Του Δημήτρη Κούλαλη
ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
«Επιβιώνουμε με ψίχουλα που τολμούν να μας δίνουν. Σύντομα δε θα είμαστε σε θέση να αγοράσουμε ούτε σαπούνι για να πλυθούμε. Και πρέπει να λέω κι ευχαριστώ από πάνω!»*.
Με αυτά τα λόγια επέλεξε να «καλωσορίσει» στις 20/10/2013, στο διπλανό της τηλεοπτικό παράθυρο, η άνεργη Ιζαμπέλ Μορέ τον χαμογελαστό, μέχρι εκείνη τη στιγμή, τότε πρόεδρο του γαλλικού κόμματος «UMP» ( από το 2015, το κόμμα έχει μετονομαστεί σε «Ρεπουμπλικάνοι»), Ζαν Φρανσουά Κοπέ. Στο βίντεο που παραθέτουμε δεν χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος γαλλικά για να κατανοήσει το θυμό και την απόγνωση αυτής της γυναίκας. Η γλώσσα του σώματος μιλά από μόνη της.
Για του λόγου το αληθές:
Την ίδια περίοδο στη Γαλλία, στη δεύτερη οικονομική, πολιτική δύναμη της Ε.Ε. και μία από τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες παγκοσμίως (στην 3η θέση την κατατάσσει έρευνα του περιοδικού στρατιωτικών ερευνών Jane’s, με τα έσοδα από τη βιομηχανία όπλων να αγγίζουν τα 6 δισ. ευρώ), 8,7 εκατ. πολίτες βρίσκονταν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Όσον αφορά τον εργασιακό τομέα, το τρίτο τρίμηνο του 2014, περίπου το 80% των προσλήψεων έγιναν με τη μορφή επισφαλών συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας, εφαρμόστηκαν μέτρα που έδωσαν την δυνατότητα στους εργοδότες να απασχολούν έως και τρία χρόνια, μέσω των λεγόμενων «συμβάσεων μαθητείας», νέους ηλικίας 16-25 ετών οι οποίοι αμείβονταν με μόλις το 25% έως και το 78% του κατώτατου μισθού.
Παράλληλα, ήταν η κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Ολάντ, του πολιτικού «πατέρα» του νυν Γάλλου προέδρου, η οποία πετσόκοψε (στο όνομα πάντα του εξορθολογισμού) τις δαπάνες των κοινωνικών-προνοιακών-υγειονομικών δομών του κράτους, την ίδια ώρα που το γαλλικό κεφάλαιο απολάμβανε σκανδαλώδη προνόμια. Ακόμη, μιας και τα παιδιά αποτελούν πάντα τα πρώτα και κύρια θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, όπως κατέγραφαν τα στοιχεία της UNICEF, το 2015, το 20% των παιδιών, ήτοι πάνω από 3 εκατ. παιδιά, ζούσε σε συνθήκες υλικής αποστέρησης, περίπου 30 χιλ. παιδιά βρίσκονταν στο δρόμο, ενώ άλλες 10 χιλ. διαβιούσαν σε άθλιες συνθήκες εντός των παραγκουπόλεων.
Η Γαλλία να υπενθυμίσουμε δεν έχει υπογράψει μνημόνιο.
Στην «ατμομηχανή» της ευρωενωσιακής αγέλης, στη Γερμανία της «οικονομίας της αγοράς με κοινωνικό πρόσωπο»:
- Βάσει των επίσημων στοιχείων της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης («Έκθεση για τη φτώχεια και τον πλούτο»), πάνω από 4 εκατ. Γερμανοί, ήτοι το 6,1% του πληθυσμού, είναι υπερχρεωμένοι. Οι άστεγοι φτάνουν τις 335χιλ. ενώ, το 2015, ερειδόμενοι στα όσα κατάγραψε σε Έκθεσή του ο Σύνδεσμος Φορέων Κοινωνικής Πρόνοιας (Paritätischer Wohlfahrtsverband) , σχεδόν 13 εκατ. άνθρωποι, δηλαδή το 15,7% του πληθυσμού, ζούσαν σε συνθήκες ένδειας, με απολαβές που βρίσκονταν κάτω από το 60% του μέσου εισοδήματος.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της μετατροπής του ανέργου σε φτωχό εργάτη -ξανατονίζουμε, στη δημοσιονομικά πειθαρχημένη Γερμανία- είναι ότι τα λεγόμενα
«mini jobs» ή «οριακή απασχόληση» με απολαβές που φτάνουν έως 450 ευρώ/μήνα, απασχολούν γύρω στα 7 εκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως στο χονδρικό και λιανικό εμπόριο, τη συντήρηση και επισκευή μηχανοκίνητων οχημάτων και μοτοσυκλετών, στα ξενοδοχεία και τις υπηρεσίες εστίασης, την υγειονομική περίθαλψη κ.ά.
- Το 2014, όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Από τον μεγάλο πόλεμο στη διαρκή κρίση» (ΛΙΒΑΝΗΣ) ο καθηγητής Οικονομικών στο Παν/μιο της Ζυρίχης, Μάρκ Σενέ, οι χαμηλόμισθοι τομείς στους οποίους το 2013 οι ωριαίες αποδοχές ήταν χαμηλότερες από 9,30 ευρώ/ώρα, αυξήθηκαν ραγδαία, περιλαμβάνοντας το 24,31% των μισθωτών, δηλαδή, 8,37 εκατ. εργαζόμενους. Ο νέος κατώτατος μισθός που καθορίστηκε τον Ιανουάριο του 2015 ανερχόταν πλέον σε 8, 50 ευρώ την ώρα και αφορούσε σχεδόν 4 εκατ. μισθωτούς.
Η Γερμανία να υπενθυμίσουμε δεν έχει υπογράψει μνημόνιο.
Όπως μνημόνιο δεν έχει υπογράψει ούτε η Ιταλία στην οποία το 12% των οικογενειών ζει σε συνθήκες φτώχειας. Όπως μνημόνιο δεν έχει υπογράψει ούτε η Ισπανία στην οποία, ενώ οι τράπεζες μάσησαν το κομπόδεμα του ισπανικού λαού από τον οποίο ανακεφαλαιοποιήθηκαν για να σωθούν (όπως η Bankia, η οποία αφού πρώτα έφτασε στα όρια της κατάρρευσης, στη συνέχεια, «εθνικοποιήθηκε» από την ισπανική κυβέρνηση λαμβάνοντας μάλιστα ενίσχυση ύψους 40 δισ. ευρώ), πέταξαν στο δρόμο 400χιλ. ανθρώπους. Μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2013, 35χιλ. οικογένειες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους.
Μνημόνιο επίσης δεν έχει υπογράψει ούτε η Ολλανδία στην οποία, παράλληλα με το 16% των πολιτών της που βρίσκεται σε κατάσταση φτώχειας- κοινωνικού αποκλεισμού, οι μεγάλες τράπεζές της, όπως η ING και η ΑΒΝ Armo, συνεχίζουν τα αγαθοεργήματά τους βοηθώντας δεκάδες εταιρείες να «κρύψουν» τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους, αφού, όπως αναφέρει το Fortune 500, η χώρα του κυρίου Ντάισελμπλουμ, αποτελεί το μεγαλύτερο «πάρκινγκ» κεφαλαίων. Μνημόνιο, τέλος, δεν έχει υπογράψει ούτε η χώρα προέλευσης του μεγάλου, σύμφωνα με τα όσα διατείνεται η ελληνική κυβέρνηση κατά καιρούς, «φιλέλληνα» Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, στην οποία ενώ το 18,5% του πληθυσμού βρίσκεται στα όρια της ένδειας , το Λουξεμβούργο συνεχίζει να φέρει τον τίτλο του καταφυγίου των εκασταχού «ύποπτων» κεφαλαίων.
Μπορεί κάποιοι, θέλοντας να βγάλουν λάδι το δεσπόζον οικονομικό-πολιτικό σύστημα, να υποστηρίζουν ότι η φτώχεια είναι συνυφασμένη εξολοκλήρου με τα μνημόνια. Ναι, τα μνημόνια επιταχύνουν τη φτωχοποίηση των μεσαίων και χαμηλών, λαϊκών στρωμάτων. Ναι, τα μνημόνια, διαλύουν την παραγωγική βάση της χώρας, επιτυγχάνοντας με βίαιο τρόπο την συγκέντρωση κεφαλαίου και την απαξίωση του εργατικού δυναμικού. Ναι, τα μνημόνια, διαλύουν την ποιότητα παροχής υπηρεσιών του κράτους προς τους πολίτες. Ναι, τα μνημόνια, εντείνουν την καταστολή και προσπαθούν μέσω αυτής, συνεπικουρούμενα από την προπαγάνδα των γραβατωμένων αποφύσεων των δελτίων των οκτώ, να επιβληθούν στο κοινωνικό σώμα. Όμως, τα μνημόνια, δεν είναι τίποτα άλλο από τον πολιορκητικό κριό, το δούρειο ίππο της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία, σε αγαστή συνεργασία με τους αλλοδαπούς κεφαλαιοκράτες, προσπαθεί να ανακάμψει από την καπιταλιστική κρίση με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες, κοινωνικοποιώντας τη ζημία και ιδιοποιούμενη τα κέρδη.
Μια ματιά στα στοιχεία της Eurostat για την φτώχεια στην Ε.Ε. θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο ότι το πρόβλημα δεν είναι, μόνο, τα μνημόνια, αλλά εν γένει το σύστημα εκείνο που μέσω (και) των μνημονίων καταστρατηγεί κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Άλλωστε, ας μην λησμονούμε ότι στο κοινό ευρωπαϊκό μας «σπίτι», 197 εκατ. συμπολίτες μας το 2015 βρίσκονταν στη γραμμή της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, 1/10 νοικοκυριά βρίσκεται αντιμέτωπο με το τέρας της ανεργίας, το 10,5% του πληθυσμού της Ευρώπης ηλικίας 0-59 ετών ζει σε νοικοκυριά που οι ενήλικες το 2015 εργάστηκαν 20% λιγότερο απ’ ότι την περασμένη χρονιά και 1/12 οικογένειες στερείται σοβαρών υλικών μέσων για την εκπλήρωσή των υποχρεώσεών της.
Είναι, επίσης, στο κοινό ευρωπαϊκό μας «σπίτι» στο οποίο οι συλλογικές διαπραγματεύσεις θεωρούνται πολιτικά «προϊόντα» παλαιότερων εποχών που είναι «ασύμβατα με τους στόχους της προώθησης βιώσιμης ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς». Είναι, βεβαίως, η… πατρίδα μας η ΕΕ, η οποία θεωρεί αναγκαία την «επανεξέταση και τον εκσυγχρονισμό (…)των εργατικών κινητοποιήσεων και, σύμφωνα με την οικεία Οδηγία και βέλτιστη πρακτική της ΕΕ, των ομαδικών απολύσεων βάσει του χρονοδιαγράμματος και της προσέγγισης που έχουν συμφωνηθεί με τους θεσμούς» (απόσπασμα από τη δήλωση- πρόταση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης στις 12/7/2015, η οποία έγινε νόμος του ελληνικού κράτους [ν. 4344] τρεις μέρες αργότερα, 15/7/2015).
Είναι η ΕΕ των λαών, η οποία, διαμέσου της «Ατζέντας για νέες δεξιότητες και θέσεις εργασίας: Ευρωπαϊκή συμβολή για την πλήρη απασχόληση»( 2010), που αποτελεί κατευθυντήρια γραμμή της Στρατηγικής «Ευρώπη 2020», σημειώνει ότι «οι πολιτικές ευελιξίας με ασφάλεια είναι το καλύτερο μέσο εκσυγχρονισμού των αγορών εργασίας». Είναι η Σύσταση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (7ος/ 2010) η οποία υπενθυμίζει στα κράτη- μέλη της Ε.Ε. ότι «η κατάλληλη διαμόρφωση των μισθών στο δημόσιο τομέα θα πρέπει να θεωρείται ως σημαντική ένδειξη που θα διασφαλίζει τη συγκράτηση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και θα συνάδει με την ανάγκη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας», ενώ, «θα πρέπει να αρθούν τα θεσμικά εμπόδια για ευέλικτες προσαρμογές των τιμών και των μισθών στις συνθήκες της αγοράς».
Ποιος ο απώτερος στόχος νομοθετημάτων σαν και αυτά που, ειδικά την τελευταία επταετία, ψηφίζονται μέσα στην χλαλοή και την ασημαντοσύνη των πολιτικών καριεριστών και των παπαγάλων του κεφαλαίου; Την απάντηση μάς τη δίνει η «4η Έκθεση Αξιολόγησης για το δεύτερο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής της Ελλάδας», την οποία συνέταξαν από κοινού η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τα κοράκια της τέως τρόικας νυν κουαρτέτου: «Το κόστος εργασίας», έλεγε η Έκθεση, «έχει πέσει δραματικά στη βάση της αυξανόμενης ευελιξίας στη διαμόρφωση των μισθών, οδηγώντας σε μια αξιοσημείωτη ανάκαμψη της χαμένης κατά την προηγούμενη δεκαετία ανταγωνιστικότητας. Ταυτόχρονα, η πολυμορφία των εργασιακών σχέσεων δίνει τη δυνατότητα να αποφευχθεί η ακόμα μεγαλύτερη απώλεια θέσεων εργασίας». Έπειτα από αυτήν την ξεδιάντροπη, κυνική ομολογία ότι η μείωση των μισθών και η ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας αποτελούσαν- και αποτελούν- προαπαιτούμενα για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, η Έκθεση συνέχιζε λέγοντας: «(…)Οι τελευταίες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας εστιάζουν (…) στην εξάλειψη των αντικινήτρων στις επενδύσεις (δυσκαμψία στην αναδιάρθρωση των επιχειρήσεων και στους κανόνες που διέπουν τις ομαδικές απολύσεις), καθώς και στη διευκόλυνση της προσωρινής απασχόλησης».
***
Τελευταία, με αφορμή την βομβιστική επίθεση στον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, διαβάσαμε και ακούσαμε πολλά. Να υπενθυμίσουμε, μιας και η κριτική μας γίνεται πάντα σε πολιτικό επίπεδο, ότι ο συγκεκριμένος τραπεζικός μάνατζερ είναι εκείνος που ως σύμβουλος επί των οικονοµικών του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, προειδοποιούσε, τόσο σε άρθρο του στους Financial Times**, όσο και σε περιφερειακό συνέδριο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, «για ενδεχόµενες σοβαρές επιπτώσεις ενός μεγάλου, µη εθελοντικού κουρέµατος του χρέους για τις ελληνικές τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταµεία, την πραγµατική οικονοµία και τελικά τον Έλληνα φορολογούµενο». Βέβαια, λίγο καιρό αργότερα, όταν ανήλθε πραξικοπηματικά στην πρωθυπουργία της χώρας, άλλαξε στάση και άποψη. Η κυβέρνησή του, έπειτα από προτροπή της Γερμανίας, προχώρησε στο κούρεμα του ελληνικού χρέους, το οποίο προηγουμένως απέρριπτε, με τα γνωστά- τραγικά για τους Έλληνες πολίτες αποτελέσματα και το «πάρτι» της κλίκας των hedge funds με τα ελληνικά ομόλογα. Μόνο που τότε δεν είχε αυτό το όνομα. Οι ειδήμονες των δελτίων ειδήσεων τού είχαν δώσει ένα νέο ακρώνυμο: Ως PSI, καταγράφηκε στα κιτάπια της Ιστορίας.
O συγκεκριμένος πολιτικός και οικονομικός παράγων αυτής της τάλαινας χώρας, κατά τη θητεία του στην ΤτΕ, είναι εκείνος που μέσω της Συμφωνίας Ανταλλαγής Νομισμάτων (currency swap), επέτρεψε στην Ελλάδα να συνάψει κρυφό δάνειο, ώστε να φαίνεται ότι πληροί τις προϋποθέσεις του Μάαστριχτ και έτσι να ενταχθεί στην ευρωζώνη. Το πόσο «σκιώδης» ήταν αυτή η συναλλαγή φαίνεται από το γεγονός ότι, όταν το «Bloomberg» θέλησε να αποκτήσει πρόσβαση- προκειμένου να διερευνήσει τις μεθόδους της Goldman Sachs αναφορικά με την Ελλάδα- στις δύο αναλύσεις που εκπονήθηκαν από τους ειδικούς εμπειρογνώμονες της ΕΚΤ για το διάστημα 1998-2001, η απάντηση της ΕΚΤ ήταν αρνητική. Μάλιστα, η συγκεκριμένη στάση από την πλευρά της ΕΚΤ ενισχύθηκε από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (29/11/2012), το οποίο δεν ενέκρινε την πρόταση πρόσβασης των δημοσιογράφων με το αιτιολογικό ότι: «Η αποκάλυψη αυτών των εγγράφων θα έβλαπτε την προστασία του δημόσιου συμφέροντος όσον αφορά την οικονομική πολιτική της ΕE και της Ελλάδας» (Μαρκ Σενέ, Από τον μεγάλο πόλεμο στη διαρκή κρίση, σελ. 56).
Ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν ο πρωθυπουργός εκείνης της κυβέρνησης που εξαπέλυσε άγρια επίθεση εναντίον της μεσαίας τάξης και των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων. Επί των ημερών του, η αστυνομία χτυπούσε αδιακρίτως στις διαδηλώσεις- ποτίζοντας με χημικά τους πνεύμονες των πολιτών.
Δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς δημοκρατία επικαλούνται όσοι -με αφορμή αυτήν την αντιλαϊκή πράξη εναντίον του πρώην τραπεζίτη πρωθυπουργού- φόρεσαν την τήβεννο του ασπάλακα της δημοκρατίας και, δημοκρατικά πάντα(!), ζητούσαν να κλείσουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή και να διωχθούν ποινικά όσοι μέσα από αυτά καταφέρονται εναντίον του:
Δεν γνωρίζουμε ποια δημοκρατία επικαλούνται όσοι εδώ και τόσα χρόνια στοχοποιούν, διαβάλλουν και εξανδραποδίζουν ηθικά όποια κοινωνική ομάδα αντιτίθεται ή τολμά να σκεφτεί να αντιτεθεί στα συμφέροντά τους.
Δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς δημοκρατία επικαλούνται όταν βαφτίζουν «ανάπτυξη» την ανεργία, την εξαθλίωση, τη φτώχεια και τη μετανάστευση.
Δεν γνωρίζουμε καν πώς αντιλαμβάνονται τη δημοκρατία εκείνοι που σήμερα μέσα από λόγια τυλιγμένα με μπόλικη υποκρισία, ασμένως την επικαλούνται. Ή, μάλλον, γνωρίζουμε. Δημοκρατία υπάρχει όταν ο ραγιαδισμός των λαών αποτελεί την πεμπτουσία της καθημερινότητάς τους. Όταν, τα δάκρυα της απόγνωσης κρέμονται στα μάγουλα των ανθρώπων σαν καρποί θλιμμένου δένδρου. Όταν, η επιβίωση και όχι η αξιοπρεπής διαβίωση είναι κάτι για το οποίο θα ‘πρεπε να τους ευγνωμονούμε.
Λυπούμαστε, όμως, που θα τους το χαλάσουμε, αλλά, ο «πάγος έσπασε ήδη μια φορά» κι όταν αυτοί τους οποίος ξέρασε το εκμεταλλευτικό σύστημά τους αποφασίσουν να στηριχτούν στις δικές τους αστείρευτες δυνάμεις, οι δρόμοι της προόδου θα ξαναχαρακτούν.
Πηγές, αρθρογραφία- βιβλιογραφία:
- Λ.Παπαδήμος: «Παράλογη και νομικά αδύνατη» η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, Ημερησία, 29/5/2011
- **Forcing Greek restructuring is not the answer, Financial Times, 21/10/2011
- PSI: Μια απάτη που ψάχνει νομιμοποίηση, Protagon, 13/1/2012
- Το Δημόσιο στη Γερμανία, Καθημερινή, 25/11/2012
- «Βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ ό,τι χειρότερο για την εργατική τάξη, Ριζοσπάστης, 20/7/2015
- H Ιστορία θα μας δικαιώσει (;), Η Εφημερίδα των Συντακτών, 30/1/2017
- Βλακεία, αυτή η μάστιγα, Νόστιμον Ήμαρ, 20/2/2017
- Γερμανία, Σε ύψος – «ρεκόρ» 15,7% η φτώχεια, Ριζοσπάστης, 4/3/2017
- Η φτώχεια στη Γερμανία, Ριζοσπάστης, 5/3/2017
- *Από τον μεγάλο πόλεμο στη διαρκή κρίση, Μάρκ Σενέ, εκδ. Λιβάνης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου