Το πρωινό που συναντήσαμε στα προσφυγικά της Δραπετσώνας την 70χρονη κυρία Ευαγγελία γίνονταν οι διαβουλεύσεις για την ψηφοφορία περί παραπομπής (μόνο του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, τελικά) σε Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ». Μας είχε τηλεφωνήσει λίγες μέρες πριν σε απόγνωση, επειδή δεν μπορούσε να βρει τον τρόπο, με σύνταξη 300 ευρώ, να πληρώσει 400 χαράτσι για το προσφυγικό που κληρονόμησε από τη μάνα της. «Δεν ζητιανεύω, δεν θέλω ελεημοσύνη, δικαιοσύνη ζητάω» μας είπε.


Οι χορτάτοι πατέρες του έθνους, στην συντριπτική τους πλειονότητα, δεν μπορούν να αντιληφθούν ούτε την απόγνωση ανθρώπων όπως η κυρία Ευαγγελία ούτε το αίτημά τους για δικαιοσύνη. Αν τους άγγιζαν τέτοιες φωνές, θα είχαν και συνείδηση των απτών, σκληρών και σε πολλές περιπτώσεις απάνθρωπων συνεπειών που επιφέρουν οι αποφάσεις τους σε εκατομμύρια φτωχούς ανθρώπους. Ίσως τότε να σκέφτονταν πολύ περισσότερο πού να βάλουν την υπογραφή τους και με τι να συμφωνήσουν σηκώνοντας το χέρι τους για να ψηφίσουν υπέρ των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των μεσοπρόθεσμων... προσαρμογών.


Πάνω απ’ όλα, θα διάβαζαν τα κείμενα των συμφωνιών και θα μετρούσαν αν και πώς είναι δυνατόν να σωθεί μια χώρα – όπως υποστηρίζουν και δικαιολογούν τους εαυτούς τους – πετώντας στον Καιάδα τους ανθρώπους της, τους εργαζομένους, τη νέα γενιά, τους απόμαχους...


Κι αν τα είχαν κατανοήσει όλα αυτά, τότε, την ημέρα που εμείς συναντούσαμε την κυρία Ευαγγελία για να ακούσουμε απλώς τον πόνο της, οι εθνοπατέρες θα μπορούσαν να πράξουν κάτι πολύ περισσότερο και σημαντικότερο: Θα μπορούσαν να αναζητήσουν στη Βουλή τις ευθύνες και τους υπεύθυνους για την καταστροφή της χώρας και των ανθρώπων της κι όχι να δώσουν κοινοβουλευτικές παραστάσεις αναζητώντας τελικά τους αποδιοπομπαίους τράγους για τη συγκάλυψη της λαμογιάς και των λαμόγιων...


Παρά την προσπάθεια των χορτάτων εθνοπατέρων, πάντως, o κόσμος δεν τους ακούει πια: «Δεν περιμένω τίποτε από αυτούς» μας λέει η κυρία Ευαγγελία, διευκρινίζοντας ταυτόχρονα ότι τα δικά της ζόρια δεν είναι τίποτε μπροστά σε αυτά που βλέπει και ακούει στη γειτονιά: «Δυο σπίτια παρακάτω μ’ ένα μεροκάματο ψαλιδισμένο ζούνε τρεις άνεργοι και μια φοιτήτρια στην Πάτρα. Έχουν τρελαθεί οι άνθρωποι»...


«Αιώνια» προσαρμογή


Από ζόρια η κυρία Ευαγγελία είναι μαθημένη. Τα συνάντησε πριν ακόμη γεννηθεί: στον... συνωστισμό στην προκυμαία της πυρπολημένης Σμύρνης. Εκεί που η μάνα της μόλις που πρόλαβε να σκαρφαλώσει στο καΐκι για να κάνει το ταξίδι: από Ρωμιά στον τόπο της, «τουρκόσπορη» στη νέα πατρίδα, στα προσφυγικά της Δραπετσώνας.


Μαθημένα τα βουνά απ’ τα χιόνια, λοιπόν. Όμως, στα εβδομήντα ένα της χρόνια πια, ανήμπορη, άρρωστη και με δυσκολίες στο περπάτημα, η κυρία Ευαγγελία είναι υποχρεωμένη να «παρακολουθήσει» και κάποια ακόμη μαθήματα, που διδάσκονται υποχρεωτικά αυτούς τους μοντέρνους καιρούς: τα «μαθήματα» δημοσιονομικής προσαρμογής, τα οποία στην περίπτωσή της σημαίνουν την... εξάσκηση των δυνατοτήτων της να πληρώνει 400 ευρώ χαράτσι για το προσφυγικό προικώο και ταυτόχρονα να ζει με 300 ευρώ σύνταξη τον μήνα...


Πρόσφυγας τρίτης γενιάς, η κυρία Ευαγγελία νόμιζε ότι τα είχε ζήσει όλα. Έχει ζωντανές τις εικόνες από τις παράγκες στα προσφυγικά της Δραπετσώνας, εκεί όπου από πολύ νωρίς αντιλήφθηκε ότι η ζωή δεν είναι ούτε εύκολη ούτε δίκαιη. Οι ιστορίες των παιδικών της χρόνων, άλλωστε, είχαν να κάνουν με αίμα και δάκρυ.


Η γιαγιά της άφησε για πάντα στο χώμα της Μικράς Ασίας τρία αγόρια που δεν πρόλαβαν να... συνωστιστούν στην προκυμαία της Σμύρνης. Από τις τρεις κόρες της, η μία, δεκατεσσάρων τότε, έφτασε στην Ελλάδα μισοπεθαμένη και τυφλή από χτύπημα (κατά τον συνωστισμό). Δύο ακόμη κόρες – η μια η μητέρα της κυρίας Ευαγγελίας – έφτασαν σώες και αρτιμελείς, για να παλέψουν μια ζωή να αποδείξουν ότι δεν είναι... τουρκόσποροι. Ένας ακόμη αδελφός κατάφερε να επιβιώσει της Μικρασιατικής Καταστροφής, για να πεθάνει από την πείνα στη γερμανική κατοχή.


Μ’ αυτές τις ιστορίες μεγάλωσε η κυρία Ευαγγελία στις προσφυγικές παράγκες, αυτά ήταν τα παραμύθια των παιδικών της χρόνων, αυτό ήταν το βίωμα της εφηβείας της όταν σιγοτραγουδούσε «στη Δραπετσώνα δεν έχουμε ζωή»...


Το πάλεψε όμως και έζησε, μια ζωή δουλειά, «μαύρη» - ανασφάλιστη. Στα χρόνια της δεν κυκλοφορούσαν ξένοι και τις ακραίες αδικίες της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τις απορροφούσε το εγχώριο προλεταριάτο, αυτό που γεννιέται για να δουλεύει, να ελπίζει και να ψηφίζει για καλύτερες μέρες, οι οποίες όμως δεν έρχονται, παρά τη σκληρή του προσπάθεια.


Πέρασαν εξήντα ολόκληρα χρόνια από το 1922 που η γιαγιά της κυρίας Ευαγγελίας πήρε τον προσφυγικό κλήρο στη Δραπετσώνα για να «ξεχρεώσει» η οικογένεια τη... μεγαλόψυχη «δωρεά» του ελληνικού κράτους. Μεσολάβησαν, όλα αυτά τα χρόνια, νταραβέρια με αετονύχηδες εργολάβους, παράγοντες τοπικούς, πολιτικούς και προσφυγικούς, με πρόστιμα νομιμοποίησης, πρόστιμα διατήρησης, και πάει λέγοντας... Πέρασαν πόλεμοι, χούντες και μεταπολιτεύσεις περιμένοντας την «άσπρη μέρα».


Η κυρία Ευαγγελία νόμισε ότι ξέμπλεξε τώρα πια στα γεράματα με όλα αυτά. Δεν είχε υπολογίσει όμως ότι η δημοσιονομική προσαρμογή του Παπακωνσταντίνου, του Παπανδρέου, του Παπαδήμου, του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Στουρνάρα είναι πάνω από τον «υπέρτατο νόμο», το Σύνταγμα...


Το Σύνταγμα η κυρία Ευαγγελία το γνωρίζει. Με έκπληξη το είδαμε πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη την ακούσαμε να λέει ότι το διαβάζει.


Παίρνει στα χέρια της τον τόμο τον ανοίγει στο άρθρο 21 και μας διαβάζει: Το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και την περίθαλψη των απόρων.


Άρθρο 22: Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζομένου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.

«Δεν ζητιανεύω, το μόνο που ζητώ είναι το δίκιο μου» λέει η κυρία Ευαγγελία κλείνοντας τον τόμο του Συντάγματος.


...Λίγες ώρες αργότερα στη Βουλή οι χορτάτοι εθνοπατέρες φόρτωσαν στο ελάχιστο πολιτικό σαρκίο του Παπακωνσταντίνου την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ», μπας και καταλαγιάσει ο θυμός του κόσμου. Φουντώνοντας, όμως, την αηδία του...


Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν...


Η (πικρή) ιστορία της κυρίας Ευαγγελίας, την οποία συνοπτικά παραθέτουμε, είναι, νομίζουμε, ένα καλό παράδειγμα των χειροπιαστών αποτελεσμάτων (και συνεπειών) που έχουν τα μνημόνια και οι συνεπακόλουθες νομοθεσίες των κυβερνώντων επάνω στη σάρκα των ανθρώπων. Τέτοιες πικρές ιστορίες διαδραματίζονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες καθημερινά στη χρεοκοπημένη οικονομικά, πολιτικά και ηθικά Ελλάδα, στης οποίας το περιθώριο σήμερα... συνωστίζονται εκατομμύρια άνθρωποι.


Τα όσα εξελίσσονται στο προσκήνιο της επικαιρότητας είναι αρκετά για να στοιχειοθετήσουν το συμπέρασμα της πολιτικής / οικονομικής χρεοκοπίας. Όσο για την ηθική χρεοκοπία της ελληνικής πολιτείας – πέρα από την μπόχα της μίζας και των μιζαδόρων, οι οποίοι στην πλειονότητά τους κυκλοφορούν ελεύθεροι και χαίρονται τους... κόπους τους – δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από τον τρόπο που το κράτος συμπεριφέρεται στους γέροντες. Και καθώς οι αριθμοί είναι αυτοί που έχουν το απόλυτο προνόμιο περιγραφής της πραγματικότητας, ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποιους από αυτούς.


Κοιτώντας λοιπόν τους αριθμούς, διαπιστώνει κανείς μια άνευ προηγουμένου λεηλασία εις βάρος των συνταξιούχων με τις νέες περικοπές στις συντάξεις (αυτές που προεκλογικά δεν θα κόβονταν) και τις νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό το 2013. Περικοπές οι οποίες έρχονται να προστεθούν σε αυτές που ήδη επιβλήθηκαν και πληρώνουν οι συνταξιούχοι εδώ και τρία χρόνια.


Η αφαίμαξη των συνταξιούχων μόνο για τον επόμενο χρόνο θα ανέλθει στο ποσό των 4,680 δισ. ευρώ, ενώ συνολικά για την τετραετία 2013-2016 οι απώλειες θα φτάσουν τα 20,895 δισ. ευρώ!


Συγκεκριμένα, από την κατάργηση των δώρων στις κύριες και επικουρικές συντάξεις όλων των Ταμείων (εκτός ΟΓΑ) οι συνταξιούχοι θα χάσουν του χρόνου 1,668 δισ. ευρώ. Από την κατάργηση των δώρων στις κύριες συντάξεις του ΟΓΑ (οι αγρότες δεν λαμβάνουν επικουρική) η απώλεια ανέρχεται στα 673 εκατομμύρια ευρώ.


Το νέο χαράτσι στους συνταξιούχους που οι συντάξεις τους αθροιστικά ξεπερνούν τα 1.000 ευρώ θα τους στοιχίσει το επόμενο έτος 1,080 δισ. ευρώ, ενώ η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη, η οποία θα φρενάρει την έξοδο των νέων συνταξιούχων κατά το επόμενο έτος, θα στερήσει εισόδημα από αυτούς που χάνουν το δικαίωμα στη συνταξιοδότηση της τάξης των 631 εκατομμυρίων ευρώ. Στα 247 εκατομμύρια ευρώ ανέρχονται οι απώλειες από τη μείωση στα εφάπαξ.


Συνολικά, κατά τη διάρκεια του Μεσοπρόθεσμου, όπως γράφουμε και πιο πάνω, αλλά το επαναλαμβάνουμε για να εμπεδωθεί, την τετραετία 2013-2016 οι απώλειες στους συνταξιούχους θα φτάσουν τα 20,895 δισ. ευρώ.


Στα 4.680 δισ. ευρώ το 2013, στα 5.243 δισ. ευρώ το 2014, στα οποία πρέπει να προστεθούν και τα 114 εκατομμύρια ευρώ από την κατάργηση του ΕΚΑΣ το ίδιο έτος στους δικαιούχους συνταξιούχους ηλικίας 60 έως 64 ετών. Οι απώλειες το 2015 ανέρχονται στα 5,383 δισ. ευρώ και το 2016 στα 5,475 δισ. ευρώ.


Η εικόνα του Καιάδα ολοκληρώνεται και αποτυπώνεται χαρακτηριστικά αν συνυπολογίσει κανείς ότι στα παραπάνω δεν περιλαμβάνονται οι περικοπές στα προνοιακά επιδόματα, όπου το κύριο χτύπημα δίνεται στα οικογενειακά επιδόματα, τα οποία μειώνονται κατά 86 εκατομμύρια ευρώ, και στα επιδόματα των ατόμων με αναπηρία. Σ’ αυτούς περικόπτουν τις αποζημιώσεις μετακίνησης κατά 82 εκατ. ευρώ, ενώ κατά 30 εκατομμύρια μειώνονται ακόμη και τα ειδικά επιδόματα ανεργίας.