Ανάμεσα στο φόβο και την ελπίδα καραδοκεί, η καταστροφή. Κατά κανόνα, η ελπίδα δεν γεννιέται πριν γονιμοποιηθεί από τον πόνο και την απόγνωση. Η απόγνωση, ίσως να είναι τελικά και η «κινητήριος δύναμη» της ιστορίας. Αυτή η δύναμη που υποχρεώνει τις «μάζες» να σηκωθούν (στην περίπτωσή μας) κατ αρχήν απ' τους καναπέδες.
Στην προκειμένη (δική μας) περίπτωση, το ερώτημα είναι απλό: Ζούμε ήδη την καταστροφή; 'Η μήπως η καταστροφή θα έρθει αν βγούμε ή μας αποπέμψουν από το ευρώ και την ευρωζώνη; Η ψήφος μας σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τον τρόπο που απαντούμε στο παραπάνω δίλημμα...
Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ας δούμε ένα σύντομο ψυχογράφημα της κοινωνίας μας όπως το διατύπωσε σε άρθρο του το Reuters (το βρήκαμε στον enikos.gr)
''Πίσω από κάθε αυτοκτονία σε χώρες σε κρίση, όπως η Ελλάδα, υπάρχουν περισσότεροι από είκοσι άνθρωποι απελπισμένοι, οι οποίοι έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν. Πίσω από αυτές τις απόπειρες αυτοκτονίας, οι ειδικοί λένε ότι υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις ανθρώπων με ψυχικές ασθένειες, όπως κατάθλιψη, διαταραχή άγχους, κατάχρηση αλκοόλ, οι οποίοι όμως δεν γνωστοποιούν τα προβλήματά τους''.
Για το συγκεκριμένο θέμα, στο Reuters μίλησε ο David Stuckler, κοινωνιολόγος του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Ο Reuters κοινωνιολόγος, μεταξύ άλλων ανέφερε: ''η λιτότητα μπορεί να μετατρέψει την κρίση σε επιδημία. Ειδικότερα, η απώλεια της εργασίας, μπορεί να οδηγήσει σε συσσώρευση κινδύνων, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να πέφτουν σε κατάθλιψη και να έχουν σοβαρές ψυχικές απώλειες, οι οποίες δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν''.
Αντιμέτωποι με το εκλογικό σώμα, έχει ενδιαφέρον ότι οι πολιτικές δυνάμεις διεκδικώντας την εμπιστοσύνη του αγνοούν ή παραγνωρίζουν την καταστροφή. Οι μεν ποντάρουν στο φόβο, οι δε στοιχηματίζουν στην ελπίδα. Δυστυχώς και οι μεν και οι δε, αποφεύγουν να ασχοληθούν με την καταστροφή. Με τη καταστροφή που ήδη βιώνουν μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, με τον πόνο και το αίμα που συνεπάγεται η όποια πολιτική πρόταση αμφισβήτησης/ καταγγελίας/ επαναδιαπραγμάτευσης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.
Η στόχευση στο θυμικό (φόβος - ελπίδα) μπορεί να εξασφαλίζει πρόσκαιρους εκλογικούς στόχους. Όμως όσοι πιστεύουν ότι μπορεί μια κοινωνία να παραμένει εσαεί ακίνητη και φοβισμένοι, ή ακόμη χειρότερα όσοι θεωρούν ότι η προσφορά ελπίδας δεν κοστίζει τίποτε, κάνουν ένα ασυγχώρητο αυτήν την περίοδο λάθος. Αυτήν την περίοδο, η αλήθεια είναι η μόνη ωφέλιμη φωνή προκειμένου οι άνθρωποι να μετρήσουν το κόστος των επιλογών τους. Γιατί κάθε επιλογή, κοστίζει πανάκριβα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου