Toυ Ν.ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Η άποψή μας για τους τύπους που έδρασαν την Κυριακή στο Μαρούσι είναι
ακριβώς εκείνη που διατύπωνε για το θέμα κάποιος που πρέπει να
ομολογήσουμε ότι στα μάτια των «επαναστατών» της… χύτρας και της
«κουκούλας» ενδέχεται και να μην αναγνωρίζεται σαν επαναστάτης.
‘Η εν πάση περιπτώσει μπορεί να μην τον θεωρούν και τόσο επαναστάτη. Τόσο, δηλαδή, επαναστάτη όσο πολύ «επαναστάτες» θεωρούν – οι ίδιοι – τους εαυτούς τους βάζοντας εκρηκτικούς μηχανισμούς εκεί που υπάρχουν, ή υπάρχει κίνδυνος να υπάρχουν, παιδιά…
*
Ο Λένιν (σ.σ.: αυτός είναι ο «υποδεέστερος» επαναστάτης έναντι των «επαναστατών» της… χύτρας) ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα:
«Οσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (…) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη»,
σημείωνε ο Λένιν, και συνέχιζε:
«Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση, όταν χρειαζόταν να βοηθήσουμε τη μάζα να χρησιμοποιήσει βία, τότε ακριβώς οι “τρομοκράτες” απουσίασαν…».
(ΛΕΝΙΝ, Απαντα, τ. 40, σελ. 312).
*
«Μόνο το μαζικό κίνημα», λοιπόν. Χωρίς «Ζορό», χωρίς «χύτρες», και ενάντια στις «χύτρες», μέσα στις οποίες – ενίοτε – μαγειρεύονται και κατασκευάζονται οι «Ζορό»…
Πράγματα γνωστά. Εδώ και 100 χρόνια. Εδώ και 150 χρόνια, απ’ όταν ο Μαρξ και ο Ενγκελς αποκάλυπταν το ρόλο των Νετσάγιεφ.
Αλλά, είναι ηλίου φαεινότερο:
Και 1.000 χρόνια να περάσουν, και 1.000.000 φορές να τοποθετηθούν οι κομμουνιστές γύρω από το ζήτημα, οι «Δένδιες», οι «Πρετεντέρηδες», οι αδαείς, οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι, οι διατεταγμένοιστην υπηρεσία της πολιτικής και ιστορικής παραχάραξης, οι «ενσωματωμένοι» στις καθεστωτικές εργολαβίες της μετατροπής των εννοιών «Αριστερά», «Προλεταριακή Δημοκρατία», «Κομμουνισμός», σε ποινικά αδικήματα (!), οι επιφορτισμένοι να αναπαράγουν την ιταμή και προβοκατόρικη συσχέτιση της πολιτικής πάλης του εργατικού κινήματος με την τρομοκρατία (!)
θα συνεχίσουν το βιολί τους.
Οπως θα συνεχίσουν το βιολί τους και εκείνοι οι μηχανισμοί που, μέχρι να τους συντρίψει ο λαός, θα κατασκευάζουν την τρομοκρατία ή θα αξιοποιούν την τρομοκρατία, ώστε να τη μετασχηματίζουν σε τρομο-υστερία, σε τρομο-λαγνεία και, τελικά, σε μέθοδο τρομοκράτησης του λαού και σε «επιχείρημα» συκοφάντησης των μαζικών αγώνων του λαού ενάντια στους δυνάστες του.
ΓΝΗΣΙΟ ΤΕΚΝΟ!
Δε βρίσκουμε λόγια να εκφράσουμε την εκτίμησή μας για τον «αντιστασιακό» Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος, σύμφωνα με δική του (συγκλονιστική) μαρτυρία, είχε δηλώσει τη διαφωνία του στον τότε πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου, για την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ.
Παρά τα όσα λέγονται, εμείς είμαστε βέβαιοι: Ο «μαχητής» Ανδρέας Λοβέρδος όχι μόνο «διαφώνησε», αλλά χτύπησε και το χέρι στο τραπέζι, καθώς «βροντοφώναξε» εκείνο το ηχηρό «ΟΧΙ» στο ΔΝΤ.
Από τη μέχρι τώρα διαδρομή του Λοβέρδου, μπορούμε βάσιμα μάλιστα να εκτιμήσουμε ότι ο πρώην υπουργός, τόσο «οργισμένος» ήταν με το ΔΝΤ, που έφτασε παρά τρίχα να θυσιάσει ακόμα και την πολιτική του σταδιοδρομία. Να τα βροντήξει και να φύγει!
Τελικά, ευτυχώς για το λαό, επέλεξε το «δύσκολο» δρόμο. Ο Λοβέρδος έκανε πέτρα την καρδιά του και υπερασπίστηκε μια επιλογή με την οποία τόσο… διαφωνούσε.
Εκτοτε, βέβαια, βίωσε ένα μαρτύριο. Ποιος, άλλωστε, μπορεί να ξεχάσει τον Ανδρέα Λοβέρδο να αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, υπερασπιζόμενος την πολιτική της κυβέρνησης των μνημονίων (με την οποία… διαφωνούσε).
Είμαστε απολύτως σίγουροι: Ο Λοβέρδος «πονούσε», όταν καθόταν στις υπουργικές καρέκλες και συνδιαλεγόταν με τους τροϊκανούς του ΔΝΤ. «Μάτωνε η ψυχή του», όταν εφάρμοζε τα μέτρα των μνημονίων, τα οποία προηγουμένως τα είχε ψηφίσει (αν και «αντιστασιακός»…) και με τα δύο του χέρια.
Ναι, είμαστε πεπεισμένοι ότι ο επικεφαλής της ΡΙΚΣΣΥ, Ανδρέας Λοβέρδος, θα συνεχίσει με συνέπεια την έντιμη πάλη του στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Του ευχόμαστε καλή συνέχεια και πάντα στον ίδιο δρόμο. Το δρόμο της ευπρέπειας, της αξιοπρέπειας, της πολιτικής εντιμότητας, του καθαρού πολιτικού λόγου και έργου.
Οι αγώνες του Λοβέρδου ενάντια στο κατεστημένο θα είναι πάντα πηγή έμπνευσης για τους εργαζόμενους (που ο Λοβέρδος τους έκοψε τους μισθούς και τα δικαιώματα ως υπουργός Εργασίας). Ο Λοβέρδος θα αποτελεί πάντα ίνδαλμα για τους συνταξιούχους (που ο Λοβέρδος τους έκοψε τις συντάξεις και τα φάρμακα ως υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας).
Ο Λοβέρδος, είτε εντός είτε εκτός του ΠΑΣΟΚ, θα είναι πάντα ένα γνήσιο τέκνο του «Πασοκισμού».Τουτέστιν, ένας διαρκής φάρος που θα δείχνει πάντα στην αντίθετη πορεία από εκείνη του φαρισαϊσμού, του θεατρινισμού και της υποκρισίας.
Η άποψή μας για τους τύπους που έδρασαν την Κυριακή στο Μαρούσι είναι
ακριβώς εκείνη που διατύπωνε για το θέμα κάποιος που πρέπει να
ομολογήσουμε ότι στα μάτια των «επαναστατών» της… χύτρας και της
«κουκούλας» ενδέχεται και να μην αναγνωρίζεται σαν επαναστάτης.‘Η εν πάση περιπτώσει μπορεί να μην τον θεωρούν και τόσο επαναστάτη. Τόσο, δηλαδή, επαναστάτη όσο πολύ «επαναστάτες» θεωρούν – οι ίδιοι – τους εαυτούς τους βάζοντας εκρηκτικούς μηχανισμούς εκεί που υπάρχουν, ή υπάρχει κίνδυνος να υπάρχουν, παιδιά…
*
Ο Λένιν (σ.σ.: αυτός είναι ο «υποδεέστερος» επαναστάτης έναντι των «επαναστατών» της… χύτρας) ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα:
«Οσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (…) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη»,
σημείωνε ο Λένιν, και συνέχιζε:
«Οι τρομοκράτες στη Ρωσία (ενάντιά τους πάντοτε παλεύαμε) έκαναν μία σειρά μεμονωμένες απόπειρες δολοφονίας, όμως το Δεκέμβρη του 1905, όταν η υπόθεση έφτασε επιτέλους στο μαζικό κίνημα, στην εξέγερση, όταν χρειαζόταν να βοηθήσουμε τη μάζα να χρησιμοποιήσει βία, τότε ακριβώς οι “τρομοκράτες” απουσίασαν…».
(ΛΕΝΙΝ, Απαντα, τ. 40, σελ. 312).
*
«Μόνο το μαζικό κίνημα», λοιπόν. Χωρίς «Ζορό», χωρίς «χύτρες», και ενάντια στις «χύτρες», μέσα στις οποίες – ενίοτε – μαγειρεύονται και κατασκευάζονται οι «Ζορό»…
Πράγματα γνωστά. Εδώ και 100 χρόνια. Εδώ και 150 χρόνια, απ’ όταν ο Μαρξ και ο Ενγκελς αποκάλυπταν το ρόλο των Νετσάγιεφ.
Αλλά, είναι ηλίου φαεινότερο:
Και 1.000 χρόνια να περάσουν, και 1.000.000 φορές να τοποθετηθούν οι κομμουνιστές γύρω από το ζήτημα, οι «Δένδιες», οι «Πρετεντέρηδες», οι αδαείς, οι κάθε λογής γκεμπελίσκοι, οι διατεταγμένοιστην υπηρεσία της πολιτικής και ιστορικής παραχάραξης, οι «ενσωματωμένοι» στις καθεστωτικές εργολαβίες της μετατροπής των εννοιών «Αριστερά», «Προλεταριακή Δημοκρατία», «Κομμουνισμός», σε ποινικά αδικήματα (!), οι επιφορτισμένοι να αναπαράγουν την ιταμή και προβοκατόρικη συσχέτιση της πολιτικής πάλης του εργατικού κινήματος με την τρομοκρατία (!)
θα συνεχίσουν το βιολί τους.
Οπως θα συνεχίσουν το βιολί τους και εκείνοι οι μηχανισμοί που, μέχρι να τους συντρίψει ο λαός, θα κατασκευάζουν την τρομοκρατία ή θα αξιοποιούν την τρομοκρατία, ώστε να τη μετασχηματίζουν σε τρομο-υστερία, σε τρομο-λαγνεία και, τελικά, σε μέθοδο τρομοκράτησης του λαού και σε «επιχείρημα» συκοφάντησης των μαζικών αγώνων του λαού ενάντια στους δυνάστες του.
ΓΝΗΣΙΟ ΤΕΚΝΟ!
Δε βρίσκουμε λόγια να εκφράσουμε την εκτίμησή μας για τον «αντιστασιακό» Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος, σύμφωνα με δική του (συγκλονιστική) μαρτυρία, είχε δηλώσει τη διαφωνία του στον τότε πρωθυπουργό, Γ. Παπανδρέου, για την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ.
Παρά τα όσα λέγονται, εμείς είμαστε βέβαιοι: Ο «μαχητής» Ανδρέας Λοβέρδος όχι μόνο «διαφώνησε», αλλά χτύπησε και το χέρι στο τραπέζι, καθώς «βροντοφώναξε» εκείνο το ηχηρό «ΟΧΙ» στο ΔΝΤ.
Από τη μέχρι τώρα διαδρομή του Λοβέρδου, μπορούμε βάσιμα μάλιστα να εκτιμήσουμε ότι ο πρώην υπουργός, τόσο «οργισμένος» ήταν με το ΔΝΤ, που έφτασε παρά τρίχα να θυσιάσει ακόμα και την πολιτική του σταδιοδρομία. Να τα βροντήξει και να φύγει!
Τελικά, ευτυχώς για το λαό, επέλεξε το «δύσκολο» δρόμο. Ο Λοβέρδος έκανε πέτρα την καρδιά του και υπερασπίστηκε μια επιλογή με την οποία τόσο… διαφωνούσε.
Εκτοτε, βέβαια, βίωσε ένα μαρτύριο. Ποιος, άλλωστε, μπορεί να ξεχάσει τον Ανδρέα Λοβέρδο να αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή, υπερασπιζόμενος την πολιτική της κυβέρνησης των μνημονίων (με την οποία… διαφωνούσε).
Είμαστε απολύτως σίγουροι: Ο Λοβέρδος «πονούσε», όταν καθόταν στις υπουργικές καρέκλες και συνδιαλεγόταν με τους τροϊκανούς του ΔΝΤ. «Μάτωνε η ψυχή του», όταν εφάρμοζε τα μέτρα των μνημονίων, τα οποία προηγουμένως τα είχε ψηφίσει (αν και «αντιστασιακός»…) και με τα δύο του χέρια.
Ναι, είμαστε πεπεισμένοι ότι ο επικεφαλής της ΡΙΚΣΣΥ, Ανδρέας Λοβέρδος, θα συνεχίσει με συνέπεια την έντιμη πάλη του στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Του ευχόμαστε καλή συνέχεια και πάντα στον ίδιο δρόμο. Το δρόμο της ευπρέπειας, της αξιοπρέπειας, της πολιτικής εντιμότητας, του καθαρού πολιτικού λόγου και έργου.
Οι αγώνες του Λοβέρδου ενάντια στο κατεστημένο θα είναι πάντα πηγή έμπνευσης για τους εργαζόμενους (που ο Λοβέρδος τους έκοψε τους μισθούς και τα δικαιώματα ως υπουργός Εργασίας). Ο Λοβέρδος θα αποτελεί πάντα ίνδαλμα για τους συνταξιούχους (που ο Λοβέρδος τους έκοψε τις συντάξεις και τα φάρμακα ως υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας).
Ο Λοβέρδος, είτε εντός είτε εκτός του ΠΑΣΟΚ, θα είναι πάντα ένα γνήσιο τέκνο του «Πασοκισμού».Τουτέστιν, ένας διαρκής φάρος που θα δείχνει πάντα στην αντίθετη πορεία από εκείνη του φαρισαϊσμού, του θεατρινισμού και της υποκρισίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου