Αθλητικός επαγγελματικός μεσαίωνας

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΓΚΑΛΙΔΗΣ 

Έχει γίνει -κατά καιρούς- μεγάλη κουβέντα, αναφορικά με το αν πρέπει να «μετράμε» τις αθλητικές Ανώνυμες Εταιρίες (ή Εταιρίες Αθλητικού Θεάματος, ή πείτε τις όπως θέλετε) με όρους οικονομίας, ή αν πρέπει να έχουμε πιο… ανοιχτό μυαλό, καθώς οι ομάδες είναι «ιδέες» και άρα οι διοικήσεις τους δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτήτες εταιριών.
Όπως επίσης υπάρχει μεγάλη κουβέντα αναφορικά με τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που -βεβαίως- καμία σχέση δεν έχει με τον αθλητισμό. Ή μήπως έχει;
Ενώνουμε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές καταστάσεις, για να καταγράψουμε μια άλλη αλήθεια, αυτής του εργασιακού μεσαίωνα στους ενασχολούμενους με τον αθλητισμό. Γιατί δεν είναι μόνο ότι όλη η παθογένεια της κοινωνικής ζωής περνά και στα σπορ (λογικό, ως ένα σημείο), αλλά ίσως στον αθλητισμό εφαρμόζονται… νέες πρακτικές.
Σε επίπεδο ιδιωτικού τομέα, έχουμε όλα τα αρνητικά προς τις εργασιακές σχέσεις στοιχεία:
– Αδήλωτη ή αλλιώς μαύρη εργασία; Κάντε μια βόλτα από τις μικρότερες κατηγορίες, εκεί όπου οι ομάδες είναι «ερασιτεχνικές» και θα βρείτε αθλητές που εργάζονται, αλλά αμείβονται με… «οδοιπορικά». Ή κι εντελώς «μαύρα».
– Ανασφάλιστη εργασία; Κάντε μια βόλτα στις μικρότερες κατηγορίες και θα δείτε πως η μόνη παροχή των διοικήσεων είναι λίγο λάδι κι ένα καντήλι, προκειμένου για να προσευχηθεί ο αθλητής ή η αθλήτρια, να μην πάθει καμία ζημιά.
Όλα αυτά, τη στιγμή που οι διοικούντες ανερυθρίαστα διαλαλούν το μπάτζετ (αγγίζει ή ξεπερνά τα 100.000 ευρώ ετησίως, πολλά χρήματα για ερασιτέχνες), για να φωνάζει η εξέδρα «είναι τρελός ο πρόεδρος».
Εκβιασμοί και απειλές από την εργοδοσία; Ανεβαίνοντας κλίμακα, σε επίπεδο υψηλής κατηγορίας (πρώτης), ο προπονητής ή οι παίκτες μπορεί να δεσμεύουν και να δεσμεύονται με συμβόλαιο, το οποίο όταν θελήσουν να «σπάσουν» θεωρούνται προδότες και παραδίδονται στη χλεύη -κι όχι μόνο- του όχλου. Όταν θελήσει ο πρόεδρος να το σπάσει και ο εργαζόμενος αντιδράσει, δέχεται… «επισκέψεις» από καλόπαιδα – οπαδούς, οι οποίοι είναι τυφλά πειθήνια όργανα των προέδρων (κατά βάση επί πληρωμή).
Εργασιακές συνθήκες; Με εξαίρεση τους… τυχερούς, που αγωνίζονται σε μεγάλα κλαμπ (οι οποίοι έχουν στους «κινδύνους του επαγγέλματος» να δεχθούν περιποιήσεις από τους οπαδούς, οσάκις η ομάδα δεν αποδίδει, ή να βρουν τα αυτοκίνητά τους σπασμένα), οι υπόλοιποι περισσότερο κινδυνεύουν να γλιστρήσουν στα βρώμικα ντους των αποδυτηρίων, από το να τραυματιστούν εν ώρα αγώνα.
Συνυπολογίστε ότι ενώ εργάζονται όλη την ημέρα (με διπλές προπονήσεις), πληρώνονται με καθυστερήσεις, αν είναι τυχεροί. Παίκτης ή προπονητής, που θα ολοκληρώσει την καριέρα του χωρίς να έχει απολέσει μέρος των συμφωνημένων χρημάτων, ενδέχεται να μπει και στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες.
Όλα αυτά κι άλλα πολλά στον ιδιωτικό αθλητικό τομέα. Στον δημόσιο τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Όχι μόνο έχει «ψηφιστεί» προ πολλού η… άρση της μονιμότητας, αλλά βλέπουμε προπονητές να απολύονται (ή να υποχρεώνονται σε παραίτηση), επειδή η Εθνική δεν πήγε καλά στο Eurobasket. Το να παίζεις για την Εθνική είναι υποχρέωση, σχεδόν πατριωτικό καθήκον, όμως ο εκάστοτε πρόεδρος της Ομοσπονδίας μπορεί να σε απολύει όποτε θέλει.
Θα μου πείτε, εδώ έγινε επερώτηση στη Βουλή για ήττα της Εθνικής ποδοσφαίρου, τα άλλα είναι πταίσματα.
Επίσης, έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε γιατί ενώ μια Ομοσπονδία έχει πάρει χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό, με συγκεκριμένους κωδικούς και υποχρεώσεις, προπονητές (και όχι μόνο) μένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα απλήρωτοι. Το ίδιο κράτος που σε καθημερινή βάση ελέγχει και το τελευταίο ευρώ που θα ξοδέψει ο Έλληνας φορολογούμενος, κλείνει τα μάτια ή στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορεί, για πακτωλό χρημάτων, που έχει εκταμιευτεί αλλά δεν έχει φτάσει στους δικαιούχους.
Το ότι οι περισσότεροι πρόεδροι Ομοσπονδιών είναι παιδιά «κομματικού σωλήνα» κυβερνητικών σχηματισμών, πρόδηλα δεν είναι σύμπτωση. Αλλά, με αυτό θα ασχοληθούμε ξεχωριστά, σε άλλο μας… «αντάμωμα».

Posted in: πολιτική