Ο κύριος Γαβρόγλου ανοιχτά και ξάστερα είπε πριν λίγες εβδομάδες ότι
διαμορφώνει ένα Νέο Λύκειο, το οποίο στην Β’ και κυρίως στην Γ’ Λυκείου
θα λειτουργεί ως προπαρασκευαστικό τμήμα, ήτοι φροντιστήριο για τους
μαθητές. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην Γ’ Λυκείου πετάγονται εκτός όλα
τα γνωστικά αντικείμενα Γενικής Παιδείας (πλην Θρησκευτικών, βεβαίως
βεβαίως), ενώ τα εξεταζόμενα μαθήματα στις Πανελλήνιες θα διδάσκονται
έξι ώρες έκαστον εβδομαδιαίως. Εννοείται ότι όλο αυτό το παραμυθάκι όχι
μόνο δεν θα μειώσει την ανάγκη για εξωσχολική φροντιστηριακή εκπαίδευση,
αλλά θα την αυξήσει και μάλιστα κατακόρυφα. Το φροντιστήριο στην αρχή
του 21ου αιώνα στην Ελλάδα έχει γίνει πλέον επιστημονικά οργανωμένο
σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, στηριζόμενο όχι μόνο στην τεχνογνωσία
μιας στρατιάς εκπαιδευτικών που έχουν αναπτύξει την δεξιότητα της
εκγύμνασης για τις εξετάσεις, αλλά κυρίως στον μικρό αριθμό μαθητών ανά
τμήμα. Αυτό το τελευταίο καθιστά το εγχείρημα του υπουργού Παιδείας εκ
προοιμίου αποτυχημένο.
Υποτίθεται ότι για πρώτη φορά η επίσημη πολιτεία αποδέχεται την ανάγκη φροντιστηριακής εκπαίδευσης ενόψει εξετάσεων και με “ρεαλιστικό” τρόπο καταργεί το Λύκειο ως μέσο διαπαιδαγώγησης και το μετατρέπει σε προπονητήριο. Αν ρωτήσεις τον κύριο Γαβρόγλου και τους εμπνευστές της “μεταρρύθμισης”, θα σου πουν μάλιστα ότι αυτό θέλουν γονείς και παιδιά. Βέβαια, γονείς και παιδιά θέλουν αυτό που νομίζουν ότι θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το φάσμα της ανεργίας, της επιβίωσης σε έναν κόσμο που απλά λέγεται καπιταλιστικός. Με αυτήν τη λογική πολύ σωστά ο… αριστερός υπουργός μας τα βλέπει αυτά ως απολύτως σύμφωνα με την περίφημη “κοινή λογική”.
Επί της ουσίας κάνουν πάρτυ οι φροντιστηριάρχες, αφού η αύξηση των
μαθητών ανά σχολικό τμήμα, που υπηρετεί τις μειωμένες εκπαιδευτικές
κρατικές δαπάνες, αντιφάσκει φανερά με την φροντιστηριοποίηση του
σχολείου. Το αποτέλεσμα είναι προφανές: Χωρίς ενοχές και προσχήματα
πλέον το Λύκειο είναι για τους μαθητές ο προθάλαμος για ΑΕΙ και ΤΕΙ και
τίποτε άλλο, μόνο που δεν είναι το ίδιο το Λύκειο που θα τους οδηγήσει
εκεί, αλλά οι κινήσεις εκτός Λυκείου που θα κάνουν κατά τη διάρκεια των
λυκειακών τους χρόνων. Ουσιαστικά, το μήνυμα είναι να ξεκινήσουν
φροντιστήριο τα παιδιά από την Α’ Λυκείου, να φουλάρουν στην Β’ και να
ακουμπήσουν τα περισσότερα (οι γονείς) στην Γ΄ για φροντιστήρια,
γκρουπάδικα, ιδιαίτερα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο μέγιστος αριθμός ανά φροντιστηριακό τμήμα στις αρχές της δεκαετίας του 2000 άγγιζε αριθμούς άνω των δώδεκα μαθητών. Τμήματα 4-5 ατόμων είχαν ή μικρά συνοικιακά φροντιστήρια που φυτοζωούσαν ή πανάκριβα “γκρουπάδικα”. Κατά την ίδια περίοδο ο μέγιστος αριθμός σχολικού τμήματος ήταν τα 25 παιδιά. Σήμερα, είναι κανόνας ο αριθμός των μαθητών στα τμήματα προετοιμασίας σε όλα σχεδόν τα φροντιστήρια να είναι μονοψήφιος, καθώς έχει συμπιεστεί σε βαθμό ασφυξίας για τους περισσότερους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς το κόστος εργασίας, ενώ αντιθέτως ο αριθμός των μαθητών στις σχολικές τάξεις είναι πλέον 27 ή και παραπάνω. Με άλλα λόγια, μέσα σε αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον, ακόμη και δέκα ώρες να διδάσκονταν οι μαθητές στο σχολείο το αντικείμενο στο οποίο θα εξεταστούν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, πάλι σε πλεονεκτική θέση θα ήταν οι μαθητές των φροντιστηρίων που θα εντάσσονται σε τμήματα με το 1/3 του αριθμού των μαθητών ενός σχολικού τμήματος. Το μήνυμα είναι σαφές: “Το σχολείο θα είναι ΣΑΝ φροντιστήριο, αλλά το κανονικό φροντιστήριο είναι ακόμη πιο απαραίτητο, ακόμη πιο νωρίς. Όποιος μπορεί να πληρώσει, αριστεύει”.
Ο σανός αφθονεί εκεί στην Νερατζιώτισσα. Αριστεία αλά “αριστερά”.
Υποτίθεται ότι για πρώτη φορά η επίσημη πολιτεία αποδέχεται την ανάγκη φροντιστηριακής εκπαίδευσης ενόψει εξετάσεων και με “ρεαλιστικό” τρόπο καταργεί το Λύκειο ως μέσο διαπαιδαγώγησης και το μετατρέπει σε προπονητήριο. Αν ρωτήσεις τον κύριο Γαβρόγλου και τους εμπνευστές της “μεταρρύθμισης”, θα σου πουν μάλιστα ότι αυτό θέλουν γονείς και παιδιά. Βέβαια, γονείς και παιδιά θέλουν αυτό που νομίζουν ότι θα τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το φάσμα της ανεργίας, της επιβίωσης σε έναν κόσμο που απλά λέγεται καπιταλιστικός. Με αυτήν τη λογική πολύ σωστά ο… αριστερός υπουργός μας τα βλέπει αυτά ως απολύτως σύμφωνα με την περίφημη “κοινή λογική”.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ο μέγιστος αριθμός ανά φροντιστηριακό τμήμα στις αρχές της δεκαετίας του 2000 άγγιζε αριθμούς άνω των δώδεκα μαθητών. Τμήματα 4-5 ατόμων είχαν ή μικρά συνοικιακά φροντιστήρια που φυτοζωούσαν ή πανάκριβα “γκρουπάδικα”. Κατά την ίδια περίοδο ο μέγιστος αριθμός σχολικού τμήματος ήταν τα 25 παιδιά. Σήμερα, είναι κανόνας ο αριθμός των μαθητών στα τμήματα προετοιμασίας σε όλα σχεδόν τα φροντιστήρια να είναι μονοψήφιος, καθώς έχει συμπιεστεί σε βαθμό ασφυξίας για τους περισσότερους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς το κόστος εργασίας, ενώ αντιθέτως ο αριθμός των μαθητών στις σχολικές τάξεις είναι πλέον 27 ή και παραπάνω. Με άλλα λόγια, μέσα σε αυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον, ακόμη και δέκα ώρες να διδάσκονταν οι μαθητές στο σχολείο το αντικείμενο στο οποίο θα εξεταστούν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, πάλι σε πλεονεκτική θέση θα ήταν οι μαθητές των φροντιστηρίων που θα εντάσσονται σε τμήματα με το 1/3 του αριθμού των μαθητών ενός σχολικού τμήματος. Το μήνυμα είναι σαφές: “Το σχολείο θα είναι ΣΑΝ φροντιστήριο, αλλά το κανονικό φροντιστήριο είναι ακόμη πιο απαραίτητο, ακόμη πιο νωρίς. Όποιος μπορεί να πληρώσει, αριστεύει”.
Ο σανός αφθονεί εκεί στην Νερατζιώτισσα. Αριστεία αλά “αριστερά”.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου