Κατερίνα Χήναρη
Λίγοι και καλοί. Λίγοι και καλοί μπορεί να είναι οι
άνθρωποί σου. Οι πολλοί πάντα είναι ξόδεμα, χάσιμο χρόνου, ενέργειας,
συναισθήματος. Λίγοι και καλοί στο πλευρό σου, πλάι σου, μέσα σου.
Με πόσους θαρρείς μπορείς να σε μοιραστείς; Πόσους να κουμαντάρεις;
Σε πόσους να δοθείς ολοκληρωτικά και πόσους να αντέξεις; Φίλοι είναι οι
λίγοι. Κι αυτό αν είσαι τυχερός. Φίλος μπορεί να είναι κι ένας. Ποτέ
δεκάδες. Ποτέ μπουλούκια. Τα πολλά χέρια, τα πολλά λόγια και τα πολλά
χαμόγελα να τα αποφεύγεις σαν το διάολο το λιβάνι. Κουβαλάνε ψεύτικα
νοήματα, κρυμμένους σκοπούς, κάλπικες σχέσεις.
Δε θα σου πω άλλον ένα ορισμό για τη φιλία. Έχουν γραφτεί χιλιάδες. Όλοι σωστοί κι όλοι λάθος. Χαμαιλέων η φιλία. Αλλάζει χρώματα, σημασίες, πρόσωπα ανάλογα τα κέφια. Όπως και να τη βαφτίσεις όμως, όσα ονόματα κι αν της δώσεις, όσα νοήματα, ποτέ δεν μπορείς να τη σπάσεις σε πολλά κομμάτια. Θρυψαλιάζεται, χάνει τη δύναμή της. Παύει να τη λένε φιλία. Δημόσιες σχέσεις λέγεται.
Σχέσεις που κάτι κερδίζεις, κάποια ανάγκη σου καλύπτουν, κάπου συναντηθήκατε στη διαδρομή κι ανταλλάξατε τηλέφωνα. Γέμισε ο κατάλογος, επαφές και τα εισερχόμενα, μηνύματα. Κουδουνίζουν κι αυτά κάθε γιορτή και γενέθλια για να σου θυμίσουν πως κάποιοι δεν ξεχνούν το όνομά σου. Χαμογελάς κι εσύ γιατί νιώθεις αγαπητός, κάποιος σημαντικός, με κύκλο μεγάλο. Χαίρεσαι με την ψευδαίσθηση πως απέκτησες φίλους πολλούς, πως κατάφερες να τους κερδίσεις. Και μία ωραία πρωία, άνευ προειδοποιήσεως, θα σου ‘ρθει μία κεραμίδα και θα γυρίσεις να δεις ποιοι είναι πλάι σου.
Ατμός οι πολλοί. Την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια τόσο βιαστικά όσο βιαστικά πρόλαβες να τους θεωρήσεις δικούς σου. Απλοί γνωστοί ήταν πάντα. Γνωστοί που ποτέ δεν απέδειξαν πως αξίζουν να κερδίσουν τη θέση που εσύ απλόχερα τους τοποθέτησες. Κανείς δεν έκατσε να φάει τα σκατά μαζί σου. Κανείς δεν πρόσφερε κάτι χωρίς να το ζητήσεις. Κανείς δε νοιάστηκε για τίποτε άλλο πέρα από την πάρτη του. Στα ζόρια εξαφανίζονται οι πολλοί.
Μια χούφτα άνθρωποι απομένουν πάντα. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όσοι σε ξέρουν όπως είσαι. Όχι όπως θέλεις να δείχνεις. Όσοι σε πονάνε και σε νοιάζονται χωρίς ανταλλάγματα και οφέλη. Χωρίς να ζητάνε, χωρίς να κερδίζουν. Μία χούφτα άνθρωποι δηλώνουν παρουσία ακόμη κι όταν απουσιάζουν. Είναι εκεί όσος καιρός κι αν περάσει, όσα στραβά κι αν έρθουν. Χαίρονται με την ευτυχία σου, αγωνιούν με τα άγχη σου, τραβάνε μαζί σου κουπί στις τρικυμίες.
Τόσοι χρειάζονται. Μία χούφτα. Δεν είναι η φιλία παιχνίδι, να κάνει συλλογή. Είναι δουλειά ολικής απασχόλησης. Σε θέλει εκεί. Ταγμένο, συγκεντρωμένο, ολόκληρο. Να δίνεις, να ασχολείσαι, να αγαπάς. Τα φτύνει τα ξεροκόμματα που της πετάς που και που. Είναι σαν τον έρωτα κι εκείνη. Πολλοί θα περάσουν απ’ τη ζωή σου, μα λίγοι θα τη σημαδέψουν.
Πόσες φορές ερωτεύεται ο άνθρωπος; Πόσες χτίζει φιλίες; Πόση τύχη να έχεις να συναντήσεις στο δρόμο σου άτομα που ταυτίζεσαι, που γελάς αληθινά, που προτιμούν να σε πονέσουν παρά να σου χαϊδέψουν τα αυτιά. Πόσοι θα θελήσουν το καλό σου, θα κάνουν στην άκρη τον εαυτό τους, θα βάλουν πλάτες να μην πέσεις και σωριαστείς.
Αληθινοί φίλοι δεν είναι οι πολλοί φίλοι.
Οι πολλοί είναι κοινωνικές συναναστροφές. Άνθρωποι που πέρασαν και δεν άγγιξαν. Δεν μπορείς να ανοιχτείς στο μπούγιο. Δεν μπορείς να μιλήσεις, να αφεθείς, να υπάρξεις ευάλωτος, να μοιραστείς σκέψεις, φόβους, μυστικά. Κι αν το κάνεις, θα το φας το κεφάλι σου. Κανείς τους δε θα καταλάβει. Κανείς τους δε θα υπολογίσει. Δεν είναι κακοί, διπρόσωποι, εμπαθείς. Απλά δεν είναι φίλοι.
Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι με τους οποίους μας δένει ένα αόρατο σχοινί εμπιστοσύνης. Μάθε να μην το τραβάς. Θα σπάσει.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Χήναρη: Σοφία Καλπαζίδου
Με πόσους θαρρείς μπορείς να σε μοιραστείς; Πόσους να κουμαντάρεις;
Σε πόσους να δοθείς ολοκληρωτικά και πόσους να αντέξεις; Φίλοι είναι οι
λίγοι. Κι αυτό αν είσαι τυχερός. Φίλος μπορεί να είναι κι ένας. Ποτέ
δεκάδες. Ποτέ μπουλούκια. Τα πολλά χέρια, τα πολλά λόγια και τα πολλά
χαμόγελα να τα αποφεύγεις σαν το διάολο το λιβάνι. Κουβαλάνε ψεύτικα
νοήματα, κρυμμένους σκοπούς, κάλπικες σχέσεις.Δε θα σου πω άλλον ένα ορισμό για τη φιλία. Έχουν γραφτεί χιλιάδες. Όλοι σωστοί κι όλοι λάθος. Χαμαιλέων η φιλία. Αλλάζει χρώματα, σημασίες, πρόσωπα ανάλογα τα κέφια. Όπως και να τη βαφτίσεις όμως, όσα ονόματα κι αν της δώσεις, όσα νοήματα, ποτέ δεν μπορείς να τη σπάσεις σε πολλά κομμάτια. Θρυψαλιάζεται, χάνει τη δύναμή της. Παύει να τη λένε φιλία. Δημόσιες σχέσεις λέγεται.
Σχέσεις που κάτι κερδίζεις, κάποια ανάγκη σου καλύπτουν, κάπου συναντηθήκατε στη διαδρομή κι ανταλλάξατε τηλέφωνα. Γέμισε ο κατάλογος, επαφές και τα εισερχόμενα, μηνύματα. Κουδουνίζουν κι αυτά κάθε γιορτή και γενέθλια για να σου θυμίσουν πως κάποιοι δεν ξεχνούν το όνομά σου. Χαμογελάς κι εσύ γιατί νιώθεις αγαπητός, κάποιος σημαντικός, με κύκλο μεγάλο. Χαίρεσαι με την ψευδαίσθηση πως απέκτησες φίλους πολλούς, πως κατάφερες να τους κερδίσεις. Και μία ωραία πρωία, άνευ προειδοποιήσεως, θα σου ‘ρθει μία κεραμίδα και θα γυρίσεις να δεις ποιοι είναι πλάι σου.
Ατμός οι πολλοί. Την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια τόσο βιαστικά όσο βιαστικά πρόλαβες να τους θεωρήσεις δικούς σου. Απλοί γνωστοί ήταν πάντα. Γνωστοί που ποτέ δεν απέδειξαν πως αξίζουν να κερδίσουν τη θέση που εσύ απλόχερα τους τοποθέτησες. Κανείς δεν έκατσε να φάει τα σκατά μαζί σου. Κανείς δεν πρόσφερε κάτι χωρίς να το ζητήσεις. Κανείς δε νοιάστηκε για τίποτε άλλο πέρα από την πάρτη του. Στα ζόρια εξαφανίζονται οι πολλοί.
Μια χούφτα άνθρωποι απομένουν πάντα. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όσοι σε ξέρουν όπως είσαι. Όχι όπως θέλεις να δείχνεις. Όσοι σε πονάνε και σε νοιάζονται χωρίς ανταλλάγματα και οφέλη. Χωρίς να ζητάνε, χωρίς να κερδίζουν. Μία χούφτα άνθρωποι δηλώνουν παρουσία ακόμη κι όταν απουσιάζουν. Είναι εκεί όσος καιρός κι αν περάσει, όσα στραβά κι αν έρθουν. Χαίρονται με την ευτυχία σου, αγωνιούν με τα άγχη σου, τραβάνε μαζί σου κουπί στις τρικυμίες.
Τόσοι χρειάζονται. Μία χούφτα. Δεν είναι η φιλία παιχνίδι, να κάνει συλλογή. Είναι δουλειά ολικής απασχόλησης. Σε θέλει εκεί. Ταγμένο, συγκεντρωμένο, ολόκληρο. Να δίνεις, να ασχολείσαι, να αγαπάς. Τα φτύνει τα ξεροκόμματα που της πετάς που και που. Είναι σαν τον έρωτα κι εκείνη. Πολλοί θα περάσουν απ’ τη ζωή σου, μα λίγοι θα τη σημαδέψουν.
Πόσες φορές ερωτεύεται ο άνθρωπος; Πόσες χτίζει φιλίες; Πόση τύχη να έχεις να συναντήσεις στο δρόμο σου άτομα που ταυτίζεσαι, που γελάς αληθινά, που προτιμούν να σε πονέσουν παρά να σου χαϊδέψουν τα αυτιά. Πόσοι θα θελήσουν το καλό σου, θα κάνουν στην άκρη τον εαυτό τους, θα βάλουν πλάτες να μην πέσεις και σωριαστείς.
Αληθινοί φίλοι δεν είναι οι πολλοί φίλοι.
Οι πολλοί είναι κοινωνικές συναναστροφές. Άνθρωποι που πέρασαν και δεν άγγιξαν. Δεν μπορείς να ανοιχτείς στο μπούγιο. Δεν μπορείς να μιλήσεις, να αφεθείς, να υπάρξεις ευάλωτος, να μοιραστείς σκέψεις, φόβους, μυστικά. Κι αν το κάνεις, θα το φας το κεφάλι σου. Κανείς τους δε θα καταλάβει. Κανείς τους δε θα υπολογίσει. Δεν είναι κακοί, διπρόσωποι, εμπαθείς. Απλά δεν είναι φίλοι.
Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι με τους οποίους μας δένει ένα αόρατο σχοινί εμπιστοσύνης. Μάθε να μην το τραβάς. Θα σπάσει.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Χήναρη: Σοφία Καλπαζίδου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου