Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

Του ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΛΟΥ*

Η κυβέρνηση Σαμαρά προχώρησε σε μια (όπως ήλπιζε) ελεγχόμενη αποκαθήλωση της Χ.Α., για δύο βασικούς λόγους: Αφενός, υποχρεωτικά, για να αποφύγει το «πάντρεμα» του αντιφασιστικού κινήματος με το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα, που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολύ επικίνδυνο ανατρεπτικό ρεύμα. Αφετέρου, κατά επιλογή, ελπίζοντας να «κοντύνει» εκλογικά το ρεύμα της Χ.Α., για να κρατήσει ζωντανές τις ελπίδες της ΝΔ να αναδειχθεί πρώτο κόμμα, αν και όταν στηθούν οι κάλπες.

Κανείς δεν δικαιούται σήμερα να ξεχάσει ότι η διόγκωση της Χρυσής Αυγής ήταν τμήμα του «σχεδίου» αυταρχικής-αντιδημοκρατικής μετατόπισης της μεγάλης αντιμνημονιακής κοινωνικής πλειοψηφίας, μέσα από τη γενικότερη στροφή προς τα δεξιά του κράτους και της δημόσιας ζωής, μέσα από την επιδίωξη της κυβέρνησης, της τρόικας και των ΜΜΕ να συγκροτήσουν ένα μαζικό αντεργατικό, αντικινηματικό, αντιαριστερό πολιτικό ρεύμα.

Ακριβώς γι’ αυτό, η επιτυχία των σημερινών σχεδιασμών του Σαμαρά έχει κρίσιμες προϋποθέσεις:

Προϋποθέτει να αφήσει η Αριστερά την πρωτοβουλία στα χέρια των κυβερνητικών επιτελείων. Η επίκληση του «συνταγματικού τόξου» και της «ομαλότητας», ως όρου για την αντιμετώπιση των νεοναζί, πρέπει να απορριφθεί με σαφήνεια και καθαρότητα από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, η συντριβή της Χ.Α. πρέπει να συνδεθεί άμεσα με την απαίτηση για συντριβή όλων των τμημάτων του κρατικού μηχανισμού που την στήριξαν: δηλαδή με την αναγκαία «εκκαθάριση» στην αστυνομία, στο στρατό, στο δικαστικό σώμα, στην εκκλησία, στους εφοπλιστές και τραπεζίτες που τη χρηματοδότησαν.

Και αυτό το καθήκον δεν μπορεί να το αναλάβει κανείς πέραν της Αριστεράς, που πρέπει να κινηθεί αυτόνομα και επιθετικά, στηριγμένη στη δύναμη των πολιτικών αποκαλύψεων και την οργή που δικαίως προκαλούν στον κόσμο…

Η επιτυχία του σχεδίου του Σαμαρά προϋποθέτει, επίσης, τη διάσπαση μεταξύ του αντιφασιστικού πολιτικού αγώνα με τον κοινωνικό-αντιμνημονιακό αγώνα. Γιατί η ανεργία, η μαζική φτώχεια και η απελπισία δημιουργούν το έδαφος για τη συγκρότηση των νεοναζί.

Γιατί, κυρίως, αν ο αντιδραστικός συνασπισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αφεθεί απερίσπαστος να ανανεώσει τη δυναμική του –με το πρόσχημα του περιορισμού της Χ.Α.– τότε η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία θα δεχθεί τα νέα χτυπήματα που ετοιμάζει το Μνημόνιο 3.

Ακριβώς γι’ αυτό –και σε απόλυτη σύνδεση με τα αιτήματα συντριβής της Χ.Α.– όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να πρωτοστατήσουν στην αναγέννηση της απεργιακής δυναμικής, που, στις αρχές Σεπτέμβρη, δημιούργησε το ξεκίνημα της απεργίας της ΟΛΜΕ.

Οι «ευκαιρίες» δεν θα λείψουν: η κοινωνική αντίσταση είναι παρούσα στους πανεπιστημιακούς, τα νοσοκομεία βράζουν, το νέο κύμα απολύσεων στους ΟΤΑ έρχεται.

Η εικόνα είναι απολύτως ανάλογη στον ιδιωτικό τομέα: π.χ. είναι κοινό μυστικό ότι στις τράπεζες ετοιμάζεται ένα μαζικό κύμα απολύσεων, ενώ μεγάλες επιχειρήσεις κλείνουν με ρυθμό, πλέον, πολυβόλου.

Η προετοιμασία ενός μεγάλου απεργιακού κύματος, με την προοπτική της γενικής πολιτικής απεργίας για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων, είναι η μοναδική τακτική που μπορεί να υπερασπίσει τον κόσμο μας από τη λαίλαπα που ήδη αντιμετωπίζει και από τα χειρότερα που έρχονται.

Σε αυτό το μέτωπο, η μέχρι τώρα στάση του ΠΑΜΕ (στην ΟΛΜΕ, στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ) ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη: η απόρριψη της κλιμάκωσης και του συντονισμού των απεργιακών αγώνων, έστω και αν γίνεται με την επίκληση «καθαρότερου» πλαισίου και «καλύτερης» προετοιμασίας, είναι απαράδεκτη στάση μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία.

Και στο βάθος όλων αυτών προκύπτει το ζήτημα της πολιτικής προοπτικής. Αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων ότι η «υπόσχεση» των Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είναι άλλη από την πολυετή παράταση της μνημονιακής δυστυχίας. Αν αυτός ο παράγοντας μείνει αναπάντητος, τότε στρώνεται το έδαφος για τις πιο αντιδραστικές εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένης της ανασύνταξης των νεοναζί μετά τη σημερινή «περιπέτεια».

Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) οφείλουν να παρουσιάσουν συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις για το πώς μπορεί –εδώ και τώρα– να νικήσει ο κόσμος της εργασίας. Το σύνθημα της «κυβέρνησης της Αριστεράς» δεν αναδείχθηκε τυχαία ως η μαζική έκφραση των ελπίδων του κόσμου της αντίστασης στις εκλογές του 2012.

Ασφαλώς θα πρέπει να ενισχυθεί: να συνδυαστεί με ένα σαφές και ιεραρχημένο «μεταβατικό» πρόγραμμα στόχων και αιτημάτων.

Να συνδεθεί με μια σταθερότερη έκφραση ενότητας στη δράση πλατύτερων αριστερών δυνάμεων.

Να στηριχθεί σε ένα αυθεντικό δίκτυο κοινωνικών οργανώσεων όπως οι Λαϊκές Επιτροπές.

Να ενταχθεί με σαφήνεια στο σχεδιασμό μια εργατικής νίκης, με ορίζοντα τη σοσιαλιστική απελευθέρωση.

Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να φράξουμε πραγματικά το μέλλον στους Μιχαλολιάκους και στους Κασιδιάριδες, στους Φαήλους και στους Λαζαρίδηδες, στους Σαμαρά και Βενιζέλο.

Η ραγδαία πόλωση της εποχής πρέπει να οδηγήσει κάθε πλευρά σε ουσιαστικές και μακρόχρονες επιλογές, που θα ανατρέψουν τα μέχρι σήμερα ειωθότα…

*Πηγή: rptoject.gr, 8/10/13

Posted in: πολιτική