Η αυτονομία των παιδιών λειτουργεί καλύτερα για το σχολείο

Το άρθρο αποτελεί μετάφραση άρθρου της Jessica Lahey, εκπαιδευτικού και συγγραφέα. Επιχειρηματολογεί υπερ της άποψης της αυτονομίας των παιδιών (και συνακόλουθα μαθητών) δίνοντας τους την ευκαιρία να μάθουν μέσα από τη δοκιμή και το λάθος. Προτείνει στους γονείς να σταθούν ένα βήμα πίσω παρατηρώντας τα παιδιά αντί να επεμβαίνουν σε κάθε δραστηριότητά τους.

Η έρευνα έχει δείξει πως τα παιδιά των αυτόνομων-υποστηρικτικών γονέων –των γονιών που παραχωρούν στα παιδιά τους ανεξαρτησία και έλεγχο πάνω στην εργασία τους– είναι ακολούθως πιο ικανά να ολοκληρώσουν κάποια υποχρέωση μόνα τους όταν οι γονείς δεν είναι παρόντες. Αντιθέτως, τα παιδιά των “καθοδηγητικών” ή “κυριαρχικών” γονιών, οι οποίοι επεμβαίνουν και διαχειρίζονται κάθε λεπτομέρεια της συμπεριφοράς των παιδιών τους τείνουν να τα παρατούν, όταν αντιμετωπίσουν κάποια πρόκληση ή ματαίωση. Όταν είναι στο σχολείο, τα παιδιά των αυτόνομων-υποστηρικτικών γονιών έχουν ένα διακριτό πλεονέκτημα, επειδή η πρόκληση και η ματαίωση στη διάρκεια της μάθησης, αυτό που ονομάζεται επιθυμητές δυσκολίες, είναι μεταξύ των καλύτερων τρόπων για να μετατρέψεις τα φευγαλέα βραχυπρόθεσμα συμπεράσματα και μνήμες σε μακροπρόθεσμα και ανθεκτική μάθηση.

Οι γονείς πρέπει να βοηθούν τους μαθητές με τις ασκήσεις που έχουν για το σπίτι με το να είναι προσεκτικοί με τον σκοπό των υψηλής ποιότητας εργασιών: το να κατακτήσουν με μαεστρία την ακαδημαϊκή ύλη, να δυναμώσουν τις οργανωτικές τους δεξιότητες και να ενδυναμώσουν τις συνήθειες που δουλεύουν.
Δυστυχώς, το είδος της “βοήθειας” που πολλοί γονείς προσφέρουν στις ασκήσεις για το σπίτι υπονομεύει αυτούς τους στόχους. Δε μιλάω για την ηττοπαθή βοήθεια εναντίον της οποίας καταφέρονται οι εκπαιδευτικοί: αυτές τις λυμένες από τους γονείς ασκήσεις μαθηματικών και τις ύποπτα τέλειες εκθέσεις. Μιλάω για τη συνήθεια να ελέγχουν σχολαστικά, να κατευθύνουν και να ελέγχουν το πότε, που και πως τα παιδιά δουλεύουν.
Οι γονείς βοηθούν τα παιδιά όταν τους δίνουν το χώρο και το χρόνο που χρειάζονται για να δουλέψουν μέσα από απογοητεύσεις και προκλήσεις μόνα τους. Και τελικά, όταν αυτά τα παιδιά έχουν βάλει τα δυνατά τους και χρειάζονται έναν γονιό για να έρθει προσφέροντας βοήθεια, αυτή η βοήθεια μπορεί να έρθει με τη μορφή της ανακαθοδήγησης και της στοργικής ενθάρρυνσης παρά με λύσεις και έτοιμες απαντήσεις.
Πηγή: NYTIMES/ Μετάφραση: Δίκτυο Κριτικής στην Εκπαίδευση

Posted in: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ