Του Γιώργου Κράλογλου
Ακόμη και ένας να πιστεύει ότι υπάρχει πολιτική βούληση για να αλλάξει κάτι, μετά τις εκλογές, φθάνει για να επιβεβαιώσει τον κανόνα-οδηγό, των κομματικών μηχανισμών, ότι οι ψηφοφόροι-οπαδοί είναι πρόβατα που δεν απομακρύνονται από το πολιτικό τους μαντρί αν τους χειριστείς κατάλληλα. Διαφορετικά θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ανόητος όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η συγκυβέρνηση που (λόγω μη αυτοδυναμίας) θα προκύψει (εάν τελικά προκύψει) μετά τις εκλογές θα είναι απλώς το εκτελεστικό όργανο μιας κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής που έχει ήδη υπαγορευθεί από τους δανειστές.
Άλλωστε εάν θέλουμε να υπάρχουν λεφτά... πρέπει μέσα σε 30 ημέρες από τις εκλογές (πειθαρχώντας απόλυτα στο μνημόνιο) η κυβέρνηση να γυρίσει την επόμενη σελίδα. Στα πρόσθετα μέτρα του Ιουνίου όπου (σε πρώτη φάση) έχει την υποχρέωση να παρουσιάσει οριστικές αποφάσεις για την κατάργηση κλαδικών συμβάσεων και 13ου και 14ου μισθού αν δεν προτείνει πειστικές, για την Τρόικα, μειώσεις που να έχουν σχεδόν ισοδύναμο ή έστω παραπλήσιο αποτέλεσμα.
Ακόμη και ένας να πιστεύει ότι υπάρχει πολιτική βούληση για να αλλάξει κάτι, μετά τις εκλογές, φθάνει για να επιβεβαιώσει τον κανόνα-οδηγό, των κομματικών μηχανισμών, ότι οι ψηφοφόροι-οπαδοί είναι πρόβατα που δεν απομακρύνονται από το πολιτικό τους μαντρί αν τους χειριστείς κατάλληλα. Διαφορετικά θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ανόητος όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η συγκυβέρνηση που (λόγω μη αυτοδυναμίας) θα προκύψει (εάν τελικά προκύψει) μετά τις εκλογές θα είναι απλώς το εκτελεστικό όργανο μιας κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής που έχει ήδη υπαγορευθεί από τους δανειστές.
Άλλωστε εάν θέλουμε να υπάρχουν λεφτά... πρέπει μέσα σε 30 ημέρες από τις εκλογές (πειθαρχώντας απόλυτα στο μνημόνιο) η κυβέρνηση να γυρίσει την επόμενη σελίδα. Στα πρόσθετα μέτρα του Ιουνίου όπου (σε πρώτη φάση) έχει την υποχρέωση να παρουσιάσει οριστικές αποφάσεις για την κατάργηση κλαδικών συμβάσεων και 13ου και 14ου μισθού αν δεν προτείνει πειστικές, για την Τρόικα, μειώσεις που να έχουν σχεδόν ισοδύναμο ή έστω παραπλήσιο αποτέλεσμα.
Σε δεύτερη φάση, αλλά πάντα εντός του Ιουνίου, έχει την υποχρέωση να δώσει δείγμα γραφής για την συρρίκνωση του κρατικού τομέα με διάλυση υπηρεσιών, Οργανισμών και επιχειρήσεων.
Και επειδή οι οπαδοί-ψηφοφόροι του κρατικού τομέα δεν θα είναι χρήσιμοι μετά τις εκλογές, θα είναι εύκολη πλέον η σχηματοποίηση προγράμματος απολύσεων και περικοπών και των τελευταίων προνομίων.
Τρίτη φάση υποχρεώσεων της νέας κυβέρνησης (επίσης εντός του Ιουνίου) θα είναι να μαζέψει τους υπέρογκους φετινούς φόρους των φυσικών προσώπων.
Μέσα σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον πρέπει, εντός του καλοκαιριού, να δώσει απαντήσεις και για το πρόβλημα της ανεργίας με τους πάνω από 1.500.000 ανέργους χωρίς να προσθέσουμε τις απολύσεις του κρατικού τομέα.
Έτσι όσο το πρόβλημα της οικονομίας παραμένει καθαρά πολιτικό είναι μάλλον ανοησία να περιμένει κανείς ειλικρίνεια στις ιδεολογικές και προγραμματικές τοποθετήσεις όχι μόνο των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία, αλλά ακόμη και της πιθανότατης (έως βεβαίας) συγκυβέρνησης που θα προκύψει.
Τι είδους ΠΑΣΟΚ θα είναι μετά τις εκλογές το σημερινό γνωστό μας κόμμα; Αν τολμήσει να μιλήσει για σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά θα είναι για γέλια και για κλάματα.
Τι είδους φιλελεύθερο κόμμα θα είναι μετά τις εκλογές η σημερινή γνωστή Νέα Δημοκρατία; Αν τολμήσει να μιλήσει για άνοιγμα της οικονομίας με ένα υπέρογκο κράτος, που ακόμη θα υπάρχει, και με φοροεισπρακτική πολιτική που διώχνει επενδυτές, θα είναι επίσης για γέλια.
Τι ιδεολογικό χρώμα μπορεί να έχει η όποια συγκυβέρνηση με αξιωματική αντιπολίτευση στην Βουλή το ΚΚΕ μαζί με τους κ.κ. Κουβέλη και Τσίπρα και από την άλλη ίσως τους κ.κ. Καμμένο και Καρατζαφέρη που θα κάνουν αντιπολίτευση μόνο για την αντιπολίτευση;
Ασφαλώς και δεν θα έχει ούτε ιδεολογικό χρώμα ούτε απόχρωση...
Γιατί θα πρέπει να προσαρμοστεί και στην πραγματικότητα ότι θα κινείται με περιορισμένη πολιτική ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία.
Η πιθανή λοιπόν κυβέρνηση συνεργασίας θα πρέπει να αιτιολογήσει πειστικά την ανάγκη για την σύστασή της και ίσως και την παραμονή της στην εξουσία ενδεχομένως όλη την θητεία.
Και εδώ είναι τα δύσκολα. Γιατί η κοινωνία στο σύνολό της εκτός από τους δογματικούς αριστερούς που ταλαιπωρούν τον τόπο και ταλαιπωρούνται και οι ίδιοι πάνω από μισό αιώνα αναζητούν μια κυβέρνηση που θα είναι σε θέση να αλλάξει την Ελλάδα. Να αποκαταστήσει εντός της Ευρώπης και του ευρώ την αξιοπιστία της χώρας και του λαού και να απομακρύνει οριστικά την χρεοκοπία και την επιστροφή στην δραχμή. Να μετατρέψει την χώρα σε τόπο ευκαιριών έστω και για εκείνους που έχουν ακόμη το κουράγιο.
Να σταματήσει την μικροπολιτική μιζέρια των πελατειακών σχέσεων χαράζοντας όραμα και κανόνες του παιχνιδιού σε όλα τα επίπεδα. Να εκσυγχρονίσει την Δημόσια Διοίκηση επιλέγοντας αξιοκρατικά, πραγματικούς τεχνοκράτες και όχι σε αφισοκολλητές.
Να αποσύρει το κράτος από εκεί που μέχρι σήμερα απέτυχε παταγωδώς. Διαφορετικά οι πολιτικοί που θα συνεργασθούν μετά τις εκλογές θα αποδείξουν περίτρανα ότι είναι μόνο επαγγελματίες και στόχος τους είναι να μην περάσουν και αυτοί στην ανεργία...
Εκτός αν πάμε σε νέες εκλογές οπότε μιλάμε για πολιτική κρίση.
Σε εμάς, συνεπώς, απομένει να περάσουμε στις εκλογές το μήνυμα ότι δεν περιμένουμε τίποτε από τις απατεωνίστικες σημερινές ιδεολογίες των κομμάτων αλλά ζητάμε ευρεία συνεργασία ικανών και αποφασισμένων πολιτικών προσώπων με πραγματικό όραμα που να στέκεται στην Ευρώπη.
Διαφορετικά δεν θα έχει κανένα νόημα η προσέλευση μας στις κάλπες. Εκτός βεβαίως από τον λόγο που επικαλούνται οι κομματικοί παράγοντες ότι οι οπαδοί-ψηφοφόροι είναι πρόβατα που τους πηγαίνεις όπου θέλεις με υποσχέσεις-μπούρδες και επιδόματα μαϊμούδες.
george.kraloglou@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου