Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Θέατρο παίζουν οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας με αφορμή την υπόθεση της Κριμαίας. Ο λαός της περιοχής αποφάσισε με ποσοστό 96% και συμμετοχή της τάξης του 83% να επιστρέψει η Κριμαία στη Ρωσία,
όπου ανήκει πάνω από δύο αιώνες – από τότε δηλαδή που ενσωματώθηκε στην
τσαρική Ρωσία το 1774. Το θέμα Κριμαία τελείωσε οριστικά και
αμετάκλητα, όπως είχαμε ήδη γράψει προ μηνών. Οι κυρώσεις του Ομπάμα είναι μέχρι στιγμής της πλάκας, έτσι για να τηρηθούν τα προσχήματα. Δεν υπάρχει περίπτωση ο Πούτιν να μην εντάξει την Κριμαία στο ρωσικό κράτος,
ανεξαρτήτως ενδεχόμενων μορφών και βημάτων που θα επιλέξει για να
υλοποιήσει την προ πολλού ειλημμένη απόφαση του Κρεμλίνου. Τελεία και
παύλα. Αλλο όμως είναι το φλέγον ζήτημα. Τι θα γίνει τώρα με τη σχεδόν
μισή από πλευράς έκτασης ανατολική περιοχή της Ουκρανίας, η οποία όχι
απλώς έχει μεγάλη συγκέντρωση ρωσικού πληθυσμού, αλλά επιπροσθέτως
αποτελεί μια από τις ιστορικά σημαντικότερες κοιτίδες του ρωσικού
έθνους; Θα αφεθούν σχεδόν δέκα εκατομμύρια Ρώσοι στα νύχια των
ακροδεξιών πραξικοπηματιών που άρπαξαν παράνομα την εξουσία στο Κίεβο και διοικούνται τυπικά από έναν πρωθυπουργό που είναι «κραγμένο» όργανο των Αμερικανών;
Ηδη στο Ντόνετσκ, στο Χάρκοβο, στην Οδησσό Ρώσοι διαδηλωτές οργανώνουν ογκώδεις διαδηλώσεις
και καταλαμβάνουν κυβερνητικά κτίρια των Ουκρανών, απαιτώντας από τη
Μόσχα να ασκήσει την επιρροή της, προκειμένου να οργανωθούν και εκεί
δημοψηφίσματα ανεξαρτητοποίησης των ρωσικών περιοχών του τεχνητού
κράτους της Ουκρανίας, προκειμένου στη συνέχεια να επιστρέψουν στη
Ρωσία. Θα ανταποκριθεί ο Πούτιν στην έκκλησή τους ή όχι; Η ευκαιρία για
τη Μόσχα είναι τώρα.
Τώρα που οι φιλοναζιστές πραξικοπηματίες δεν ελέγχουν ακόμη πλήρως τον κυβερνητικό μηχανισμό
και πρωτίστως τον στρατό της Ουκρανίας. Αν το Κρεμλίνο επαναλάβει το
πετυχημένο για τα ρωσικά συμφέροντα «μοντέλο της Κριμαίας» και προωθήσει
διακριτικά ρωσικά στρατεύματα ικανά να εγγυηθούν την ειρηνική διεξαγωγή
τοπικών δημοψηφισμάτων στην Ανατολική Ουκρανία, τα αποτελέσματά τους θα
προωθήσουν την ένωση των περιοχών αυτών με τη Ρωσία. Από τη στιγμή που κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας έχει καταλυθεί στο Κίεβο
από τους φιλοναζί πραξικοπηματίες και τους Αμερικανούς και Γερμανούς
πάτρωνές τους, συνιστά απύθμενη πολιτική ηλιθιότητα για το Κρεμλίνο να
κινηθεί στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Στην ουσία μια τέτοια στάση
δικαιολογημένα θα θεωρηθεί από τους πάντες ως αδυναμία της ρωσικής
ηγεσίας να υπερασπιστεί δέκα εκατομμύρια Ρώσους, τους οποίους
εγκαταλείπει στο έλεος των Αμερικανογερμανών και των
Ουκρανών πρακτόρων τους! Η επιθετικότητα της Ουάσιγκτον και του
Βερολίνου θα εκτιναχθεί σε απίστευτα ύψη, αν το Κρεμλίνο και ο Πούτιν
εμφανιστούν τόσο αποδυναμωμένοι ή πολιτικά και στρατιωτικά δειλοί. Σε
αυτήν την περίπτωση οι Αμερικανοί θα τη λιώσουν μέσω κυρώσεων τη Ρωσία
και θα την εξαθλιώσουν όπως στα κατάπτυστα χρόνια ρωσικής αμερικανοδουλείας της εποχής του Μπορίς Γέλτσιν, στη δεκαετία του 1990. Ευχόμαστε να μην υποχωρήσει κατά κράτος ο Πούτιν στην Ανατολική Ουκρανία,
γιατί κάτι τέτοιο θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στον παγκόσμιο
συσχετισμό δυνάμεων. Σίγουρα η πολιτική και στρατιωτική ισχύς της
σημερινής Ρωσίας παραμένει ασήμαντη σκιά σε σύγκριση με την ισχύ της
χώρας επί σοβιετικής εποχής. Θα ήταν όμως πολιτικά τυφλός όποιος δεν
αναγνώριζε ότι στα δέκα και πλέον χρόνια που ο Βλαντιμίρ Πούτιν
ασκεί την εξουσία δεν έχει υπάρξει πρόοδος στην αναστήλωση εν μέρει του
ρωσικού διεθνούς κύρους. Σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην
οικονομική ανόρθωση (επί της οποίας φυσικά εδράστηκε και η πολιτική
ανάκαμψη) η αλματώδης αύξηση της τιμής του πετρελαίου και του φυσικού
αερίου σε σύγκριση με τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Ηυποτίμηση όμως του ρόλου του Πούτιν στην ανόρθωση
αυτή θα ήταν μοιραίο λάθος. Και μόνο να αναλογιστεί κανείς τη φρίκη της
προεδρίας Μεντβέντεφ – παρότι είχε πρωθυπουργό τον Πούτιν- αρκεί για να
συνειδητοποιήσει πόσο εύθραυστη είναι στην πραγματικότητα η αναβίωση
της Μόσχας ως σημαντικού παίκτη στη διεθνή σκακιέρα. Πολύ εύκολα το
Κρεμλίνο μπορεί να ξανακαταποντιστεί στην άβυσσο της διεθνούς
ανυποληψίας. Από τη στάση του Πούτιν εξαρτάται αυτό σήμερα. Υπέστη την
ταπείνωση του ακροδεξιού πραξικοπήματος στην Ουκρανία, το οποίο ούτε
προέβλεψε ούτε απέτρεψε. Νίκησε στη συνέχεια στην Κριμαία, αλλά αν χάσει την Αν. Ουκρανία και 10 εκατ. Ρώσους, τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια.
*Δημοσιεύθηκε στο “ΕΘΝΟΣ” την Τρίτη 18 Μαρτίου 2014
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου