Τζ. Στίγκλιτζ, Χρ. Πισσαρίδης και άλλοι ζητούν πραγματισμό στις διαπραγματεύσεις και επίτευξη συμφωνίας με Ελλάδα. Προειδοποιούν για διάσπαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τονίζουν πως ανάπτυξη στην Ελλάδα σημαίνει ανάπτυξη και στην ευρωζώνη.
Κύριοι,
Οι δυσκολίες στη διαπραγμάτευση ανάμεσα στην Ελλάδα και το Eurogroup προκαλούν πραγματικό κίνδυνο μη επίτευξης συμφωνίας – με πιθανές σοβαρές οικονομικές και πολιτικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλους τους πολίτες της Ε.Ε. Η ουσία μίας οικονομικής ένωσης είναι το δούναι και λαβείν -δίνοντας τώρα μπορείς να ωφεληθείς αργότερα- αλλά και η ανταπόκριση στα δημοκρατικά αιτήματα των πολιτών. Πράγματι, κατά την άποψη πολλών εξ ημών, οι «κατάλληλοι συμβιβασμοί» από την πλευρά των πιστωτών θα ευνοούσαν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ακόμη και εκείνους που της ζητούν τόσο αδιάλλακτα να παραμείνει στην ίδια πορεία. Χωρίς αλλαγή, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα καταρρεύσει.
Φοβούμαστε ότι η ανικανότητα επίτευξης θετικής συμφωνίας θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή της διάσπασης όχι μόνο της ευρωζώνης, αλλά και του οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το συνεπακόλουθο πλήγμα θα οδηγήσει σε τάσεις πολιτικής αποσύνθεσης.
Είναι ξεκάθαρο τι χρειάζεται τώρα η Ελλάδα: οικονομική ανάκαμψη – με στήριξη από τη σημαντική χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων, θέσπιση μέγιστου πλεονάσματος στο 1,5% του ΑΕΠ, με κάποια χρηματοοικονομική αναδιάρθρωση των χρεών της, συσχετισμό της εξυπηρέτησης του χρέους με κάποια ουσιώδη ανάπτυξη και με δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις που θα περιλαμβάνουν πάταξη της διαφθοράς και αποδυνάμωση των οικονομικών δυνάμεων των ολιγαρχών.
Επιπλέον, όπως επιμένει και ο αρθρογράφος των Financial Times, Wolfgang Munchau (δείτε εδώ το σχετικό άρθρο), η ελληνική κυβέρνηση έχει δημοκρατική εντολή για εναλλακτική πολιτική από την αποτυχημένη στρατηγική του παρελθόντος. Για τους εταίρους της, που επί του παρόντος είναι προσκολλημένοι σε ένα μοντέλο δρακόντειας δημοσιονομικής προσαρμογής το οποίο οδηγεί σε ελλιπή ανάπτυξη, υπάρχει η πρόκληση της ανάκαμψης, των επενδύσεων και της απασχόλησης. Βεβαίως, αυτό απαιτεί έναν βαθμό πραγματισμού. Το αντάλλαγμα, όμως, είναι η υπόσχεση για μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρώπη.
Και η ανάπτυξη -όπως λένε- είναι ούριος άνεμος για όλα τα καράβια. Ο χρόνος μπορεί να εξαντλείται, αλλά φαίνεται ότι πρέπει να επιτευχθεί μία συμφωνία.
*Σημειώνεται ότι στις 23 Ιανουαρίου, 18 οικονομικοί αναλυτές μεταξύ των οποίων οι βραβευμένοι με Νόμπελ Οικονομικών Stiglitz και Πισσαρίδης, με άρθρο τους στους Financial Times, ζητούσαν να δοθεί στην Ελλάδα περίοδος χάριτος, ανακούφιση χρέους και επενδυτική βοήθεια, κάνοντας σύγκριση με τη Γερμανία του 1950.
Καθ. Joseph Stiglitz
Columbia University, Βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομικών
Καθ. Chris Pissarides
London School of Economics, Βραβευμένος με Νόμπελ Οικονομικών
Καθ. Mary Kaldor
London School of Economics
Καθ. Stephany Griffith-Jones
IPD Columbia University
Michael Burke
Economists Against Austerity
Καθ. Panicos Demetriades
University of Leicester, πρώην επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου ΚΥΠΡ +1,13% και μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ
Καθ. Charles Goodhart
London School of Economics
Sir Richard Jolly
Emeritus Professor Institute for Development Studies
Καθ. Inge Kaul
Hertie School, Berlin
Καθ. Gustav A Horn
Macroeconomic Policy Institute (IMK)
Neil MacKinnon
VTB Capital
Καθ. Marcus Miller
Warwick University
Καθ. Jose Antonio Ocampo
Columbia University
Avinash Persaud
Peterson Institute for International Economics
Helmut Reisen
Shifting Wealth Consult
Robert Skidelsky
Emeritus Professor, University of Warwick
Hilary Wainwright
Transnational Institute, Amsterdam
Καθ. Simon Wren-Lewis
Merton College Oxford
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου