όπως βιώνουν και άλλες πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση βιώνει μια βαθιά κρίση. Η κρίση αυτή που είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό κρίση του κράτους, είναι και μια κρίση κυριαρχίας και αυτό αφορά και τα κράτη μέλη, αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως πολιτική οντότητα, η οποία είναι αμήχανη και αναποτελεσματική. Και φυσικά αφού μιλάμε για μια κρίση των ευρωπαϊκών θεσμών, κρίση του φαινομένου του εθνικού κράτους, κρίση κυριαρχίας. Μιλάμε φυσικά και τελικά για μια κρίση συνταγματικού χαρακτήρα που πρέπει να την αντιμετωπίσουμε, αλλά η συνταγματική κρίση είναι δευτερογενής».Συγκρατείστε το «κρίση κυριαρχίας». Ποιος την αμφισβητεί και γιατί; Μην πάει το μυαλό σας στα χαρακτηριστικά της εποχής του ιμπεριαλισμού. Σε αυτά άλλωστε δεν πάει ούτε του Γιάννη Μηλιού και ίσως και του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια, όπως μας διαβεβαιώνει ο κύριος καθηγητής, πρόεδρος και υπουργός «η χώρα μας, διαθέτει ένα από τα πιο σύγχρονα ευρωπαϊκά συνταγματικά κείμενα. Ένα συνταγματικό κείμενο που πολλοί το αγνοούν, κάποιοι άλλοι το υποτιμούν, ή κάποιοι άλλοι το επικαλούνται για λόγους κομματικής ή συνδικαλιστικής σκοπιμότητας. Δεν έχουμε δυστυχώς τα τελευταία 40 χρόνια -ενώ προδικτατορικά είχαμε- ανεπτυγμένο το αίσθημα του συνταγματικού πατριωτισμού, παρά την ευρύτατη, εντυπωσιακά ευρεία, συνταγματική συναίνεση, που μετά από πολύ κόπο επιτεύχθηκε, για πρώτη και μόνη φορά, στην ελληνική πολιτική και συνταγματική ιστορία, με την αναθεώρηση του 2001.» Πόσες χαριτωμενιές μαζί. Αλλά αυτή του «συνταγματικού πατριωτισμού» (να μην ξεχνάμε και τον Χάμπερμας) που παλιά είχαμε ενώ τελευταία χάσαμε – ειδικά τα τελευταία 40 χρόνια που κατά σύμπτωση τα 30 από αυτά κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ - είναι για βραβείο ανοησίας. Ώστε χάσαμε έτσι από αμέλεια στο δρόμο τον συνταγματικό πατριωτισμό μας, χωρίς να βάλουμε στη θέση του τον «σοσιαλιστικό πατριωτισμό μας»; Πως και γιατί τον χάσαμε; Μήπως ακριβώς σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ΚΑΙ το ΠΑΣΟΚ, ιδίως από την εποχή Σημίτη (Ίμια κλπ), στη συνέχεια Γιώργου (ναι στο σχέδιο Ανάν και μετά Μνημόνια;)
Το πιο ωραίο ακολουθεί: «Η οικονομική κρίση, η εποχή του μνημονίου, έθεσε σε δοκιμασία την ερμηνεία του Συντάγματος και στη χώρα μας και σε όλες σχεδόν τις χώρες, δανείστριες και δανειζόμενες. Έθεσε σε κρίση τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης…». Γιατί και πώς η κρίση έθεσε σε δοκιμασία την ερμηνεία του Συντάγματος και από ποιους έγινε κάτι τέτοιο αποδεκτό; Μήπως από τους πρόθυμους υπηρέτες των δανειστών, τροϊκανών, Γερμανών και γενικά του μεγάλου ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου; Που ακόμα και αυτό το Σύνταγμα – ακόμα και ο οποιοσδήποτε «συνταγματικός πατριωτισμός» – εκτός του «ευρωπαϊκού συντάγματος» που δεν έγινε αποδεκτό – τους είναι ενοχλητικό και απαράδεκτο; Κι έτσι«Οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ένα θεσμικό διπλασιασμό. Άλλο είναι το θεσμικό σύστημα που περιγράφει η Συνθήκη της Λισαβόνας και άλλο είναι το εν τοις πράγμασι θεσμικό σύστημα που έχει διαμορφωθεί στους κόλπους της Ευρωζώνης με ταχύτητα, υπό πίεση, με καθαρά διακυβερνητικά χαρακτηριστικά, χωρίς πραγματικά να εφαρμόζεται η λεγόμενη κοινοτική μέθοδος.»
Σε απλά ελληνικά: υπάρχουν από τη μια τα συμφέροντα των δανειστών – δηλαδή των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών κρατών – και από την άλλη οι δανειζόμενοι και συνήθως αδύναμοι κρίκοι του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Οι πρώτοι, λοιπόν, θέλουν να επιβάλλουν τα συμφέροντα τους ακόμα και συνταγματικά – όπως πρόβλεπε το Ευρωσύνταγμα – καθιστώντας τους άλλους λαούς και έθνη υποχείρια τους και γι αυτό εμείς – δηλαδή ο κόσμος και τα συμφέροντα που εκφράζει και υπηρετεί ο κ. Βενιζέλος, το ΠΑΣΟΚ του και η δικομματική κυβέρνηση – πρέπει να συμμορφωθούμε. Αν, λέμε αν, ο κ. Βενιζέλος είχε μπει στον κόπο να διαβάσει έστω τον «Ιμπεριαλισμό» του Λένιν – μπορεί να ισχυριστεί πως το έχει κάνει, αλλά είναι πια «ξεπερασμένος» κλπ – και φυσικά το είχε καταλάβει – και γι αυτό δεν αρκεί η εξυπνάδα αλλά και η σκοπιά από την οποία βλέπεις τα πράγματα – θα μας απάλλασσε από τη φλυαρία. Όλα αυτά περιέχονται εκεί μέσα.
«θεσμικός διπλασιασμός που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση»,συνεχίζει, «έχει επηρεάσει και την εθνική συνταγματική τάξη όλων των κρατών-μελών» έτσι ώστε «η έννοια του δημοσίου συμφέροντος, άλλαξε περιεχόμενο. Άλλαξε περιεχόμενο γιατί άλλαξαν οι ανάγκες, οι προτεραιότητες, οι συσχετισμοί.». Τόσες φιοριτούρες για να μας πει ότι ο ίδιος, το ΠΑΣΟΚ του και η δικομματική (και η τέως τρικομματική) καταλαβαίνουν τις έννοιες, τα συντάγματα, τα προτάγματα κλπ κλπ αποκλειστικά «νεοφιλελεύθερα». Πες το με λίγες λέξεις, μη το κλωθογυρίζεις: είμαι, είμαστε νεοφιλελεύθεροι.
Αυτή λοιπόν η νέα πραγματικότητα, του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, που η πλήρης κυριαρχία του συνδυάστηκε με την κατάρρευση του «υπαρκτού» σοσιαλισμού και μια σειρά αποτυχίες άλλων προσπαθειών – εθνκο-απελευθερωτικών επαναστάσεων και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας – συνοδεύεται από την αμφισβήτηση, τον κλονισμό, της εθνικής κυριαρχίας – απαίτηση του είναι – των μικρών και μεσαίων εθνών-κρατών, της λαϊκής κυριαρχίας και της Δημοκρατίας. Τα Συντάγματα ως κατάκτηση και εγγύηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας είναι πλέον περιττά. Η Αυτοκρατορία μπορεί και πρέπει να διοικείται με διατάγματα. Χωρίς λαϊκή συμμετοχή και έλεγχο, έστω και αστικού κοινοβουλίου.
Αυτή την εξέλιξη την αισθάνεται ο λαός. Μπορεί να μην μπορεί ακόμα να την εξηγήσει θεωρητικά, αλλά νοιώθει ότι πια μπαίνει εντελώς στο περιθώριο. Κι εδώ «πατάει» η Χρυσή Αυγή πλασάροντας ένα αντικοινοβουλευτικό και αντιδημοκρατικό λόγο - νομιμοποιώντας δηλαδή με τη σειρά της την επίθεση του κεφαλαίου και πολιτικών εκπροσώπων του ενάντια στον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία – και επικαλούμενη τον «εθνικισμό», που όμως, είναι κι αυτούς εντελώς μα εντελώς κούφιος γιατί δεν είναι αντι-ιμπεριαλιστικός, άρα και αντικαπιταλιστικός, δηλαδή δεν στηρίζεται και δεν στηρίζει κανενός είδους κοινωνική χειραφέτηση των εργαζομένων, καμιά προοπτική αυτοδιαχείρισης από αυτούς των πλουτοπαραγωγικών πόρων και μέσων που διαθέτει σήμερα η χώρα.
«Θεωρητικά» και πρακτικά το δρόμο ανοίγει στη Χρυσή Αυγή – όπως και στο παρελθόν στο φασισμό /ναζισμό – το ίδιο το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, ο ιμπεριαλισμός και τα πολιτικά του στηρίγματα και η άκρα δεξιά, φασιστική, φασιστοειδής ή ναζιστική αναλαμβάνει το έργο να εκτρέψει και απορροφήσει τη λαϊκή αγανάκτηση και αντίδραση όπως το αλεξικέραυνο τον κεραυνό.
Ο αγώνας για να είναι αποτελεσματικός – προς όλες τις κατευθύνσεις - πρέπει να είναι αντι-ιμπεριαλιστικός και γι αυτό και πατριωτικός, αντικαπιταλιστικός και γι αυτό να έχει άξονα συσπείρωσης του τους παραγωγικά εργαζόμενους, με προοπτική την κοινωνική τους χειραφέτηση.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου