Γιώργος Ρούσσος
Ο βραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης, Άγγελος Φραντζής («Σύμπτωμα», «Ακίνητο Ποτάμι»),
παρουσιάζει τη νέα του ταινία «Ευτυχία», βασισμένη στον ταραχώδη βίο
και το σπουδαίο έργο που κληρονόμησε η ελληνική μουσική από τη
μεγαλειώδη πένα της στιχουργού, Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Την
υποδύονται εξαιρετικά, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Κάτια Γκουλιώνη, σε
διαφορετικές ηλικίες.
«Κανένα επίθετο δεν χαρακτηρίζει
πραγματικά την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» λέει ο Άγγελος Φραντζής που
ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τον βίο και την πολιτεία της
στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου και μαζί να συνθέσει ένα μωσαϊκό
που ξεκινάει από την καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού το 1922 για
να διατρέξει πέντε δεκαετίες στην Ελλάδα και να καταλήξει στο 1972.
Ένα
κορίτσι, μικροπαντρεμένο, ταξιδεύει από το Αϊδίνι στην Ελλάδα με τη
μητέρα και τις δύο της κόρες. Στο πλοίο του ξενιτεμού, παίρνει την
απόφαση να μην αφήσει τη ζωή να την προσπεράσει, αλλά να τη ζήσει, όπως
θέλει. Και τη ζει! Γράφει ακατάπαυστα σε ό,τι πιάνει το μελάνι, από
χαρτοπετσέτες και κουτιά από τσιγάρα, μέχρι υπόλοιπα λογαριασμών.
Καπνίζει, ερωτεύεται με πάθος, χαρτοπαίζει με θράσος σε πολυτελή
σαλόνια, αλλά και σε παράνομα υπόγεια.
Μία δασκάλα που γίνεται
ηθοποιός στα μπουλούκια και στο θέατρο, μία ποιήτρια που γίνεται η
μεγαλύτερη Ελληνίδα στιχουργός του λαϊκού τραγουδιού. Συνεργάζεται
με όλες τις διάσημες μουσικές προσωπικότητες της χώρας, από τον Βασίλη
Τσιτσάνη και τον Απόστολο Καλδάρα, έως τον Μανώλη Χιώτη, τον Αντώνη
Ρεπάνη και τον Μάνο Χατζιδάκι, υψώνοντας θαρραλέα ανάστημα, σ' έναν
σκληρό και τυπικά ανδροκρατούμενο κόσμο.
Το
φιλμ, σε σενάριο της Κατερίνας Μπέη, αντλεί έμπνευση από τα πάθη και
τις αδυναμίες αυτής της πληθωρικής, αντισυμβατικής και πρωτοπόρου
γυναίκας, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι της στο λαϊκό τραγούδι.
Η μοναδική της προσωπικότητα αποτυπώθηκε στους στίχους της που έγιναν
μερικές από τις μεγαλύτερες και διαχρονικότερες επιτυχίες, όπως τα
«Περασμένες μου αγάπες», «Όνειρο απατηλό», «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά»,
«Ηλιοβασιλέματα», «Η φαντασία», «Είσαι η ζωή μου», «Μαντουμπάλα», «Στ΄
Αποστόλη το κουτούκι», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Μου σπάσανε τον
μπαγλαμά», «Δύο πόρτες έχει η ζωή» («Το τελευταίο βράδυ μου»), «Ρίχτε
στο γυαλί φαρμάκι».
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, λέει για τη
συναρπαστική τροπή που πήρε η ζωή της Ευτυχίας: «Παρακολουθούμε την
πορεία της. Πώς μια γυναίκα πάρα πολύ ελεύθερη και πολύ μπροστά για την
εποχή της καταρχάς τολμάει και βγαίνει στο θέατρο σε περιοδείες,
γνωρίζει έναν άντρα ηθοποιό και έχουν κάποια ερωτική σχέση». Αυτή η
απόφαση να ακολουθήσει το όνειρο της, την ωθεί να χωρίσει τον σύζυγο
της, αφήνοντας πίσω της μια μεγαλοαστική ζωή για να παίξει στα
μπουλούκια. Δεν διστάζει, μάλιστα, να συνάψει ερωτική σχέση με τον
ηθοποιό του θεάτρου Νίκο Αλεξίου, που ήταν και μέντορας της στα πρώτα
της βήματα.
«Στη συνέχεια φεύγει από το θέατρο, ερωτεύεται τον
Γιώργο Παπαγιανόπουλο, του οποίου παίρνει το επίθετο. Ξαναπαντρεύεται
και αρχίζει να γράφει στίχους για τραγούδια, ενώ πάντα έγραφε ποιήματα.
Ήταν ποιήτρια πολύ σπουδαγμένη, μορφωμένη, πάρα πολύ μπροστά από την
εποχή της, ένα πολύ ελεύθερο πνεύμα» επισημαίνει ο δημιουργός της
ταινίας, Άγγελος Φραντζής.
Ο
ιδιοσυγκρασιακός σκηνοθέτης συναντά την ασυμβίβαστη «Ευτυχία» στο
πρόσωπο της υπέροχης Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη και της μούσας του, Κάτιας
Γκουλιώνη, που υποδύονται τη στιχουργό σε δύο διαφορετικές ηλικίες.
Στο πλάι αυτής της καθαρόαιμης καλλιτέχνιδας στέκονταν οι πιο κοντινοί
της άνθρωποι χάρη στους οποίους κατόρθωνε να ισορροπεί το δημιουργικό
της δαιμόνιο με την αιρετική -για την εποχή- προσωπικότητα και ζωή της.
Τους
ρόλους αυτούς αναλαμβάνουν οι Ντίνα Μιχαηλίδου, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης,
Θάνος Τοκάκης, Παύλος Ορκόπουλος, Ευαγγελία Συριοπούλου, Λίλα Μπακλέση,
Ευγενία Σαμαρά και Γιάννης Δρακόπουλος. Γνωστές προσωπικότητες του
καλλιτεχνικού κόσμου της εποχής ζωντανεύουν μέσα από ένα επιτελείο
γνωστών ηθοποιών, όπως οι Ανδρέας Κωνσταντίνου, Αντώνης Λουδάρος,
Κρατερός Κατσούλης, η Ματθίλδη Μαγγίρα, Χρύσα Ρώπα, Χάρης Μαυρουδής,
Λεωνίδας Κακούρης, Κατερίνα Διδασκάλου και ο τραγουδοποιός Φοίβος
Δεληβοριάς.
«Όταν γνωρίζει τον δεύτερο σύζυγο της, που ήταν και ο
μεγάλος έρωτας της ζωής της, βλέπουμε πώς αναπτύσσεται παράλληλα η
ανάγκη της να γράφει στίχους, πώς έρχεται σε επαφή με τον χώρο του
τραγουδιού με τον Βασίλη Τσιτσάνη και τους άλλους μεγάλους, τον Απόστολο
Καλδάρα, τον Μανώλη Χιώτη με τον Μάνο Χατζιδάκι», λέει η Καρυοφυλλιά
Καραμπέτη.
Με
δεδομένο ότι η ταινία εμπνέεται από πραγματικά γεγονότα, αλλά δεν παύει
να είναι μυθοπλασία, ο Άγγελος Φραντζής φρόντισε εξ αρχής να μην
εξιστορήσει απλώς την πορεία αυτής της καταπληκτικής γυναίκας, αλλά να
αποδώσει την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα: «Για εμάς ο πυρήνας της
ταινίας ήταν η ορμή αυτής της ζωής, της τόσο πολύπλοκης, σύνθετης,
παράδοξης και γεμάτης αντιφάσεις. Αυτό προσπαθούσαμε να αποδώσουμε σε
όλα τα κομμάτια της ταινίας. Είτε αφορά το κομμάτι της κάμερας, όπου
έχουμε μια κινητική κάμερα, όπου η κίνηση εκφράζει αυτή την ορμή, είτε
σε όλα τα υπόλοιπα πεδία, όπως τη σκηνογραφία και τα κοστούμια».
Για
να βουτήξει κανείς σε μία εποχή και ένα ιστορικό πρόσωπο τόσο μεγάλο
και να φωτίσει ένα πρόσωπο ιστορικό και μυθικό, όπως η Ευτυχία
Παπαγιαννοπούλου, χρειάζεται πολλή έρευνα. «Το πρώτο κομμάτι της
δουλειάς είναι το να διαβάσουμε πολύ, να δούμε εικόνες, φωτογραφίες για
την περίοδο, την εποχή και το ίδιο το πρόσωπο. Επίσης, μιλήσαμε με
ανθρώπους που έχουν γνωρίσει την Ευτυχία, με ανθρώπους που έζησαν δίπλα
της. Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε αυτό το ιστορικό πρόσωπο, όχι για να
είμαστε εγκυκλοπαιδικά ακριβείς, γιατί δεν είναι τόσο αυτός ο στόχος,
όσο για να καταλάβουμε τον χαρακτήρα της. Είναι μια ταινία που
εμπνέεται από τη ζωή της και τα πραγματικά γεγονότα, αλλά δεν παύει να
είναι μια μυθοπλασία. Είναι ο δικός μας τρόπος να δούμε την Ευτυχία
Παπαγιαννοπούλου», επισημαίνει ο σκηνοθέτης.
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Κάτια Γκουλιώνη: Δύο ηθοποιοί, μία Ευτυχία
Στην
ταινία αποφασίστηκε εξ αρχής να εμφανίζονται δύο διαφορετικές ηθοποιοί
στον ίδιο ρόλο. Μια απόφαση που είχε ρίσκα και πολύ ενδιαφέρον.
«Γιατί
βεβαίως μπορεί κάποιος θεατής να χάσει την ταύτιση περνώντας από τον
ένα χαρακτήρα στον άλλον. Παρ’ όλα αυτά εμείς επιλέξαμε να έχουμε δύο
διαφορετικές ηθοποιούς για να φωτίσει η καθεμιά διαφορετικά τις πλευρές
που αντιστοιχούν στην εποχή που ερμηνεύει. Άλλωστε, θα ήταν δύσκολο και
ψεύτικο μια ηθοποιός να ξεκινάει από μία πολύ νεαρή ηλικία και να φτάσει
σε μία πολύ μεγάλη ηλικία. Κάναμε πολλή δουλειά με τις δύο ηθοποιούς
για να βρεθεί ο κοινός τόπος, η ουσία του χαρακτήρα και πώς φωτίζεται
από τις διαφορετικές ηλικίες. Κάναμε αρκετούς μήνες πρόβα για να βρούμε
τον ίδιο τρόπο και στις δύο, πολλούς αυτοσχεδιασμούς, πολλά κομμάτια
εκτός ταινίας για να βρούμε πού βρίσκεται αυτός ο χαρακτήρας. Η μία
ηθοποιός έπαιρνε τον ρόλο της άλλης ή έπαιρνε την ηλικία της άλλης ούτως
ώστε να βρούμε τα κοινά σημεία» εξηγεί ο Άγγελος Φραντζής για τη
διαδικασία.
«Κάναμε πολλή προετοιμασία με τον Άγγελο Φραντζή και
την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, με την οποία δουλέψαμε μαζί για να έχουμε
έναν κοινό άξονα στον χαρακτήρα με πάρα πολλούς αυτοσχεδιασμούς.
Δουλέψαμε κάπως πιο ελεύθερα πριν να μπούμε στο σενάριο» συμπληρώνει η
Κάτια Γκουλιώνη. «Αντιμετωπίσαμε πέντε δεκαετίες με διαφορετικούς
χώρους, σπίτια, ντεκόρ, ρούχα, φωτογραφία. Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα.
Πέρα από το μακιγιάζ, ψάξαμε να βρούμε τι κάνει ένα σώμα και τι βαραίνει
έναν ανθρώπινο νου και οργανισμό».
«Κάναμε αυτοσχεδιασμούς
αναφερόμενες και σε παλιότερες εποχές, σε βιώματα και εμπειρίες της, πώς
αυτά εγγράφηκαν στον ψυχισμό της, πράγματα σκοτεινά για το οποία δεν
ήθελε να μιλάει, όπως μια περίοδο αιχμαλωσίας που είχε βιώσει την
περίοδο της μικρασιατικής καταστροφής. Αργότερα κάναμε αυτοσχεδιασμούς
με τα κοντινά της πρόσωπα, όπως με τον Παπαγιανόπουλο, ξεκίναγε η μία
και μετά με σήμα του Άγγελου έμπαινε η άλλη σαν να ήμασταν το ίδιο
πρόσωπο, για να αποκτήσουμε κοινούς εκφραστικούς κώδικες. Συζητήσαμε
πολύ οι τρεις μας για τον εσωτερικό της κόσμο και πώς εκφραζόταν
εξωτερικά για να έχουμε μια κοινή γλώσσα, στις χειρονομίες, στην
εκφραστικότητα των χεριών, πώς σβήνει το τσιγάρο πώς το κρατάει. Το
μολύβι, η εμμονή της με το χαρτί, οι σχέσεις της με τους άλλους, με τις
κόρες της, με τον Λουκά που είναι ο κοντινός της άνθρωπος» θυμάται η
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.
«Εκτιμώ
ιδιαίτερα και τον Άγγελο Φραντζή και όλους του συντελεστές , όπως και
αυτό το σπουδαίο θέμα, την καταπληκτική αυτή γυναίκα. Είναι μεγάλη τιμή
να την υποδυθώ. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής πολιτιστικής
κληρονομιάς. ΟΙ στίχοι της συγκρίνονται με τα ποιήματα των μεγάλων
ποιητών», καταλήγει η Καραμπέτη.
Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μία
πληθωρική, εκρηκτική, μεγαλειώδης, αντιφατική ηρωίδα. Ήταν πνεύμα
ανεξάρτητο. Yπήρξε μία τρυφερή μητέρα, μία παθιασμένη προσωπικότητα,
σταθερά ερωτευμένη με τον δεύτερο σύζυγο της, αλλά και χειραφετημένη
γυναίκα ταυτόχρονα. Ήταν μια καθαρόαιμη καλλιτέχνιδα που έγραφε
πυρετωδώς. Πέρασε από συναισθηματικές θύελλες, αλλά αγαπούσε με πάθος τη
ζωή. Μετουσίωνε τις τραγικές εμπειρίες της σε σπουδαίους στίχους, που
έγραψαν στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων και κατάφερνε να συνεχίζει
χάρη στο καυστικό της χιούμορ και το θερμό της ταπεραμέντο. Ήταν
έμπρακτα δοτική σε όποιον το είχε ανάγκη και μια αμετανόητη
χαρτοπαίχτρα, που σκαρφιζόταν απίθανες ιστορίες για να τροφοδοτεί το
πάθος της.
inRead Advertisement by VIDADS since 2011
«Ήταν
ένα πλάσμα πολυδιάστατο και αντιφατικό. Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον
στοιχείο της ταινίας, δεν είναι μία αγιογραφία, αλλά μια ταινία που
προσπαθεί να αναδείξει όλες αυτές τις διαφορετικές πλευρές της. Ήταν ένα
πνεύμα ασυμβίβαστο, μια γυναίκα πολύ ελεύθερη, μπροστά από την εποχή
της, μια γυναίκα που βούτηξε στα πάθη της, που τα αποδέχτηκε, που δεν τα
φοβήθηκε, και μας δίδαξε, μέσα από τους στίχους της και την ίδια της τη
ζωή, ότι πρέπει να αποδεχόμαστε τη ζωή με όλες τις της αντιφάσεις»,
εξηγεί ο δημιουργός.
Σε μία εποχή που οι γυναίκες ήταν
προορισμένες αποκλειστικά για τους ρόλους της συζύγου και της μητέρας, η
Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, που είχε το πτυχίο της δασκάλας,
αυτοπροσδιορίστηκε ως ηθοποιός, έπαιξε σε μπουλούκια και σε σκηνές, πήρε
διαζύγιο, ερωτεύτηκε με πάθος, ξαναπαντρεύτηκε και παράλληλα κέρδισε το
σεβασμό των μεγαλύτερων συνθετών της εποχής της, που ήταν, φυσικά, όλοι
άντρες.
«Η Ευτυχία πρώτα ζούσε και μετά έγραφε, το ξέρουμε από
μαρτυρίες. Ό,τι ζούσε αυτό έγραφε. Γιατί έκανε κακό στον εαυτό της με
την χαρτοπαιξία; Αν δεν ζούσε έτσι, δεν θα έγραφε. Πρώτα ζούσε, αυτό
μετουσιωνόταν και έγραφε. Δεν έγραφε ακαδημαϊκά. Ξεκίνησε δασκάλα, έγινε
ηθοποιός, έφυγε με τα μπουλούκια, έγραφε από πάντα από πολύ μικρή με
έναν τρόπο σαν ανάγκη στιγμιαία, με πυρετό, αυτό που θα βρεις πάση θυσία
κάτι για να το σημειώσεις. Είχε ένα πυρετό σε αυτό που έκανε»,
επισημαίνει η Γκουλιώνη.
Η Μουσική
Η
«Ευτυχία» δεν θα μπορούσε παρά να είναι ντυμένη με πολλή μουσική. Για
την ακρίβεια, η μουσική είναι κυρίαρχη στην ταινία. Ο Άγγελος Φραντζής
ήταν ξεκάθαρος για την προσέγγιση που θα είχε σε σχέση με τα τραγούδια
δια χειρός της Ευτυχίας σε μία αφήγηση που επικεντρώνεται στη ζωή της.
«Η
μουσική είναι ένας πολύ βασικός παράγοντας μέσα στην ταινία και για να
καταλάβεις το ίδιο το πρόσωπο πρέπει να βουτήξεις πολύ μέσα στη μουσική.
Άκουσα ξανά όλα τα τραγούδια που είναι πολύ γνωστά και τα ξέρουμε όλοι,
και πολλά που δεν είναι τόσο γνωστά. Ξαναδιάβασα τους στίχους πολύ
αναλυτικά για να καταλάβω τι ακριβώς έλεγε και από πού εμπνεύστηκε για
να τα γράψει. Όλη η ιδέα σε σχέση με τον χειρισμό των τραγουδιών ήταν να
μη διακόπτουν την ταινία. Προσπαθήσαμε να έχουν δραματουργική σχέση με
αυτό που διηγούμαστε από την κάθε περίοδο της ζωής της. Να εντάσσονται
και όχι να είναι μια εξωτερική υπογράμμιση», εξηγεί ο σκηνοθέτης.
Η
Ευτυχία έγραφε τις νύχτες σε όποιο χαρτί έβρισκε μπροστά της, όμως
κατάφερε να χαράξει εικόνες στο μυαλό μιας ολόκληρης χώρας. Ο
Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης λέει σχετικά: «Με συγκινεί στους στίχους ο
τρόπος που χρησιμοποιεί τις λέξεις, μέσα από αυτές εναρμονίζει διάφορες
σκέψεις και φιλοσοφίες σε κάτι που για όλους είναι μια πολύ συγκεκριμένη
έννοια, αλλά μία διαφορετική για τον καθένα ταυτόχρονα».
Παραγωγή και Χώροι Γυρισμάτων
Μια
ταινία που ξετυλίγει τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου μέσα από μια
πορεία 50 χρόνων, αποδείχτηκε μια απαιτητική παραγωγή που επιστράτευσε
71 ηθοποιούς, 900 κομπάρσους και 32 διαφορετικούς χώρους. Πρόκειται για
μια πολύπλοκη ταινία ως προς το στήσιμο της παραγωγής της «κι αυτό γιατί
οι εποχές αλλάζουν που σημαίνει ότι όλα αλλάζουν μαζί της, τα σκηνικά,
τα κουστούμια, οι ηθοποιοί, το πώς μεγαλώνουν. Είναι μια ταινία με πολύ
κόσμο, έχει γύρω στους 900 κομπάρσους. Σκεφτείτε πόσες εποχές αλλάζουν
από το ‘20 μέχρι το ‘70, όλο αυτό δημιουργεί πλούτο ως παραγωγή. Αυτός ο
πλούτος δεν είναι μόνο στην παραγωγή, αλλά και στον τρόπο που
εναλλάσσονται τα συναισθήματα, από τη χαρά πάμε στη λύπη, από το χιούμορ
πάμε σε κάτι πιο σκοτεινό. Αυτές όλες οι αντιθέσεις της ζωής» εξηγεί ο
Άγγελος Φραντζής. «Είχα την τύχη να έχω σπουδαίους συνεργάτες σε όλα τα
πεδία» συμπληρώνει ο σκηνοθέτης.
Ο διευθυντής φωτογραφίας Γιάννης
Δρακουλαράκος κλήθηκε να αποδώσει πέντε διαφορετικές δεκαετίες
φωτογραφικά. Με γνώμονα την ηρωίδα που ζει τις καταστάσεις στο επίκεντρο
της ταινίας, ο Δρακουλαράκος λέει: «Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις
που έχει η ταινία δεν είναι η ατμόσφαιρα της ή ο τρόπος που θα γυριστεί ή
τα ντεκόρ ή το πώς θα φωτιστεί η ταινία. Είναι το να μπορέσει να βγει
το συναίσθημα το οποίο έρχεται μέσα από τους στίχους της Ευτυχίας, που
είχε τεράστια προσωπικότητα. Άρα, η συζήτηση δεν επικεντρώθηκε στα
τεχνικά στοιχεία και την ατμόσφαιρα της ταινίας, όσο στην προσωπικότητα
της Ευτυχίας, στο ίδιο το πρόσωπο. Μέσα από εκεί βγήκαν όλα. Ποια ήταν;
Με ποιο τρόπο έγραφε; Η περίεργη διαδρομή μέσα στη ζωή της…».
Ο
Μιχάλης Σαμιώτης και ο Γιάννης Παπαδόπουλος ανέλαβαν την καλλιτεχνική
διεύθυνση της Ευτυχίας και φρόντισαν να εντάξουν αβίαστα τον θεατή στις
δεκαετίες που αλλάζουν μέσα από τα επεισόδια της ταινίας: «Έχουμε
επικεντρωθεί περισσότερο όχι στο να αποτυπώσουμε τις εποχές σαν
ντοκιμαντέρ. Η ταινία δεν είναι ιστορική. Παίξαμε με κάποια στοιχεία και
κάναμε μια αφαίρεση, ώστε να είμαστε πειστικοί. Το πιο εντυπωσιακό ήταν
το σπίτι της Ευτυχίας, γιατί βρήκαμε έναν καταπληκτικό χώρο και τον
αξιοποιήσαμε στο μέγιστο. Το ρεμπέτικο ήταν βασισμένο στο μποέμ, οπότε
το αποτυπώσαμε αυτό» λέει το δίδυμο της ομάδας του καλλιτεχνικού
σχεδιασμού της ταινίας, που πολλές φορές ανέτρεξε στο Ελληνικό
Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ) για να κάνει έρευνα. Εκεί βρήκαν
από ταυτότητες προσφύγων μέχρι λογαριασμούς ΔΕΗ του ’50 και τη σφραγίδα
του λιμανιού του Πειραιά.
Βέβαια,
οι μόλις τέσσερις μήνες προετοιμασίας για μια τέτοια ταινία ήταν μεγάλη
πρόκληση, αλλά κατάφεραν να αποδώσουν το ζητούμενο ύφος σε κάθε
περίπτωση. Ακόμα και όταν επιστράτευσαν ένα πλοίο του 1945, για τις
ανάγκες των σκηνών που θέλουν την Ευτυχία, τη Μαριόγκα και τις μικρές
Μαίρη και Καίτη να συνωστίζονται στο κατάστρωμα του πλοίου που τις έφερε
κατατρεγμένες από τη Σμύρνη το 1922. «Έγιναν όλα πολύ γρήγορα, αλλά
ήμασταν απίστευτα συγχρονισμένοι και είχαμε την τύχη να συνεργαζόμαστε
με τον Άγγελο Φραντζή, με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινή σκέψη» δηλώνουν
οι υπεύθυνοι του καλλιτεχνικού σχεδιασμού.
Η ενδυματολόγος Ιουλία
Σταυρίδου θεωρεί ότι η πρόκληση της ταινίας είναι η ίδια η ιστορία της
Ευτυχίας. «Η Ευτυχία δεν ακολουθεί την εποχή της σε τίποτα. Παίρνει
κάποια πράγματα από τη μόδα. Όταν έρχεται από τη Σμύρνη επιλέξαμε να την
εμφανίσουμε με ένα ρούχο της εποχής, αλλά μετά κάνει δικά της πράγματα.
Τραβάει τον δικό της δρόμο και διαλέγει τα δικά της ρούχα, που είναι
τελείως έξω από την εποχή της».
Ο διευθυντής φωτογραφίας Γιάννης
Δρακουλαράκος καταλήγει για το αποτύπωμα της ταινίας: «Αυτό που θα
εισπράξει ο θεατής είναι το συναίσθημα, ο τρόπος που έγραφε και η
διαδρομή της ζωής της, που είναι κάτι ξεχωριστό. Δεν είναι εύκολο να
δούμε σήμερα τέτοιες διαδρομές. Είναι μία δύσκολη αφήγηση αυτή που έχει
αναλάβει ο Άγγελος. Όποιος μπει στην αίθουσα θα βγει με δάκρυα».
Ευτυχία
Σκηνοθεσία: Άγγελος Φραντζής
Σενάριο: Κατερίνα Μπέη
Ηθοποιοί: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Κάτια Γκουλιώνη, Πυγμαλίων
Δαδακαρίδης, Θάνος Τοκάκης, Ντίνα Μιχαηλίδου, Παύλος Ορκόπουλος,
Ευαγγελία Συριοπούλου, Λίλα Μπακλέση, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Ευγενία
Σαμαρά, Γιάννης Δρακόπουλος, Αντώνης Λουδάρος, Κρατερός Κατσούλης,
Ματθίλδη Μαγγίρα, Χρύσα Ρώπα, Φοίβος Δεληβοριάς, Χάρης Μαυρουδής,
Λεωνίδας Κακούρης, Κατερίνα Διδασκάλου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Δρακουλαράκος
Μοντάζ: Λάμπης Χαραλαμπίδης
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μιχάλης Σαμιώτης, Γιάννης Παπαδόπουλος
Ήχος: Νίκος Μπουγιούκος
Μιξάζ: Κώστας Βαρυμποπιώτης
Casting Directors: Σοφία Δημοπούλου, Φραγκίσκος Ξυδιανός
Κοστούμια: Ιουλία Σταυρίδου
Μακιγιάζ: Δήμητρα Γιατράκου
Hair stylist: Κωνσταντίνος Σαββάκης
Έτος Παραγωγής: 2019
Χώρα Παραγωγής: Ελλάδα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου