Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τη νεοαποικιοκρατία που βιώνουμε τα
τελευταία χρόνια ως χώρα, θα πρέπει καταρχήν να αποδεχθούμε μια αναγκαία
συνθήκη, πως η ίδια η έννοια της Αποικιοκρατίας προϋποθέτει την ύπαρξη
μιας άλλης, του Ιμπεριαλισμού. Ας ορίσουμε, όμως πρώτα τις έννοιες
αυτές: ο Ιμπεριαλισμός απ’ τη μία είναι η πολιτική των ισχυρών κρατών
με στόχο την εκμετάλλευση των αδύναμων και την απόκτηση περισσότερης
δύναμης πάνω τους και Αποικιοκρατία απ’ την άλλη η πρακτική εφαρμογή
αυτής της πολιτικής μέσω της αναζήτησης και κατάκτησης νέων εδαφών
προς εκμετάλλευση. Ανατρέχοντας στην παγκόσμια ιστορία διαπιστώνουμε πως
πάγια μέθοδος κάθε αποικιοκρατικής πολιτικής ήταν και παραμένει η
οικονομική διείσδυση στις αποικιοκρατούμενες περιοχές όπου κατά
συνέπεια ο πλούτος τους λεηλατήθηκε, οι λαοί τους αντιμετωπίστηκαν ως
κατώτεροι και οι πολιτισμοί τους υποβαθμίστηκαν σε σχέση με τους
πολιτισμούς των επικυρίαρχων.
Ας έλθουμε, όμως, στο προκείμενο, στην επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Ολάντ στην Αθήνα εν έτει 2015, στον απόηχο της οποίας θα κινούμαστε για πολύ καιρό, διότι δεν ήρθε απλώς, είδε και απήλθε ως άλλος Καίσαρας … αλλά υποσχέθηκε κιόλας. Το τι υποσχέθηκε θα το εξετάσουμε στη συνέχεια, επί του παρόντος θα σταθούμε σε κάτι ιδιαιτέρως αξιοσημείωτο: στο τι επιδίωκε σε πρώτη ανάγνωση με αυτή του την επίσκεψη που κάθε άλλο παρά εθιμοτυπική ήταν και έτυχε αντίστοιχης υποδοχής. Δεν αποτιμάται μόνο ως επίδειξη ισχύος εντός και εκτός της χώρας του σε μια περίοδο πτώσης της δημοτικότητάς του, ούτε ως κίνηση επικοινωνιακού εντυπωσιασμού με κύριο αποδέκτη τον κραταιό εταίρο και παραδοσιακό συνεργάτη του, τη φράου Μέρκελ. Ήταν καθαρά μια κίνηση βιασύνης από πλευράς του ώστε να προλάβει πρώτος την επιχειρούμενη οικονομική διείσδυση στην νέα αποικία χρέους που ονομάζεται Ελλάς, με αδιαμφισβήτητα τη σημαντικότερη κατά τ’ άλλα πολιτιστική προσφορά στην Ευρώπη σύμφωνα με την ευγενική του επισήμανση. Με προμετωπίδα την ενίσχυση των διμερών πολιτιστικών και εκπαιδευτικών ανταλλαγών και τη μετάδοση τεχνοκρατικής εμπειρίας και γνώσης στους ιθαγενείς σε θέματα διοίκησης και μεταρρυθμίσεων, πέρασε ομολογουμένως κομψά και με αρκετή γαλλική φινέτσα στο κύριο επίδικο που είναι ασφαλώς οι « ΝΕΟ- ΔΙΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ » που επιχειρούνται από τις ισχυρότερες οικονομίες της ευρωζώνης στις ασθενέστερες μέσα στα πλαίσια του σύγχρονου αποικιακού ανταγωνισμού στην περιοχή μας.
Το καθεστώς των Διομολογήσεων - ειδικών συμβάσεων - είναι παλιά ιστορία και οι Γάλλοι το γνωρίζουν ασφαλώς καλά ως μία απ’ τις παλαιότερες ηγέτιδες δυνάμεις που τις εφάρμοσαν στο χώρο της καθ’ ημάς Ανατολής και όχι μόνο. Ήδη από τον 16Ο αι ο σουλτάνος Σουλεϊμάν παραχώρησε χάρη σ’ αυτές τις συμβάσεις ειδικά προνόμια στους Γάλλους εμπόρους που απέκτησαν έτσι εύκολο ανταγωνισμό στην οθωμανική αυτοκρατορία, επεκτείνοντας τα στη συνέχεια και σε υπηκόους άλλων χωρών, σε φυσικά πρόσωπα, αλλά και σε εταιρείες και σε εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αποτέλεσμα: Οι Διομολογήσεις έβλαψαν σοβαρά τα οικονομικά συμφέροντα της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας, έθιξαν τα κυριαρχικά της δικαιώματα και αποτέλεσαν ένα από τους σοβαρότερους παράγοντες προοδευτικής διάλυσής της. Η κατάργηση των Διομολογήσεων επιτεύχθηκε από τους κεμαλικούς κατόπιν δύσκολων διαπραγματεύσεων με τη συνθήκη της Λωζάννης (1922-23), ενώ για τις άλλες αποικιοκρατούμενες χώρες, αφρικανικές και ασιατικές, διατηρήθηκε αυτό το καθεστώς οικονομικής διείσδυσης ως τη συνθήκη του Μοντρέ (1937).
Επειδή, λοιπόν, η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, διαπιστώνουμε πως οι ΔΙΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ καλά κρατούν και στους καιρούς μας. Οι μεγάλες δυνάμεις ως εγγυήτριες κάθε φορά σπεύδουν να επωφεληθούν˙ άλλοτε στο κατεστραμμένο Ιράκ, στη διαλυμένη Λιβύη, άλλοτε στη σκληρά δοκιμαζόμενη Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και στην αδελφοκτόνα Συρία, επιχειρώντας πάντοτε τo θεάρεστο έργο της «ανοικοδόμησής» τους μέσω της οικονομικής διείσδυσης- υποδούλωσης των εξαρτημένων χωρών που βομβάρδισαν ή φτώχηναν. Πιο συγκεκριμένα μέσω της εκτέλεσης μεγάλων δημόσιων έργων που για πολύ καιρό θα εκμεταλλεύεται ο χρηματοδότης και βέβαια μέσω της προνομιακής εκμετάλλευσης των υποδομών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους. Συνεπώς, η άποψη που προωθήθηκε από μερίδα του εγχώριου τύπου κάνοντας διάκριση μεταξύ των καλών Γάλλων και των κακών Γερμανών, απλά δεν ισχύει. Δεν ισχύει εδώ ο τίτλος της παλιάς ταινίας « O καλός , ο κακός κι άσχημος… », ίδιος είναι ο αποικιοκράτης στη φιλοσοφία του, στις πρακτικές και στην ικανοποίηση των συμφερόντων που υπηρετεί.
Ωστόσο θα πρέπει να επισημανθεί και κάτι άλλο, η επίσκεψη του κου Ολάντ υποκρύπτει σε ψυχολογικό επίπεδο και μια δόση ανησυχίας σχετικά με την κατοχύρωση μιας θέσης για τη χώρα του στα διεθνή εκτός από τα αμιγώς στενά τεκταινόμενα στην ευρωζώνη, κάνοντας αισθητή την παρουσία της ώστε μα μη βρεθεί έξω από το παιχνίδι των κύκλων της παγκόσμιας εξουσίας. Η στήριξη που υποσχέθηκε στην ελληνική πλευρά, η οποία αδημονεί να εισρεύσει στην αναιμική μας οικονομία φρέσκο χρήμα ξένων επενδύσεων, αναφορικά με κάποια διευθέτηση του χρέους και του προσφυγικού αποτελεί μέρος του ελκυστικού πακέτου υποσχέσεων για να τον προτιμήσουμε και να κλείσουμε τις περισσότερες δουλειές μαζί του ή σωστότερα όσες δεν πρόλαβε να κλείσει η κυβέρνηση Σαμαρά με τους Γερμανούς.
Εύλογα το ερώτημα που προκύπτει από τις παραπάνω παρατηρήσεις δεν είναι άλλο από το εξής : αρκεί να πληγώσεις ένα θηρίο ή το καθιστάς πιο επικίνδυνο να σου επιτεθεί, αν δεν έχεις την πρόθεση να το αποτελειώσεις την κατάλληλη στιγμή; Η κατάληξη της Ιουλιανής διαπραγμάτευσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη επέφερε, όπως φαίνεται, έστω ένα τόσο δα πλήγμα στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, αναδεικνύοντας την περίπτωση της χώρας μας ως πειραματόζωου εργαστηρίου πολιτικών λιτότητας σε κάτι που αφορά όλους, το ειδικό καταφέραμε να το αναδείξουμε σε καθολικό, σε απειλή που πλανάται όχι μόνο πάνω από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά και παραπέρα στον κόσμο. Το θηρίο της νεοαποικιοκρατίας όμως με τις διάφορες μορφές που παίρνει, συνεχίζει να βρυχάται και να ετοιμάζεται να ξεσκίσει τις σάρκες μας διεκδικώντας όσα έχουμε και δεν έχουμε. Ας μη γελιόμαστε, με σφεντόνες μόνοι μας δε γίνεται να το χτυπήσουμε, όσο αποφασισμένοι και αν είμαστε, που δεν είμαστε δηλαδή. Μόνο ένα στρατηγικό, καλά μελετημένο σχέδιο μπορεί να σώσει ό,τι σώζεται από τα παρεπόμενα της τακτικής μας υποχώρησης. Τα λόγια του πρωθυπουργού πως δε θα γίνουμε αρένα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και του υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής πως αρνούμαστε να στοιβάξουμε χιλιάδες ψυχές μετατρέποντας την Ελλάδα σε τεράστιο προσφυγικό στρατόπεδο μας προϊδεάζουν προς κάποια κατεύθυνση για τα όρια της ανοχής και της αντοχής μας , μένει να δούμε και το αποτέλεσμα των πολιτικών πραγμάτων κυρίως στην Ιβηρική, ώστε συντεταγμένα να επιφέρουμε αποτελεσματικότερα χτυπήματα μαζί με άλλες αριστερές δυνάμεις που πληθαίνουν στην Ευρώπη. Ως τότε μπορούμε να παίζουμε με τον εχθρό τη γάτα με το ποντίκι κερδίζοντας λίγο χρόνο.
* Η Δέσποινα Ράπτη είναι εκπαιδευτικός.
Ας έλθουμε, όμως, στο προκείμενο, στην επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Ολάντ στην Αθήνα εν έτει 2015, στον απόηχο της οποίας θα κινούμαστε για πολύ καιρό, διότι δεν ήρθε απλώς, είδε και απήλθε ως άλλος Καίσαρας … αλλά υποσχέθηκε κιόλας. Το τι υποσχέθηκε θα το εξετάσουμε στη συνέχεια, επί του παρόντος θα σταθούμε σε κάτι ιδιαιτέρως αξιοσημείωτο: στο τι επιδίωκε σε πρώτη ανάγνωση με αυτή του την επίσκεψη που κάθε άλλο παρά εθιμοτυπική ήταν και έτυχε αντίστοιχης υποδοχής. Δεν αποτιμάται μόνο ως επίδειξη ισχύος εντός και εκτός της χώρας του σε μια περίοδο πτώσης της δημοτικότητάς του, ούτε ως κίνηση επικοινωνιακού εντυπωσιασμού με κύριο αποδέκτη τον κραταιό εταίρο και παραδοσιακό συνεργάτη του, τη φράου Μέρκελ. Ήταν καθαρά μια κίνηση βιασύνης από πλευράς του ώστε να προλάβει πρώτος την επιχειρούμενη οικονομική διείσδυση στην νέα αποικία χρέους που ονομάζεται Ελλάς, με αδιαμφισβήτητα τη σημαντικότερη κατά τ’ άλλα πολιτιστική προσφορά στην Ευρώπη σύμφωνα με την ευγενική του επισήμανση. Με προμετωπίδα την ενίσχυση των διμερών πολιτιστικών και εκπαιδευτικών ανταλλαγών και τη μετάδοση τεχνοκρατικής εμπειρίας και γνώσης στους ιθαγενείς σε θέματα διοίκησης και μεταρρυθμίσεων, πέρασε ομολογουμένως κομψά και με αρκετή γαλλική φινέτσα στο κύριο επίδικο που είναι ασφαλώς οι « ΝΕΟ- ΔΙΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ » που επιχειρούνται από τις ισχυρότερες οικονομίες της ευρωζώνης στις ασθενέστερες μέσα στα πλαίσια του σύγχρονου αποικιακού ανταγωνισμού στην περιοχή μας.
Το καθεστώς των Διομολογήσεων - ειδικών συμβάσεων - είναι παλιά ιστορία και οι Γάλλοι το γνωρίζουν ασφαλώς καλά ως μία απ’ τις παλαιότερες ηγέτιδες δυνάμεις που τις εφάρμοσαν στο χώρο της καθ’ ημάς Ανατολής και όχι μόνο. Ήδη από τον 16Ο αι ο σουλτάνος Σουλεϊμάν παραχώρησε χάρη σ’ αυτές τις συμβάσεις ειδικά προνόμια στους Γάλλους εμπόρους που απέκτησαν έτσι εύκολο ανταγωνισμό στην οθωμανική αυτοκρατορία, επεκτείνοντας τα στη συνέχεια και σε υπηκόους άλλων χωρών, σε φυσικά πρόσωπα, αλλά και σε εταιρείες και σε εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αποτέλεσμα: Οι Διομολογήσεις έβλαψαν σοβαρά τα οικονομικά συμφέροντα της τότε οθωμανικής αυτοκρατορίας, έθιξαν τα κυριαρχικά της δικαιώματα και αποτέλεσαν ένα από τους σοβαρότερους παράγοντες προοδευτικής διάλυσής της. Η κατάργηση των Διομολογήσεων επιτεύχθηκε από τους κεμαλικούς κατόπιν δύσκολων διαπραγματεύσεων με τη συνθήκη της Λωζάννης (1922-23), ενώ για τις άλλες αποικιοκρατούμενες χώρες, αφρικανικές και ασιατικές, διατηρήθηκε αυτό το καθεστώς οικονομικής διείσδυσης ως τη συνθήκη του Μοντρέ (1937).
Επειδή, λοιπόν, η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, διαπιστώνουμε πως οι ΔΙΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ καλά κρατούν και στους καιρούς μας. Οι μεγάλες δυνάμεις ως εγγυήτριες κάθε φορά σπεύδουν να επωφεληθούν˙ άλλοτε στο κατεστραμμένο Ιράκ, στη διαλυμένη Λιβύη, άλλοτε στη σκληρά δοκιμαζόμενη Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και στην αδελφοκτόνα Συρία, επιχειρώντας πάντοτε τo θεάρεστο έργο της «ανοικοδόμησής» τους μέσω της οικονομικής διείσδυσης- υποδούλωσης των εξαρτημένων χωρών που βομβάρδισαν ή φτώχηναν. Πιο συγκεκριμένα μέσω της εκτέλεσης μεγάλων δημόσιων έργων που για πολύ καιρό θα εκμεταλλεύεται ο χρηματοδότης και βέβαια μέσω της προνομιακής εκμετάλλευσης των υποδομών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους. Συνεπώς, η άποψη που προωθήθηκε από μερίδα του εγχώριου τύπου κάνοντας διάκριση μεταξύ των καλών Γάλλων και των κακών Γερμανών, απλά δεν ισχύει. Δεν ισχύει εδώ ο τίτλος της παλιάς ταινίας « O καλός , ο κακός κι άσχημος… », ίδιος είναι ο αποικιοκράτης στη φιλοσοφία του, στις πρακτικές και στην ικανοποίηση των συμφερόντων που υπηρετεί.
Ωστόσο θα πρέπει να επισημανθεί και κάτι άλλο, η επίσκεψη του κου Ολάντ υποκρύπτει σε ψυχολογικό επίπεδο και μια δόση ανησυχίας σχετικά με την κατοχύρωση μιας θέσης για τη χώρα του στα διεθνή εκτός από τα αμιγώς στενά τεκταινόμενα στην ευρωζώνη, κάνοντας αισθητή την παρουσία της ώστε μα μη βρεθεί έξω από το παιχνίδι των κύκλων της παγκόσμιας εξουσίας. Η στήριξη που υποσχέθηκε στην ελληνική πλευρά, η οποία αδημονεί να εισρεύσει στην αναιμική μας οικονομία φρέσκο χρήμα ξένων επενδύσεων, αναφορικά με κάποια διευθέτηση του χρέους και του προσφυγικού αποτελεί μέρος του ελκυστικού πακέτου υποσχέσεων για να τον προτιμήσουμε και να κλείσουμε τις περισσότερες δουλειές μαζί του ή σωστότερα όσες δεν πρόλαβε να κλείσει η κυβέρνηση Σαμαρά με τους Γερμανούς.
Εύλογα το ερώτημα που προκύπτει από τις παραπάνω παρατηρήσεις δεν είναι άλλο από το εξής : αρκεί να πληγώσεις ένα θηρίο ή το καθιστάς πιο επικίνδυνο να σου επιτεθεί, αν δεν έχεις την πρόθεση να το αποτελειώσεις την κατάλληλη στιγμή; Η κατάληξη της Ιουλιανής διαπραγμάτευσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη επέφερε, όπως φαίνεται, έστω ένα τόσο δα πλήγμα στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, αναδεικνύοντας την περίπτωση της χώρας μας ως πειραματόζωου εργαστηρίου πολιτικών λιτότητας σε κάτι που αφορά όλους, το ειδικό καταφέραμε να το αναδείξουμε σε καθολικό, σε απειλή που πλανάται όχι μόνο πάνω από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά και παραπέρα στον κόσμο. Το θηρίο της νεοαποικιοκρατίας όμως με τις διάφορες μορφές που παίρνει, συνεχίζει να βρυχάται και να ετοιμάζεται να ξεσκίσει τις σάρκες μας διεκδικώντας όσα έχουμε και δεν έχουμε. Ας μη γελιόμαστε, με σφεντόνες μόνοι μας δε γίνεται να το χτυπήσουμε, όσο αποφασισμένοι και αν είμαστε, που δεν είμαστε δηλαδή. Μόνο ένα στρατηγικό, καλά μελετημένο σχέδιο μπορεί να σώσει ό,τι σώζεται από τα παρεπόμενα της τακτικής μας υποχώρησης. Τα λόγια του πρωθυπουργού πως δε θα γίνουμε αρένα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και του υπουργού μεταναστευτικής πολιτικής πως αρνούμαστε να στοιβάξουμε χιλιάδες ψυχές μετατρέποντας την Ελλάδα σε τεράστιο προσφυγικό στρατόπεδο μας προϊδεάζουν προς κάποια κατεύθυνση για τα όρια της ανοχής και της αντοχής μας , μένει να δούμε και το αποτέλεσμα των πολιτικών πραγμάτων κυρίως στην Ιβηρική, ώστε συντεταγμένα να επιφέρουμε αποτελεσματικότερα χτυπήματα μαζί με άλλες αριστερές δυνάμεις που πληθαίνουν στην Ευρώπη. Ως τότε μπορούμε να παίζουμε με τον εχθρό τη γάτα με το ποντίκι κερδίζοντας λίγο χρόνο.
* Η Δέσποινα Ράπτη είναι εκπαιδευτικός.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου