…δείχνει πλήρη αδιαφορία και απραξία που ξεπερνάει τα όρια της περιφρόνησης για τους Έλληνες ανέργους και αστέγους. Η Αριστερά έχει διαχωρίσει, στην ΠΡΑΞΗ τους δυστυχισμένους που ζουν στη χώρα μας σε «καλούς» αλλοδαπούς και «ανάξιους» Έλληνες. Οι δεύτεροι ή είναι ανύπαρκτοι για τις Αριστερές πολιτικές ή είναι άξιοι της μοίρας τους. Αυτή η στάση αποτελεί αντίστροφο ρατσισμό, αλλά πάντα ρατσισμό.
Είναι ένα ξεκάθαρο απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει η Αριστερά και οι
συνεταίροι της, όχι στην βάση του χρώματος του δέρματος, αλλά στην βάση της εθνικότητας. Αυτή η στάση έχει ποτίσει μέχρι το κόκαλο ακόμα και τα ξεχωριστά άτομα και εκδηλώνεται με καθημερινές πρακτικές κάθε είδους. ΚΑΙ σ’ αυτό το σημείο η Ακροδεξιά χορεύει, έξαλλη από χαρά.
«Σήμερα με την έννοια εθνικός δεν σκεπάζουμε τα συμφέροντα
μιας ολιγαρχίας, μιας μικρής μερίδας του λαού, που εκμεταλλευότανε την
έννοια αυτή για να προσδώσει γενικό χαρακτήρα σ’ εκείνο που
ανταποκρινότανε μόνο στα προνόμια και τα συμφέροντά της. Σήμερα η έννοια
εθνικός σημαίνει παλλαϊκός. Σήμερα, που συνειδητοποιούνται όλα τα
στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνουν και πρέπει να συμπέσουν. Δεν
μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό. Και εθνικό
απελευθερωτικό μέτωπο, σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και
εθνικός αγώνας για τη λευτεριά, σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για
τη λευτεριά, και για σήμερα και για αύριο και για πάντα…«
Δημήτρης Γληνός
Η ιδεολογία της «παγκοσμιοποίησης», ύστερα από πολλά χρόνια
προπαγάνδας, οικονομικής κατάστασης και πολιτικών πρακτικών, έχει
αλλοτριώσει τις συνειδήσεις των δεξιών, των κεντρώων, των αριστερών και
έχει διαστρεβλώσει κάθε έννοια. Η πλειοψηφία των αριστερών ονομάζει
«ρατσιστικό» ο,τιδήποτε έχει σχέση με τις διεκδικήσεις του ελληνικού
λαού, την λαϊκή κυριαρχία και τον διεθνισμό και, ανάλογα, ονομάζει
«διεθνιστικό» και «δημοκρατικό» κάθε επιταγή του ισοπεδωτικού
κοσμοπολιτισμού και της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης. (Ανάλογα, οι δεξιοί
και κεντρώοι υπηρέτες του κατεστημένου ονομάζουν «λαϊκισμό» ο,τιδήποτε
έχει σχέση με οικονομικές και δημοκρατικές διεκδικήσεις του ελληνικού
λαού).
Έτσι η Αριστερά, με την απόλυτη ιδεολογική θολούρα της, με την
υιοθέτηση των θέσεων της παγκοσμιοποίησης και με την πολιτική της
οκνηρία έχει αποκοπεί από τα πραγματικά προβλήματα της εποχής, έχει
αποξενωθεί από τις ανάγκες και την πραγματικότητα που βιώνει η
συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Με τον τρόπο αυτόν, ενισχύει
έμμεσα αλλά καθοριστικά και με το πείσμα του φανατικού τις φασιστικές
και ρατσιστικές θέσεις. Με τις ελιτίστικες αντιλήψεις της και τις
καθημερινές της πρακτικές βαθαίνει τον λάκκο κάθε ριζοσπαστικού
κινήματος. Οποιαδήποτε κριτική ή πολεμική της ενάντια στον φασισμό και
τον ρατσισμό έχει γίνει στείρα κραυγή χωρίς περιεχόμενο και κύρος. Δεν
υπάρχει καλύτερο στήριγμα μιας αντιδραστικής κατάστασης από αυτόν που,
θεωρητικά, την αντιμάχεται αλλά, πρακτικά, την στηρίζει.
Στο όνομα ενός στρεβλού διεθνισμού και ενός δήθεν αντιεθνικισμού
θεωρεί σαν «φίλους λαούς» κρατικές πολιτικές γειτονικών χωρών, που
μόνιμα και διαρκώς προβάλλουν εδαφικές και άλλες διεκδικήσεις σε βάρος
της Ελλάδας. Από την εποχή της μεταπολίτευσης ακόμα, δικαιολογεί αυτή
την θέση της με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα «είναι μια καπιταλιστική χώρα
και δεν θα αγωνιστούμε για το κεφάλαιο», λες και οι άλλες χώρες έχουν περάσει στην αταξική κοινωνία. «Δεν» καταλαβαίνει ότι αυτή
η στάση οδηγεί, αργά η γρήγορα σε αλλαγή συνόρων, δηλαδή σε πόλεμο,
νεκρούς, ανάπηρους και πρόσφυγες, ειδικά σήμερα που όλα φλέγονται γύρω
μας. «Δεν» καταλαβαίνει ότι μια αλλαγή συνόρων θα φέρει οποιαδήποτε
ριζοσπαστική προσπάθεια πίσω για πολλές δεκαετίες κι ότι η κατάσταση των
εργαζομένων και όλων των αδύναμων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας θα
χειροτερεύσει, οικονομικά και πολιτικά σε ασύλληπτο βαθμό. Η φράση του Τσίπρα «δεν βλέπω σύνορα στη θάλασσα» καλύπτεται και δικαιολογείται από τέτοιου είδους απόψεις.
Τις πρώτες συνέπειες αυτής της Αριστερής θέσης τις ζούμε, με τα
κύματα των μεταναστών και των προσφύγων, τις μαζικές παραβιάσεις την
τουρκικής αεροπορίας και ναυτικού στο Αιγαίο, την παρουσία της FRONTEX
και του στόλου του ΝΑΤΟ, που καταλύουν κάθε υπόλειμμα λαϊκής κυριαρχίας.
Η πρόσφατη δήλωση του Στάιενμάγιερ «η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να
αναχαιτίζει τα τουρκικά αεροπλάνα» καθιστά περιττή κάθε ανάλυση. Φυσικά η
κυβέρνηση, αλλά και όλη η υπόλοιπη Αριστερά «δεν» ακούν και «δεν»
βλέπουν τίποτα.
Η Αριστερά, μαζί με τους κατοχικούς εταίρους και συνεταίρους της
έχει «ξεχάσει» ότι τα σημερινά σύνορα της Ελλάδας τα χάραξε ο ελληνικός
λαός με το αίμα του και όχι τα μεταξωτά κουστούμια και οι λευκοί
γιακάδες.
Μ’ αυτές τις αντιλήψεις η Αριστερά συνηγορεί και ενθαρρύνει τον εθνικισμό των γειτόνων και τις επεκτατικές τους βλέψεις. Η Αριστερά «δεν» αναρωτήθηκε ποτέ, αν ο ελληνικός χώρος συρρικνωθεί, σε ποιόν χώρο και με ποια εργατική τάξη θα γίνει η επανάσταση;
Σε ποιόν χώρο και με ποιόν τρόπο η εργατική τάξη θα γίνει «κυρίαρχη
τάξη του έθνους» πράγμα που αποτελεί βασική προϋπόθεση για το πέρασμα
στον σοσιαλισμό, σύμφωνα με την ρήση των κλασσικών του Μαρξισμού; Ποιος
λαός και ποιό έθνος της εργατικής τάξης θα αγωνιστεί για την αυτοδιάθεσή
του από τον εφιάλτη του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου;
Η Αριστερά δεν εξετάζει το θέμα των μεταναστών σε
διαλεκτική βάση. Βλέπει το ζήτημα αποκομμένο από την καπιταλιστική
πραγματικότητα, κάτι «έξω» και «αδιάφορο» προς τις καπιταλιστικές
σχέσεις παραγωγής και το αντιμετωπίζει με έναν ηθικό, μεταφυσικό τρόπο.«Δεν»
βλέπει ότι στον καπιταλισμό υπήρχε πάντα το φαινόμενο της
μετανάστευσης, σε βαθμό που ολόκληρα κράτη όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία
δημιουργήθηκαν εξ’ ολοκλήρου από μετανάστες. Κυρίως «έχει ξεχάσει» ότι
οι μετανάστες είναι κομμάτι της παγκόσμιας εργατικής τάξης και πρέπει,
μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους, να στραφούν ενάντια στον κοινό εχθρό:
τo κεφάλαιο. Η Αριστερά δεν έχει παρουσιάσει ποτέ μια ανάλυση τέτοιου είδους και, πολύ περισσότερο ένα ανάλογο σχέδιο. Αντίθετα, όταν δεν σύρεται πίσω από τις ΜΚΟ του Σόρος, παραδίδει τους μετανάστες στην φιλανθρωπία των ΜΜΕ και του κράτους.
Οι διανοούμενοι της Αριστεράς, μέσα σε συνθήκες
πλήρους ηγεμονίας των ιδεών της άρχουσας τάξης είτε λόγω αδυναμίας τους
να διερμηνεύσουν την πραγματικότητα των τελευταίων πολλών δεκαετιών είτε
από την ανάγκη της φυσικής τους επιβίωσης, τάχθηκαν με το μέρος της αστικής τάξης και, μάλιστα με το πιο ισχυρό και αντιδραστικό τμήμα της, το τμήμα της παγκοσμιοποίησης.
Η Αριστερά «έχει ξεχάσει» ότι, σύμφωνα με την διαλεκτική ανάλυση, το
έθνος είναι μια μορφή συλλογικής ταυτότητας που έχει προκύψει μέσα από
μια ιστορική πορεία αγώνων και αίματος και περικλείει τις προσδοκίες
ενός λαού για το μέλλον. Η Αριστερά παραβλέπει ότι παράγοντες όπως η
οικονομία, το νόμισμα, η ιστορία και οι παραδόσεις, το πολιτισμικό
επίπεδο, η εδαφική έκταση, ο αριθμός του πληθυσμού και η σύνθεσή του, το
πολίτευμα, ο δημόσιος πλούτος και πολλά άλλα στοιχεία που συγκροτούν
την γεωπολιτική ισχύ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, σε κάποια άλλη
κατάσταση, προς όφελος των εργαζομένων. Όταν η Αριστερά μιλάει για έθνος λαμβάνει υπ’ όψη της μόνο την αστική άποψη για το «όμαιμον», το γένος και τη φυλή. Η
πολεμική που κάνει σ’ αυτή την άποψη δεν είναι από την πλευρά των
εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος, αλλά από την πλευρά του
αντιδραστικού κοσμοπολιτισμού. Τα τελευταία χρόνια, ΚΑΙ σε αυτό
το σημείο, έχει συρθεί πίσω από τις θέσεις του αμερικάνικου
μεταμοντερνισμού και θετικισμού, δηλ. της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης.
Είναι ευνόητο ότι μέσα από τις αναλύσεις και επιταγές του
κοσμοπολιτισμού επιδιώκεται η υποταγή των πιο αδύναμων χωρών στις βουλές
των ισχυροτέρων. Το μερίδιο της δυστυχίας πέφτει πάλι στους λαούς.
Είναι ευνόητο, αλλά για τους διανοούμενους και το πολιτικό προσωπικό της
Αριστεράς είναι δυσνόητο.
Όταν η Αριστερά μιλάει για αντιρατσιστικές πολιτικές εννοεί
την υποκριτική, χριστιανικού τύπου, «αγάπη», «συμπόνια» και
«αλληλεγγύη» για τους αλλοδαπούς μετανάστες και πρόσφυγες, χωρίς να
αγωνίζεται ενάντια στις αιτίες του κακού. «Αγάπη», «συμπόνια» και «αλληλεγγύη» που εξαντλούνται σε κάποιο συσσίτιο ντροπής, ή στην ανεύρεση κάποιας αμφίβολης και ποντικοκατεχόμενης στέγης και, σε κραυγές υποκριτικής αγανάκτησης για τους δουλεμπόρους και τα πνιγμένα παιδιά. Αυτά τα κάνει κι ο παπάς από τον άμβωνα της εκκλησίας.
Ταυτόχρονα, δείχνει πλήρη αδιαφορία και απραξία που
ξεπερνάει τα όρια της περιφρόνησης για τους Έλληνες ανέργους και
αστέγους. Η Αριστερά έχει διαχωρίσει, στην ΠΡΑΞΗ τους δυστυχισμένους που
ζουν στη χώρα μας σε «καλούς» αλλοδαπούς και «ανάξιους» Έλληνες. Οι
δεύτεροι ή είναι ανύπαρκτοι για τις Αριστερές πολιτικές ή είναι άξιοι
της μοίρας τους. Αυτή η στάση αποτελεί αντίστροφο ρατσισμό, αλλά πάντα
ρατσισμό. Είναι ένα ξεκάθαρο απαρτχάιντ που έχει δημιουργήσει η Αριστερά
και οι συνεταίροι της, όχι στην βάση του χρώματος του δέρματος, αλλά
στην βάση της εθνικότητας. Αυτή η στάση έχει ποτίσει μέχρι το κόκαλο
ακόμα και τα ξεχωριστά άτομα και εκδηλώνεται με καθημερινές πρακτικές
κάθε είδους. ΚΑΙ σ’ αυτό το σημείο η Ακροδεξιά χορεύει, έξαλλη από χαρά.
Αυτές οι πολιτικές μοιάζουν σχιζοφρενικές, αλλά δεν είναι. Είναι
απόρροια της πλήρους υποταγής της Αριστεράς στις επιταγές και τις
πολιτικές των κέντρων της παγκοσμιοποίησης. Η Αριστερά έχει ενστερνιστεί
αυτές τις πολιτικές ίδια κι απαράλλαχτα με το Κέντρο, την Δεξιά και την
Ακροδεξιά. Μ’ αυτούς τους τρόπους πριμοδοτεί έμμεσα, αλλά με σαφήνεια
και ενισχύει την δράση και ανάπτυξη της ακροδεξιάς, η οποία χρησιμοποιεί
τις Αριστερές πολιτικές προς όφελός της.
Σήμερα, ύστερα από έξι χρόνια κατοχικών κυβερνήσεων και με την
ύπαρξη της σημερινής, 100% μνημονιακής βουλής, τα δικαιώματα του
ελληνικού λαού και η εθνική του κυριαρχία έχουν τραυματιστεί βαριά και
έχουν τυλιχθεί μέσα σε ένα οικονομικό και νομικό ατσάλινο πλέγμα. Τώρα
πια, οι κόμποι είναι τόσοι πολλοί και αξεδιάλυτοι, που μόνο μια εξέγερση
μπορεί να τους κόψει. Μόνο αν ενώσουν τις φωνές τους και την δράση τους
όλοι οι πληττόμενοι από τα μνημόνια, ανεξάρτητα από πολιτικές
πεποιθήσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις, μόνο αν βρίσκονται ενωμένοι
στους δρόμους με κάθε αφορμή, με κάθε ευκαιρία, θα υπάρξει ελπίδα. Αν
όχι…
Η Ιστορία δεν αστειεύεται. Είναι αμείλικτη και μισεί θανάσιμα τους λαούς που δεν αγωνίζονται.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου