Στις 3 Μαΐου του 1840 η Οθωμανική Αυτοκρατορία προέβη στην έγκριση του πρώτου Ποινικού Νόμου, στην αιτιολογική έκθεση του οποίου υπήρχε ένα απόσπασμα σχετικά με την πρόνοια του Διατάγματος του Γκιουλχανέ για την εγγύηση της ασφάλειας όλων των υποκειμένων του κράτους χωρίς εξαίρεση. Από από την Παράγραφο 1, δε, έπεται ότι ο νόμος είχε εφαρμογή και στους μη Μουσουλμάνους. Εισηγητής της ενότητας μεταξύ των Μουσουλμάνων και των μη Μουσουλμάνων της αυτοκρατορίας κατά το 19ο αιώνα ήταν ο Ρεσίτ Πασά, ο οποίος, βέβαια, στόχευε στην εκμετάλλευση όλων των κατοίκων υπέρ της οθωμανικής κυριαρχίας. Η… ειρήνευση με τους γκιαούρηδες θα μπορούσε να έχει διπλό όφελος: αφενός θα καταλάγιαζαν οι εξεγέρσεις των υποτελών χριστιανικών εθνών κι αφετέρου η αυτοκρατορία θα αύξανε τους υπερασπιστές της.
Από τον Ιούλιο του 2015 μέχρι και σήμερα, το τουρκικό κράτος αποδεικνύει με παροιμιώδη συνέπεια αυτό που εδώ και χρόνια ίσχυε, δηλαδή την αδυναμία που εμφανίζει στο να εγγυηθεί την ασφάλεια των πληθυσμιακών του μειονοτήτων. Όχι μόνο αδυνατεί να γίνει εγγυητής αυτής της ασφάλειας, αλλά κρατά το ρόλο του εμπρηστή και του διώκτη της. Τα αποτελέσματα του πολέμου εναντίον των Κούρδων για το διάστημα από τον Ιούλιο μέχρι και τον Δεκέμβριο του προηγούμενου έτους, είναι 200.000 φυγάδες (προκειμένου να σωθούν), 350 δολοφονημένοι άμαχοι, 100 ακρωτηριασμένα παιδιά, 60 σωροί νεκρών χωρίς τάφο και πάνω από 30 δημοσιογράφοι στη φυλακή. Στις πόλεις υπό επίθεση, προσθέστε τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας (άνω των 50 ημερών) και τις ελλείψεις σε βασικά αγαθά.
Κύριο επιχείρημα για τις τουρκικές αιματηρές επιδρομές αποτελεί –τι άλλο;- η εξασφάλιση της ευημερίας του έθνους, αυτού του ιερού κατασκευάσματος, που έχει φτάσει να παραπέμπει συνειρμικά στον Δούρειο Ίππο του Οδυσσέα.
Πριν φθάσουμε στη φετινή Πρωτομαγιά, ας κάνουμε μια στάση στην Πρωτομαγιά του 1977. Ήταν ημέρα Κυριακή, στην πλατεία Ταξίμ, όταν 42 άνθρωποι σκοτώνονται ύστερα από ένοπλη επίθεση εναντίον των διαδηλωτών. Το 1978, την ίδια μέρα, οι διαδηλωτές ζητούν τιμωρία για τους δολοφόνους, αίτημα που δεν βρίσκει καμία ανταπόκριση, ειδικά μετά και την επιβολή της δικτατορίας του Εβρέν (1980). Από τότε, οι διαδηλώσεις στην πλατεία Ταξίμ απαγορεύονται, αλλά η πλατεία αυτονομείται και επαναστατεί ξανά χωρίς άδεια το 2013, τις μέρες εκείνες που η Κωνσταντινούπολη επαναπροσδιορίζει (με αίμα) την πολιτική και κοινωνική της ταυτότητα.
1η Μαΐου του 2016. Ενόψει των διαδηλώσεων για τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς, ένας 57χρονος άντρας χάνει τη ζωή του, αφότου χτυπήθηκε από κονανόνι νερού. Του νερού που απωθούσε τους διαδηλωτές, μαζί με τα χημικά, προκειμένου να γυρίσουν στα σπίτια τους και να μην ενοχλούν με τα συνθήματα και τους αγώνες τους.
Η χώρα με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση συνδιαλέγεται και στην οποία προσφέρει όσα της ζητά, η χώρα που τους τελευταίους μήνες δεν προλαβαίνει να μετρά νεκρούς και τραυματίες από τις επιθέσεις που δέχεται, η χώρα στην οποία επαναπροωθούνται οι μετανάστες (ούσα ασφαλής βεβαίως βεβαίως), ξεπερνά την ίδια της την ιστορία. Το 1840 αποφάσιζε την εγγύηση της ασφάλειας των κατοικούντων σε αυτή (έστω και στα χαρτιά) και το 2016 το μόνο για το οποίο εγγυάται είναι η διατήρηση της πολεμικής βαρβαρότητας. Ο προσχηματικός λόγος «για το καλό του λαού» έχει πλέον αποδομηθεί, διότι ο πρώτος που βάλλεται από τις τουρκικές κρατικές πρακτικές είναι ο τουρκικός λαός. Αλίμονο στο κομμάτι εκείνο του τουρκικού πληθυσμού που δεν δύναται (ή, δεν αντέχει) ακόμη να το δει.
Σε μια ομιλία του το 1846, ο Ρεσίτ Πασά έθεσε τις αρχές της κοινής επικράτειας και της κοινής κυβέρνησης ως τη βάση για την ενότητα όλων των εθνών, της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έπρεπε να είναι όλοι ενωμένοι για να αντιμετωπίσουν τους εξωτερικούς κινδύνους. Η Τουρκία εδώ και χρόνια, διάγοντας ωστόσο τον τελευταίο καιρό μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της, δεν αντιμετωπίζει κανέναν άλλον κίνδυνο πέραν της ίδιας της Τουρκίας. Ο εχθρός της είναι εσωτερικός κι είναι πλέον αδιαμφισβήτητο ότι οι συνέπειες του κρατικού αυτισμού της έχουν το χρώμα του αίματος και την όψη της ανελευθερίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου