ΟΙ 4 (ΕΩΣ ΤΩΡΑ) ΟΡΙΣΜΟΙ ΤΟΥ «ΑΛΛΟΥ ΑΚΡΟΥ»

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ*

Εντάξει, το αφομοιώσαμε. Αφού δεν πρόλαβαν - μέχρι την επιδρομή στο Μελιγαλά- να ευπρεπίσουν και να εκπαιδεύσουν για κυβερνητικό εταίρο τη «Χρυσή Αυγή» οι «συνταγματικοί τοξοβόλοι» της ίλης «ΜΠΑΜΠΑ» (Μπαλτάκος - Μπάμπης), το ένα άκρο είναι δεδομένο. Ποιο είναι όμως το άλλο άκρο που χρήζει αντιμετώπισης ανάλογης με αυτή, την οποία βιώνει τώρα η «ΧΑ»; Προσδιορίζεται επακριβώς;

Α, εδώ τα πράγματα τροποποιούνται συνεχώς. Κάποτε στο «άλλο άκρο» απολάμβαναν τη μοναξιά τους οι «μπαχαλάκηδες». Αργότερα, στο δεύτερο στάδιο, καταδείχθηκαν και κινητοποιούμενοι όπως οι κάτοικοι της Ιερισσού. Σημαντικό, διπλό καθεστωτικό «κεκτημένο»: εάν καταστέλλεται αγρίως ο «ακραίος» αγώνας ανθρώπων που πασχίζουν να προστατεύσουν την περιοχή τους από την καταστροφή και το νερό τους από το αρσενικό, τότε κάθε διεκδίκηση του αυτονόητου θα νοείται ως «ακραία». Εκτός αν είναι «ξέπνοη» - στα όρια της εικονικής.

Το δεύτερο - ελέω Σκουριών- κεκτημένο είναι άκρως «καινοτόμο»: αίρεται το ταμπού που ορίζει ότι το «ακραίο» πρέπει να φαίνεται και «περιθωριακό», αγωνιζόμενο για στόχους που βρίσκουν αντίθετη ή τουλάχιστον παγερά αδιάφορη την μεγάλη πλειονότητα του αντίστοιχου συνόλου. Προφανώς, στην εξόρυξη αντιτίθενται «ακόμη και οι πέτρες» της ευρύτερης περιοχής. Πώς να το αμφισβητήσουν αυτό οι «τοξοβόλοι», όταν στη Θεσσαλονίκη διαδηλώνουν 20.000 άνθρωποι και στη συναυλία αλληλεγγύης συγκεντρώνονται 33.000, δηλαδή το μεγαλύτερο πλήθος που είδε ποτέ η πόλη σε μουσική εκδήλωση από την εμφάνιση ... των U2 το 1997, για την οποία μάλιστα είχαν ανέβει «καραβάνια» από Αθήνα;

Στον αντίποδα, στις συγκεντρώσεις των οπαδών της ιδέας «αφήστε με ένα χρόνο στη δουλειά να μείνω κι ας βγάλουμε αργότερα όλοι μαζί καρκίνο», τα τηλεοπτικά συνεργεία ενίοτε συναγωνίζονται τον αριθμό των διαδηλωτών...

Εφεξής λοιπόν εκλαμβάνεται ως «ακραία» κάθε ενοχλητική βούληση τοπικής κοινωνίας, ακόμη κι αν είναι σχεδόν καθολική. Γι αυτόν τον λόγο άλλωστε ο Ν. Δένδιας έχει μιλήσει για «γαλατικά χωριά». Λεγεώνες και πραιτοριανοί της «Δημοκρατίας», γρηγορείτε...

Στο παρελθόν, βεβαίως, συχνά οι «συνταγματικοί τοξοβόλοι» πρότασσαν ως θέσφατο τη θέληση τοπικών κοινωνιών και μάλιστα «εικάζοντάς» την, όχι αποδεικνύοντας ποια ήταν στην πραγματικότητα. Όταν, πχ, μεθόδευαν την εξυπηρέτηση στον επιχειρηματία Βωβό στον Ελαιώνα, έχοντας απέναντί τους - κι όχι υπέρ τους- απόφαση του ΣτΕ, «έψαχναν» τις διευθύνσεις διαμονής των 131 «επάρατων» που είχαν προσφύγει στο Συμβούλιο. Λες κι αν αύριο πχ ο Κυριακού θελήσει να «φαει» όλο το Πεδίον του Άρεως, θα «πέφτει λόγος» μόνο στους Κυψελιώτες! Από το καθεστωτικό - προσχηματικό «ρωτήστε τους κατοίκους» (που οι ίδιοι δεν τους ρωτούσαν), φθάσαμε στο «σιγά μην ρωτήσουμε κανέναν». Είναι και «συνεπές» το άτιμο το «τόξο»...

Τρίτο στάδιο: ο ΣΥΡΙΖΑ «άκρο»! Σαμαράς ζύμωσε, Λαζαρίδης ξεφούρνισε. Γέλασε και το όποιο παρδαλό κατσίκι έσωσε την καρωτίδα του από τις πρακτικές εξασκήσεις των «χρυσαυγιτών» στα μαντριά. Παραγράφηκε το τρίτο στάδιο; Κάθε άλλο. Ανέλαβε να «σώσει την παρτίδα» ο Βορίδης: δεν υιοθετεί - είπε- τη θεωρία του «συνταγματικού τόξου», αλλά εάν αυτό νοείται, αναρωτήθηκε κατά πόσο έχει θέση εκεί το ΚΚΕ. Έτερο «κεκτημένο», λοιπόν: δεν σε κάνει «άκρο» κατ' ανάγκη ο δυναμικός ακτιβισμός, ούτε απαιτείται να σου χρεώσουν καμία μολότοφ. Αρκεί η διακήρυξή σου πως αμφισβητείς το αστικό καθεστώς.

Το τρίτο και τέταρτο στάδιο έστειλαν τη σκυτάλη ακόμη μακρύτερα, στο κοινωνικό και το πολιτικό «κουλουάρ», αντιστοίχως. Μηνυτήρια αναφορά του υπουργού Παιδείας εναντίον των Πρυτάνεων κι ακόλουθη προκαταρκτική εξέταση, εισβολή αστυνομίας σε κατειλημμένο σχολείο της Λαμίας, καταδίκη μαθητών σε 20 ημέρες φυλακή ( να πούμε «πάλι καλά» που δόθηκε αναστολή;) και μάλιστα δίχως καταγραφές ζημιών. Το πράγμα βοά: ως «ακραία» μπορεί να αντιμετωπίζεται κάθε έμπρακτη αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής, σε κάθε τομέα.

Και στο πολιτικό «κουλουάρ»; Α, «κεραυνός» ήταν ο πρωθυπουργός στις ΗΠΑ και, παρά το κατοπινό (μέσω Σίμου) «μισο- ξείπα», η σκυτάλη πήγε εντυπωσιακά μακρύτερα από εκεί που την είχε στείλει η «κουκουεδολογία» του Βορίδη: δεν χρειάζεται να θέτεις ως στρατηγικό σου στόχο την ανατροπή - υπέρβαση του αστικού καθεστώτος, για να δεις τη στάμπα του «ακραίου» στο στήθος σου. Αρκεί να μη θέλεις τη χώρα στην ΕΈ, την Ευρωζώνη ή το ΝΑΤΟ. Επειδή δε το 55% του κόσμου αναγουλιάζει με την ΕΕ και το 47% με το ευρώ (βαρόμετρο της Public Issue), εκτός από την «εξτρίμ οποσίσιον» υπάρχει και η «εξτρίμ σοσάιετι», για την μοίρα της οποίας ίσως συσκέπτονται ήδη Χρύσανθοι και Δένδιες. Βρε μπας κι η θέσπιση ενός σύγχρονου πιστοποιητικού «αντι- ακραίων» πεποιθήσεων θα προστάτευε τη λαμπερή «δημοκρατία» των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου;

Σταδιακά αλλά γρήγορα, όλοι βαφτιζόμαστε «ακραίοι». Κάπου στο «μέσον», οι υπαίτιοι της τόσης ακραίας φτώχειας, ακραίας απελπισίας και ακραίας κοροϊδίας δικαιώνουν πλήρως το απόφθεγμα του Γκαίτε: «Ανάμεσα στα άκρα συνήθως δεν βρίσκεται η λύση, αλλά το ίδιο το πρόβλημα». Εν προκειμένω, τεράστιο.

*Δημοσιεύθηκε στο "Πριν", την Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Posted in: πολιτική