Ισως είναι και αυτό ένα από «τα θεϊκά
σημάδια προ της ελεύσεως του Αντίχριστου», που αναγγέλλει πρωτοσέλιδα
τις μονές μέρες η γνωστή εφημερίδα της Αποκαλύψεως, και όχι των ανούσιων
αποκαλύψεων όπως οι άλλες, αφού διαθέτει ειδικό ανταποκριτή στην Πάτμο.
Αλλά μπορεί να είναι κι ένα από τα επίσης «θεϊκά σημάδια προ της
επανεμφανίσεως του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και της παλινορθώσεως της
Ελληνικής Αυτοκρατορίας», που αναγγέλλει τις ζυγές μέρες η ίδια
εφημερίδα. Οι χαρμόσυνες μέρες είναι βέβαια οι ζυγές, γιατί επιτέλους θα
συντρίψουμε τον ζυγό των μασόνων, των σιωνιστών και των παραφυάδων
τους. Αυτό δείχνουν οι πανηγυρικές προφητείες διαφόρων τριανταπεντάρηδων
Γερόντων του Αγίου Ορους, όπου φαίνεται ότι ζουν μετεμψυχωμένοι και οι
μικροί και οι μεγάλοι προφήτες του Ισραήλ. Και σίγουρα κάπου εκεί
κυκλοφορεί και ο Λοξίας Απόλλων, μεταμφιεσμένος σε ασκητή.
Ποιο είναι το ουρανόπεμπτο σημείο που φανερώνει ότι επήλθε ανατροπή της κοσμικής τάξης και αναδιευθέτηση της πνευματικής; Μα η εμφάνιση μιας νέας μαθηματικής πράξης, διά της οποίας εμπλουτίζεται, επιτέλους, η παραδοσιακή τετράς, που απαγόρευε τις πτήσεις και εγκλώβιζε το μυαλό μας σε μονόδρομους του τύπου 2 + 2 = 4. Ο,τι υπήρξε για τη Γεωμετρία η θεωρία του Γκέοργκ Φρίντριχ Ρίμαν, που χάλασε τη γαλήνη του Ευκλείδη εισάγοντας την έννοια του καμπύλου χώρου, είναι για την Αλγεβρα η αποκάλυψη μιας νέας πράξης, πέραν των ήδη γνωστών (πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμός και διαίρεση).
Τα πράγματα είναι ρευστά επί του παρόντος και η ονομασία της καινοφανούς μαθηματικής πράξης δεν έχει σταθεροποιηθεί. Κυμαίνεται ανάμεσα στο «προσθαίρεση» και το «πολλαίρεση». «Πρόσθεση» λοιπόν συν «αφαίρεση» διά δύο, ίσον «προσθαίρεση», δηλαδή μια πρόσθεση που αφαιρεί, άρα και μια λέξη που αντιστοιχεί πλήρως στην πραγματικότητα. Ή, «πολλαπλασιασμός» συν «διαίρεση», κι όλο αυτό πάλι διά του δύο, ίσον «πολλαίρεση», παναπεί ένας πολλαπλασιασμός που εντούτοις διαιρεί, διχάζει, διαλύει. Πώς το είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου για τον Ανδρέα; Οτι διαιρεί το κόμμα, πολλαπλασιάζει τους εχθρούς του, μειώνει τους οπαδούς του και αφαιρεί συμμάχους; Κάπως έτσι. Τέσσερα σε ένα.
Αυτά ακριβώς τα παράδοξα καλύπτει η νέα, διφυής και μονοκατάληκτη λέξη. Καλύπτει δηλαδή όλα όσα συμβαίνουν στους κομματικούς χώρους, όπου οι απόπειρες πρόσθεσης δυνάμεων οδηγούν σε διασπάσεις. Και όπου, ενόψει των εκλογών, παρατηρούνται φαινόμενα τα οποία στη δημοσιογραφική διάλεκτο τα περιγράφει με μονολεκτική ακρίβεια ο χημικής καταγωγής όρος «ζυμώσεις»: Ζυμώσεις στην Κεντροαριστερά υπό τον φόβο της κατάρρευσης. Ζυμώσεις στην Κεντροδεξιά μήπως ανακαλυφθεί εκ νέου το χαμένο Κέντρο, που κάποια στιγμή θεωρήθηκε ότι κατέφυγε, ήμαρτον Κύριε, στη «Δημιουργία Ξανά». Ζυμώσεις στα ακροδεξιά της Ακροδεξιάς, για να αποφευχθεί η διάσπαση σε Χ.Α. εσωτερικού (βλ. Κορυδαλλός) και Χ.Α. εξωτερικού (βλ. Κερατσίνι, με τους τραμπούκους να επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και την πολιτεία να αδρανεί).
Ζυμώσεις στα δεξιά της Δεξιάς, με χριστιανοδημοκράτες, βυρωνικούς «στρατηγούς ανέμους», ΑΝΕΛληνες που πάνε κι έρχονται και μένουν για να φύγουν, και με τους εναπομείναντες του ΛΑΟΣ, που είδαν πάλι φως στη γνωστή πολυκατοικία και λένε να μπουν μέσα. Ζυμώσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, προς διεύρυνσή του και υπό τον φόβο της εξουσίας που ίσως έρθει και τους βρει απαράσκευους. Ζυμώσεις στο ΚΚΕ, όπου εξετάζουν πώς να συμβάλουν αφανώς και αθορύβως ώστε να πρωτεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αποτύχει σαν κυβέρνηση, ώστε αμέσως έπειτα οι ψηφοφόροι του να στραφούν ομοθυμαδόν στο ΚΚΕ, όπως λένε κάποιου άλλου είδους προφητείες, της κομμουνιστικής ορθοδοξίας αυτές, όχι της χριστιανικής. Γενικώς, ζυμώσεις παντού όπου η παραδοσιακή πολιτική χωροταξία εμφανίζεται στενάχωρη. Και κυρίως εκεί όπου οι πολλάκις αποτυχόντες ως επιβάτες διαφόρων αξιωμάτων φοράνε το κοστούμι της καινούριας τους φιλοδοξίας, έτοιμοι να ξαναθριαμβεύσουν.
Ιδιαίτερα στην Κεντροαριστερά, οι ζυμώσεις είναι ανέκαθεν περισσότερες και από όσες συντελούνται για να φτάσει έως τον ουρανίσκο μας ένα καλό κρασί, σταθερό συνοδευτικό άλλωστε όλων αυτών των αναζητήσεων, εις μνήμην και των συμποσίων των αρχαίων μας, που κι εκείνοι κατέστρωναν τα πολιτικά τους σχέδια κουτσοπίνοντας. Και δοθέντος ότι η «οικοδόμηση» ενός καλού κρασιού προϋποθέτει την αποικοδόμηση διαφόρων κυτταρικών «καυσίμων», η «ανασυγκρότηση» της Κεντροαριστεράς (ένα ζητούμενο που πρέπει να ακούστηκε καμιά εικοσαριά φορές στα χρόνια της μεταπολίτευσης) δεν μπορεί παρά να προϋποθέτει την αποδόμηση, τον διχασμό, τη ημιδιάλυση όσων προσκαλούνται να συμβάλουν και να συμβληθούν στην ανασυγκρότηση. Στην περίπτωση δε αυτή, το πάνω χέρι το χαίρεται όποιος διαθέτει, σαν ένα επιπλέον ένζυμο, τη φιλική προστασία κάποιου συγκροτήματος Τύπου. Διότι καλές είναι οι προς ζύμωση και διάπλαση μάζες, δίχως προβολή όμως τα προβλήματα στο «κατέβασμα της γραμμής» και στην «εκλαϊκευσή» της δεν είναι λίγα.
Για να ανασυγκροτηθεί λοιπόν η Κεντροαριστερά, βλέπουμε να κερματίζεται η ΔΗΜΑΡ (άλλα στελέχη της να πενηνταοχταρίζουν και άλλα επιμένουν να ερωτοτροπούν με το ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του οποίου ενέπαιξε απρεπέστατα μόλις χθες τον δικό τους αρχηγό, τον κ. Κουβέλη)· να σπαράσσεται το υπόλοιπο του ΠΑΣΟΚ, ήδη χωρισμένο σε «βαθύ» και «ρηχό» (το προεδρικό)· να διασπώνται οι «58» σε πολύ φιλοσημιτικούς, λίγο φιλοσημιτικούς και ήδη απογοητευμένους· να μοιράζεται ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος σε Ανδρέα, που λέει όχι στο ΠΑΣΟΚ, και σε Λοβέρδο, που λέει ναι, ίσως, θα δούμε, την ίδια στιγμή που ο μεν Λοβέρδος λέει ναι στη ΔΗΜΑΡ, ο Ανδρέας όμως λέει καθέτως όχι. Ιδού λοιπόν η προσθαίρεση.
Περί επιβιώσεως βεβαίως ο λόγος. Μόνο που, ως συνήθως, υπάρχει πληθώρα υποψηφίων ηγετών ενώ το ακροατήριο ούτε τεράστιο είναι, ώστε να μπορέσει να ικανοποιήσει ταυτόχρονα τόσες αντικρουόμενες φιλοδοξίες, ούτε έχει πια την υπομονή και την ανεκτικότητα άλλων εποχών. Δεν μπορεί λ.χ. να ανεχτεί ανθρώπους να πολιτεύονται υπό τρεις σημαίες συγχρόνως ούτε να ξαναδώσει συγχωροχάρτι σε όλους εκείνους που είχαν την ευκαιρία τους, και μία και δύο φορές, απέτυχαν παταγωδώς και τώρα επιστρέφουν με την ίδια οίηση και δίχως μισή λέξη συγγνώμης.
Συσπείρωση. Σύμπραξη, Συμπαράταξη. Συνάντηση. Συνεργασία. Συμπόρευση. Συμμαχία. Συγκρότηση. Ο καθένας και η λέξη του–δέλεαρ. Αλλά ίσως είναι από τις περιπτώσεις όπου όσο περισσότερα είναι τα συν τόσο μεγαλύτερο το πλην.
Ποιο είναι το ουρανόπεμπτο σημείο που φανερώνει ότι επήλθε ανατροπή της κοσμικής τάξης και αναδιευθέτηση της πνευματικής; Μα η εμφάνιση μιας νέας μαθηματικής πράξης, διά της οποίας εμπλουτίζεται, επιτέλους, η παραδοσιακή τετράς, που απαγόρευε τις πτήσεις και εγκλώβιζε το μυαλό μας σε μονόδρομους του τύπου 2 + 2 = 4. Ο,τι υπήρξε για τη Γεωμετρία η θεωρία του Γκέοργκ Φρίντριχ Ρίμαν, που χάλασε τη γαλήνη του Ευκλείδη εισάγοντας την έννοια του καμπύλου χώρου, είναι για την Αλγεβρα η αποκάλυψη μιας νέας πράξης, πέραν των ήδη γνωστών (πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμός και διαίρεση).
Τα πράγματα είναι ρευστά επί του παρόντος και η ονομασία της καινοφανούς μαθηματικής πράξης δεν έχει σταθεροποιηθεί. Κυμαίνεται ανάμεσα στο «προσθαίρεση» και το «πολλαίρεση». «Πρόσθεση» λοιπόν συν «αφαίρεση» διά δύο, ίσον «προσθαίρεση», δηλαδή μια πρόσθεση που αφαιρεί, άρα και μια λέξη που αντιστοιχεί πλήρως στην πραγματικότητα. Ή, «πολλαπλασιασμός» συν «διαίρεση», κι όλο αυτό πάλι διά του δύο, ίσον «πολλαίρεση», παναπεί ένας πολλαπλασιασμός που εντούτοις διαιρεί, διχάζει, διαλύει. Πώς το είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου για τον Ανδρέα; Οτι διαιρεί το κόμμα, πολλαπλασιάζει τους εχθρούς του, μειώνει τους οπαδούς του και αφαιρεί συμμάχους; Κάπως έτσι. Τέσσερα σε ένα.
Αυτά ακριβώς τα παράδοξα καλύπτει η νέα, διφυής και μονοκατάληκτη λέξη. Καλύπτει δηλαδή όλα όσα συμβαίνουν στους κομματικούς χώρους, όπου οι απόπειρες πρόσθεσης δυνάμεων οδηγούν σε διασπάσεις. Και όπου, ενόψει των εκλογών, παρατηρούνται φαινόμενα τα οποία στη δημοσιογραφική διάλεκτο τα περιγράφει με μονολεκτική ακρίβεια ο χημικής καταγωγής όρος «ζυμώσεις»: Ζυμώσεις στην Κεντροαριστερά υπό τον φόβο της κατάρρευσης. Ζυμώσεις στην Κεντροδεξιά μήπως ανακαλυφθεί εκ νέου το χαμένο Κέντρο, που κάποια στιγμή θεωρήθηκε ότι κατέφυγε, ήμαρτον Κύριε, στη «Δημιουργία Ξανά». Ζυμώσεις στα ακροδεξιά της Ακροδεξιάς, για να αποφευχθεί η διάσπαση σε Χ.Α. εσωτερικού (βλ. Κορυδαλλός) και Χ.Α. εξωτερικού (βλ. Κερατσίνι, με τους τραμπούκους να επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και την πολιτεία να αδρανεί).
Ζυμώσεις στα δεξιά της Δεξιάς, με χριστιανοδημοκράτες, βυρωνικούς «στρατηγούς ανέμους», ΑΝΕΛληνες που πάνε κι έρχονται και μένουν για να φύγουν, και με τους εναπομείναντες του ΛΑΟΣ, που είδαν πάλι φως στη γνωστή πολυκατοικία και λένε να μπουν μέσα. Ζυμώσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, προς διεύρυνσή του και υπό τον φόβο της εξουσίας που ίσως έρθει και τους βρει απαράσκευους. Ζυμώσεις στο ΚΚΕ, όπου εξετάζουν πώς να συμβάλουν αφανώς και αθορύβως ώστε να πρωτεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αποτύχει σαν κυβέρνηση, ώστε αμέσως έπειτα οι ψηφοφόροι του να στραφούν ομοθυμαδόν στο ΚΚΕ, όπως λένε κάποιου άλλου είδους προφητείες, της κομμουνιστικής ορθοδοξίας αυτές, όχι της χριστιανικής. Γενικώς, ζυμώσεις παντού όπου η παραδοσιακή πολιτική χωροταξία εμφανίζεται στενάχωρη. Και κυρίως εκεί όπου οι πολλάκις αποτυχόντες ως επιβάτες διαφόρων αξιωμάτων φοράνε το κοστούμι της καινούριας τους φιλοδοξίας, έτοιμοι να ξαναθριαμβεύσουν.
Ιδιαίτερα στην Κεντροαριστερά, οι ζυμώσεις είναι ανέκαθεν περισσότερες και από όσες συντελούνται για να φτάσει έως τον ουρανίσκο μας ένα καλό κρασί, σταθερό συνοδευτικό άλλωστε όλων αυτών των αναζητήσεων, εις μνήμην και των συμποσίων των αρχαίων μας, που κι εκείνοι κατέστρωναν τα πολιτικά τους σχέδια κουτσοπίνοντας. Και δοθέντος ότι η «οικοδόμηση» ενός καλού κρασιού προϋποθέτει την αποικοδόμηση διαφόρων κυτταρικών «καυσίμων», η «ανασυγκρότηση» της Κεντροαριστεράς (ένα ζητούμενο που πρέπει να ακούστηκε καμιά εικοσαριά φορές στα χρόνια της μεταπολίτευσης) δεν μπορεί παρά να προϋποθέτει την αποδόμηση, τον διχασμό, τη ημιδιάλυση όσων προσκαλούνται να συμβάλουν και να συμβληθούν στην ανασυγκρότηση. Στην περίπτωση δε αυτή, το πάνω χέρι το χαίρεται όποιος διαθέτει, σαν ένα επιπλέον ένζυμο, τη φιλική προστασία κάποιου συγκροτήματος Τύπου. Διότι καλές είναι οι προς ζύμωση και διάπλαση μάζες, δίχως προβολή όμως τα προβλήματα στο «κατέβασμα της γραμμής» και στην «εκλαϊκευσή» της δεν είναι λίγα.
Για να ανασυγκροτηθεί λοιπόν η Κεντροαριστερά, βλέπουμε να κερματίζεται η ΔΗΜΑΡ (άλλα στελέχη της να πενηνταοχταρίζουν και άλλα επιμένουν να ερωτοτροπούν με το ΠΑΣΟΚ, ο αρχηγός του οποίου ενέπαιξε απρεπέστατα μόλις χθες τον δικό τους αρχηγό, τον κ. Κουβέλη)· να σπαράσσεται το υπόλοιπο του ΠΑΣΟΚ, ήδη χωρισμένο σε «βαθύ» και «ρηχό» (το προεδρικό)· να διασπώνται οι «58» σε πολύ φιλοσημιτικούς, λίγο φιλοσημιτικούς και ήδη απογοητευμένους· να μοιράζεται ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος σε Ανδρέα, που λέει όχι στο ΠΑΣΟΚ, και σε Λοβέρδο, που λέει ναι, ίσως, θα δούμε, την ίδια στιγμή που ο μεν Λοβέρδος λέει ναι στη ΔΗΜΑΡ, ο Ανδρέας όμως λέει καθέτως όχι. Ιδού λοιπόν η προσθαίρεση.
Περί επιβιώσεως βεβαίως ο λόγος. Μόνο που, ως συνήθως, υπάρχει πληθώρα υποψηφίων ηγετών ενώ το ακροατήριο ούτε τεράστιο είναι, ώστε να μπορέσει να ικανοποιήσει ταυτόχρονα τόσες αντικρουόμενες φιλοδοξίες, ούτε έχει πια την υπομονή και την ανεκτικότητα άλλων εποχών. Δεν μπορεί λ.χ. να ανεχτεί ανθρώπους να πολιτεύονται υπό τρεις σημαίες συγχρόνως ούτε να ξαναδώσει συγχωροχάρτι σε όλους εκείνους που είχαν την ευκαιρία τους, και μία και δύο φορές, απέτυχαν παταγωδώς και τώρα επιστρέφουν με την ίδια οίηση και δίχως μισή λέξη συγγνώμης.
Συσπείρωση. Σύμπραξη, Συμπαράταξη. Συνάντηση. Συνεργασία. Συμπόρευση. Συμμαχία. Συγκρότηση. Ο καθένας και η λέξη του–δέλεαρ. Αλλά ίσως είναι από τις περιπτώσεις όπου όσο περισσότερα είναι τα συν τόσο μεγαλύτερο το πλην.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου