Η υπόθεση της ταινίας «Even the rain»
Σκηνοθεσία: Iciar Bollain
Σενάριο: Paul Laverty
Ηθοποιοί: Gael Garcia Bernal, Luis Tosar, Karra Elejaide
Η ταινία έχει γυριστεί στην πόλη Κοτσαμπάμπα και πραγματεύεται την ιστορία του σκηνοθέτη Σεμπαστιάν (Gael Garcia Bernal) και του συνεργείου του, που φτάνουν στη Βολιβία το 2000 για να γυρίσουν μια ταινία που αφορά την κατάκτηση της αμερικανικής ηπείρου από τον Κολόμβο και την εκμετάλλευση που υπέστησαν, τότε, οι ιθαγενείς από τους ευρωπαίους κατακτητές (βίαιος εκχριστιανισμός των ιθαγενών, αρπαγή του ορυκτού πλούτου/χρυσού, χρησιμοποίηση του πληθυσμού ως φτηνή εργατική δύναμη με σκοπό τον πλουτισμό των κατακτητών, φυσική ή ψυχολογική εξόντωση των ιθαγενών που αντιστάθηκαν κ.λ.π.). Ο παραγωγός της ταινίας Κόστα (Luis Tocar) επέλεξε η ταινία να γυριστεί στην Βολιβία, διότι το κόστος παραγωγής είναι πολυ χαμηλό και οι ιθαγενείς κομπάρσοι θα είχαν την εξευτελιστική αμοιβή των δυο δολαρίων την ημέρα (η εκμετάλλευση των λαών της «υπανάπτυκτης περιφέρειας» δεν περιορίζεται στην εποχή του Κολόμβου αλλά συνεχίζεται)…
Καθώς όμως το κινηματογραφικό συνεργείο βρίσκεται στα γυρίσματα, ξεσπούν ταραχές στην πόλη. Πρόκειται για τον «πόλεμο για το νερό», που αναφέρεται στα πραγματικά γεγονότα του 2000. Οι ιθαγενείς/κομπάρσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις και έτσι η ταινία κινδυνεύει να μην τελειώσει. Ο ντόπιος πρωταγωνιστής της ταινίας Ντάνιελ (ο βολιβιανός Juan Carlos Aduviri) μετατρέπεται λόγω της έντονης προσωπικότητάς του και του αγωνιστικού πάθους του σε ηγετική μορφή των κινητοποιήσεων και στην διάρκεια συγκρούσεων με την αστυνομία συλλαμβάνεται και κακοποιείται με βίαιο τρόπο. Οι υπεύθυνοι του συνεργείου (σκηνοθέτης και παραγωγός) ακόμα και την στιγμή που έρχονται σε επαφή με το διεφθαρμένο κράτος και τους μηχανισμούς του αρνούνται να συνειδητοποιήσουν την σοβαρότητα της κατάστασης και εξακολουθούν να νοιάζονται μόνο για την ολοκλήρωση της ταινίας!
Η Iciar Bollain δημιουργεί μια ταινία που εκτός από την περιγραφή των πραγματικών γεγονότων θέτει το βασικό θέμα της προσωπικής ευθύνης. Μέσα από ατομικά διλήμματα και συνειδησιακές εσωτερικές συγκρούσεις ο καθένας στο τέλος χρειάζεται να πάρει θέση απέναντι στο άδικο! Υπάρχει η ανάγκη τα λόγια να υποστηριχτούν από πράξεις!
http://tenies-online.club/load/2-1-0-20397
Η πραγματική ιστορία…
Το 2000 η κυβέρνηση της Βολιβίας ιδιωτικοποίησε την παροχή νερού (που ήταν δημόσιο αγαθό- έτσι όπως του αρμόζει, άλλωστε), με απαίτηση της Παγκόσμιας Τράπεζας. Από το 1950 έως το 1980 το ΔΝΤ και η Παγκόσμια τράπεζα ανέλαβαν την «βελτίωση» της οικονομίας της χώρας. Καθ’ όλη την διάρκεια της «προσπάθειας για οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη» το ΔΝΤ και η παγκόσμια τράπεζα σε συνεργασία με την κυβέρνηση της χώρας επέβαλαν την ιδιωτικοποίηση δημόσιων οργανισμών όπως π.χ. αεροπορικές γραμμές, δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρισμού, το εθνικό σιδηροδρομικό σύστημα και τέλος το 1999 την υπηρεσία δημόσιας ύδρευσης και αποχέτευσης (σας θυμίζει κάτι;;;).
Οι πολυεθνικές εταιρίες (εταιρεία Bechtel) που ανέλαβαν να διαχειρίζονται το νερό τριπλασίασαν την τιμή του, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην μπορεί να πληρώσει. Στην Βολιβία εκείνη πια την εποχή σχεδόν τα 2/3 των πολιτών ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχιας και το ετήσιο εισόδημα βρισκόταν μόλις στα 950 δολάρια.
Τα νότια προάστια της πόλης Κοτσαμπάμπα (βόρεια βρίσκεται το τροπικό δάσος Τσαπάρε, που ήταν άνδρο εμπορίου ναρκωτικών με την ανοχή των κρατικών αρχών), δεν είχαν καν εγκαταστάσεις ύδρευσης και έτσι οι κάτοικοι -που στην πλειοψηφία τους ήταν οικονομικά ανίσχυροι- δημιούργησαν μόνοι τους δεξαμενές που μάζευαν το νερό της βροχής ώστε να το φιλτράρουν και να το χρησιμοποιούν χωρίς να έχουν κόστος. Το βολιβιανό κράτος όμως, για να προστατεύσει τα συμφέροντα των ιδιωτών απαγόρεψε την συλλογή νερού και δημιούργησε ένα σώμα αστυνομικών που αποκλειστική δουλειά τους ήταν να ελέγχουν τα σπίτια και να καταστρέφουν τις δεξαμενές!
Οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν, γκρέμισαν τα γραφεία της πολυεθνικής εταιρείας και της νομαρχίας της περιοχής και ακύρωσαν με τις κινητοποιήσεις τους την ιδιωτικοποίηση του νερού. Ο αγώνας αυτός βέβαια δεν ήταν ανώδυνος. Πολιτικά δικαιώματα καταστρατηγήθηκαν, άνθρωποι τραυματίστηκαν, κάποιοι τυφλώθηκαν από ρήψη χημικών, υπήρξαν ακόμα και νεκροί…
Από τους ντόπιους ονομάζεται «la guerra del agua» δηλαδή «ο πόλεμος του νερού».
Το παρακάτω animation – «Η γιαγιά και το νερό» – είναι διασκευή ενός μύθου των ιθαγενών της Βολιβίας και προέκυψε από την συνεργασία μεταξύ ενός Δανέζικου στούντιο και οχτώ Βολιβιανών καλλιτεχνών. Διηγείται τι συμβαίνει όταν το νερό παύει να είναι δημόσιο αγαθό και περνάει στα χέρια των λίγων. Συγκλονιστική η σκηνή που η ιδιωτική εταιρεία μαζεύει τα δάκρυα της γιαγιάς για να τα πουλήσει και αυτά με σκοπό το κέρδος!
Η περίπτωση της Ελλάδας του 2013…
Για όσους «κόπτονται» υπέρ της ιδιωτικοποίησης του νερού: «Κύριοι, η επιστημονική έρευνα και η παγκόσμια εμπειρία σας αφήνουν εκτεθειμένους»….
Επειδή και στην Ελλάδα έχει ανοίξει το θέμα της ιδιωτικοποίησης του νερού παρουσιάζουμε την μελέτη δεκατεσσάρων φοιτητών του ΕΜΠ, από το διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Επιστήμη και Τεχνολογία Υδατικών Πόρων», οι οποίοι μελέτησαν μία προς μία όλες τις περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων του νερού παγκοσμίως και τις παρουσίασαν πρόσφατα σε εργασία με τίτλο «Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού: Ιδιωτικοποίηση ή κοινωνικοποίηση» (Επικεφαλής της μελέτης ήταν οι διδάσκοντες Δημήτρης Κουτσογιάννης και Ανδρέας Ευστρατιάδης).
Από τη Βολιβία, την Τανζανία και την Αργεντινή μέχρι τη Γαλλία και τον Καναδά η παραχώρηση του νερού σε ιδιώτες φέρει σε γενικές γραμμές τα εξής χαρακτηριστικά: «Σκανδαλώδη περιθώρια κέρδους για τους ιδιώτες, άνιση πρόσβαση στο νερό των χαμηλών κυρίως εισοδηματικών τάξεων, αύξηση τιμολογίων, αθέτηση υποσχέσεων από πλευράς εταιρειών για επενδύσεις στο δίκτυο, σκανδαλώδεις όρους παραχώρησης, αδιαφανείς διαδικασίες στις συμβάσεις, περιβαλλοντικούς κινδύνους, απολύσεις, απώλεια τεχνογνωσίας», ανέφερε η τοπογράφος μηχανικός του ΑΠΘ MSc, Ευστρατία Σεπετζή.
Δείτε την ταινία και εάν θέλετε να μελετήσετε περισσότερο για το τί συνέβη σε κάθε περίπτωση ιδιωτικοποίησης του νερού, κάνετε την αρχή από ένα άρθρο της εφημερίδας Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 28 Ιουλίου 2013 με τίτλο «Στην Ελλάδα ξεπουλάνε το νερό, στο εξωτερικό κοινωνικοποιείται», που έχει περισσότερα στοιχεία σχετικά με την παραπάνω μελέτη των μεταπτυχιακών φοιτητών του Ε.Μ.Π.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=377203
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου