ΠΡΩΤΟ: Τέταρτη μέρα μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία και ο Ήλιος συνεχίζει να βγαίνει από την συνήθη θέση του, η θάλασσα δεν έχει γίνει γιαούρτι και η Γη συνεχίζει να περιστρέφεται περί τον άξονά της. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και παρά την καταστροφολογία (που συνεχίζεται), παρά την εσχατολογία (που εντείνεται), ενδεχομένως να υπάρχει ζωή ακόμα και εκτός ΕΕ…
***
ΔΕΥΤΕΡΟ: Ότι η ΕΕ είναι ένας αντιλαϊκός μηχανισμός, απονομιμοποιημένος στη συνείδηση των «υπηκόων» της, αποτελεί κοινό τόπο για πλατιές μάζες των ευρωπαϊκών λαών που όποτε τους δόθηκε η δυνατότητα να εκφράσουν τη γνώμη τους γι’ αυτήν, την απέρριψαν παρά την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς που ασκήθηκαν εναντίον τους. Συνέβη στα δημοψηφίσματα σε Γαλλία, Ολλανδία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Δανία, Βρετανία.
Διπλή επιβεβαίωση του αντιλαϊκού και αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της ΕΕ είναι οι διάφορες τεχνικές «πραξικοπημάτων» που ακολουθήθηκαν ώστε να ανατραπούν τα αποτελέσματα όλων των αρνητικών για την ΕΕ δημοψηφισμάτων που προηγήθηκαν του βρετανικού.
***
ΤΡΙΤΟ: Ο κομπογιαννίτικος χαρακτήρας των θεωριών περί «αιώνιας» ΕΕ προκύπτει από μια και μόνο ματιά στην Ιστορία. Όπως έχει επισημανθεί, από το «Bloomberg» και τον «Economist» μέχρι την Καθημερινή (Ιάσωνας Μανωλόπουλος, 22/4/2012, http://www.kathimerini.gr/456098/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/oyte-twra-einai-alliws) όχι μία ή δυο, αλλά 69 (!) νομισματικές ενώσεις προηγήθηκαν της ΕΕ κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα και 20ου αιώνα. Από την Σκανδιναβική Νομισματική Ένωση μέχρι την Λατινική, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα. Καμία από αυτές δεν υπάρχει σήμερα. Διαλύθηκαν. Πρόκειται για μια αλήθεια που οι ταγοί του ευρωμονόδρομου επιμένουν να «ξεχνούν».
***
ΤΕΤΑΡΤΟ: Αμέσως μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία ξεκίνησε μια νέα εκστρατεία φόβου πλευρά της οποίας είναι η προστυχιά των εντός και εκτός Βρετανίας επιτελείων της ΕΕ να χαριστούν οι ψήφοι υπέρ της αποδέσμευσης στους ακροδεξιούς, στους ρατσιστές και στους φασίστες.
Όμως, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η ανακοίνωση του «Lexit», της καμπάνιας για «αριστερή έξοδο» της Βρετανίας από την ΕΕ (στην οποία συμμετείχαν το ΚΚ Βρετανίας, αριστερά κόμματα και αντικαπιταλιστικές κινήσεις), υπέρ της εξόδου ψήφισαν πάνω από 17 εκατομμύρια άνθρωποι αλλά μόνο 3,8 εκατομμύρια είχαν ψηφίσει το εθνικιστικό και ρατσιστικό UKIP στις προηγούμενες εκλογές.
Συνεπώς, εκείνο που θέλουν να αποκρύψουν, σημειώνει το «Lexit», είναι ότι «η ψήφος για την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ εκφράζει πάνω από όλα την απόρριψη ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου από εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής τάξης που έχουν υποφέρει από τη λιτότητα για δεκαετίες». Μια ματιά να ρίξει κανείς στην ταξική «γεωγραφία» της ψήφου ακόμα και στις γειτονιές του Λονδίνου που κατοικούν φτωχοί και εργάτες, θα το διαπιστώσει.
***
ΠΕΜΠΤΟ: Σε σχέση με το προηγούμενο, οι αντικειμενικοί λόγοι που οδηγούν εργατικά, λαϊκά και φτωχά στρώματα να «τιμωρούν» την ΕΕ και τους εγχώριους πολιτικούς φορείς για την υπονόμευση της ζωής και των δικαιωμάτων τους, δεν αναιρούν την άλλη πλευρά:
Η απέχθεια για την ΕΕ δεν εκφράστηκε πολιτικά στη Βρετανία κυρίαρχα από τον αριστερό, αντικαπιταλιστικό λόγο, αλλά από τον ακροδεξιό, φασιστικό λόγο των φορέων του αντιμεταναστευτικού ρατσισμού. Το ίδιο συμβαίνει σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες.
Γιατί; Μήπως επειδή οι ψηφοφόροι του «όχι» στην ΕΕ είναι «φτωχοί, αμόρφωτοι και ηλικιωμένοι» όπως σε ένα κρεσέντο «δημοκρατικότητας» έχουν αρχίσει να λένε από το Λονδίνο μέχρι την Αθήνα τα διάφορα αθύρματα του «διαφωτισμού»;
Εξαιρουμένων των φασιστών – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι – όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων πέφτουν θύματα του ακροδεξιού λόγου επειδή είναι «μουζίκοι»; Αυτό ισχυρίζονται εμμέσως διάφορες χυδαίες συνιστώσες του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». Οι «υπανάπτυκτοι αντιευρωπαίοι», μας λένε οι «δημοκράτες», δεν αντιλαμβάνονται την «αξία των ελευθεριών της ΕΕ».
Αλλά, για ποιες ελευθερίες μιλούν; Για την «ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου» (μόνο που οι λαοί δεν έχουν κεφάλαια), για την «ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων» (αλλά οι λαοί δεν έχουν για να τα αγοράσουν), για την «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» (αλλά οι λαοί εδώ χάνουν ακόμα και τις ελάχιστες υπηρεσίες πρόνοιας που τους είχαν απομείνει), για την «ελευθερία μετακίνησης προσώπων» (αλλά οι λαοί που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι από τα κατώφλια τους λόγω ανέχειας, διδάχτηκαν από τους «δημοκράτες» να αισθάνονται σαν απειλή τους μετανάστες που έφτασαν λόγω της δικής τους ανέχειας στο κατώφλι τους).
Προφανώς οι «δημοκράτες» μας δεν θέλουν να παραδεχτούν τούτο:
- Μετά από μια μακρά περίοδο εφαρμογής πολιτικών που κατέτειναν στην κοινωνία των 2/3, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η ΕΕ και οι πολιτικοί φορείς της ανά την Ευρώπη εφαρμόζουν την πολιτική του 1/3.
- Είναι οι ίδιοι φορείς που διαλαλούν τη θεωρία «δεν υπάρχει εναλλακτική».
- Οι ίδιοι που πανηγύρισαν την πτώση του σοσιαλισμού.
- Είναι οι ίδιοι, φιλελεύθεροι και «αριστεροί» του συστήματος (από τους Ολαντ στη Γαλλία, τους Εργατικούς στη Βρετανία μέχρι τους ΤσιπροΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα), που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα διαχειριστεί και θα εφαρμόσει την πολιτική που οδηγεί στον Καιάδα τα δυο τρίτα των «μη προνομιούχων» της κοινωνίας.
Είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί στην Ευρώπη, τη δεκαετία του ’30, και συμβαίνει κάθε φορά που οι αντίπαλες μερίδες της άρχουσας τάξης διασταυρώνουν τα ξίφη των ενδοαστικών και ενδοιμπεριαλιστικών τους αντιπαραθέσεων σε συνθήκες που η εργατική τάξη βρίσκεται σε πολιτική αδυναμία να αξιοποιήσει πολιτικά αυτές τις αντιθέσεις κάτω από τη σημαία των δικών της συμφερόντων και διαιρείται με το να στοιχίζεται, άλλοτε ως ψηφοφόρος και άλλος σαν κρέας για τα κανόνια, σε ξένα στρατόπεδα.
Από την άποψη αυτή (και μάλιστα σε συνθήκες όπου η ΕΕ των αγαστών σχέσεων με τους Ουκρανούς ναζί έχει χρηματοδοτήσει με πάνω από 4 εκατομμύρια ευρώ τις φασιστικές δυνάμεις της Ευρώπης από το 2014) είναι απόλυτα σωστή η εκτίμηση για «τον δεξιό εθνικιστικό ευρωσκεπτικισμό (ότι) αυτός δεν αποτελεί πραγματικό αντίπαλο, αλλά δομικά αναγκαίο συμπλήρωμα του ευρωσυστήματος, καθώς εκτονώνει ανώδυνα τη λαϊκή δυσαρέσκεια εμποδίζοντας την εμφάνιση ενός αριστερού, ριζοσπαστικού αντίπαλου δέους» (Φ.Λορντόν, «Σκοτώνουν τους Έλληνες…», πρόλογος Π.Παπακωνσταντίνου, εκδόσεις Τόπος).
***
ΕΚΤΟ: Το δημοψήφισμα στη Βρετανία προφανώς και αφήνει έκθετους όσους παρουσιάζουν το εθνικό νόμισμα σαν ελιξίριο της λαϊκής ευημερίας. Θυμίζουμε ότι η Βρετανία ήταν εκτός ευρώ. Τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα στη Βρετανία, είτε με Θάτσερ και Μπλερ, είτε με Μπράουν και Κάμερον, λαμβάνονταν (και θα λαμβάνονται) με νόμισμα τη στερλίνα.
Διότι, τελικά το θέμα δεν είναι με πιο νόμισμα θα υποτάσσεται η εργασία στο κεφάλαιο με στόχο την κερδοφορία του δεύτερου. Αλλά το πώς θα αποδεσμευτούν οι λαοί από τη μέγγενη των μονοπωλίων, είτε αυτά μετρούν την ανταγωνιστικότητά τους με στερλίνα, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή.
Η πάλη γι’ αυτού του τύπου την αποδέσμευση και η οργάνωση της ενότητας των εργαζομένων σε αυτή την κατεύθυνση δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στο σαθρό έδαφος του «εθνικού νομίσματος» που ανάγεται σε φετίχ και του λεγόμενου «αριστερού ευρωσκεπτικισμού».
***
ΕΒΔΟΜΟ: Ήδη μετά το βρετανικό δημοψήφισμα έχει ξεκινήσει – παράλληλα με την τρομοκρατία εκ μέρους τραπεζιτών, χρηματιστών και ευρωγραφειοκρατών που θέλουν να ξορκίσουν τους δικούς τους φόβους για τις εξελίξεις εκφοβίζοντας τους λαούς – μια προπαγανδιστική εκστρατεία για την δυνατότητα της ΕΕ να «διορθωθεί» και να «βελτιωθεί»…
Μόνο που για να «διορθωθεί» κάτι, πρέπει να παίρνει διόρθωση. Η ΕΕ δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Το γνωρίζουν πρώτα και κύρια όσοι ομιλούν για την επιστροφή της ΕΕ «στις ιδρυτικές αξίες και αρχές της». Παριστάνουν να αγνοούν ότι η ΕΕ δεν έφυγε ποτέ από αυτές τις «αξίες» και τις «ρίζες» της.
Απ’ όταν δημιουργήθηκε το ’51 ως ένωση άνθρακα και χάλυβα μέχρι τη σημερινή της μορφή, οι «αρχές» της δεν ήταν ποτέ η ευημερία των ανθρακωρύχων και των χαλυβουργών. Ήταν και είναι ο θησαυρισμός των μεγιστάνων του άνθρακα και του χάλυβα, των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.
Η ΕΕ που τώρα «οι ηγέτες της θα ακούσουν τους λαούς», έχει τις ρίζες της στην αντιδραστική συμμαχία των αστικών τάξεων της καπιταλιστικής Ευρώπης. Από γεννησιμιού της ειδικεύεται στο «ξεζούμισμα» των εργαζομένων και την καταλήστευση άλλων λαών. Η «δικαιοσύνη» της είναι απόρροια της δύναμης που προκύπτει από την αναπαραγόμενη ανισομετρία των μελών της. Οι αντιθέσεις όπως και οι συμβιβασμοί στο εσωτερικό της αποτελούν έκφραση των αδυσώπητων και ανθρωποφάγων ανταγωνισμών που αποτελούν τον κανόνα λειτουργίας της.
***
ΟΓΔΟΟ: Η πολιτική της ΕΕ, με τις χωματερές της, οι προ κρίσης χρηματοπιστωτικές φούσκες και τα Μάαστριχτ τους, οι προ Μνημονίων «ευελφάλειές» τους, οι προ «κόφτη» περιορισμοί της εθνικής κυριαρχίας (όπως έλεγε η τότε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κυρία Μπενάκη), δεν είναι προϊόν κάποιου «λάθους» των ηγητόρων της. Δεν ευθύνεται γι’ αυτήν (η δεδομένη πολλές φορές) ανικανότητάς τους.
Δεν οφείλεται στο «κακότροπο» και «εγωπαθές» γερμανικό DNA, όπως διατείνεται ο εθνικιστικός και ρατσιστικός αντιγερμανισμός που – για να μην μιλήσει για τα ανεξαρτήτως εθνικότητας συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών - καμώνεται τον «πατριωτισμό» έχοντας ως σημαία τον ναζιστικό φυλετισμό που τον εισάγει από την πίσω πόρτα του αντιμερκελισμού.
Γι’ αυτό και η ΕΕ δεν παίρνει κανενός είδους φτιασίδωμα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν όσοι πουλάνε το μακιγιάζ και τις μπούρδες περί επιστροφής της ΕΕ και των ηγετών της στα «οράματα και τη σύνεση των ιδρυτών της». Η πολιτική
- των 120 εκατομμυρίων φτωχών, των 30 εκατομμυρίων άνεργων, των 4,5 εκατομμυρίων άστεγων,
- της ΕΕ που 6 από τα μέλη της ΕΕ φιγουράρουν στον κατάλογο των 15 πρώτων χωρών στον παγκόσμιο δείκτη μιζέριας,
- της ΕΕ που όταν το ΑΕΠ της αυξάνει αναιμικά 1,7% οι μεγιστάνες της αυξάνουν τα πλούτη τους με τριπλάσιο ρυθμό,
- της ΕΕ όπου 16.734 «υπερπλούσιοι» της Γερμανίας αποτελούν το 0,02% του γερμανικού πληθυσμού των 82 εκατομμυρίων και η περιουσία τους που ξεπερνάει τα 2 τρισ. δολάρια ισοδυναμεί με το 55,5% όλου του ΑΕΠ της Γερμανίας,
- της ΕΕ των Μνημονίων από Πορτογαλία και Ιρλανδία μέχρι Κύπρο και Ελλάδα, της άνευ Μνημονίων λιτότητας από Βρετανία μέχρι Ισπανία και Ιταλία,
- των νεκρών Αιλάν στο Αιγαίο που παζαρεύει «τόσα γρόσια το κεφάλι» των προσφύγων με την Τουρκία,
- της Γερμανίας των 16 εκατομμυρίων φτωχών και των 7,5 εκατομμυρίων Γερμανών εργαζομένων με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα,
- της Γαλλίας με τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων και τα 8 εκατομμύρια φτωχούς και κοινωνικά αποκλεισμένους που αναζητούν καταφύγιο στα γκέτο και στις όχθες του Σηκουάνα,
- της Ιταλίας που οι συμπράξεις των «αριστεροκεντροδέξιων» κομματικών παρατάξεων βουλιάζουν τους εργαζόμενους στην απελπισία σε σημείο να διοργανώνονται κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο διευρυνόμενο κύμα των αυτοκτονιών των οικονομικά κατεστραμμένων Ιταλών,
Αυτή είναι η ΕΕ. Από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από το Βορρά μέχρι το Νότο, οι λαοί βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν πριν από 100 χρόνια:
«... το σύνθημα των "Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (...). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (...) για την καταλήστευση...».
***
ΕΝΑΤΟ: Αυτοί που διατείνονται ότι η ΕΕ «αλλάζει» και «βελτιώνεται» είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονται ότι το ΝΑΤΟ είναι παράγοντας… ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών. Ότι το ΔΝΤ μπορεί από βαμπίρ και αιμοσταγής οργανισμός στην υπηρεσία των τοκογλύφων να μετατραπεί σε φιλόπτωχο ταμείο!
Αλλά ενώ "μια άλλη Ευρώπη είναι δυνατό, μια άλλη ΕΕ είναι αδύνατο" να συμβεί. Η ΕΕ δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού (είτε βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία, το Ιρακ και τη Λιβύη, είτε «βομβαρδίζει» τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα) αποτελεί μια αρένα βαρβαρότητας.
Είναι ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων. Πρόκειται για τον ορισμό της αντιδημοκρατικότητας που εκφράζεται ακόμα και με - θεσμικά απολύτως κατοχυρωμένα - «πραξικοπήματα» ανατροπής της λαϊκής θέλησης (πχ δημοψήφισμα στην Ελλάδα), είτε με παύσεις ακόμα και πρωθυπουργών (πχ Κάννες).
***
ΔΕΚΑΤΟ: Η πραγματικότητα βοά! Η έξοδος και η αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για μια Ευρώπη των λαών, που η συνεργασία τους θα είναι οικοδομημένη πάνω στην λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία.
Αυτή η προοπτική θέτει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό μοντέλο εν συνόλω. Και γι’ αυτό συκοφαντείται. Η κυρίαρχη άποψη που προωθείται (και) στην Ελλάδα είναι πως η έξοδος μιας χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάτι αρνητικό, συντηρητικό, εθνικιστικό, αδιέξοδο κι επικίνδυνο. Η προπαγάνδα αυτή έχει ενισχυθεί με αφορμή το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία. Είναι η προπαγάνδα που εξυπηρετεί το ευρωενωσιακό κατεστημένο, το οποίο - ήδη το σημειώσαμε - ενισχύει τον βολικό για το σύστημα ακροδεξιό «ευρωσκεπτικισμό», καταγγέλλοντάς τον.
Όμως, το ερώτημα είναι έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να εξυπηρετηθούν ποια συμφέροντα; Αν η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων και των λαϊκών αναγκών, τότε είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να διαλέξει ένας λαός, για να ορίζει το δρόμο ανάπτυξης που θέλει να ακολουθήσει.
Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν την επιλέξει ο λαός προς όφελος του, είναι προϋπόθεση για την εθνική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία μιας χώρας. Mε αυτόν τον τρόπο μπορεί να υλοποιηθεί ένας δρόμος ανάπτυξης, σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτή που επιβάλλεται από τις βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλλά τι σημαίνει έξοδος και αποδέσμευση προς όφελος του λαού;
Προφανώς δεν σημαίνει την έξοδο και την αποδέσμευση με την προσδοκία μιας «εθνικής» λιτότητας. Δεν σημαίνει μια δήθεν ανάκτηση «εθνικής κυριαρχίας» που θα παραδοθεί στην κυριαρχία του «έθνους» των ντόπιων κεφαλαιοκρατών.
Μία έξοδος εναντίον των ελίτ, εφόσον είναι τέτοια, δεν θα άφηνε χώρο ώστε να τίθενται επικεφαλής της πατενταρισμένοι υπάλληλοι των ελίτ, όπως ακροδεξιοί κλόουν τύπου Φάρατζ και νεοφιλελεύθεροι «τόρυδες» τύπου Τζόνσον.
Εν ολίγοις: Το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, εξίσου καπιταλιστικό και εκμεταλλευτικό, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα φασιστικά - εθνικιστικά τους τσιράκια.
Για παράδειγμα: Η Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων μεταναστών στις στοές του Βελγίου και στα λαντζέρικα της Αμερικής δεν ήταν στη ζώνη της ΕΟΚ τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Ήταν, όμως, στη ζώνη του καπιταλισμου. Η Ελλάδα του παγώματος μισθών και συντάξεων το 1985 και της μητσοτάκειας λιτότητας του «0%+0%=14%» το 1990, δεν ήταν στη ζώνη του ευρώ. Ήταν, όμως, στη ζώνη της εξουσίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και των εργολάβων.
Θα το ξαναπούμε: Η Βρετανία δεν είναι στο ευρώ και στην Ευρωζώνη και η Τουρκία δεν είναι στην ΕΕ. Αλλά αυτό δεν κάνει αξιοζήλευτα ούτε τα βάσανα του τούρκικου λαού, ούτε το «δάκρυα και αίμα» με το οποίο πληρώνει τη λιτότητα ο εκτός ευρώ βρετανικός λαός.
***
ΕΝΔΕΚΑΤΟ (και για να έρθουμε στην Ελλάδα): Η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της χώρας μας προς όφελος του λαού της.
Δεν μιλάμε, βέβαια, για μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος.
Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Για την έξοδο και την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός.
Το επισημαίνουμε γιατί υπάρχουν και εκείνοι που όταν «βάλλουν» κατά της ΕΕ, εξαναγκασμένοι από το γεγονός ότι έχουν πέσει πλέον οι μάσκες της ευρωκοροιδίας, το κάνουν προσβλέποντας ακριβώς σε αυτό: Σε μια ανασύνθεση του υφιστάμενου συστήματος και μάλιστα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση.
***
ΔΩΔΕΚΑΤΟ: Η στάση του κάθε πολιτικού φορέα απέναντι στην ΕΕ ξεκαθαρίζει την (πραγματική) θέση του, τελικά, στο ερώτημα: Με τους πολλούς ή με τους λίγους; Με τον κόσμο της εργασίας ή με τις «ελίτ» της εργοδοσίας; Στην τοποθέτησηαυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος».
Αλλά δεν χωράει και κανενός είδους αντιεπιστημονικότητα ή ψάρεμα στα θολά νερά. Που πάει να πει: Η έξοδος και η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι συνθήκη αναγκαία για να μπει τέρμα στις αβυσσαλέες κοινωνικές και οικονομικές του ανισότητες πίσω από τις οποίες κρύβεται η ανελέητη ταξική βαρβαρότητα. Το αναγκαίο, όμως, της αποδέσμευσης από την ΕΕ δεν την καθιστά και ικανή από μόνη της συνθήκη για αλλαγή πορείας.
Εξηγούμαστε: Το σύστημα που με η χωρίς ευρώ, με ή χωρίς ΕΕ, είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε μια χούφτα κεφαλαιοκρατών, μονοπωλίων, πολυεθνικών να ιδιοποιείται τον μισό και παραπάνω από τον πλούτο που παράγει ο λαός κάθε χώρας χωριστά και όλοι οι λαοί του πλανήτη μαζί, έχει όνομα: «Καπιταλισμός».
***
Υπό την έννοια αυτή και με αφορμή το Brexit, εύστοχα υπενθύμισε ο φίλος και συνάδελφος Ηρακλής Κακαβάνης μια κουβέντα του Μπρεχτ: «Σε κάθε ιδέα - έλεγε - πρέπει να ψάξει κανείς από πού έρχεται και που πάει. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι καλή ή όχι».
Η’ όπως θα το έλεγε ο Λένιν, το να πετάξεις τη μαϊμού πάνω από το κεφάλι σου είναι προϋπόθεση να ξεμπερδέψεις με το τσίρκο, αλλά από μόνη της δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψες με το τσίρκο.
Κάθε εκδοχή, δε, ότι ο Λένιν ήταν με το… τσίρκο επειδή έλεγε το πρόδηλο, ότι δηλαδή η κάτι από επιβεβλημένη ανάγκη της αποδέσμευσης από τη μαϊμού πρέπει να είναι συνδυασμένη με την πάλη για την αποδέσμευση από όλο το τσίρκο, συνιστά καταφανή πολιτική λαθροχειρία.
email: mpog@enikos.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου