Υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο του Μνημονίου;

Του Κώστα Βαμβακά

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Εκπαιδευτική Κοινότητα»

Επικαιροποιημένο Μνημόνιο, Μνημόνιο Νο 2 ή απλώς η δεύτερη φάση μιας πολιτικής που σχεδιάστηκε και υλοποιείται χωρίς δολιχοδρομίες από την κυβέρνηση και τους ξένους επιτρόπους, μια που, κατά τον πρωθυπουργό, η χώρα βρίσκεται υπό περιορισμένη εθνική κυριαρχία.
Είναι πια φανερό σε όλους ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές που επιχειρούνται στην οικονομία αλλά και σε θεσμούς όπως η παιδεία, η τοπική αυτοδιοίκηση, η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση δεν έχουν στόχο να αντιμετωπιστεί η δυσλειτουργία ή οι αδυναμίες οργάνωσης της ελληνικής κοινωνίας, που, καταπώς ευαγγελίζονται, υστερεί σε σχέση με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Αντίθετα, στόχο έχουν για την Ελλάδα αλλά και για όλη την Ευρώπη με διαφορετικές ταχύτητες και ιδιαιτερότητες την καπιταλιστική ολοκλήρωση, δηλαδή τη συγκέντρωση του πλούτου σε λιγότερους, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και τη μεγιστοποίηση του κέρδους μέσω της μείωσης του εργατικού κόστους και των κοινωνικών δαπανών.
Όσο αντιφατικό κι αν φαίνεται, το δίπολο μείωση των δημόσιων δαπανών και μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου είναι ένα από τα δόγματα της κυβέρνησης Παπανδρέου, που, όπως λέει, αν δεν μας επέβαλλαν το Μνημόνιο, θα έπρεπε μόνοι μας να το εφαρμόσουμε. Η πολιτική αυτή δεν μπορεί να υλοποιηθεί έξω από την προλεταριοποίηση των μεσοστρωμάτων. Είναι μια πολιτική που θα αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερες και σε ένταση αντιδράσεις απ΄ ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση, γι΄ αυτό συνεχίζει την τακτική του «ένας - ένας με τη σειρά του», με την αμέριστη βοήθεια του «μεγκακάναλου» και με μια πλειάδα πρόθυμων δημοσιογράφων σε εντεταλμένο ρόλο.
Όλη η προηγούμενη περίοδος χαρακτηρίστηκε από το άγριο χτύπημα των μισθωτών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και των συνταξιούχων, ακολούθησαν οι ιδιοκτήτες φορτηγών και κυρίως η μαρίδα του κλάδου και ακολουθούν με τη σειρά όλοι οι νοικοκυραίοι (ΔΕΚΟ, ταξιτζήδες, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι, μικροϊδιοκτήτες) και σε δεύτερο γύρο οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Ενόσω όμως, μέρα με τη μέρα, αποκαλύπτονται οι προθέσεις και οι στόχοι των πολιτικών της κυβέρνησης, το λαϊκό κίνημα δεν εμφανίζει αντανακλαστικά ανάλογα με το μέγεθος και την ένταση της επίθεσης που δέχεται. Αυτό κυρίως οφείλεται: α) Στην αυτοενοχοποίηση των εργαζομένων για το δυσθεώρατο χρέος της χώρας, κάτι για το οποίο συστηματικά έχουν δουλέψει τα ΜΜΕ και τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο διάστημα. Αυτό δηλαδή που βροντοφώναξε με το γνωστό γουρουνοειδή τρόπο ο Θεόδωρος Πάγκαλος , ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», το καλλιεργούν εδώ και μήνες οι προπαγανδιστές της κυβερνητικής πολιτικής και, απ΄ ό,τι φαίνεται, έχει δημιουργήσει ενοχικά σύνδρομα σε μεγάλο ποσοστό εργαζομένων, παρά το γεγονός ότι και οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι άλλοι κάνανε το μεγάλο φαγοπότι και αυτοί επωφελούνταν των ψίχουλων που έπεφταν από το τραπέζι. β) Στο γεγονός ότι σε πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης έχει εμπεδωθεί η άποψη ότι η πολιτική της κυβέρνησης αποτελεί μονόδρομο ή, τέλος πάντων, τη μόνη εφικτή πολιτική που μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση. γ) Στην έλλειψη αντιπολιτευτικής πρότασης εξουσίας, μια που η Ν.Δ. έχει χρεωθεί την ευθύνη όχι του Μνημονίου και της προσφυγής στη τρόικα αλλά τη διόγκωση του χρέους, που από τεράστιο που το παρέλαβε από την κυβέρνηση Σημίτη το έκανε δυσθεώρητο, και η αριστερά, που σε όλες τις εκδοχές της εμφανίζεται ανίκανη να συγκροτήσει μια πολιτική που θα απαντά στην αγωνία του κόσμου για το πώς θα βγει η χώρα από την κρίση. Όλα δείχνουν ευνοϊκά για το ΠΑΣΟΚ, την κυβέρνηση και τους κηδεμόνες μας.
Το μόνο που τους κάνει να χάνουν τον ύπνο τους είναι η ίδια η πραγματικότητα του χρέους. Ένα χρέος που είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί. Είναι φαύλη η πολιτική Παπανδρέου που διαβεβαιώνει το λαό πως η χώρα θα βγει από την κρίση, αρκεί να πληρώσει και να υποστεί τις συνέπειες της εξυπηρέτησης του χρέους. Είναι φαύλοι και ψεύτες, γιατί θα πρέπει συνεχώς να δανειζόμαστε με επαχθέστερους όρους και τοκογλυφικά επιτόκια για να εξυπηρετούμε ένα χρέος που συνεχώς θα αυξάνεται. Άρα το πραγματικό πρόβλημα είναι πώς θα βγει η χώρα και ο λαός από το άχθος αυτού του χρέους. Σύμφωνα με την κυβέρνηση, η εφαρμογή του Μνημονίου έχει ως στόχο να δώσει η Ελλάδα στους πιστωτές της δείγματα σωστής διαχείρισης, πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, έτσι ώστε να αποκτήσει αξιοπιστία και να ξαναβγεί στην αγορά να δανειστεί με καλύτερους όρους. Να δανειστεί για να εξυπηρετήσει ένα χρέος που όλο θα μεγαλώνει. Ένα χρέος που σήμερα είναι 360 δις ευρώ και που στο τέλος του 2013 θα ξεπερνά τα 460 δις ευρώ (η Αργεντινή χρεοκόπησε για 55 δις δολάρια, για να έχουμε ένα μέτρο της κατάστασης). Ο ελληνικός λαός καλείται να υποστεί τη φτωχοποίησή του για την εξυπηρέτηση ενός χρέους που όλο θα μεγαλώνει. Μέχρι του σημείου που θα κηρύξουν και επίσημα τη χρεοκοπία της χώρας μας με τους όρους των δανειστών, αφού πρώτα θα έχουν φτωχύνει το λαό, θα έχουν ξεπουλήσει τον εθνικό πλούτο, θα έχουν εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα.
Κατά την άποψή μου, μια πρώτη πολιτική απάντηση απέναντι στο Μνημόνιο και τις επιταγές της τρόικας πρέπει να κινείται στους παρακάτω άξονες:
α) Η κυβέρνηση και ο Γ.Α.Π. έχουν το κύριο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή πολιτική του Μνημονίου και γι΄ αυτό συνειδητά μεθόδευσαν την προσφυγή στο ΔΝΤ μέσα από μια σειρά πράξεων, παραλείψεων και επικοινωνιακών επιλογών. Άρα να τεθεί σε πρώτη προτεραιότητα ο στόχος της ανατροπής αυτής της προδοτικής για τα συμφέροντα του λαού και της χώρας κυβέρνησης.
β) Η οικοδόμηση μιας εναλλακτικής πρότασης διεξόδου και σωτηρίας της χώρας και του λαού πρέπει να ξεκινά από την παραδοχή ότι αυτό το χρέος είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί.
γ) Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους είναι τοκογλυφικό και ληστρικό, είτε αυτό οφείλεται στην αρπακτικότητα των τραπεζών είτε στις πράξεις μιας εξαχρειωμένης πολιτικής και οικονομικής ελίτ ντόπιας και διεθνούς.
δ) Η αριστερά έχει χρέος να σώσει το λαό και τη χώρα απ΄ αυτή την αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική. Την εγκαλεί η ιστορία. Εάν δεν ανταποκριθεί, η ιστορία θα την προσπερνά αφήνοντάς την στην ανυποληψία και στο περιθώριο.
ε) Η αιτία όλων των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και του χρέους αλλά και η απάντηση στη σημερινή κατάσταση έχει να κάνει με τα δομικά προβλήματα της παραγωγικής βάσης της χώρας. Προβλήματα που μεγεθύνθηκαν μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και διογκώθηκαν σε καταστροφικό βαθμό με την είσοδο στην ΟΝΕ. Κάτι που έχει φέρει σε ανάλογη οικονομική κατάσταση μια σειρά χωρών της περιφέρειας της Ε.Ε. και κυρίως του ευρωπαϊκού Νότου.
Μια σειρά από κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς, μέσα από μια απίστευτη πολιτική διαστροφή, επιχειρούν ακόμη και αυτή την ώρα να οριοθετηθούν από τους υπόλοιπους και εν τέλει από την ίδια την κοινωνία πάνω σε πολιτικές πλατφόρμες που δημιουργούν διαχωριστικές γραμμές σε επιμέρους ζητήματα για να τροφοδοτούν μια ναρκισσιστική επαναστατική αυταπάτη.
Μια επαναστατική πολιτική όμως δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ευφυούς σύλληψης αλλά ικανότητας να αφουγκράζεσαι τις λαϊκές ανάγκες και να αποκτάς κοινό βηματισμό, να συναντιέσαι με το λαϊκό κίνημα και να μπορείς τη σύλληψή σου να την κάνεις δράση πολιτική.
Είναι ανάγκη και διέξοδος η δημιουργία ενός πλατιού παλλαϊκού μετώπου πάνω στις βασικές γραμμές μιας αντίπαλης πολιτικής πρότασης. Που θα θέτει με αξιόπιστο τρόπο εναλλακτικές στο δικομματισμό, πρόταση διακυβέρνησης της χώρας και θα δίνει ελπίδα και προοπτική στο χειμαζόμενο σήμερα λαό. Θα τα καταφέρουμε;

Posted in: πολιτική