Τα παιδιά των Ελλήνων

του Γιάννη Λαζάρου 

Τι θα γίνουν τα παιδιά μας; Είναι μια ερώτηση που ακούς συχνότατα τον τελευταίο καιρό στην αποκαλούμενη ακόμη Ελλάδα. Είναι η ανησυχία των γονιών που θέλουν το καλύτερο για τους απογόνους τους. Ας μην μείνουμε στο ότι όλη η Ελλάδα εδώ και χρόνια γέμισε με ταράτσες και σκουριασμένα σίδερα αναμονής για τα παιδιά. Ας μην κλάψουμε ως κροκόδειλοι για τις χαμένες γενιές και τους νέους μας που πήραν το δρόμο του ξενιτεμού. Ας μην εκφράσουμε άλλο την συμπόνια μας για το «μέλλον» που αντιπροσωπεύουν διότι με ανύπαρκτο παρόν δεν υπάρχει μέλλον.

Τα παιδιά της σήμερον είναι αλήθεια πως θα προσαρμοστούν δύσκολα στις νέες εποχές. Η κατανάλωση θα τα τριβελίζει και θα συγκρίνουν εποχές. Τα παιδιά των παιδιών τους δεν θα πάρουν χαμπάρι τίποτε, όπως ακριβώς την εποχή που κολίγος γένναγε κολίγο. 

Σε όλες τις εποχές πάντως οι Έλληνες φρόντιζαν  για τα παιδιά τους. Ανάλογα με την κατάστασή τους την οικονομικοκοινωνική φρόντιζαν και για το μέλλον των βλασταριών τους. Έτσι έχουμε την κληρονομιά του επαγγέλματος, της δράσης ή άλλων ασχολιών των γεννητόρων. Ο γιος του παντοπώλη έπαιρνε το μαγαζί, του δικηγόρου το γραφείο, ο γιος του ρουφιάνου  εκτός από ρουφιάνος την τελευταία 60ετία γίνεται μέχρι και βουλευτής. Στις γυναίκες από την άλλη ανάλογα με την προίκα και η αποκατάσταση για λαμπρό ή όχι μέλλον. Άπειρα τα παραδείγματα της «προκοπής» των νέων γενεών τους παλαιότερους καιρούς. 

Σήμερα; Τι γίνεται σήμερα; Εργασίες πια δεν θα υπάρχουν για να μεταβιβάσουν οι γονείς στα παιδιά τους. Για μπακάληδες, δικηγόρους και άλλα επαγγέλματα ούτε λόγος. Είναι όλα πεθαμένα και όσα απέμειναν θα τελειώσουν οσονούπω. Όποτε τσάμπα κλάμα ρίχνουμε για το μέλλον των παιδιών μας. Αφήσαμε και έκλεισαν την δουλειά του παιδιού μας εμείς. 

Οι μαρτυρίες που έχουμε για την αντίδραση των Ελλήνων γονιών σε δύσκολες εποχές είναι πολλές. Για παράδειγμα την περίοδο της Γερμανικής κατοχής η εξασφάλιση κάποιου φαγητού γιατί η πείνα σκότωνε ήταν πρώτιστο καθήκον και κουτσά στραβά τα κατάφεραν να εξασφαλίσουν λίγο λάδι, λίγο χαρουπάλευρο και ό,τι άλλο θα τους κρατούσε στη ζωή όλους. Το τίμημα βέβαια ήταν μεγάλο γιατί οι μαυραγορίτες θέριζαν ζωές και μάζευαν περιουσίες. Κανένας όμως δεν λογάριαζε την περιουσία μπροστά στην ζωή. 

Αυτά για τα παιδιά που είχαν γονείς, για τα άλλα που πούλαγε η Φρειδερίκη δεν θα μάθουμε ποτέ. Κάποιος είπε κάποτε πως τα μαζεύει και τα πουλάει για να γίνουν Ελληνοτσολιάδες κατά το Γερμανοτσολιάδες. Μπορεί να είχε δίκιο μπορεί και όχι. 

Όσο πάμε πίσω στον χρόνο βλέπουμε αγώνες γονιών για την ζωή των παιδιών τους. Από αυτές τις γενιές ξεχωριστή θέση έχει η αποκαλούμενη γενιά του ’30 που έβγαλε ξεχωριστούς Έλληνες σε όλους τους τομείς. Σίγουρα με τον αγώνα των γονιών τους. Η προσφυγιά  πάλι με όλες τις αντιξοότητες αντιμετωπίστηκε και  σώθηκαν τα παιδιά των Ελλήνων όπως σώθηκαν. 

Ακόμη και την εποχή των κοτζαμπάσηδων δεν σταμάτησαν να γεννούν οι Έλληνες, με όλες τις δυσκολίες μεγάλωσαν παιδιά και αυτά προχώρησαν στη ζωή όπως μπορούσε το καθένα. Ούτε την εποχή της τουρκοκρατίας έκαναν παύση γεννήσεων.  Αντίθετα ήταν και πολύτεκνοι. Τα παιδιά και τότε ήταν το πολυτιμότερο του γονιού. 

Για να κατανοήσουμε την τότε κατάσταση θα μεταφέρουμε ένα λαϊκό* (όχι δημοτικό) τραγούδι που είναι φοβερό ρεπορτάζ για την εποχή και αφορά την σχέση γονέα παιδιού.

 

Πολλά τουφέκι’ αντιβογούν, μιλιόνια καρυοφύλια

Αλή Τσεκούρας χαίρεται και ρίχνει στο σημάδι 

διαβαιν’ ο Χρόνης για να δγή πηγαίνωντας στο σπίτι 

-Πολλά τα ετ’ μπουλούκμπαση

-Καλώς τονε τον Χρόνη

πως τάχεις Χρόνη μ’ τα παιδιά 

τι κάνουν τα παιδιά σου; 

-Σε προσκυνούν μπουλούκμπαση και σου φιλούν τα χέρια 

δώδεκα μέρες έλειπα, τι κάνουνε δεν ξέρω 

-Αν θέλεις Χρόνη μ’ για δγης όμορφα κεφαλάκια 

τήραξε μέσα στον τορβά να δγης αγγελουδάκια

Ο Χρόνης ανατρίχιασε τον έφαε μαύρο φίδι 

πάγει, τηράζει στον τορβά, τηράζει και τι βλέπει; 

βλέπει το πρώτο του παιδί, μικρό παλικαράκι 

ο νους του σκοτεινιάστηκε, τα χείλη του παγώνουν 

τηράζει κι άλλη μια φορά, τ’ άλλο παιδί του βλέπει 

Πέφτει στραβός με το σπαθί στο τούρκικο τ’ ασκέρι 

βαρεί ζερβά, βαρεί δεξιά, βαρεί ομπρός και πίσω 

σφάζ’ Αρβανίτες δώδεκα και δυο μπουλουκμπασίδες 

χύνει το αίμα σα νερό και χορτασμό δεν έχει 

Αλή Τσεκούρας έπεσε και τρεις απανωθιό του. 

 

Σε όλες τις εποχές αν πειράξουν το σπλάχνο κάθε γονιού θα χύσει το αίμα του θύτη και χορτασμό δεν θα έχει. Σε όλες εκτός από την σημερινή εποχή που αρκούνται άπαντες σε κροκοδείλια δάκρυα για το μέλλον των παιδιών των Ελλήνων που ανήκουν πια σε μια «οικογένεια» που λέγεται Ευρώπη. 

Αφού εμπιστευτήκαμε τα παιδιά μας σε ξένα χέρια που είναι μαχαίρια, τουλάχιστον ας μην κορώνουμε περιμένοντας από τον μπαμπά Σόιμπλε και τη μαμά Μέρκελ να χύσουν το αίμα σαν νερό για το δίκιο τους. Το μοναδικό αίμα που θα χύνουν θα είναι των παιδιών μας όταν θα τα αλέθουν στην κρεατομηχανή της κυριαρχίας τους.- 

 

 

* Το λαϊκό (όχι δημοτικό) τραγούδι είναι αυθεντικό γιατί είναι καταγεγραμμένο πολύ πριν το 1860. Πριν δηλαδή αρχίσει η παραποίηση των στίχων ανάλογα με τα συμφέροντα του καθένα για την ηρωωποίησή του

Posted in: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ