Θα δούμε κατάματα την πραγματικότητα;

Η τρόικα επέστρεψε φουριόζα και απαιτητική. Ασχολείται με το γάλα, τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, με τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων, την επέκταση του κατώτατου εισαγωγικού μισθού στο δημόσιο, με τη ΔΕΗ, το θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέπει την προκήρυξη των απεργιών, μέχρι με τα οδοιπορικά και τα εκτός έδρας των δημοσίων υπαλλήλων, ακόμη και με την καταβολή των δόσεων των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία για τις οποίες αρνείται να δεχτεί περισσότερες δόσεις.

Ποτέ άλλοτε στη χώρα μας μια εξωτερική «εποπτεύουσα» αρχή, κατοχυρωμένη με διεθνείς συμφωνίες, δε «χώθηκε» τόσο πολύ και τόσο βαθιά στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας μας. Την ίδια στιγμή στο τελευταίο Eurogroup ο υπουργός οικονομικών τα «άκουσε» για τα καλά, ως συνήθως, γιατί καθυστερούν οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Επί ποδός και ο Σόιμπλε. Δήλωσε απερίφραστα ότι δεν πρόκειται να πάρει η χώρα μας την επόμενη δόση εάν δεν προωθηθούν οι απαιτήσεις της τρόικα. Το Eurogroup δίνει εντολή «τελειώνετε» μέχρι την Κυριακή. Η κυβέρνηση, σαν έτοιμη από καιρό, ετοιμάζει νομοσχέδιο σκούπα με τα προαπαιτούμενα της τρόικας, για το οποίο οι διαφωνούντες βουλευτές της συγκυβέρνησης παρακαλάνε να αποτελείται από ένα άρθρο για να έχουν τη δικαιολογία της ψήφισής του, με το πρόσχημα ότι δε μπορούν να ρίξουν την κυβέρνηση για τις επί μέρους διαφωνίες τους.

Την ίδια ώρα αναδεικνύονται κορυφαία θέματα τα οποία αφορούν σε κρίσιμους παραγωγικούς τομείς της χώρας και ενδιαφέρουν άμεσα τους εργαζόμενους και τα μικροαστικά στρώματα. Η ΔΕΗ σπάει για να πάει για ιδιωτικοποίηση. Ως φρέσκο γάλα θα θεωρείται το γάλα διάρκειας δέκα ημερών. Το αποτέλεσμα θα είναι το ξεκλήρισμα της Ελληνικής παραγωγής. Τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα μέσα από μια φόρμουλα τρυκ οδεύουν για τις υπεραγορές. Αργότερα θα ακολουθήσουν όλα τα φάρμακα με αποτέλεσμα να καταστραφούν οι φαρμακοποιοί. Το Ελληνικό ξεπουλιέται αντί πινακίου φακής, 80 ευρώ το τετραγωνικό. Στο ΤΑΙΠΕΔ εκχωρείται δημόσια περιουσία για ξεπούλημα. Η κυβέρνηση την επόμενη εβδομάδα θα καταθέσει νομοσχέδιο για τις τράπεζες. Η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών και των αεροδρομίων προχωράει. Η αμυντική βιομηχανία της χώρας μας τελείωσε κατ’ απαίτηση της τρόικα, η δημόσια παιδεία έχει διαλυθεί, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να διαγράψει 150.000 χιλ. φοιτητές, τα δημόσια νοσοκομεία ποτέ δε βρίσκονταν σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι σήμερα. Με την καθολική ψηφοφορία που θέλει να επιβάλει η τρόικα ουσιαστικά θα καταργήσει το δικαίωμα στην απεργία. Οι διαθέσιμοι πάνε για απόλυση, ενώ απαιτούνται και νέες απολύσεις. Δημόσιοι οργανισμοί κλείνουν και τα ασφαλιστικά ταμεία είναι στην κυριολεξία στον αέρα. Τα αιτήματα των αγροτών δεν ικανοποιήθηκαν.

Όλη αυτή η κατάσταση αναδεικνύει την ανάγκη μιας απάντησης στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυβέρνησης για να ικανοποιηθούν άμεσες ανάγκες των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων. Και αυτό το ζήτημα δεν είναι ζήτημα του άμεσου σοσιαλισμού, ενώ είναι ζήτημα άμεσης προτεραιότητας.

•Πως θα επιλυθεί το ζήτημα των εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών που στα σπίτια τους έχει κοπεί το ρεύμα; Πως θα εξασφαλιστεί η θέρμανση εάν δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προμηθευτούν πετρέλαιο; Πως οι μικροί και μεσαίοι αγρότες θα καλλιεργήσουν με τόσο υψηλό ενεργειακό κόστος; Όλα τα παραπάνω επιβάλλουν την ανάγκη προβολής και διεκδίκησης από το εργατικό κίνημα, γενικότερα από το λαϊκό κίνημα, του ενιαίου φορέα ενέργειας για να γίνει η άμεση διαχείριση και επίλυση των καυτών προβλημάτων των εργαζομένων, γιατί μια ιδωτικοποπιημένη ΔΕΗ δε μπορεί να δώσει λύση στα καυτά προβλήματα των εργαζομένων.

•Πως θα επιλυθεί το πρόβλημα των πλειστηριασμών των σπιτιών; Που θα καταλήξουν οι τράπεζες, με δεδομένο ότι η ανακεφαλαιοποίηση έχει χρεωθεί στους εργαζόμενους; Οι τράπεζες Εθνική, ΑΛΦΑ, Πειραιώς και Eurobank, που αποτελούν και την καρδιά του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος, θα περάσουν σε ιδιώτες, τους πρώην ιδιοκτήτες τους ή και σε ξένων ενδιαφερόντων μονοπώλια. Το εργατικό κίνημα δε μπορεί να είναι αδιάφορο για το που θα καταλήξουν οι τράπεζες, πολύ περισσότερο δε μπορεί να είναι αδιάφορο για το τι θα γίνει με τους πλειστηριασμούς για να μη χάσει ο κόσμος τα σπίτια του. Και το ζήτημα αυτό δε μπορεί να αντιμετωπιστεί εάν δεν προχωρήσει η κρατικοποίηση των τραπεζών.

•Πως θα προμηθευτούν οι εργαζόμενοι τα φάρμακά τους; Το πρώτο βήμα για να περάσει η πώληση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων στις υπεραγορές αργά ή γρήγορα θα γίνει. Είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει και το δεύτερο βήμα με την πώληση όλων των φαρμάκων από τις υπεραγορές. Στην αρχή αυτές θα ρίξουν τις τιμές και αφού εξουδετερώσουν τα φαρμακεία θα ανεβάσουν ξανά τις τιμές. Πως θα απαντήσουμε στο ψευτοδίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ Ελληνική βιομηχανία φαρμάκων – ξένη βιομηχανία φαρμάκων ή σε όλη αυτήν την ιστορία με τα γενόσημα φάρμακα; Προβάλλει και εδώ η ανάγκη να υπάρξει η κρατική φαρμακοβιομηχανία, που όχι μόνο θα προμηθεύσει τον Ελληνικό λαό με φτηνό και ασφαλές φάρμακο αλλά θα εξασφαλίσει και την ύπαρξη των φαρμακείων και των φαρμακοποιών.

•Πως θα επιλυθεί το πρόβλημα της Ελληνικής παραγωγής γάλακτος, γενικότερα της κτηνοτροφίας της χώρας μας εάν δε διεκδικήσουμε την επιστροφή όλων των ιδιωτικοποιημένων συνεταιριστικών εργοστασίων και παραπέρα εάν αυτά τα εργοστάσια δεν εξασφαλίσουν την αναγκαία χρηματοδότηση από το κρατικό χρηματοπιστωτικό σύστημα; Πως θα ξεπεράσουμε το μέγα πρόβλημα της καταστροφής των μικρομεσαίων μονάδων παραγωγής γάλακτος που θα επέλθει με τους όρους που έχει ήδη συμφωνήσει η κυβέρνηση για το τι θεωρείται φρέσκο γάλα αυξάνοντας τη διάρκεια σε δέκα ημέρες; Πως θα απαντήσουμε στην πολιτική της κυβέρνησης που ξεκληρίζει τους μικρομεσαίους αγρότες προωθώντας τη συγκέντρωση γης σε ελάχιστους καπιταλιστές αγρότες και την αγορά γης από ξένους καπιταλιστές; Πως θα απαντήσουμε στην ΚΑΠ που χαντακώνει την Ελληνική αγροτική οικονομία εάν δεν προωθήσουμε τον παραγωγικό αγροτικό συνεταιρισμό που θα βρει στήριγμα από την κρατική αγροτική τράπεζα;

• Μπορούμε να αναφέρουμε αρκετά τέτοια ανάλογα παραδείγματα, που αφορούν σε βασικούς τομείς της Ελληνικής οικονομίας. Λιμάνια, αεροδρόμια, ναυπηγεία, ζαχαρουργία, ΔΕΚΟ, νερό, οδικό δίκτυο, σιδηροδρομικό δίκτυο, γενικότερα μεταφορές, ορυκτός πλούτος, παιδεία, υγεία, έρευνα κλπ.

Μια τέτοια προγραμματική πρόταση θα απευθύνεται στην εργατική τάξη και στα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού, θα στηριχτεί σ’ αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις, θα απελευθερώσει τη δράση τους, θα δώσει φτερά στην πάλη του εργατικού κινήματος και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, αφού σχετίζεται με άμεσα προς επίλυση καυτά προβλήματα των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων.

Στη βάση αυτής της προγραμματικής πρότασης θα αναπτυχθεί η πάλη των εργαζομένων και των μικροαστικών στρωμάτων, θα διεκδικηθεί η πολιτική εξουσία εκ μέρους τους και η διακυβέρνηση της χώρας, θα εξοστρακιστεί η αστική τάξη από την εξουσία και τα κόμματά της από τη διακυβέρνηση.

Αυτή η εξουσία θα είναι μια επαναστατική εξουσία, που θα επιφέρει ριζικές ανατροπές στην Ελληνική οικονομία και όχι μόνο, θα στηρίζεται στην άμεση δράση των λαϊκών μαζών, θα προωθήσει την άμεση αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, θα κατοχυρώσει την εθνική ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της χώρας, θα εξασφαλίσει τα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, θα ανοίξει μια νέα σελίδα για τον πολιτισμό, θα προωθήσει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας, θα διασφαλίσει τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων.

Φυσικά η επαναστατική αυτή εξουσία δε θα είναι μια προλεταριακή εξουσία της μορφής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Δε θα είναι, επίσης, ούτε μια αστική εξουσία, αφού θα έχει παραμερίσει την αστική τάξη από την εξουσία και τα κόμματά της από τη διακυβέρνηση. Με την έννοια αυτή δε θα έχει καταργήσει τον καπιταλισμό ολοκληρωτικά. Θα είναι, όμως, ένα τεράστιο βήμα προς το σοσιαλισμό και θα έχει ανοίξει αποφασιστικά το δρόμο γι’ αυτόν, αφού όλα τα μέτρα που θα πάρει θα είναι αναγκαία για την υλική του προετοιμασία.

Η εξουσία αυτή θα αντιταχτεί σε κάθε αντεπαναστατική κίνηση εκ μέρους των αστικών δυνάμεων και θα προωθήσει το βάθεμα της επαναστατικής διαδικασίας στην οικονομία και την πολιτική εξασφαλίζοντας τα οικονομικά και πολιτικά εργαλεία, προωθώντας νέους θεσμούς στο πολιτικό σύστημα στην τοπική αυτοδιοίκηση με νέα αντιπροσωπευτικά όργανα που θα εξασφαλίζουν και θα στηρίζονται στην ενότητα των εργαζομένων και στην επαναστατική τους δράση.

Και ενώ η ζωή φέρνει στην επιφάνεια με κραυγαλέο τρόπο την ανάγκη μιας τέτοιας προγραμματικής πρότασης στη βουλή ακούμε διαλέξεις περί «κρατιστών» και αντικρατιστών», πετώντας στο καλάθι των αχρήστων Λενινιστικές επεξεργασίες που ο ίδιος ο Β. Ι. Λένιν τις θεωρούσε αναπόφευκτες και τις κατέγραφε ως τα αναγκαία μεταβατικά μέτρα και «συγκεκριμένα» βήματα στο δρόμο για το σοσιαλισμό.

Ξεχνούν όσοι αναφέρονται με αυτόν τον τρόπο στο ζήτημα της κρατικής ιδιοκτησίας, ότι μια τέτοια τοποθέτηση είναι στην ουσία της απολογητική, ότι γίνεται κάτω από την πίεση του αντίπαλου, πως σε ένα επαναστατικό δημοκρατικό καθεστώς, που θα στηρίζεται κατά κύριο λόγο στην εργατική τάξη, δεν είναι δυνατόν να μιλάς για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής – ένα τρυκ που φέρνει το ανδρεοπαπανδρεϊκό απατεωνίστικο παιχνίδι με τις λέξεις στην επιφάνεια, παρά μόνο για κρατικά μέσα παραγωγής, που για τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή θα είναι ο ανώτερος βαθμός κοινωνικοποίησής τους, αφού το κράτος της επαναστατικής εξουσίας δεν θα είναι το κράτος της αστικής τάξης και θα χρησιμοποιείται ενάντιά της.

Ακόμη και με «καθαρή» προλεταριακή εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου, δε μπορείς να μιλάς για πλήρη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, γιατί αυτή η διαδικασία είναι άρρηκτα δεμένη με το ιστορικό τράβηγμα των λαϊκών μαζών στη διακυβέρνηση, που θα φτάσει και θα καταλήξει στην αυτοδιεύθυνση. Μέχρι τότε θα βαθαίνει η διαδικασία της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της εργασίας, όπως θα βαθαίνει και η απονέκρωση του κράτους. Η κοινωνικοποίηση, λοιπόν, είναι μια ιστορική διαδικασία και δεν πραγματοποιείται ούτε με εντολές, πολύ περισσότερο δεν πραγματοποιείται με απολογητικές ομιλίες.

Όταν παρακάμπτεις την αντικειμενική πραγματικότητα και την προσαρμόζεις στα «μέτρα» σου, όταν δεν αφουγκράζεσαι τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και δε διεκδικείς τις αναγκαίες λύσεις μέσα από την ανάπτυξη της δράσης των λαϊκών μαζών, όταν αρνείσαι να βγάλεις τα απαραίτητα συμπεράσματα για τη στάση σου μέσα στο εργατικό κίνημα, όταν χρησιμοποιείς σαν άλλοθι τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ για να εξηγήσεις το «κάθισμα» του εργατικού κινήματος, τότε, είναι βέβαιο ότι δε μπορείς να αφουγκραστείς το εάν υπάρχουν ή δεν υπάρχουν αγωνιστικές διαθέσεις στους εργαζόμενους. Στην ουσία αποδέχεσαι τις αστικές και μικροαστικές αντιλήψεις περί του «καναπέ», ως αγαπημένου σπορ των εργαζομένων και, τότε, μοιραία, θα αποδεχτείς, κάποια στιγμή, να σε πετάξει έξω από το κάδρο της η πραγματικότητα, γιατί δε σε έχει ανάγκη. Δεν της χρησιμεύεις σε τίποτα.

Νέα Σπορά

Posted in: πολιτική