Χαρούλα Τσαλπαρά: ”Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου πίσω από ένα γραφείο..”

Η Χαρούλα καταφέρνει να κάνει δικά της τα τραγούδια που ερμηνεύει και αν αυτό που διαβάζετε σας ακούγεται κλισεδιάρικο και λόγια του αέρα, δεν έχετε να πάτε μια Τετάρτη στο ”Στέκι του Πινόκλη”να την ακούσετε και μετά να σταθείτε μπροστά στο καθρέφτη σας και να πείτε ”Πάλι λάθος σκέφτηκες”.

Ματριόσκα Η Κόκκινη

Η Χαρούλα Τσαλπαρά μιλά στο κασετοφωνάκι της “Κατιούσα” για την μουσική της πορεία και τις συνεργασίες. Α και ναι, Χαρούλα ευτυχώς για όλους μας, ούτε εμείς μπορούμε να σε φανταστούμε πίσω από ένα γραφείο και ούτε θέλουμε!!!

Με την Χαρούλα είχαμε συναντηθεί πρώτα διαδικτυακά και μετά από κοντά. Λέει πως της αρέσουν όσα κατά καιρούς γράφω σαν ποστ στο κοινωνικό δίκτυο, πράγμα που με γέμισε και λίγη ντροπή, καθότι δεν έχω συναίσθηση πολλές φορές πως πλέον δεν γράφω μόνο για τους 10-15 φίλους μου και πως οι σκέψεις μου ταξιδεύουν και προς άλλους ανθρώπους. Ωστόσο αν οι λέξεις μου τραβούν το ενδιαφέρον ανθρώπων σαν την Χαρούλα, τότε μάλλον βρίσκομαι σε καλό δρόμο.
Η Χαρούλα είναι ένα κορίτσι ήπιων τόνων, με συγκροτημένη σκέψη, με σπουδές στην μουσική και με αρκετή αγάπη γι’ αυτήν. Οι συνεργασίες της μέσα στο χώρο πολλές και όλες με μουσικούς που ελπίζουμε να μας απασχολήσουν τα επόμενα χρόνια. Νέοι άνθρωποι, με μεράκι για την μουσική καταθέτουν την ψυχή τους μέσα στα παιξίματά τους. Ζουν μικρούς ρόλους μέχρι να τελειώσει το τραγούδι που ερμηνεύουν και παίζουν, παρασέρνοντας και εμάς σαν ακροατές να ζήσουμε για λίγο το προσωπικό δράμα ή την προσωπική χαρά που περιγράφουν οι στίχοι.
Η Χαρούλα καταφέρνει να κάνει δικά της τα τραγούδια που ερμηνεύει και αν αυτό που διαβάζετε σας ακούγεται κλισεδιάρικο και λόγια του αέρα, δεν έχετε να πάτε μια Τετάρτη στο ”Στέκι του Πινόκλη”να την ακούσετε και μετά να σταθείτε μπροστά στο καθρέφτη σας και να πείτε ”Πάλι λάθος σκέφτηκες”.
Ας γνωρίσουμε την Χαρούλα..

Ποια ήταν τα πρώτα σου μουσικά ακούσματα στην παιδική σου ηλικία; Πόσο σε επηρέασαν στην μετέπειτα πορεία σου στη μουσική;

Ακούγαμε πολλή μουσική στο σπίτι. Ένα μεγάλο κομμάτι ήταν Χατζιδάκις-Θεοδωράκης, νέο κύμα, κάποια κλασσικά έργα σταθερά αγαπημένα, σίγουρα Γιώργο Νταλάρα, Χαρούλα Αλεξίου, μουσικές του κόσμου όπως πχ ένα δίσκο με πολυφωνικά της Κορσικής, Yma Sumac, κι από κει και πέρα θυμάμαι κάποιους συγκεκριμένους δίσκους που λάτρεψα σαν παιδί. Μερικοί από αυτούς ήταν ο «Υάκινθος» του Μάνου Αχαλινωτόπουλου, «τραγούδια της Μεσογείου» της Σαβίνας Γιαννάτου, αλλά και το “ROM”, του Κυπουργού. Παρόλα αυτά, αυτό που ανασύρω από τη μνήμη μου εντονότερα από όλα, τώρα που όλα αυτά βρίσκονται σε μια χρονική απόσταση, είναι το τραγούδι του πατέρα μου και τα ποικίλματα της φωνής του. Ήταν για μένα ένα μυστήριο, πώς έσπαγε η φωνή σε μικρές μικρές νοτούλες από κει που είναι σταθερή σε μια νότα, και αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορούσα να το κάνω. Τα χρονιά του ωδείου που ακολούθησαν η ανάμνηση αυτή κάπως θάφτηκε και βγήκε στην επιφάνεια πάλι όταν άρχισα να ασχολούμαι με τα λαϊκά και παραδοσιακά τραγούδια.

Τι σπουδές ακολούθησες πάνω στη μουσική;

Από την προσχολική ηλικία ξεκίνησα να παρακολουθώ μουσική προπαίδεια στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας, ενώ στην Τρίτη δημοτικού ξεκίνησα πιάνο στο ωδείο Αθηνών. Τελειώνοντας το σχολείο πέρασα στο τμήμα μουσικών σπουδών από το οποίο αποφοίτησα το 2010, ενώ ένα χρόνο αργότερα πήρα Δίπλωμα πιάνου. Όσον αφορά τα θεωρητικά της μουσικής, έχω φτάσει μέχρι και το πτυχίο Αντίστιξης. Μακάρι κάποια στιγμή να μπορέσω να συνεχίσω.

Ποιος ή ποιοι καλλιτέχνες σε έχουν επηρεάσει στον τρόπο που τραγουδάς ή παίζεις μουσική;

Νομίζω ότι θα μπορούσα να συνεχίσω από την πρώτη ερώτηση, αλλά τώρα είναι ευκαιρία να προσθέσω εδώ κι άλλους. Εκεί στα φοιτητικά μου χρονιά ανακάλυψα των κόσμο του ελληνόφωνου γραμμοφώνου, όποτε πάνω στους προηγούμενους που προανέφερα προστέθηκαν στις κύριες επιρροές μου, συνθέτες που συμπληρώνουν το προπολεμικό όσο και μεταπολεμικό πάνθεον (Τούντας, Σκαρβέλης, Περιστέρης, Μάρκος, Μπάτης, Δελιάς, Τσιτσάνης, Χιώτης, και πολλοί άλλοι) αλλά και τραγουδίστριες που δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν τις γνώριζα μέχρι τότε. Κυριότερες οι Ρίτα Αμπατζή, Ρόζα Εσκενάζυ, Ιωάννα Γεωργακοπούλου, Νταίζη Σταυροπούλου, Στέλλα Χασκήλ, Μαρίκα Νίνου και φυσικά η ανυπέρβλητη Μαρίκα Φρατζεσκοπούλου. Όλοι αυτοί μου άνοιξαν ένα παράθυρο σε έναν κόσμο αχανή και ξεχασμένο, που είχε μείνει ανέπαφος για να τον ανακαλύψω.

Τι σημαίνει η μουσική για σένα; Πώς αποφάσισες να την ακολουθήσεις ως επάγγελμα;

Μάλλον ήταν κάτι που έγινε κάπως «φυσικά». Σαν παιδί θυμάμαι να έχω μια ονειρική εικόνα στο μυαλό μου για το μέλλον μου: Ήμουν λέει σε ένα απέραντο λιβάδι με παπαρούνες και «έγραφα»μουσική. Αυτό σίγουρα απείχε πολύ από την πραγματικότητα, τόσο από αυτή που βίωνα σαν παιδί, όσο και την τωρινή. Όμως υπάρχει ακόμη το σημείο σύνδεσης με το όνειρο. Ήμουν σε συνεχή συνδιαλλαγή με τη μουσική και τη μελέτη της, κι όταν ήρθε η ώρα να σπουδάσω, ήταν μάλλον το πιο προφανές στο μυαλό μου ότι θα είναι κάτι σχετικό. Κι όταν κατά τη διάρκεια των σπουδών μου ξεκίνησα να δουλεύω σαν τραγουδίστρια αρχικά και αργότερα σα μουσικός, γοητεύτηκα από το γεγονός ότι επί του πρακτέου καταλάβαινα επιτέλους διάφορα θεωρητικά μουσικά φαινόμενα που μάθαινα στο ωδείο, πώς πραγματικά χρησιμοποιούνται στον έξω κόσμο, στην πραγματικότητα. Και τελικά, ήταν μια δουλειά που μου άρεσε να κάνω, σε ποιον μουσικό δεν αρέσει να παίζει μουσική; Ήθελα να κάνω μια δουλειά που μου αρέσει να κάνω, δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε ένα γραφείο ή σε κάποια τέλος πάντων δουλειά ά5640" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/dG7TBc2wzVM" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen>

Με ποια μουσικά σχήματα συνεργάζεσαι αυτό το χρονικό διάστημα;

Όλα τα μουσικά πρότζεκτ που τρέχουν αυτή τη στιγμή είναι πράγματα που συμπληρώνουν μια διαφορετική προσωπική αναζήτηση το καθένα, και επίσης αποτελούνται από συνεργασίες με ανθρώπους που εκτιμώ καλλιτεχνικά και αγαπώ σαν οικογένεια. Το μόνο στο οποίο είμαι μόνη μου είναι το σόλο πιάνο, το οποίο αισθάνομαι ότι εδώ και κάποιο διάστημα μετεξελίσσεται προς κάτι διαφορετικό από αυτό που ξεκίνησε. Η αρχική ονομασία ήταν “PianOLAternA”, και λειτούργησε σε ταβέρνες για 4 περίπου χρόνια, σαν απόπειρα να συνδεθούν δυο μεγάλες αγάπες της ζωής μου: το πιάνο και όλο αυτό το ρεπερτόριο του αστικού περιβάλλοντος και της υπαίθρου του ελλαδικού χώρου και της Μ. Ασίας, αλλά και το ελαφρό τραγούδι. Το επόμενο βήμα ετοιμάζεται σιγά σιγά..

Άλλο πρότζεκτ είναι οι “Σειρήνες του Λυκαβηττού”, ντουέτο με την Αθηνά Λαμπίρη. Το εγχείρημα αυτό συστάθηκε λόγω της επιθυμίας να παίζουμε μαζί, πέρα από το χρόνο που περνάμε σαν παρέα, και με ένα αρχικό άξονα το λαϊκό τραγούδι του 40’, 50′ να παίξουμε κι άλλα πράγματα που μας εκφράζουν, όπως Νίκο Παπάζογλου, κάποια επίσης ρετρό κομμάτια πολύ αγαπημένα, ή ακόμα και κάποια τραγούδια των 90s που μας σημάδεψαν.

Επόμενο πρότζεκτ είναι το “Μπαμ Τρίο”, με τη Θεοδώρα Αθανασίου και το Γλαύκο Σμαριανάκη. Αυτό τρέχει γύρω στα 4-5 χρόνια τώρα. Το ρεπερτόριο μας έχει περισσότερο κοινό σημείο αναφοράς τη σχολή των Μικρασιατών συνθετών (Περιστερης, Τούντας, Σκαρβέλης, Σταύρος Παντελίδης) τραγούδια ανώνυμης δημιουργίας, όπως και αρκετά τραγούδια από ρεπερτόριο των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων. Γενικά φυσάει πολύς αέρας στο σχήμα, μια και η Θεοδώρα είναι από τη Τζια και ο Γλαύκος από τη Νίσυρο! Μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η πρωτότυπη ενορχήστρωση, έτσι ώστε να αλλάζουν ρόλους τα όργανά μας και να προκύπτουν με αυτό τον τρόπο ενδιαφέρουσες ακουστικές συνδιαλλαγές.

Πάμε στο επόμενο! “Banda Iovanica”. Είναι μια πενταμελής μπάντα που αποτελείται από τους Κλέαρχο Κορκόβελο που είναι και ο κύριος εμπνευστής της ιδέας, Γιάννη Νιάρχο, Γλαύκο Σμαριανάκη, Λουκά Μεταξά κι εμένα. Είναι μία μπάντα φόρος τιμής και προβολής στο πρόσωπο ενός παμπάλαιου βιολιστή που έζησε στα τέλη του 19ου αιώνα και χάθηκε στο θρύλο, του Γιάγκου Αλεξίου ή Γιοβανίκα. Θέλουμε να φωτίσουμε τη διαδρομή αυτού και μουσικών σαν αυτόν που έπαιζαν στα καφε αμάν της εποχής και ταξίδευαν σε όλο το τόξο: Μικρά Ασία, ελλαδικός χώρος, Βαλκάνια, Ανατολική Ευρώπη και συνέλεγαν μουσικές από όλους αυτούς του τόπους δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα, για αιώνες περιπλανώμενοι, μέχρι να δημιουργηθούν τα σύνορα που σήμερα γνωρίζουμε. Είναι μια σκέτη πρόκληση το εγχείρημα αυτό. Παλεύουμε επίσης γύρω στα 5 χρόνια!

Και συνεχίζω με το επόμενο μουσικό σχήμα! “Sabi Trio”. Αυτό συστήθηκε μόλις το χρόνο που μας πέρασε και αποτελείται από τον Κωστή Κωστάκη, την Ελένη Χαρταλάμη κι εμένα. Τα όργανα που χρησιμοποιούμε είναι κιθάρα, ακορντεόν, κρουστά ή χαβάγια, πιάνο, κρουστά και τρεις φωνές. Με τα παιδιά είμαστε φίλοι πολλά χρόνια και η επικοινωνία γίνεται χωρίς λόγια σχεδόν. Είναι αυτονόητη η κοινή αισθητική, καθώς και το ρεπερτόριο που διαλέγουμε. Υπάρχει πολύ έντονη διασκευαστική διάθεση καθώς και μεγάλη ανάγκη να παίξουμε δικά μας πρωτότυπα κομμάτια. Μάλιστα μπήκαμε και στο στούντιο πριν λίγες μέρες. Το Sabi λέγεται αλλιώς και το Ρόδο της ερήμου. Μπορούμε να το βρούμε σε πολλές διαφορετικές περιοχές του χάρτη κι το ταξίδι του αυτό αποτελεί και την έμπνευσή μας.

Ελπίζω να μην έχω ξεχάσει κάτι!

Έχεις αγχωθεί ποτέ μπροστά σε κοινό; Πως ήταν η πρώτη φορά πάνω στο πάλκο;

Προφανώς κι έχω αγχωθεί και αγχώνομαι πάντα μπροστά στο κοινό, ό,τι και να πρέπει να κάνω. Είναι μια διαδικασία στην οποία βρίσκεσαι μόνος απέναντι σε πολλούς ανθρώπους κι αυτό από μόνο του αρκεί για να ενεργοποιήσει τα πιο αρχέγονα κι ενστικτώδη αντανακλαστικά του εγκεφάλου. Η πρώτη φορά σε πάλκο μαγαζιού μπορώ να πω ότι ήταν πολύ πιο εύκολη σε σχέση με τη μορφή έκθεσης στο ωδείο που αντιμετώπιζα μέχρι τότε. Θυμάμαι ότι ένιωθα μεγάλη λύτρωση που ο κόσμος ήταν χαλαρός και δεν ήταν εκεί για να κρίνει τα λάθη μου, αλλά για να περάσουμε όμορφα όλοι μαζί. Μέχρι τότε έπαιζα μόνο σε συναυλία του ωδείου ή σε εξετάσεις που τα πράγματα ήταν πολύ απαιτητικά, κι απαιτούνταν μεγάλη τεχνική και ψυχολογική προετοιμασία για να υπερκεράσεις το άγχος που κυριεύει το σώμα και το μυαλό. Δε μπορώ βέβαια να αγνοήσω και τις οικογενειακές μαζώξεις στο σπίτι, όπου πάντα οι γονείς μου έλεγαν «Χαρούλα παίξε μας πιάνο» κι εγώ πάντα ντρεπόμουν γιατί δεν ήξερα τι ακριβώς έπρεπε να παίξω! Τα πράγματα ήταν πιο εύκολα όταν έπιανε την κιθάρα ο μπαμπάς μου και οι απαιτήσεις «έφευγαν» πια από μένα..

Ποια είναι η πιο όμορφη ανάμνηση που έχεις από παίξιμο;

Μα είναι τόσο πολλές! Σίγουρα ήταν μια βραδιά που είχε διοργανωθεί με σκοπό τη συγκέντρωση υλικών για τους πρόσφυγες πριν από δυο χρόνια περίπου, ένιωθα μεγάλη συγκίνηση καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, και πήρα μια ελάχιστη μικρή γεύση από το τι θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν ενωνόμασταν συνειδητά κι ενεργοποιούμασταν η κοινότητα των μουσικών. Επίσης κάτι άλλο που θυμάμαι με μεγάλη χαρά είναι που μου έχει τύχει αρκετές φορές να μου πουν «εγώ δεν ακούω αυτή τη μουσική αλλά σήμερα πέρασα πολύ ωραία». Αυτό μου δίνει παραπάνω ευχαρίστηση γιατί νιώθω ότι, όταν μου λένε κάτι τέτοιο, πραγματικά έχουμε καταφέρει να επικοινωνήσουμε χωρίς ταμπέλες και προκαταλήψεις.

Ποια είναι η γνώμη σου για τον αντικαπνιστικό νόμο;

Χμ.. πραγματικά είναι μια νέα κατάσταση που πρέπει να προσαρμοστούμε. Αλλάζει τα πράγματα ριζικά σε σχέση με αυτό που ξέρουμε μέχρι τώρα. Από τη μια είναι πολύ καλύτερο για όλους εμάς τους εργαζόμενους στους χώρους αυτούς να μη γινόμαστε πια παθητικοί καπνιστές και να εργαζόμαστε σε ένα πολύ υγιέστερο περιβάλλον. Από την άλλη, τα μουσικά προγράμματα είναι τρίωρα και τετράωρα για να λειτουργούν δυναμικά σε σχέση με τους πελάτες. Δηλαδή αρχικά κατά διάρκεια του φαγητού το πρόγραμμα είναι πιο χαλαρό, για να φτάσει στη συνέχεια σε μια κορύφωση και στο τέλος να σβήσει ομαλά. Αν παραπάνω από το μισό μαγαζί μπαινοβγαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια του προγράμματος, όλη αυτή η συνέχεια διασπάται. Γινόμαστε κατά ένα τρόπο διακοσμητικοί, ο κόσμος δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία να παρακολουθήσει, και όλο αυτό δημιουργεί μια τελείως νέα συνθήκη. Θα δούμε τι επιφυλάσσει το μέλλον. Πάντως σίγουρα η κατάσταση θα είναι διαφορετική χωρίς αμφιβολία.

Ποια συμβουλή θα έδινες σε μια νέα μουσικό που θα ήθελε να ακολουθήσει το χώρο της μουσικής;

Ίσως να μην ξεχνά ποτέ το λόγο που αγάπησε τη μουσική και αυτό σαν βασική δουλειά. Να μη σβήνει η φωτιά δηλαδή. Και να βρίσκει την πραγματική της ταυτότητα μέσα σε αυτό. Να αντέχει και να κάνει οικονομία δυνάμεων έτσι ώστε να τις διοχετεύει εκεί που αυτή επιλέγει. Το ταξίδι δε σταματάει ποτέ. Αν ψάχνει μια δουλειά με ωράριο, ρεπό και διακοπές, σίγουρα δεν είναι αυτή η δουλειά. Πρέπει να καίγεσαι και διαρκώς να προχωράς εκεί που σου λέει η καρδιά κι όχι το μυαλό.

Έχεις σκεφτεί να κάνεις κάποια δική σου προσωπική δισκογραφική δουλειά; 

Βεβαίως. Είμαι προς μια τέτοια κατεύθυνση, αν και προβληματίζομαι αρκετά με τη μορφή που θα έχει. Αλλά το βρίσκω. Έτσι κι αλλιώς και με όλα τα σχήματα στα οποία συμμετέχω, κάνουμε ηχογραφήσεις αυτό τον καιρό. Αλλά προσανατολίζω και το σόλο μου προς τα εκεί.

Ασχολείσαι τα τελευταία χρόνια με την ιστοσελίδα ‘’Aptaliko.GR’’. Τι είναι αυτή η ιστοσελίδα και τι πρέπει να κάνουν τα σχήματα ή τα μαγαζιά που θα ‘θελαν να εγγραφούν σε αυτή;

Είναι μια ιστοσελίδα που ξεκίνησε το 2011 από μεράκι και η οποία λειτουργεί αρχικά σαν ψηφιακό ημερολόγιο για την Αθήνα (προς το παρόν) προβάλλοντας καλλιτέχνες και μουσικά σχήματα που παίζουν σε ταβέρνες, μουσικές σκηνές και μεζεδοπωλεία, και αφορούν το συγκεκριμένο είδος μουσικής (παραδοσιακά, ρεμπέτικα, καφέ αμάν, δημοτικά, και αλλά σχετικά είδη). Έτσι δημιουργείται ένας μουσικός χάρτης που κατατοπίζει κάθε ημέρα το μόνιμο αλλά και το ευρύ κοινό που ενδιαφέρεται να βγει. Το 2017 το Aptaliko.GR έδωσε το όνομά του στην ΑΠΤΑΛΙΚΟ ΑΜΚΕ, της οποίας στόχος είναι η βελτίωση του υπάρχοντος μοντέλου εργασίας των μουσικών του είδους, η αναζήτηση νέων μοντέλων, καθώς και η διάδοση της μουσικής αυτής μέσω ερευνών, διαλέξεων, εκδηλώσεων, ακόμα και μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Επίσης μέσα στο site υπάρχουν ενότητες που περιέχουν το βιογραφικό του κάθε καλλιτέχνη, ή μουσικού σχήματος, μαζί με φωτογραφία και οπτικοακουστικό υλικό, όπως και αντίστοιχες των χώρων που φιλοξενούν τα συγκεκριμένα event. Η ιστοσελίδα περιλαμβάνει και διαδικτυακό ραδιόφωνο το οποίο προς το παρόν λειτουργεί πιλοτικά. Καλλιτέχνες και χώροι που ενδιαφέρονται, μπορούν να μας στείλουν τα στοιχεία τους και υλικό που θέλουν να καταχωρηθεί απλώς με ένα μήνυμα στο facebook.

Πού μπορούμε να σε ακούσουμε αυτό το διάστημα;

Παίζω σταθερά κάθε Τετάρτη στο Στέκι Πινόκλης στο Μεταξουργείο, με τον εξαιρετικό Νίκο Τατασόπουλο και τον Κωστή Κωστάκη στην κιθάρα. Επίσης με τα πρότζεκτ που προανέφερα κλείνουμε διάφορα λαιβ, τα οποία ανακοινώνω κάθε βδομάδα, όπως ας πούμε με τη Banda Iovanica θα παίξουμε στις 19/1/20 στο Γυάλινο Upstage. Με το Sabi Trio στις 26/12 στη μουσική σκηνή Μακάρι, ενώ με το Μπαμ τρίο στις 29/12 & 12/1 στο Μουσικό Καφενείο Φειδίου 2, ενώ για τα υπόλοιπα όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να μπει στο Aptaliko.GR, ή στο προσωπικό μου προφίλ στο Facebook.

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ΙΣΤΟΡΙΑ