Κρίτων Ηλιόπουλος
Οι πολυπληθείς διαδηλώσεις της προπερασμένης Κυριακής στη Βραζιλία αποκαλύπτουν το δράμα της χώρας, μαζί με αρκετή δόση γελοιότητας. Διοργανώθηκαν από ομάδες στο ίντερνετ και είχαν μεγάλη υποστήριξη από τις 2-3 εταιρείες που μονοπωλούν όλα τα μέσα Ενημέρωσης. Το μοναδικό αίτημα των διαδηλωτών εκφράζεται με τη λέξη που έγινε «της μόδας» το “impeachment”, δηλαδή την καθαίρεση της προέδρου Ντίλμα Ρουσέφ, με την ακύρωση της πρόσφατης εντολής στις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου.
Αμφίσημες γενικότητες
Οι αιτίες της δυσαρέσκειας που προβάλλουν οι διοργανωτές εκφράζονται με εντελώς αμφίσημες γενικότητες, όπως «διαφθορά» γενικώς και αορίστως, «ανικανότητα» και «χάος». Άλλες διεκδικήσεις, εκτός από την καθαίρεση της Ντίλμα Ρουσέφ, δεν υπήρχαν, αλλά ήταν πολύ χαρακτηριστικά τα συνθήματα που ζητούσαν στρατιωτικό πραξικόπημα, συνθήματα κατά των αμβλώσεων και των ομοφυλόφιλων, για τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια, μαζί με απίστευτες γελοιότητες κατά του «μαρξισμού», του κομμουνισμού, της εξάρτησης από την Κούβα και τη Βενεζουέλα και άλλα άκρως φαιδρά αλλά επικίνδυνα.
Στις διαδηλώσεις συμμετείχαν μεσαία στρώματα, κυρίως λευκοί, με έντονη συμμετοχή των πιο εύπορων και σχεδόν μηδενική πιο αδύναμων τάξεων. Τη γελοία πλευρά της υπόθεσης ανέδειξαν οι απίστευτες φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στο ίντερνετ, όπως διαδηλωτές που είχαν μαζί και την υπηρέτριά τους, άλλοι με «σέλφι» με αστυνομικούς και πανό που ζητούσαν να «φυλακιστεί» … ο Καρλ Μαρξ και «φτάνει πια ο Πάουλο Φρέιρε» (διάσημος Βραζιλιάνος παιδαγωγός).
Από τον Οκτώβριο, αυτή είναι η τρίτη μεγάλη εκδήλωση της κοινωνικής σύγκρουσης στη Βραζιλία. Στις εκλογές του Οκτωβρίου, ήταν η δυναμική εμφάνιση της δεξιάς που απείλησε να σαρώσει όχι μόνο την Ντίλμα Ρουσέφ, αλλά όλη την ιστορία του Εργατικού κόμματος μαζί με τις ιδρυτικές αξίες του και κάθε ιδέα κοινωνικής δικαιοσύνης υπέρ αδυνάτων. Το αποτέλεσμα ήταν η εκλογή του πιο δεξιού κοινοβουλίου των τελευταίων 30 χρόνων, με το Εργατικό Κόμμα να έχει μόνο 70 από τους 500 βουλευτές, ενώ οι ακροδεξιοί έχουν την απόλυτη πλειοψηφία. Παρ’ όλα αυτά, στο δεύτερο γύρο εκλέχτηκε πρόεδρος η Ντίλμα Ρουσέφ του ΡΤ, με τις ψήφους των πιο καταπιεσμένων στις περιοχές του Βορρά. Αμέσως μετά τις εκλογές, εκδηλώθηκε ένα ισχυρό κίνημα ανατροπής, που έφτασε στο σημείο να μιλά για «χωρισμό» της Βραζιλίας στα δύο, του «παραγωγικού» νότου από τους «χαραμοφάηδες» του Βορρά.
Η νέα κυβέρνηση είναι μια απολύτως δεξιά κυβέρνηση. Υπουργός Γεωργίας είναι η εκπρόσωπος του μεγάλου γεωργικού κεφαλαίου και υπερασπιστής πιο αντιδημοκρατικών θέσεων (Κάτια Αμπρέου) και Υπ. Οικονομικών ο σπουδαιότερος εκφραστής των νεοφιλελεύθερων δογμάτων (Χοακίμ Λεβί), πρώην επικεφαλής τραπεζών, που σαφώς έχει εκφραστεί κατά της οικονομικής στήριξης των εξαθλιωμένων και αμέσως άρχισε περικοπές σε κοινωνικά προγράμματα. Παρότι η ίδια η Ρουσέφ δεν έχει κατηγορηθεί άμεσα, γίνεται ο κύριος αποδέκτης της κάθε διαμαρτυρίας.
Μπέτο: Υπήρχε εναλλακτική για το ΡΤ;
Ο Φρέι Μπέτο, συγγραφέας, εμβληματική μορφή της αριστεράς και της αντίστασης στη δικτατορία, υπουργός στην πρώτη κυβέρνηση του Λούλα γράφει: «Στις 8 Μαρτίου, η πρόεδρος Ντίλμα σε τηλεοπτικό διάγγελμα ανακοίνωσε ότι η κρίση στη Βραζιλία είναι σοβαρή. Η χώρα δεν φαίνεται να έχει καθόλου ανάπτυξη το 2015. Ο πληθωρισμός αυξάνει κάθε μήνα και το δολάριο κάθε μέρα. Δεν υπάρχουν επενδύσεις στον ορίζοντα. Κοινωνικά δικαιώματα, όπως το επίδομα ανεργίας και η σύνταξη χηρείας, περικόπηκαν. Τα επιτόκια ανεβαίνουν. Η διαφθορά στη μεγαλύτερη επιχείρηση της Βραζιλίας, την Πετρομπράς, την οποία διοικεί η κυβέρνηση, εκθέτει το Εργατικό Κόμμα και βαθαίνει την πολιτική κρίση.
Το γλέντι τελείωσε. Ήταν έντεκα χρόνια (2003-2014) ευμάρειας: οικονομική ανάπτυξη, ξένες επενδύσεις, πληθωρισμός και συναλλαγματική ισοτιμία υπό έλεγχο, εύκολες πιστώσεις, πραγματική αύξηση στον κατώτατο μισθό, χαμηλή ανεργία.
Χάρη στα κοινωνικά προγράμματα, 36 εκατ. Βραζιλιάνοι ξέφυγαν από την εξαθλίωση. […]. Τώρα αλλάζουν όλα. Το νέο σύνθημα της κυβέρνησης «Βραζιλία, Πατρίδα που Μορφώνει»- τη μια μέρα ανακοινώθηκε και την επόμενη κόπηκαν 14 δις από τον προϋπολογισμό της Παιδείας. […] Υπήρχε εναλλακτική για το PT? Ναι, αν δεν είχε πετάξει την εγγύηση της διακυβέρνησής του στα χέρια της αγοράς και του κοινοβουλίου. Εάν είχε προωθήσει την αγροτική μεταρρύθμιση […], εάν τολμούσε να κάνει τη φορολογική μεταρρύθμιση που πρότεινε ο Πικετί, εάν τέλος στηριζόταν, κυρίως στα κοινωνικά κινήματα, όπως κάνει ο Έβο Μοράλες στη Βολιβία.» (εφημ. Brasil de Fato)
Η κοινωνική σύγκρουση στη Βραζιλία παίρνει νέες διαστάσεις μετά τις τελευταίες διαδηλώσεις, ενώ οι οργανώσεις των καταπιεσμένων τάξεων, των άκληρων εργατών γης, των άστεγων των πόλεων και εργατικά συνδικάτα προετοιμάζουν την απάντησή τους. Η αριστερά δεν μπορεί να υπερασπίσει μια δεξιά κυβέρνηση, όμως νιώθει την ανάγκη να υπερασπίσει δικαιώματα και αξίες που δέχονται ανελέητη επίθεση, διότι η σύγκρουση αυτή είναι επίσης ιδεολογική, όχι μόνο πολιτική.
Πηγή: Εποχή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου