Οι φόβοι των επόμενων του ντόμινο Πηγή:www.capital.gr

Του Κώστα Ράπτη

«Πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι βοηθώντας την Ελλάδα βοηθάμε και εμάς τους ίδιους, καθώς αποφεύγουμε να βρεθεί ολόκληρη η ευρωζώνη μέσα στη δίνη» δήλωσε σε συνέντευξή του στη γαλλόφωνη εφημερίδα «La Libre Belgique» ο υπουργός Οικονομίας του Βελγίου Ντιντιέ Ρέιντερς, φέροντας ως παράδειγμα τις επιπτώσεις μιας ελληνικής στάσης πληρωμών για τις τράπεζες της δικής του χώρας. Ωστόσο, δεν είναι απολύτως ειλικρινής: θα μπορούσε να σταθεί πολύ περισσότερο στο γεγονός ότι ο ίδιος, υπηρεσιακός υπουργός εδώ και 13 μήνες (καθώς η χώρα του κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ άκαρπων μετεκλογικών διαβουλεύσεων για το σχηματισμό κυβέρνησης !) προΐσταται μιας οικονομίας, όπου το δημόσιο χρέος αγγίζει το 100% του ΑΕΠ.

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους δεν αποτελεί πλέον, όπως μέχρι πρότινος είχαν σχεδόν όλοι πεισθεί καθησυχαστικά, υπόθεση μόνο της «περιφέρειας», αλλά δονεί εδώ και δύο εβδομάδες απειλητικά και τον «πυρήνα» της ευρωζώνης, όπως αποδεικνύουν οι εξελίξεις στην Ιταλία, αλλά και οι κινήσεις στα ομόλογα της στενά συνδεόμενης Γαλλίας. Η λογική του ντόμινο δεν αρκεί να περιγράψει επακριβώς την κατάσταση, στον βαθμό που η κρίση δείχνει να προσπερνά τον φερόμενο ως «επόμενο αδύνατο κρίκο» (Ισπανία), επικεντρώνοντας στον ή στους «μεθεπόμενους».

Τη Δευτέρα, το χρηματιστήριο του Μιλάνο έκλεισε με απώλειες της τάξης του 3,06%, μεγαλύτερες από κάθε άλλο ευρωπαϊκό χρηματιστήριο, με τις τραπεζικές και ασφαλιστικές μετοχές να καταγράφουν τις χειρότερες επιδόσεις (μείον 6,63% για την Ιntesa, μείον 6,36% για τη Unicredit το 6,36%, μείον 4,37% ασφάλειες Unipol και μείον 3,75% για τη Generali), ενώ το spread των ιταλικών ομολόγων έναντι των γερμανικών έφθασε στο επίπεδο-ρεκόρ των 337 μονάδων βάσης.

Η εσπευσμένη έγκριση την προηγούμενη εβδομάδα και από τα δύο σώματα του Ιταλικού Κοινοβουλίου του ενισχυμένου προγράμματος λιτότητας του υπουργού Οικονομικών Giulio Tremonti, και η θετική για τις ιταλικές τράπεζες έκβαση των stress tests, μοιάζει να μην αξιολογούνται από τις αγορές, που αντιθέτως επικεντρώνονται, κατά τα φαινόμενα, στην πολιτική αβεβαιότητα.

Ήδη το μεσημέρι της Δευτέρας, ο πρωθυπουργός Silvio Berlusconi, έσπευσε να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, Giorgio Napolitano, στον οποίο, σύμφωνα με πληροφορίες, επανέλαβε την δέσμευσή του για γρήγορη και αποτελεσματική εφαρμογή των μέτρων λιτότητας, τα οποία, με την επί της διαδικασίας ανοχή της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης, εγκρίθηκαν με σχετικά άνετη διαφορά.

Ωστόσο, είναι ο ίδιος ο οποίος προαναγγέλλοντας ότι δεν θα θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές του 2013, μετέτρεψε τον εαυτό του σε «πρωθυπουργό υπό αναχώρηση», ενώ οι δημόσιες αντιπαραθέσεις του με τον, εκλεκτό των αγορών, Tremonti επιδείνωσαν το κλίμα.

Τώρα, ο Berlusconi επιμένει ότι δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη ζήτημα άμεσης αποχώρησής του, ενώ όλο και πιο πιθανό προβάλλει το ενδεχόμενο ενός ανασχηματισμού «περιορισμένης κλίμακας».

Αναλυτές της Goldman Sachs σε σχόλιό τους που αναδημοσιεύθηκε εκτενώς στον ιταλικό Τύπο ανέφεραν ότι « «δεν έχει ακόμη αποσαφηνισθεί για ποιο λόγο η οικονομική κρίση που ξέσπασε σε περιφερειακές χώρες της Ευρώπης, επεκτάθηκε και στην Ιταλία».

Ωστόσο, οι αριθμητικές πράξεις βοηθούν: διότι μπορεί το μεγαλύτερο τμήμα του ιταλικού δημόσιου χρέους να βρίσκεται σε ιταλικά χέρια, όμως ο όγκος του είναι τέτοιος, ώστε το εξωτερικό χρέος (790 δισ. ευρώ, τον περασμένο Μάρτιο) να ξεπερνά αυτό της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας μαζί. Το δημόσιο χρέος της Ιταλίας (120% του ΑΕΠ) είναι το ένα τέταρτο όλου του δημόσιου χρέους της ευρωζώνης, ενώ μόνο μέχρι το τέλος του 2013 θα πρέπει να αναχρηματοδοτηθεί χρέος ύψους 500 δισ. Το ότι η Ιταλία διαθέτει πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό και το χρέος της έχει μέση ωρίμαση επταετίας, δεν αποτρέπει τις αγορές από το να δοκιμάσουν το νοητικό πείραμα «τι θα γινόταν, αν»...

Η απάντηση σε αυτό το «αν» προορίζεται σε μεγάλο βαθμό να διατυπωθεί στην… γαλλική, αν αναλογισθεί κανείς ότι γαλλικές τράπεζες διακρατούν ιταλικό δημόσιο χρέος ύψους 100 δισ. ευρώ (ή το τετραπλάσιο, αν συνυπολογισθεί και το ιταλικό ιδιωτικό χρέος). Ήδη αμερικανικά funds φέρονται να περιορίζουν την έκθεσή τους στις γαλλικές τράπεζες.

Πηγή:www.capital.gr

Posted in: ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ,πολιτική