Σουηδία: Η ολέθρια διάσπαση των εργαζομένων με ατομική διαπραγμάτευση και ατομικό μισθό

 

Γρά­φει ο Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Το νέο τε­ρα­τούρ­γη­μα στα ερ­γα­σια­κά στην χώρα μας κάνει νόμο ότι, έτσι κι αλ­λιώς ισχύ­ει και σή­με­ρα και θέλει αντί­στα­ση και αντί­δρα­ση για να πάψει να ισχύ­ει. Συ­νο­πτι­κά ανα­φέ­ρω πως μπο­ρεί να δου­λεύ­ει κα­νείς 40 ώρες την εβδο­μά­δα αλλά τις μέρες και ώρες που θέλει το αφε­ντι­κό. Τρι­πλα­σιά­ζο­νται οι υπο­χρε­ω­τι­κές υπε­ρω­ρί­ες, δυ­σκο­λεύ­ει ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο η συν­δι­κα­λι­στι­κή δράση. Τρί­ζουν τα κόκ­κα­λα των δο­λο­φο­νη­μέ­νων της Πρω­το­μα­γιάς πριν 150 χρό­νια για 8 ώρες δου­λειά, 8 ύπνο και 8 ελεύ­θε­ρο χρόνο.

Και κάτι εξί­σου επι­κίν­δυ­νο. Θε­σπί­ζει την ατο­μι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση.

Η σκέψη βα­σι­σμέ­νη σε προ­σω­πι­κές εμπει­ρί­ες πη­γαί­νει στην χώρα που πρώτη θε­σμο­θέ­τη­σε και εφαρ­μό­ζει την ατο­μι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση και τον ατο­μι­κό μισθό. Ποια άλλη; Η Σου­η­δία το πρό­τυ­πο των απα­ντα­χού υπο­κρι­τών της Αρι­στε­ράς.

Ατο­μι­κός μι­σθός

Στη Σου­η­δία ο προ­γραμ­μα­τι­σμός της δου­λειάς και η αμοι­βή για την εκά­στο­τε ερ­γα­σία δεν έχουν σύν­δε­ση. Θα έλεγα ότι αντι­με­τω­πί­ζει σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα. Κα­ταρ­χάς, δεν λει­τουρ­γείς σαν ομάδα. Ο προ­γραμ­μα­τι­σμός έρ­χε­ται άνω­θεν και ο μι­σθός σπά­νια

αντι­προ­σω­πεύ­ει την προ­σφο­ρά σου.

Παρ’ όλα αυτά είναι ατο­μι­κός και δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νος. Σχε­δόν κα­νείς δεν έχει τον ίδιο μισθό με τον άλλον, κι ας κάνει την ίδια δου­λειά, κι ας έχει τα ίδια χρό­νια στην δου­λειά και τις ίδιες σπου­δές.

Ακόμη και οι κα­θα­ρί­στριες, οι ερ­γά­τες στην απο­χέ­τευ­ση, έχουν δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νη αμοι­βή. Δια­φο­ρο­ποιού­νται οι ερ­γα­ζό­με­νοι μι­σθο­λο­γι­κά ακόμη και για δου­λειές που γί­νο­νται από την ίδια ομάδα.

Στα πλαί­σια του άκρα­του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού ακόμη και από τις Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις που επι­κρά­τη­σε στην Σου­η­δία μετά την ανα­τρο­πή στη Σο­βιε­τι­κή Ένωση και την κρίση τρα­πε­ζών, ακι­νή­των και συ­ναλ­λάγ­μα­τος του ’90 εφευ­ρέ­θη­κε ο ατο­μι­κός και δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νος μι­σθός.

Μ’ αυτό το σύ­στη­μα, λένε οι εμπνευ­στές του, επι­βρα­βεύ­ο­νται οι φι­λό­τι­μοι και οι ικα­νοί ερ­γα­ζό­με­νοι και έτσι απο­τε­λούν πα­ρά­δειγ­μα για μί­μη­ση στους υπό­λοι­πους οκνούς και άχρη­στους.

Τα ερ­γο­δο­τι­κά σω­μα­τεία το δέ­χτη­καν χωρίς πολ­λούς δι­σταγ­μούς.

Αν και δη­μιουρ­γεί ανι­σό­τη­τες και διά­σπα­ση, οι διοι­κή­σεις των επι­χει­ρή­σε­ων και των δη­μό­σιων ορ­γα­νι­σμών συ­νε­χί­ζουν με τον ίδιο ρυθμό να αξιο­λο­γούν το προ­σω­πι­κό μία έως δύο φορές το χρόνο. Θέ­τουν προ­σω­πι­κούς στό­χους στον κα­θέ­να ερ­γα­ζό­με­νο και δί­νουν δια­φο­ρε­τι­κό μισθό.

Η δια­σπα­στι­κή αυτή πο­λι­τι­κή, η διά­κρι­ση των αν­θρώ­πων και οι αδι­κί­ες των διευ­θυ­ντών, οι οποί­οι είναι η  αρι­στο­κρα­τία της ερ­γα­τι­κής τάξης, δη­μιουρ­γεί σο­βα­ρά ζη­τή­μα­τα ακόμη και απο­δο­χής αλλά και της αξίας που έχει ο κάθε άν­θρω­πος. Γί­νε­ται δυ­στυ­χώς καυ­γάς για  δυο τρία ευρώ δια­φο­ρά το μήνα. Η αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ συ­να­δέλ­φων πάει πε­ρί­πα­το.

Οι ερ­γο­δη­γοί ξυ­πνά­νε την νύχτα για κά­ποια βλάβη εκτός ερ­γα­σια­κού ωρα­ρί­ου, γιατί αυτός που έχει βάρ­δια αρ­νή­θη­κε να ανα­λά­βει και τους πα­ρα­πέ­μπει σε αυτόν που παίρ­νει κα­λύ­τε­ρο μισθό.

Η αξιο­λό­γη­ση γί­νε­ται με προ­σω­πι­κή συ­νά­ντη­ση με­τα­ξύ του διευ­θυ­ντή και του ερ­γα­ζό­με­νου, το ερω­τη­μα­το­λό­γιο απο­τε­λεί­ται από πολ­λές ερω­τή­σεις ακόμη και για προ­σω­πι­κά και οι­κο­γε­νεια­κά θέ­μα­τα. Είναι ερω­τή­σεις ρου­τί­νας και κα­τα­λή­γουν στο τέλος ο τε­λι­κός κρι­τής, ο διευ­θυ­ντής, να απο­φα­σί­ζει κατά το δο­κούν την αύ­ξη­ση του μι­σθού, αν υπάρ­ξει, για την επό­με­νη χρο­νιά. Γί­νο­νται προ­τά­σεις και για ατο­μι­κή βελ­τί­ω­ση, πλη­ρο­φό­ρη­ση, εκ­παί­δευ­ση πάντα μέσα στα πλαί­σια του πρου­πο­λο­γι­σμού όπως άλ­λω­στε και οι αυ­ξή­σεις αλλά σπά­νια υλο­ποιού­νται. Έτσι περ­νά­ει ο χρό­νος χωρίς να αλ­λά­ξει κάτι, μέσα στην αμ­φι­σβή­τη­ση και στην διά­σπα­ση και επα­να­λαμ­βά­νε­ται η αξιο­λό­γη­ση κάθε χρόνο.

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην χώρα μας πρέ­πει να απο­τρέ­ψουν το ερ­γα­σια­κό αυτό τε­ρα­τούρ­γη­μα που στην πε­ρί­πτω­ση του ατο­μι­κού και δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νου μι­σθού οδη­γεί στην διά­σπα­ση, στην δια­φο­ρε­τι­κή με­τα­χεί­ρη­ση, με ευ­νο­ού­με­νους και μη, κιας έχουν ακρι­βώς τα ίδια προ­σό­ντα.

Πάνος Αλε­πλιώ­της

Ερ­γά­στη­κε σαν γε­ω­λό­γος, πε­ρι­βαλ­λο­ντο­λό­γος και χω­ρο­τά­κτης στην Ελ­λά­δα και στην Σου­η­δία. Δη­μο­τι­κός σύμ­βου­λος Πυ­λαί­ας Θεσ­σα­λο­νί­κης 87/90 και 99/2002. Αντι­δή­μαρ­χος Πυ­λαί­ας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.

Posted in: πολιτική