Σε εποχές κρίσης, η επανεκλογή από τον πρώτο γύρω ενός ηγέτη κράτους, ο οποίος έχει ήδη τελέσει δύο θητείες, δεν είναι και πολύ συνηθισμένο γεγονός. Αξίζει, λοιπόν, να σταθούμε στην εκλογή του Έβο Μοράλες, με το 61% των ψήφων.

Ακόμα περισσότερο μια που η εκλογική του επιτυχία γίνεται στη Βολιβία, μια χώρα που από το 2001 έως το 2005 άλλαξε πέντε προέδρους. Και που συνοδεύεται από την πτώση των ποσοστών φτώχειας κατά 25%, την πραγματική αύξηση του ελάχιστου μισθού κατά 87%, τη μείωση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης [1] και μια μεγέθυνση μεγαλύτερη από 5% το χρόνο, όλα αυτά από το 2006.Μας λένε ότι είναι σημαντικό να ξαναδώσουμε στην πολιτική την χαμένη της γοητεία. Γιατί λοιπόν να μη διαδώσουμε τα καλά αυτά νέα ; Μήπως γιατί η εξήγησή τους είναι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις και γιατί η ηγεσία τους είναι αριστερή ;

Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης κρατούν διακριτικά απόσταση από τις αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής. Την ίδια διακριτική απόσταση που κρατούν από τις αποτυχίες των συντηρητικών κυβερνήσεων. Ακόμα και σε ότι αφορά την ασφάλεια. Φέτος, για παράδειγμα, δολοφονήθηκαν πέντε δημοσιογράφοι στο Μεξικό, ένας μόλις τον περασμένο μήνα « ζωντανά » την ώρα που μιλούσε στο ραδιόφωνο. Ο Ατιλάνο Ρομάν Τιράδο ζητούσε συχνά από μικροφώνου να δωθούν αποζημιώσεις σε 800 οικογένειες των οποίων η γη απαλλωτριώθηκε για να κατασκευαστεί ένα φράγμα. Η αγωνιστικότητά του αποδείχθηκε μοιραία, σε μια χώρα όπου οι απαγωγές, τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες είναι καθημερινή υπόθεση κυρίως για όσους αμφισβητούν τα βρώμικα στρώματα της μαφίας στην κοινωνία.

Στις 26 και 27 Σεπτεμβρίου, 43 φοιτητές από την πόλη της Ιγουάλα, στην πολιτεία Γκερέρο, 300 χλμ. από την πόλη του Μεξικό, διαμάρτύρονταν ενάντια στις νεοφιλελεύθερης έμπνευσης εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις του προέδρου Ενρίκε Πένια Νιέτο. Η τοπική αστυνομία τους συνέλαβε μέσα σ’ ένα λεωφορείο και τους μετέφερε σε άγνωστο προορισμό. Κατόπιν, φαίνεται πως τους παρέδωσε σ’ ένα καρτέλ ναρκωτικών, με την εντολή να τους εκτελέσει και να κρύψει τα πτώματά τους σε παράνομους τάφους. Τέτοιοι τάφοι ανακαλύπτονται συνεχώς τις τελευταίες εβδομάδες, μερικές φορές τα πτώματα που βρίσκονται μέσα είναι καμένα ή διαμελισμένα. Όταν η δικαιοσύνη έψαξε το δήμαρχο, τη γυναίκα του και τον διευθυντής δημόσιας ασφάλειας της Ιγουάλα, αποκαλύφθηκε ότι είχαν τραπεί σε φυγή.

Από τότε που άνοιξε τον τομέα της ενέργειας στις πολυεθνικές [2], ο οικονομικός Τύπος δεν φείδεται κολακειών προς τον Πένια Νιέτο [3]. Η Γαλλία του απέδωσε τον μεγαλόσταυρο της Λεγεώνας της τιμής. Οι θαυμαστές του αυτοί, θα τον εγκαλέσουν, άραγε, κάποτε για την σχεδόν ατιμωρησία που απολαμβάνουν στη χώρα του οι δυνάμεις της αστυνομίας και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί ; Ίσως όμως, οι μεγάλες εφημερίδες της Δύσης, οι διανοούμενοι που φιγουράρουν στα μέσα ενημέρωσης, η Ουάσινγκτον, η Μαδρίτη, το Παρίσι να αγνοούν τις σωστές ερωτήσεις που πρέπει να κάνουν στον μεξικανό πρόεδρο. Είναι απλό, ας σκεφτούν ποιες θα ήταν αυτές που θα τους ερχόντουσαν αυτομάτως εάν η σφαγή των φοιτητών είχε γίνει στον Ισημερινό, την Κούβα, τη Βενεζουέλα. Η σ’ αυτήν εκεί τη Βολιβία, όπου ψιθυρίζεται ότι μόλις επανεξέλεξε τον πρόεδρο Μοράλες.

Notes

[1] Από τα 60 στα 58 για τους άντρες και από τα 60 στα 55 για τις γυναίκες που έχουν τρία ή περισσότερα παιδιά.

[2] Βλ. John Mill Ackerman, « Le Mexique privatise son pétrole », Μάρτιος 2014, www.monde-diplomatique.fr

[3] Στις 28 Ιουνίου 2013, ένα ένθετο των Financial Times είχε τίτλο : « Ο Αζτέκος τίγρης ακονίζει τα νύχια του ». Η επιχείρηση « ακόνισμα » ήταν ήδη ολοκληρωμένη στις 16 του επόμενου Δεκεμβρίου, αφού η Wall Street Journal χαιρέτησε στο κύριο άρθρο της « Το μεξικανικό μοντέλο ».

Posted in: πολιτική