του
system failure
Πολύς λόγος γίνεται
για το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών
και για τη διαφορά που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ,
κάτι που διέψευσε και πάλι όλες τις
δημοσκοπήσεις με πάταγο.
Σε όλες τις αναλύσεις
που γίνονται (ή τουλάχιστον σ'αυτές που
προλάβαμε να διαβάσουμε), δεν φαίνεται
να λαμβάνεται σοβαρά το τρομακτικό
ποσοστό αποχής και κυρίως, το γεγονός
ότι ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων
του ΣΥΡΙΖΑ από τις προηγούμενες εκλογές,
προέρχονταν ενδεχομένως από το κομμάτι
των ψηφοφόρων που απείχε συνειδητά όλα
τα προηγούμενα χρόνια από τις εκλογικές
διαδικασίες.
Λαμβάνοντας αυτά
υπόψιν, δεν είναι και τόσο παράξενο που
το εναπομείναν εκλογικό σώμα προτίμησε
'καθαγιασμένο' μνημόνιο, δηλαδή,
μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αποφύγει
τον 'μπαμπούλα της δραχμής', το έργο που
παίχθηκε κατά κόρον και μέχρι πλύσης
εγκεφάλου, από την εγχώρια τραπεζομιντιακή
δικτατορία.
Εδώ και πέντε χρόνια,
η Ελληνική κοινωνία έχει δεχθεί ένα
αδιάκοπο σφυροκόπημα από διαδοχικά
τσουνάμι προπαγάνδας, με μοναδικό στόχο
να εγκατασταθεί στα μυαλά των πολιτών
το μότο 'ευρώ ή θάνατος'.
Αυτό λοιπόν που
θα'πρεπε ίσως να μας παραξενέψει, δεν
είναι το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία
ψήφισε αντιμνημόνιο στο δημοψήφισμα
και μνημόνιο στις εκλογές, αλλά το
γεγονός ότι ενώ δεν πιστεύει ότι τα
συστημικά μίντια της λένε την αλήθεια,
έχει πεισθεί απόλυτα για το 'ευρώ ή
θάνατος', την ίδια ώρα που η οικονομία
έχει κυριολεκτικά καταστραφεί τα πέντε
τελευταία χρόνια εντός του ευρώ!
Την ίδια ώρα, που
αποδείχθηκε και στην πράξη, ότι το ευρώ
είναι το εργαλείο εκβιασμού, προκειμένου
η χώρα να αναγκαστεί να διαβεί τον, έτσι
και αλλιώς, καταστροφικό μονόδρομο των
μνημονίων.
Μια πιθανή εξήγηση
θα μπορούσε να είναι, ότι ένα μεγάλο
μέρος της Ελληνικής κοινωνίας αποτελείται
από ένα είδος Λούμπεν μικροαστικής
τάξης, η οποία, όχι μόνο δεν έχει συναίσθηση
της συστηματικής επίθεσης που γίνεται
εναντίον της από το μεγάλο κεφάλαιο,
αλλά αντίθετα, τρώει τις σάρκες της μέσα
σ'ενα δαιδαλώδες δίκτυο συγκρουόμενων
συμφερόντων, που φρόντισε το σύστημα
να αναθρέψει όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Μια Λούμπεν μικροαστική
τάξη με μια έντονα απολιτίκ κουλτούρα,
που ήρθε ως φυσική απόρροια από το
ονειρικό παραμύθι της οικονομίας της
φούσκας και του τζόγου, το οποίο
πλαισιώθηκε κατάλληλα από αφηγήματα
τύπου Φουκουγιάμα περί 'τέλους της
ιστορίας' και από υπερβολικές δόσεις
Θατσερικών ΤΙΝΑs.
Αυτά τα Θατσερικά
ΤΙΝΑs κατάπιε η μικροαστική τάξη σαν
φάρμακο, απέναντι στη δυσκολία του να
αναζητά κανείς συνεχώς κάτι καλύτερο,
μια πιο ανθρώπινη κοινωνία. Απέναντι
στο δυσβάσταχτο βάρος της ευθύνης, της
συλλογικότητας, της κοινής δράσης. Και
όταν οι τραπεζίτες μοίραζαν χρήμα, όλα
ήταν καλά. Όταν όμως άρχισαν να το
παίρνουν πίσω, οι Λούμπεν μικροαστοί
τρομάξανε, μείνανε πελαγωμένοι, ακριβώς
επειδή το μόνο που μάθανε είναι το There
Is No Alternative της 'μαμάς' Θάτσερ.
Να γιατί οι Λούμπεν
μικροαστοί συνεχίζουν να τρομάζουν με
τον 'μπαμπούλα της δραχμής'. Να γιατί
επιμένουν στο 'ευρώ πάση θυσία'.
Και αυτή τη φορά, το
ευρώ δεν προσφέρεται απλόχερα, αλλά
πετιέται με το σταγονόμετρο στην αρένα
του πιο άγριου ανταγωνισμού, με τους
μικροαστούς να σφαγιάζονται μεταξύ
τους για μια θέση στον ήλιο της σύγχρονης
δουλείας και τα αφεντικά να απολαμβάνουν
σαδιστικά το θέαμα, διαλέγοντας στο
τέλος τους επιζήσαντες δούλους τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου