Το ζήτημα της ευτυχίας ποτέ δεν απασχόλησε τους ερευνητές τόσο όσο τις 3-4 τελευταίες δεκαετίες. Η λεγόμενη Θετική Ψυχολογία (Positive Psychology), ένα επιστημονικό κίνημα στην Αμερική, έκανε την αρχή διερευνώντας μέσα από εκατοντάδες έρευνες αν υπάρχουν άνθρωποι που δηλώνουν ευτυχισμένοι, ποιοι είναι αυτοί, τι τους χαρακτηρίζει και τι τους προκαλεί το αίσθημα της ευτυχίας. Ήταν η πρώτη φορά που η Ψυχολογία άφησε κατά μέρος τη δυστυχία και τον ψυχικό πόνο και εστίασε στο αντίθετό του: στα «θετικά» συναισθήματα και την αίσθηση της ευτυχίας.
Στα ίχνη της ευτυχίας
Μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις όλων αυτών των ερευνών είναι ότι η ευτυχία υπάρχει πραγματικά! Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύουν οι ομολογίες χιλιάδων ανθρώπων που δηλώνουν ευτυχισμένοι από τη ζωή τους. Και αυτό δεν το επιβεβαιώνουν μόνο τα χαμογελαστά πρόσωπα, αλλά και οι απεικονίσεις του εγκεφάλου, που δείχνουν ότι τα θετικά συναισθήματα συνοδεύονται από έντονη δραστηριότητα στον αριστερό προμετωπιαίο φλοιό, η οποία, με τη σειρά της, συντελεί σε μια πιο συνολική αίσθηση του «είμαι καλά».
Ευτυχία και πόνος μαζί!
Τότε, λοιπόν, η ευτυχία είναι το ίδιο με την ευχαρίστηση; Είμαστε ευτυχισμένοι όταν είμαστε ευχαριστημένοι ή όταν περνάμε κάπου καλά; Οι επιστήμονες απαντούν με ένα ξεκάθαρο «όχι». Η ευτυχία και η ευχαρίστηση είναι δύο διαφορετικά πράγματα και όχι μόνο γιατί διαφέρουν πολύ ως προς την ένταση και το βάθος. Είναι
δύο συναισθηματικές καταστάσεις που μπορούν να υπάρχουν εντελώς ανεξάρτητα η μία από την άλλη. Μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος και να νιώθει ευχαρίστηση, χαρά, αλλά και πόνο ή μελαγχολία!
Είναι αυτό που περιμένουμε να έρθει;
Παροδική ευχαρίστηση μπορεί όμως να νιώσει και ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, μόνο που αυτό δεν τον κάνει ευτυχισμένο. Η συνεχής αναζήτηση της ευχαρίστησης συνήθως φέρνει δυστυχία, ενώ η συνεχής αναζήτηση της ευτυχίας επιτρέπει και εντείνει την αίσθηση της όποιας ευχαρίστησης. Η ευχαρίστηση μας επιτρέπει να επιβιώνουμε, ενώ η ευτυχία μάς επιτρέπει να ολοκληρωνόμαστε. Αν όμως είναι έτσι, αν η ευτυχία είναι κάτι άλλο από την ευχαρίστηση -την οποία ξέρουμε ακριβώς πότε την αισθανόμαστε-, μήπως τότε η ευτυχία δεν υπάρχει; Μήπως, πράγματι, «η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ’ρθει» (και δεν έρχεται ποτέ);
Μεγάλες προσδοκίες...
Κατά κάποιον τρόπο αυτό, λένε οι ειδικοί, είναι δυστυχώς αλήθεια. Ο καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Harvard, Daniel Gilbert, διερεύνησε την ικανότητα των ανθρώπων να προγιγνώσκουν την ευτυχία που θα τους φέρει το μέλλον και διαπίστωσε ότι είναι πολύ ανεπαρκής. Ακριβώς επειδή το εγκεφαλικό κέντρο της ευτυχίας είναι ο προμετωπιαίος εγκέφαλος, που είναι η «έδρα» της συνειδητής σκέψης αλλά και της φαντασίας, συχνά μπερδευόμαστε. Όσον αφορά τις προγνώσεις για το μέλλον, η φαντασία μας τείνει να «συμπληρώνει» κατά βούληση τα στοιχεία που μας λείπουν, επειδή ακριβώς ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε με λεπτομέρειες πώς θα εκτυλιχθούν μελλοντικά τα πράγματα. Έτσι, λοιπόν, τείνουμε να φανταζόμαστε πόσο
ευτυχισμένοι θα γίνουμε όταν... αγοράσουμε το καινούργιο μας σπίτι, πάμε να ζήσουμε στο νησί, κάνουμε παιδί, έχουμε περισσότερα λεφτά, αδυνατίσουμε, κάνουμε πλαστική στη μύτη μας... Δυστυχώς, όμως, αποδεικνύεται πως, όταν φτάσουμε στον πολυπόθητο στόχο, η χαρά -και η ευτυχία(;)- είναι λιγότερη και μικρότερης διάρκειας από ό,τι είχαμε ονειρευτεί.
Από τον έβδομο ουρανό στο «μία από τα ίδια»
Κάτι τέτοιο συνέβη και στην Ευδοκία, νέα και ανερχόμενη δικηγόρο, όταν πήρε τη θέση της νομικής συμβούλου σε μια μεγάλη εταιρεία, που από καιρό ονειρευόταν: «Για ένα μικρό διάστημα 3-4 μηνών στην αρχή ήμουν στον έβδομο ουρανό, ένιωθα πανευτυχής, η ζωή μου ήταν ένα όνειρο: μεγάλος μισθός, αυτοκίνητο, υπέροχο γραφείο, ευγενικοί συνάδελφοι, συν το θαυμασμό των δικών μου και των φίλων. Κάποια στιγμή, όμως, αρχίζω να προσγειώνομαι. Πώς έγινε αυτό; Να, όλα αυτά τα υπέροχα άρχισαν να γίνονται δεδομένα, να μην μου κάνουν πια τόση εντύπωση και ταυτόχρονα τα αρνητικά να βγαίνουν στην επιφάνεια και να μου χαλάνε τη συνταγή: τα απάνθρωπα ωράρια, ο δύστροπος και πολύ απαιτητικός διευθυντής, το άγχος από τις μεγάλες ευθύνες της θέσης αυτής. Δεν είναι τρομακτικό πόσο εύκολα αυτό που μοιάζει με ευτυχία μετατρέπεται όχι σε δυστυχία, βέβαια, αλλά σε μία από τα ίδια, που λένε;».
Μας κάνουν ευτυχισμένους τα πράγματα της ζωής που έχουν νόημα για εμάς και «αξίζουν τον κόπο»
Το παράδοξο του ευ ζην
Αυτό που συνέβη στην Ευδοκία είναι το λεγόμενο «παράδοξο του ευ ζην». Ο εξαντλητικός αγώνας για τα πολυπόθητα «αγαθά που φέρνουν την ευτυχία» δεν τελειώνει ποτέ. Όσο τα αποκτούμε τόσο θέλουμε κι άλλα· αυτό είναι κάτι που το ξέρουν πια και τα μικρά παιδιά. Συνήθως, η απόκτησή τους δεν μας κάνει πιο ευτυχισμένους, αλλά πρόσκαιρα πιο ευχαριστημένους. Να, λοιπόν -μπορεί να πει κανείς-, που και πάλι αποδεικνύεται ότι τελικά ευτυχία δεν υπάρχει. Κατά βάση, η ευτυχία υπάρχει όχι τόσο σαν αυτό που θα ’ρθει όταν εκπληρωθούν αυτά τα όνειρα, αλλά κυρίως όταν ονειρευόμαστε. Συστατικό της ευτυχίας είναι πολύ περισσότερο η ελπίδα και η προσμονή ότι τα πράγματα που θέλουμε κάποια μέρα θα συμβούν, η ικανότητά μας να ζωγραφίζουμε το μέλλον με ωραία χρώματα, παρά η ικανοποίηση που παίρνουμε από την πραγματοποίηση των ονείρων αυτών. Όπως λέει και ο ποιητής: «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος...». Ο βρετανός ψυχολόγος David Nettle εξηγεί το παράδοξο αυτό με την ύπαρξη δύο κέντρων του εγκεφάλου μας που δεν συμβαδίζουν αναγκαστικά.
Επιθυμία και ευχαρίστηση
Το ένα είναι το κέντρο της επιθυμίας και το άλλο της βαθιάς ευχαρίστησης, και το καθένα από αυτά συνδέεται με την έκκριση διαφορετικών ουσιών στο σώμα μας: «Τα πράγματα που επιθυμούμε δεν είναι τα ίδια με αυτά που μας αρέσουν πραγματικά και μας προκαλούν βαθιά ευχαρίστηση». Η νικοτίνη, για παράδειγμα, το αλκοόλ, το φαγητό, προκαλούν ένα φαύλο κύκλο μεγάλης επιθυμίας, αλλά μικρής ικανοποίησης. Με την ικανοποίηση της επιθυμίας, ο οργανισμός μας αυτοεπιβραβεύεται εκκρίνοντας ντοπαμίνη, που μας «ανεβάζει» για λίγο και μετά... τέλος. Από την άλλη, υπάρχουν πράγματα που μας αρέσουν πολύ, τα ευχαριστιόμαστε πραγματικά και βαθιά, όπως είναι η αγάπη που δίνουμε και παίρνουμε από κοντινά μας πρόσωπα, η ύπαρξη φίλων, ασχολιών που μας ενδιαφέρουν και μας γεμίζουν, αλλά και η ονειροπόληση και η προσμονή, και όλα αυτά συνδέονται με την έκκριση οπιοειδών στον οργανισμό, τα οποία κάνουν δυνατή την απόλαυση και, επίσης, επιδρούν επάνω μας αναλγητικά και ανακουφιστικά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου