Η τραγωδία μιας φάρσας...

«Θα ξανάρθουμε και η Γη θα τρέμει». Με αυτήν τη μαύρη ελπίδα-απειλή σπάραζε στο κύκνειο άσμα του ο Γκαίμπελς λίγο πριν να αυτοκτονήσει, αφού πρώτα «έκανε συντρίμμι τη μάνα του» Γερμανία, έχοντας ταυτοχρόνως ανασκάψει, αυτός και η συμμορία του, συθέμελα την Ευρώπη όλη,
αφήνοντας πίσω τους εκατομμύρια νεκρών, λίθους επί λίθων και πάνω απ’ όλα το πιο φριχτό έγκλημα που διαπράχθηκε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας: την
αποθηρίωση του κάθε αληταρά που μπορούσε να δηλώνει θεός. Του «υπεράνθρωπου» - ενός θηρίου δηλαδή που μπορούσε να αίρει τον όποιο βόρβορο μέσα του σε πεμπτουσία της ύπαρξής του, μιας ύπαρξης θανατηφόρας για τους άλλους απαλλαγμένης από κάθε ηθική υποχρέωση απέναντί τους.
Διότι αυτό ήταν ο φασισμός: η καθαίρεση της πολιτικής έτσι όπως από την αρχαία Ελλάδα έως τον Διαφωτισμό και τις μέρες μας έχει διαμορφωθεί ως τρόπος συνύπαρξης των ανθρώπων, και η αντικατάστασή της από μια αταβιστική, βολονταριστική ζούγκλα, όπου νόμος είναι η θέληση του θηρευτή. Του αρχιθηρευτή, του φύρερ. Του «υπεράνθρωπου» που δεν λογοδοτεί σε κανέναν, του θηρίου που πιστεύει ότι είναι θεός.
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό. Δηλαδή ούτε θεός ούτε θηρίο. Στην άλλη άκρη του ορθού λόγου ο φασισμός θέλει έναν άνθρωπο «απελευθερωμένον» απ’ τους νόμους (τις υποχρεώσεις του προς τους άλλους), υπάκουο και υπήκοο των ενστίκτων του. Ο φασισμός δηλαδή μετατρέπει τους πολίτες σε κοπάδι, ή μάλλον καλύτερα σε αγέλη που ακολουθεί ένα αρχιμαντρόσκυλο, τον φύρερ, και την ιεραρχία που αυτός ο ίδιος παράγει και καθιερώνει.
Ακριβώς επειδή ο φασισμός είναι πέραν κάθε λογικής και ηθικής αναζητά τη δικαίωσή του στον μύθο (κι όχι στην ιστορία), στον μυστικισμό (κι όχι στον ορθό λόγο) και σε παιδαριώδεις γελοιότητες όπως το αίμα - «αίμα και τιμή, Χρυσή Αυγή».
Η πολιτική (πόλις, πολιτισμός) γεννήθηκε απ’ τις ανάγκες που προκάλεσε η αρχική συνοίκηση των ανθρώπων, κατ’ αρχήν ως τρόπος (συμπεριφορά) κι αμέσως ως τέχνη κι επιστήμη - μάλιστα πολύπλοκη. Η δημοκρατία, η ολιγαρχία, η τυραννίδα, η μοναρχία, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, είτε αστική είτε λαϊκή, είναι μορφές κι εφαρμογές της πολιτικής, ο φασισμός είναι όχι μόνον η κατάργησή τους αλλά και η κατάργηση της ίδιας της πολιτικής, η υποκατάστασή της από μια άθεη θρησκεία - μια σέχτα «εκλεκτών» που επιφυλάσσει για τον εαυτόν της το δικαίωμα στην υποταγή όλων των άλλων. Μια συμμορία
Αρίων τη μία φορά, ή, για παράδειγμα, Μεγαλορώσων την άλλη (εδώ το αίμα δεν έχει καμιά σημασία) που θεωρεί ότι έχει δικαίωμα ζωής ή θανάτου πάνω στους «υπανθρώπους», όπως
απέδειξαν οι ναζί δολοφονώντας ποταμηδόν Εβραίους, Ρώσους, κομμουνιστές, Ελληνες, Γερμανούς, δημοκράτες, ομοφυλόφιλους, ασθενείς, αιχμαλώτους, αμάχους, χριστιανούς, όλη την πανίδα της Γης. Ο φασισμός δεν είναι μόνον
η κατάργηση της πολιτικής και υ υποκατάστασή της από μια τελετουργία φόνων, είναι ταυτοχρόνως και μια τελετουργία ψεύδους. Ο φασισμός δεν εννοεί τίποτα απ’ ό,τι λέει. Για παράδειγμα το ίδιο το όνομα του ναζιστικού κόμματος: Eθνικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα. Ούτε εθνικό ήταν (ήταν εθνικιστικό), ούτε σοσιαλιστικό ήταν (ήταν υποχείριο της γερμανικής αστικής τάξης), ούτε εργατικό ήταν (ήταν του Κρουπ και της Ζήμενς), ούτε κόμμα, παρά ένα μόρφωμα που σπονδύλωσε ο Χίτλερ και η παλιοπαρέα του κατά το δοκούν. Μια
συμμορία στην οποίαν όποιος έμπαινε εντασσόταν σε μια ιεραρχία θανάτου εναντίον όλων των άλλων. Η γλώσσα του φασισμού είναι ένας οργουελιανός εφιάλτης ευφημισμών και παρενδεδυμένων εννοιών (πολύ πιο φρικτός από αυτούς που έχουν εμφανισθεί επί εκσυγχρονισμού και νεοφιλελευθερισμού) που όχι μόνον δεν εννοεί τίποτα απ’ ό,τι λέει, αλλά τους δίνει κάθε φορά και το διαφορετικό περιεχόμενο που γουστάρει.
Ετσι η συνεννόηση με έναν φασίστα είναι αδύνατη. Για το ίδιο πράγμα μπορεί να σου λέει άλλο πράγμα, αναλόγως τι τον συμφέρει κάθε φορά, και
πάντως ο ορθός λόγος μπροστά στον ανορθολογισμό έχει τις πιθανότητες του κρατούμενου μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Αν ο Γκαίμπελς λοιπόν, λίγο πριν να δολοφονήσει μαζί με τη γυναίκα του τα παιδιά του, έσκουζε ότι «θα επιστρέψουμε και η Γη θα τρέμει», τα ίδια έσκουζε και ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής κ. Παππάς κλείνοντας με ψευτομαγκιές τα ελληνοαλβανικά σύνορα, «θα επιστρέψουμε και η Γη θα τρέμει».
Ομως ο κ. Παππάς δεν παραδέχεται ότι είναι φασίστας. Κατά σύμπτωσιν χρησιμοποιεί τα λόγια του Γκαίμπελς, κατά σύμπτωσιν έχει γράψει ύμνους στον Χίτλερ, κατά σύμπτωσιν χαιρετάει ναζιστικά (ξεφτιλίζοντας τους Σπαρτιάτες με το να τους αποδίδει ως «δωρικόν» έναν χαιρετισμό που δεν είχαν δει ούτε στον ύπνο τους. Ασε που και ο τελευταίος Σπαρτιάτης θα έκανε εμετό αν μάθαινε για τον ναζισμό και το νόημά του).
Ομως, είπαμε, ο κ. Παππάς αρνείται ότι είναι φασίστας, διότι έχει την άνεση του κάθε ανορθολογιστή να μην εννοεί ό,τι λέει, ή να δίνει κάθε φορά σε ό,τι λέει ό,τι νόημα γουστάρει.
Αυτή η ιδιότης ενός θρασύδειλου χαμαιλεοντισμού χαρακτηρίζει και τους διαλόγους των φασιστών με όσους ανοίγουν μαζί τους κουβέντα - «δεν τους πιάνεις πουθενά», όπως λέει και ο λαός.
«Δεν βάρεσα την Κανέλλη, αυτή με προκάλεσε», σου λέει ο κ. Κασιδιάρης. Θα επρόκειτο για τη λογική ενός μικρού παιδιού που κάνει τη ζημιά κι όταν πιάνεται τη φορτώνει σε άλλους, αν δεν ήταν η κλασική
συμπεριφορά του φασίστα που είτε με δοκησισοφίες είτε με απλή ευήθεια, ενώ έχει το αίμα σου στα χέρια του σε κατηγορεί ότι κόπηκες.

Αλλά αν οι φασίστες στην Ελλάδα είναι μια γκροτέσκ καρικατούρα των ναζί, αν οι ναζί στην Ελλάδα είναι μια μικρή ορδή, η Ελλάδα έχει πρόβλημα με μια μεγάλη πλέον μερίδα των πολιτών της που τους ψηφίζει.
Η εποχή που οι πολίτες αυτοί, γείτονες, συμπατριώτες, συνάδελφοι, δεν ήξεραν τι είναι η Χρυσή Αυγή όταν την ψήφισαν, έχει παρέλθει. Οι λόγοι για τους οποίους την ψήφισαν, οργή, αηδία, απελπισία, περιθωριοποίηση, παραμένουν εδραίοι, αλλά το τέρας που ψήφισαν,
είτε επειδή δεν γνώριζαν, είτε επειδή παραπλανήθηκαν, είτε από προσδοκίες που δεν δικαιώνονται, έχει έρθει τώρα στο φως.
Ο κ. Παππάς, για παράδειγμα, πήγε στα σύνορα κι άρχισε να ουρλιάζει ότι «θα επιστρέψουμε και η Γη θα τρέμει». Σε έναν τόπο ιερό δηλαδή, όπου
οι Ελληνες σταμάτησαν με το αίμα τους το 1940 τους φασίστες, πήγαν σήμερα οι φασίστες κι άρχισαν να σκούζουν ότι «θα επιστρέψουμε και η Γη θα τρέμει». Η προσβολή όχι στη μνήμη, αλλά στην υπόσταση και το μέλλον της Ελλάδας είναι βαρύτατη. Και η απειλή θανάσιμη.
Θα τρέμουμε τι; την επιστροφή των θηρίων; των θεών του αίματος; των γερμανοντυμένων; των δωσιλόγων;
Οι άνθρωποι, κύριε Παππά, δεν είναι πλασμένοι για να τρέμουν ο ένας τον άλλον, παρά μόνο αν ζουν στη ρατσιστική ζούγκλα που ευαγγελίζεσθε, όταν ο ένας ουρακοτάγκος είναι πιο «υπεράνθρωπος» απ’ τον άλλον ουρακοτάγκο κι επιβάλλει αυτός στην αγέλη τον δικό του «νόμο», τη δική του τάξη.

Ομως, οφείλω -επί προσωπικού- να ομολογήσω ότι με παραξενεύει η επιρροή του φασιστικού αυτού μορφώματος στους Ελληνες. Ακόμα κι αν τα ποσοστά της χρήσιμης στον μονοκομματικό δικομματισμό Χρυσής Αυγής είναι φουσκωμένα στα γκάλοπ, και πάλι το τρέχον ποσοστό της είναι υπερβολικό για έναν λαό όπως ο ελληνικός.
Μπορεί το εκπαιδευτικό σύστημα να αφήνει όλο και περισσότερους Ελληνες ανελλήνιστους, μπορεί η κυρίαρχη προπαγάνδα, κυρίως μέσα απ’ τα ΜΜΕ, να προκαλεί σύγχυση σε πολλούς για τα ταξικά τους συμφέροντα και την εθνική τους ταυτότητα, αλλά και πάλι
εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες να υπερψηφίζουν βρυκόλακες που έχουν βγει στο φως, είναι ένα ερώτημα. Οχι πως στην ιστορία μας δεν έχουμε βγάλει πλήθος Εφιαλτών, γραικύλων, γενίτσαρων και δωσιλόγων, αλλά σήμερα με την ιστορία μας (αν ήταν γνωστή) είναι ντροπή καλοί άνθρωποι να νομίζουν ότι το ραβδάκι της Κίρκης αν τη φιλήσουν δεν θα τους κάνει χοίρους.

Καλοί μου συμπατριώτες, αν «οι φασίστες γυρίσουν» δεν «θα τρέμει η Γη», θα κλαίει. Θα ανοίξει τους τάφους της, από της Αντιγόνης το μνήμα ώς του Αουσβιτς κι από τα χαρακώματα του Στάλιγκραντ ώς τα έγκατα του ίδιου του Βερολίνου, και θα κλαίει. Θα κλαίει η μάνα Γαία με τρομερή οργή που μυαλό δεν βάζουμε. Θα ολοφύρονται τα γράμματα που γράφονται και γράφονται, χωρίς να μας μαθαίνουν.
Καλά μου παιδιά, εσείς που φοράτε μιλιταίρ παντελόνια, μαύρα μπλουζάκια και νομίζετε ότι μπαίνετε σε μια ομάδα και ζείτε μια νεανική περιπέτεια, πάρτε βιβλία και διαβάστε, Ομηρο και Θουκυδίδη, τους τραγικούς, τον Ευριπίδη· διαβάστε Πούσκιν, Ουγκώ και Σαίξπηρ, διαβάστε την Ιστορία, την Αννα την Κομνηνή, απολαύστε τον Ντα Βίντσι, τον Πικάσο, πάρτε τα βιβλία και ζήστε μαζί τους χίλιες ζωές, διαβάστε τον Ρήγα, την «Ελληνική Νομαρχία», μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του ’21, ανακαλύψτε την Αμερική του Στάινμπεκ και του Γκορ Βιντάλ, αφήστε να σας πλημμυρίσει ο σπαραγμός του Νίτσε, ανεβείτε στο τραίνο με τον Λένιν να πηγαίνει στην Αγία Πετρούπολη, αυτά και άλλα χίλια μύρια, τολμά η ταπεινότης μου να σας προτείνει ότι είναι το νόημα της ζωής -οι χίλιες ζωές της νεότητος- τι δουλειά έχεις εσύ, παιδί της μανούλας σου, με το μίσος για τα άτυχα παιδιά των άλλων; η καρπαζιά στον Πακιστανό, ο φόνος,
ο μαύρος φόνος, το πογκρόμ και η ξενηλασία τι δουλειά έχουν με τη ψυχή σου; - tolle lege, πάρε διάβασε έλεγαν οι Λατίνοι, τίποτα καλύτερο δεν είπαν. Και τώρα εμένα που με διαβάζεις, μη με διαβάζεις άλλο. Πήγαινε στους κολοσσούς, στις πηγές, στα γάργαρα νερά. Κοιμήσου με τους στίχους των ποιητών σου και θα δεις στο όνειρό σου άνθρωπο τον άνθρωπο.
Κι ένα τελευταίο! ξέρω ότι στα μάτια της γενιάς σου κάποιοι με την αλαζονεία, τη μισανθρωπία και την ιδιοτέλειά τους θόλωσαν την εικόνα του ανθρωπισμού και της Αριστεράς. Και στα δικά μου το ίδιο. Αλλά ακριβώς για αυτό είμαι πιο κομμουνιστής παρά ποτέ. Δεν φταίνε, φίλε μου, οι άγιοι για τα έργα των επισκόπων. Κι αν κι εγώ χάσω την πίστη μου στον άνθρωπο, δεν θα φταίει ο άνθρωπος.
Ξεκίνα από τον Ομηρο, παιδί μου, σε περιμένει ο Γκαίτε. Από βιβλίο σε βιβλίο θα φθάσεις στον εαυτό σου. Και θα συναντήσεις τους άλλους. Οχι ως κόλαση, αλλά ως παράδεισο. Ο άνθρωπος είναι οι φίλοι του.
Κι αυτά δεν σ’ τα λέω από καθέδρας, αλλά εν πλήρει ταπεινότητι, όπως τα βιβλία που σε περιμένουν θα σου δείξουν...


email: stathis@enikos.gr

Posted in: πολιτική