Εκατόμβες
ανθρώπινων ζωών. Εργάτες που δεν επιστρέφουν ποτέ από τη «μάχη» του
μεροκάματου. Μια διαχρονική θυσία των παιδιών της εργατικής τάξης στον
«Μολώχ» της παραγωγής. Τα εργατικά ατυχήματα και δυστυχήματα είναι ο
βαρύς φόρος αίματος που πληρώνουν οι εργαζόμενοι της χώρας στο «σφαγείο»
της καπιταλιστικής ανάπτυξης.Το πρώτο τρίμηνο του 2017 τα εργατικά ατυχήματα παρουσιάζουν αύξηση της τάξης του 15%, σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2016.
«Αύξηση των εργατικών ατυχημάτων καταγράφεται από το 2013 και μετά ως απόρροια της οικονομικής κρίσης ενώ το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση του 15% σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο. Ειδικά, από το 2013 και μετά, τα εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας καταγράφουν αύξηση, γεγονός που συνδέεται χρονικά με την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, αλλά και τη μείωση των κονδυλίων για τη λήψη μέτρων ασφάλειας από πλευράς των επιχειρήσεων, σε μία προσπάθεια περιστολής του λειτουργικού κόστους τους»! Αυτά τα συγκλονιστικά αλλά και αποκαλυπτικά στοιχεία, έδωσε στη δημοσιότητα με συνέντευξη του, στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Επιθεωρητών Εργασίας (Π.Ο.Σ.ΕΠ.Ε.) Κλεάνθης Χατζηνικολαΐδης.
Η προστασία της ζωής του εργαζόμενου αποτελεί «πολυτέλεια» για τα αφεντικά και συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πρώτες περικοπές για τη μείωση του «λειτουργικού κόστους»! Η καθιέρωση μισθών πείνας, η μαύρη εργασία, η υπερεκμετάλλευση δεν είναι ικανές συνθήκες για να «χορτάσουν» την αδηφάγο όρεξη των κεφαλαιοκρατών. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία, όταν μπαίνει στη «ζυγαριά» της διατήρησης και ενίσχυσης της κερδοφορίας τους.
Ο βαρύς φόρος αίματος τον οποίο οι εργαζόμενοι της χώρας μας, συνεισφέρουν επιπλέον της εργασίας τους, «κτίζει» την έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση του, αφού αποτελεί άλλη μια συνθήκη για «ανάπτυξη» του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου.
«Aν θεωρήσουμε ότι το 2010 είναι η χρονιά αφετηρίας με την υπαγωγή μας στο μνημόνιο, τα εργατικά ατυχήματα που δηλώθηκαν στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), ήταν 5.721. Το 2016, ο αντίστοιχος αριθμός εργατικών ατυχημάτων ανήλθε στα 6.500» ανέφερε στην συνέντευξη του, ο Κλ. Χατζηνικολαΐδης και πρόσθεσε: «Αυτό που έχει ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι, από το 2013 και μετά, έχουμε μία σταθερή αύξηση των εργατικών ατυχημάτων για κάθε έτος γύρω στο 10%. Ενώ στα έτη 2011 και 2012 παρατηρήθηκε μείωση των δηλωθέντων εργατικών ατυχημάτων, από το 2013 και μετά, παρατηρείται αύξηση».
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΣΕΠΕ, τα εργατικά ατυχήματα: Tο 2010 είναι 5.721, το 2011 είναι 5.203, το 2012 είναι 4.858, το 2013 είναι 5.126, το 2014 είναι 5.497, το 2015 είναι 5.930 και το 2016 είναι 6.515.
Η διετία 2011 – 2012, στην οποία παρατηρήθηκε μείωση κατά 10% των εργατικών ατυχημάτων, δεν οφείλεται φυσικά στη λήψη μέτρων ασφαλείας, αλλά όπως εξηγεί ο ίδιος: «Με τη μείωση της οικοδομής. Είχε και αυτή τη συμμετοχή της στη μείωση των εργατικών ατυχημάτων και, κυρίως, αυτών που αφορά τις πτώσεις από ύψος. Με βάση τα παραπάνω, αυτή η θετική επίπτωση αποτυπώθηκε και στη μείωση των εργατικών ατυχημάτων». Τα γιαπιά έκλεισαν. Οι άνεργοι οικοδόμοι αυξήθηκαν. Τα εργατικά ατυχήματα μειώθηκαν.
Ωστόσο όπως σημείωσε ο Κλ. Χατζηνικολαΐδης, από το 2010 και μετά, η μείωση σε επενδύσεις και εκσυγχρονισμό είχε ως επίπτωση, μεταξύ άλλων και στην αύξηση των εργατικών ατυχημάτων και, ειδικότερα, τα έτη 2013 έως και 2016, παρόλο που είχαμε κατακόρυφη πτώση της οικοδομής και μείωση του ΑΕΠ της χώρας κατά 30% περίπου, άρα και της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Η ανεργία θέριζε, η παραγωγή συρρικνωνόταν αλλά οι «αριθμοί» των σακατεμένων και νεκρών εργατών αυξάνονταν. «Έχουμε παρατηρήσει ότι, με το ξεκίνημα της κρίσης, από τα πρώτα έξοδα που περιόρισαν οι επιχειρήσεις, ήταν αυτά που αφορούσαν τη λήψη μέτρων ασφάλειας της εργασίας, συμπεριλαμβανομένων και των επενδύσεων σε νέο εξοπλισμό εργασίας», σημείωσε ο ίδιος.
Οι συγκριμένες περικοπές, οδήγησαν σε αύξηση των εργατικών δυστυχημάτων. Συγκεκριμένα «το 2013, τα θανατηφόρα ατυχήματα ήταν 65, το 2014: 63, το 2015: 67 και το 2016: 73. Μία αύξηση 10% περίπου κάθε χρόνο, αν εξαιρέσουμε μία ανεπαίσθητη πτώση το 2014» τόνισε ο Κλ. Χατζηνικολαΐδης και σημείωσε: «Σήμερα, που μιλάμε, ήδη, για το πρώτο τρίμηνο του 2017, παρατηρείται μία αύξηση 15%, σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016 στα δηλωθέντα εργατικά ατυχήματα. Ειδικότερα, το 2016, είχαμε, στο πρώτο τρίμηνο, 1.421 δηλωθέντα εργατικά ατυχήματα σε όλη τη χώρα, ενώ, για το 2017, ανήλθαν στα 1.608. Βλέποντας την εξέλιξη των εργατικών ατυχημάτων, εκτίμησή μου είναι ότι, για το 2017, θα ξεπεράσουμε τα 7.000 δηλωθέντα ατυχήματα»!
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Το 2016 συνέβησαν σχεδόν 18 εργατικά ατυχήματα τη μέρα, ενώ το 2017, φαίνεται ότι θα ξεπεράσουν ακόμα και τα 20 τη μέρα. Πρόκειται για μια «σφαγή» σε καθημερινή βάση, με θύματα την εργατική τάξη της Ελλάδας.
Η οργή που προκαλούν τα συγκλονιστικά αυτά στοιχεία μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, όταν διαπιστώνει κανείς ότι τα πρόκειται ένα εκ προμελέτης έγκλημα, σχεδιασμένο από τα ίδια τα επιτελεία των αφεντικών που κυνικά σχεδιάζουν και προχωρούν σε περικοπές μέτρων ασφαλείας, προσυπογράφοντας το μακελειό στους τόπους δουλειάς.
Είναι αυτό που κατέγραφε ο Κάρλ Μάρξ στο Κεφάλαιο, ήδη από το μακρινό 1867. «Το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει. Στην κατηγορία για σωματικό και πνευματικό μαρασμό, για πρόωρο θάνατο και για το μαρτύριο της υπερβολικής εργασίας απαντάει: Μήπως θα ‘πρεπε να μας βασανίζει αυτό το βάσανο μια και αυξάνει τις απολαύσεις (τα κέρδη) μας;» (Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», τόμος 1ος, σελ. 282-283).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου