Οι υδρογονάνθρακες, στο θαλάσσιο χώρο που εκτείνεται νοτιοανατολικά της Κύπρου και ανάμεσα σε Συρία, Λίβανο, Λωρίδα της Γάζας και Αίγυπτο και οι αντίστοιχες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ του Ισραήλ, που την ορίζει σύμφωνα με τα κάθε φορά συμφέροντα του, αποτελούν το «μήλον της έριδος» για τα μεγάλα πολυεθνικά πετρελαϊκά τραστ και ταυτόχρονα δίνουν την αφορμή να ξεδιπλωθούν κινήσεις από πολλούς παίχτες στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα.
Λόγω γεωγραφικής θέσης στην Συρία αναλογεί ένα σημαντικό μέρος τού υπεράκτιου ορυκτού πλούτου της Μεσογείου και επιπροσθέτως προσφέρει την δυνατότητα μετατροπής της σε κόμβο μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία, τον Περσικό Κόλπο ως τη Μεσόγειο.
Ούτως ή άλλως η Συρία διαθέτει υφισταμένα χερσαία κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τα αποδεδειγμένα αποθέματα της Συρίας σε πετρέλαιο υπολογίζονται σε 39 δισ. τόνους. Ωστόσο η χώρα έχει περιορισμένη ικανότητα διύλισης. Όσο αφορά το χερσαίο φυσικό αέριο της Συρίας τα αποδεδειγμένα αποθέματα εκτιμώνται σε 8,5 τρισ. κυβικά πόδια.
Όλη η περιοχή έχει μετατραπεί σε μπερδεμένο κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που τροφοδοτούνται από νέες αντιθέσεις οι οποίες εμφανίστηκαν μαζί με τα νέα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Aς πάμε όμως 13 χρόνια πίσω στον χρόνο τότε που οι φράσεις «ελευθερία των αγορών» και «ελευθερία του εμπορίου» γινόταν συνώνυμα της δημοκρατίας και καραμέλα στα χείλη των μαφιόζων του κόσμου.
Ήταν τέλος του Φεβρουαρίου του 2003 όταν η διευθύντρια σύνταξης και εκδότης της εφημερίδας «Wall Street Journal» Karen Elliott House ανακοινώνει πως : «εφημερίδα της είχε την πρωτοβουλία για τη σύνταξη της κοινής διακήρυξης των 8 Ευρωπαίων ηγετών, που υποστηρίζει την αμερικανική στάση σε ό,τι αφορά στον επικείμενο πόλεμο κατά του Ιράκ (…) καταλήγοντας με το ότι «η εφημερίδα θα ασχοληθεί με τις οικονομικές συνέπειες του πολέμου και όχι με τους βομβαρδισμούς, δίνοντας κεντρική θέση στα θέματα που έχουν να κάνουν με το πετρέλαιο».
Ας μην σπεύσουμε να χαρακτηρίσουμε τις δηλώσεις αυτές ως κυνικές. Προς το παρόν ας κρατήσουμε ως λογική την διαπίστωση, πως με αυτόν τον τρόπο πρέπει να λειτουργεί ένα «έγκυρο» ΜΜΕ, από την στιγμή μάλιστα που η Κάρεν Χάουζ ήταν και πρόεδρος της εταιρείας Dow Jones International η οποία προμηθεύει, με το αζημίωτο, πολυεθνικές εταιρείας και investment funds με έγκαιρη ενημέρωση και κριτική ανάλυση της πολιτικής κάθε κράτους στο κόσμο και για τις τάσεις των επενδύσεων και τα στάδια της ανάπτυξης σε όλη την υφήλιο.
Λίγο πριν, στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους είχε ανακοινώσει τον πόλεμο εναντίων της «τρομοκρατίας» με αντίδοτο του πολέμου τις ελεύθερες αγορές και την επιχειρηματική παγκοσμιοποίηση, «ώστε ο κόσμος να καταστεί ελεύθερος, δημοκρατικός και ασφαλής». Να πως περίγραψε η Wall Street Journal τον κόσμο που οραματίζονταν ο ιμπεριαλισμός: «Το όραμα του Μπους είναι το ακόλουθο: μία περιοχή, η οποία, μετά την αλλαγή καθεστώτος στη Βαγδάτη, θα έχει φιλοαμερικανικές κυβερνήσεις στις τρεις πιο σημαντικές χώρες του Αραβικού κόσμου, την Αίγυπτο, το Ιράκ και τη Σαουδική Αραβία. Μακροπρόθεσμα, το γεγονός αυτό θα αλλάξει τη δυναμική της περιοχής, καθιστώντας την πιο φιλική στην Ουάσιγκτον, εδραιώνοντας τη δημοκρατία και κάνοντας τους Παλαιστινίους πιο φιλικούς σε μία συμφωνία με το Ισραήλ».
Στις 5 το πρωί, ώρα Ελλάδας, στις 20 Μαρτίου 2003 ξεκινά ο πόλεμος εναντίων της «τρομοκρατίας» ενώ στις 8 Απρίλη του 2003 παρουσιάστηκε στο Αμερικανικό Κογκρέσο το σχέδιο της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής».
Το σχέδιο περιλαμβάνει 32 χώρες: Αλγερία, Μπαχρέιν, Τσιμπουτί, Αίγυπτο, Ιράκ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Λιβύη, Παλαιστίνη, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Τυνησία, Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Αφγανιστάν, Ιράν, Καζαχστάν, Ισραήλ, Κιρκιζιστάν, Πακιστάν, Τατζικιστάν, Τουρκία, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.ά.
Το 10ο άρθρο του σχεδίου, ανοιχτά και σαφώς, υπογραμμίζει και ζητά την ευθυγράμμιση των εθνικών πολιτικών αυτών των χωρών με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τα άρθρα αυτά θεωρούν εχθρική πράξη οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με την πολιτική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ. Ολόκληροι λαοί θεωρούνται τρομοκράτες και όλη η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία θεωρούνται περιοχές στρατηγικής σημασίας για την πολιτική, οικονομική και ασφάλεια των ΗΠΑ. Καλούνται οι χώρες της περιοχής να προχωρήσουν σε βαθιές «μεταρρυθμίσεις», αλλά και να απαλλαχτούν από τα καθεστώτα που δεν είναι δημοκρατικά. (Το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή» Ριζοσπάστης 7 Οκτωβρίου 2012).
Ο ίδιος ο πρόεδρος Μπους προσδιόρισε τις προτεραιότητες του δηλώνοντας: «Τα πολιτισμένα έθνη θα συνεχίσουν να πολεμάνε τους τρομοκράτες και να νικάνε τους τρομοκράτες στο πεδίο της μάχης(…) όλοι μας θα ζήσουμε σε έναν ασφαλέστερο κόσμο αν ακολουθήσουμε το μονοπάτι των ελεύθερων αγορών(…) Επεκτείνοντας το εμπόριο διαδίδουμε ελπίδα και ευκαιρίες σε όλες τις γωνίες της κόσμου και καταφέρνουμε χτυπήματα κατά των τρομοκρατών.
H προετοιμασία της «κοινής γνώμης» του δυτικού κόσμου, δηλαδή η ανάπτυξη μιας συντονισμένης, διεθνούς και μαζικής κλίμακας καμπάνιας εξαπάτησης των λαών, είχε ξεκινήσει δύο χρόνια νωρίτερα, όταν την επόμενη ημέρα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Μπους ανακοίνωνε το νέο δόγμα της εξωτερικής και της εσωτερικής πολιτικής του που βασιζόταν στην ιδέα του «άξονα του Κακού». Το δόγμα αυτό ονομάστηκε «Νέος Αμερικανικός Αιώνας» και ο Τζορτζ Μπους οικοδόμησε την «συμμαχία των προθύμων» με κριτήριο όσων είναι «μαζί μας» απέναντι σε όσους βρίσκονται «εναντίων μας».
«Η ανατροπή του Σ. Χουσεΐν αποτελεί το πρώτο βήμα στα μακροπρόθεσμα σχέδια των συνεργατών του προέδρου Μπους για την επαναχάραξη του γεωπολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής και την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων (…) με την ίδρυση του «Σχεδίου για ένα νέο Αμερικανικό Αιώνα». Σ’ αυτό συμμετείχαν όλα τα σημερινά «γεράκια» της κυβέρνησης Μπους: Ο αντιπρόεδρος Ντ. Τσέινι, ο υπουργός Αμυνας Ντ. Ράμσφελντ, ο αναπληρωτής του Π. Γούλφοβιτς (που αποτελεί και ιδεολογικό γκουρού)(…) Στόχος τους είναι η χάραξη μιας «νέας ρεαλιστικής εξωτερικής πολιτικής» που θα βασίζεται στην αρχή ότι μόνον υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ μπορεί ο κόσμος να γίνει ελεύθερος, δημοκρατικός και σταθερός».Αυτά επισημαίνει σε άρθρο το ο Αθανάσιος Έλλις στα Νέα του Σαββάτου.
Ο πόλεμος αναμφισβήτητα γέμισε τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου και οι αγορές συναρθρώθηκαν και εφάρμοσαν την ελευθερία τους. Εδώ αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε έστω και ακροθιγώς τους στενούς δεσμούς των κυβερνητικών παραγόντων με τις πολυεθνικές.
Το ύψος των συμβάσεων πού σύναψε η Halliburton ανέρχεται στα 6 δισ. δολ., ενώ το ύψος των συμβάσεων τής Lockheed Martin ανήλθε στα 29 δισ. Πρόεδρος της Halliburton, η οποία παρεμπιπτόντως ανέλαβε και την μελλοντική διαχείριση του πλούτου του Ιράκ ήταν ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσένεϊ. Ήταν επίσης ο μεγαλομέτοχος της πετρελαϊκής πολυεθνικής που εκμεταλλεύτηκε τα πετρέλαια του Ιράκ Andarko Petroleum. Ενώ διευθύντρια της Lockheed Martin ήταν η σύζυγος του αντιπροέδρου, Λιν Τσένεϊ, στην οποία Lockheed ο σύζυγος τής ήταν μεγαλομέτοχος! Από την εταιρεία άλλωστε Lockheed Martin, την μεγαλύτερη παραγωγό όπλων του κόσμου, προέρχονταν δεκαέξι στελέχη της κυβέρνησης Μπούς.
Η Carlyle Group, ουσιαστικά ένα hedge fund που ειδικεύεται στα προϊόντα κατασκοπίας υψηλής τεχνολογίας και διαπραγματεύεται συμβόλαια όπλων, απέκτησε 9,3 δισ $ σε συμβάσεις με την αμερικανική κυβέρνηση. Διευθυντικά της στελέχη είναι ο πατήρ Μπους και ο πρώην υπουργός Άμυνας Τζέιμς Μπέϊκερ, ενώ στην Ευρώπη ο ίδιος όμιλος έχει για εκπρόσωπό του τον πρώην Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Τζον Μέιτζορ.
Ενώ η εταιρεία Bachtel Company ,που Πρόεδρος της είναι ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζορτζ Σουλτς απολαμβάνει συμβόλαια 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να ανοικοδομήσει το Ιράκ από τις καταστροφές που προκάλεσαν οι βόμβες της Lockheed Martin.
Ο Υπουργός Εξωτερικών του Μπους, Κόλιν Πάουελ που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην αμερικανική εισβολή στον Παναμά το 1989, στον πόλεμο του Κόλπου το 1991, όπως και στη Σομαλία και στη Βοσνία την περίοδο 1992-93, είναι μέτοχος της General Dynamic, μέτοχος στο Carlyle Group, ενός ομίλου πολυεθνικών ιδιωτικών κεφαλαίων, και διευθυντής της Gulfstream Aerospace θυγατρικής της General Dynamic.
Ο Πολ Γούλφοβιτς: υφυπουργός Άμυνας ήταν σύμβουλος της πετρελαϊκής BP Amoco, και πρώτος αντιπρόεδρος της General Dynamic.
Αντίστοιχα, το μέλος του Δ.Σ της δεύτερης μεγαλύτερης πετρελαϊκής εταιρείας των ΗΠΑ Chevron, που απέκτησε παχυλά συμβόλαια στο Ιράκ, Κοντολίζα Ράις υπήρξε Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας (2001-2005) και στη συνέχεια Υπουργός Εξωτερικών (2005-2009) επί προεδρίας Τζορτζ Μπους. Παρενθετικά πρέπει να πούμε πως ο ιδιωτικός μισθοφορικός στρατός της Chevron δολοφόνησε δυο διαδηλωτές στην Νιγηρία στις 28 Μαΐου του 1998 πυροβολώντας από ελικόπτερα μια ομάδα ανθρώπων που είχαν πάει στις εγκαταστάσεις της εταιρείας να διαμαρτυρηθούν για την μόλυνση που προκαλούσαν τα απόβλητα του πετρελαίου τα οποία η Chevron τα έριχνε στα ποτάμια.
Τέλος ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ήταν μέλος της διοίκησης της εταιρείας πετρελαίου και φυσικού αερίου HARKEN.
Κερδοφόρες είναι οι μπίζνες πολέμου στο Ιράκ και για τις ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες δηλαδή πολυεθνικές εταιρίες παροχής πολεμικών υπηρεσιών όπως η Blackwater, η Triple Canopy και η Academi που αποτελούν τμήματα της Constellis Holdings, η οποία απολαμβάνει πάνω από 1 δις σε συμβάσεις με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Πρόεδρος αυτής της εταιρείας είναι ο επιφανής χρηματοδότης των αγώνων της Φόρμουλα Ένα, Billy Joe McCombs, ο οποίος σύμφωνα με το περιοδικό Forbes συγκαταλέγεται ανάμεσα στους 400 δισεκατομμυριούχους Αμερικανούς με έντονο φιλανθρωπικό έργο.
Πρόσφατα ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Τόνι Μπλερ εξέφρασε τη λύπη του και ζήτησε συγγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ. «Ήταν η δυσκολότερη απόφαση που έλαβα ποτέ (…) την έλαβα καλή τη πίστει. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη. Εκφράζω τη λύπη μου, διατυπώνω τη μεταμέλειά μου και ζητάω συγγνώμη»
Λεπτομέρεια: Το 2010 το κάθαρμα Τζορτζ Μπους δήλωσε για τον πόλεμο του Ιράκ πως: «Κάποιοι εκ των συμμάχων μας δείλιασαν. Ο Τονι Μπλερ ποτέ»
Ο Μπλερ που σήμερα ζητά συγνώμη για τον πόλεμο στο Ιράκ είναι ιδρυτής της «Tony Blair Associates» η οποία συμβουλεύει την «J.P. Morgan», την «Zurich Insurance», την «Louis Vuitton». Επίσης κατέχει την θέση του πολιτικού και οικονομικού συμβούλου της κυβέρνησης του Καζαχστάν για ενεργειακά θέματα, αλλά και για «ζητήματα κοινωνικο-οικονομικού εκσυγχρονισμού», και τέλος κατείχε μέχρι πρόσφατα, δηλαδή μέχρι τον βομβαρδισμό της Λιβύης θέση συμβούλου και στην Λιβυκή Αρχή Επενδύσεων του Καντάφι. Στα χρόνια που κυβέρνησε η χώρα του πήρε μέρος στους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία , τη Σιέρα Λεόνε (2000) και το Αφγανιστάν (2001).
Το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών Ουάτσον τού Πανεπιστημίου Μπράουν που εδρεύει στην Νέα Υόρκη, εκτιμά σε έκθεση του με τίτλο (Costs of War Project) ότι το κόστος του πολέμου των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ανέρχεται σε 4 περίπου τρισ. δολλάρια.
Ο πόλεμος γέμισε τόσο πολύ τα ταμεία των εργολάβων τού Πενταγώνου που στην εφημερίδα New York Times στις 12 Φεβρουαρίου 2005 δημοσιεύθηκε ένα άρθρο με τίτλο «Το πετρέλαιο βάρυνε από τα πολλά μετρητά» Η πρώτη παράγραφος του άρθρου ξεκινά ως εξής: «Ξεχειλίζοντας από μετρητά οι πετρελαϊκοί γίγαντες βρίσκονται σε παράδοξη θέση. Βγάζουν περισσότερα χρήματα από όσα αντέχουν να ξοδέψουν»
Όμως ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003, εκτός από καταστροφική εκστρατεία αναδιάταξης όλης της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, υπήρξε επίσης το «επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα», της σύγκρουσης μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την απόκτηση γεωστρατηγικού πλεονεκτήματος στην ενεργειακή περιοχή του Περσικού Κόλπου της Ευρασίας και της Ανατολικής Μεσογείου.
Όλα αυτά σε μια εποχή που η καπιταλιστική κρίση είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταπολεμηθεί αφού τα χρέη της Δύσης είναι πλέον εκτός ελέγχου, έχοντας ξεπεράσει το 320% του παγκόσμιου ΑΕΠ.
Ωστόσο ο πόλεμος στη Συρία έχει πολλές ομοιότητες με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη που έγινε για να χάσουν οι χώρες των BRICS και μεμονωμένα κράτη της ΕΕ την πρωτοκαθεδρία που τους είχε παραχωρήσει ο Καντάφι στα κοιτάσματα πετρελαίου. Ας θυμηθούμε πως οι πρόθυμοι βομβαρδιστές της Λιβύης έστησαν μια εταιρεία με την ονομασία «Libyan Oil Company» που ως δια μαγείας απέκτησε όλο το πετρέλαιο και φυσικό αέριο της χώρας. Μετά η εταιρία αυτή πέταξε έξω από την Λιβύη την Γερμανική πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρεία «Wintershall» την Ιταλική «Eni» την Ρωσική «Gazprom» και την Κινέζικη εταιρεία «CNPC», με τις οποίες ο Καντάφι είχε υπογράψει συμφωνίες που επέτρεπαν την μεταβίβαση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης που αφαίρεσε από τις Γαλλικές και Αμερικανικές πολυεθνικές. Ένας επιπροσθέτως λόγος ήταν η δημιουργία των χρηματοοικονομικών οργανισμών τής Αφρικανικής Ένωσης που έγινε εφικτή χάρη στα Λιβυκά κεφάλαια. Υπολογίζεται ότι ο Καντάφι διέθεσε το ποσό των 40 δισ. δολαρίων στο «Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο» με έδρα το Καμερούν ώστε να παραμεριστεί αφενός το φράγκο CFA, ένα νόμισμα που υποχρεούνται να χρησιμοποιούν δεκατέσσερις αφρικανικές χώρες πρώην γαλλικές αποικίες από την Γαλλία ώστε αυτή να μπορεί να εισάγει πάμφθηνη πρώτη ύλη, αφετέρου να παραμεριστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την Αφρικανική Ένωση την οποία εξουσιάζει οικονομικά. Απώτερος σκοπός της Αφρικανικής Ένωσης όπου συμμετέχουν 54 κράτη ήταν να αποκτήσουν ένα ενιαίο νόμισμα.
Όπως και στην Λιβύη, οι ΗΠΑ οργάνωσαν στο έδαφος της Τουρκίας, το 2011, Συριακές αντικαθεστωτικές ομάδες που δημιουργήθηκαν για να λειτουργήσουν ως φορέας εκδήλωσης της εξωτερικής επέμβασης με σκοπό να μην χρησιμοποιηθούν αμερικανικές χερσαίες δυνάμεις. Αυτό έπραξε ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» και το «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο», τα τσιράκια των ΗΠΑ. Γιατί οι αμερικανικοί πετρελαϊκοί όμιλοι δεν μπορούν να λάβουν μέρος στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της Συρίας και στην αξιοποίηση της θέσης της, ως χώρας διέλευσης ενεργειακών πόρων της Μέσης Ανατολής, διότι η Κίνα και η Ινδία συμμετέχουν και κατέχουν τα συμβόλαια στην παραγωγή πετρελαίου της Συρίας, και η Ρωσία διαθέτει στο έδαφός της στρατιωτικές και ναυτικές βάσεις, άρα σημαντικά γεωστρατηγικά οφέλη. Δηλαδή η Συρία ασκεί ανεξάρτητη από τα συμφέροντα των μεγάλων αμερικανικών πετρελαϊκών ομίλων, εθνική ενεργειακή πολιτική προτιμώντας άλλους ιμπεριαλιστικούς παίκτες. Και να που τώρα προέκυψε το IS το οποίο φιλοδοξεί να ιδρύσει «χαλιφάτο» μεταξύ Τίγρη, Ευφράτη και Μεσογείου!
Όμως ο πόλεμος στην Συρία καταστρέφει τις υποδομές και τα ενεργειακά έργα, κατάσταση που δεν είναι και τόσο ευοίωνη για τις Κινέζικες και τις Ινδικές εταιρείες. Ωφελεί όμως τις ΗΠΑ, τα αραβικά κράτη, το Ισραήλ, τους πολυεθνικούς πετρελαϊκούς ομίλους. Ωφελεί όμως και τη Ρωσία γιατί διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα οι τιμές του πετρελαίου και φυσικού αεριού που πουλάει στην ΕΕ, μιας και δεν δρομολογούνται εναλλακτικοί οδοί εφοδιασμού της.
Εν κατακλείδι
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από την παρούσα καπιταλιστική άπληστη οργάνωση της ζωής, και του άθλιου κυνηγιού των κερδών. Για να κρατηθεί ο μονοθεϊσμός της αγοράς έχει επινοηθεί ένας καινούργιος αλλά ταυτόχρονα πανάρχαιος εχθρός: Ο Ισλαμισμός. Ένοχος επειδή ακριβώς είναι ισλαμισμός.
Σιγά-σιγά θα μας πείσουν οι υποστηρικτές της ελευθερίας των αγορών
και κάθε εικονοκλαστικής ιδέας ότι σήμερα υπάρχει ένας ανελέητος πόλεμος
μεταξύ της χριστιανικής και πολιτισμένης Δύσης και του φανατικού και
απάνθρωπου Ισλάμ.
Προσπαθούν να πείσουν στηριγμένοι σε παρωχημένες και αντιδραστικές
ιστορικές προκαταλήψεις και μέσα από αυθαίρετες ιδεοληψίες ότι το
μοίρασμα τής ηγεμονίας μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, τα ιδεολογικά,
πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και τα εταιρικά συμφέροντα δεν παίζουν
κανέναν πρωτεύοντα ρόλο σε αυτήν την μάχη της πολιτισμένης Δύσης.
Παλαιότερα ως ξένοι προς τη Δύση και τη λευκή φυλή δεν χαρακτηρίζονται μόνον οι Άραβες αλλά σύμφωνα με τον Τσόρτσιλ, όλος «ο κομμουνιστικός κόσμος, ο οποίος συνδαυλίζει την εξέγερση των αποικιακών λαών εναντίον των λευκών, και δεν αποτελεί παρά έκφραση ενός ημιασιατικού επιθετικού ολοκληρωτισμού»
O Ισλαμισμός έτσι κι αλλιώς ήταν χρήσιμος είτε σαν σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού τον καιρό που υπήρχε η ΕΣΣΔ -η «Αυτοκρατορία του Κακού» σύμφωνα με την ρήση του Παντοκράτορα Ρέιγκαν- είτε ως αντίπαλος όταν χρειάστηκε ο Ιμπεριαλισμός να γράψει νέα σενάρια ταινιών τρόμου. Οι πρώην σύμμαχοι που ζούσαν από τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου, με τα τουρμπάνια τους και τα μούσια τους φάνταζαν φρικτή απειλή και αδιαμφισβήτητη δικαιολογία για να παραμείνουν εύπορες οι ελεύθερες αγορές.
Ωστόσο όπως μας πληροφορεί το Liberal. gr σε άρθρο του με τίτλο «Τα I-Corps και ο Νέος Αμερικανικός Αιώνας» , ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης ομφαλοσκοπεί μεταξύ αποσχίσεων και κρίσεων στις ΗΠΑ λαμβάνει χώρα μια επανάσταση. Διότι: «Σε στρατιωτικό επίπεδο υπάρχουν πλέον τα εξοπλισμένα drones να εκτελούν αποστολές. Και οι Πεζοναύτες αντικαθίστανται από τα I-Corps (Innovative Corps), στα οποία εντάσσονται οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Βάσεις τους, οι έδρες των start up’s τους, τα σπίτια τους, τα γκαράζ τους, τα μικρά τους εργαστήρια. Όπλα τους τα i-phones, τα tablets, τα laptops, οι αλγόριθμοι, το μυαλό τους, η ιδέα τους και η σκέψη τους. Πεδίο δράσης τους ο κόσμος όλος αφού είναι διεσπαρμένοι σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κέντρο συντονισμού τους, η Αμερικανική Διοίκηση, τα Αμερικανικά πανεπιστήμια και οι Αμερικανικές επιχειρήσεις.»
Να υποθέσουμε ότι «οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο» θα είναι και νεοσύλλεκτοι τής αγαθής βούλησης του καπιταλισμού;
Παλαιότερα ως ξένοι προς τη Δύση και τη λευκή φυλή δεν χαρακτηρίζονται μόνον οι Άραβες αλλά σύμφωνα με τον Τσόρτσιλ, όλος «ο κομμουνιστικός κόσμος, ο οποίος συνδαυλίζει την εξέγερση των αποικιακών λαών εναντίον των λευκών, και δεν αποτελεί παρά έκφραση ενός ημιασιατικού επιθετικού ολοκληρωτισμού»
O Ισλαμισμός έτσι κι αλλιώς ήταν χρήσιμος είτε σαν σύμμαχος του Ιμπεριαλισμού τον καιρό που υπήρχε η ΕΣΣΔ -η «Αυτοκρατορία του Κακού» σύμφωνα με την ρήση του Παντοκράτορα Ρέιγκαν- είτε ως αντίπαλος όταν χρειάστηκε ο Ιμπεριαλισμός να γράψει νέα σενάρια ταινιών τρόμου. Οι πρώην σύμμαχοι που ζούσαν από τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου, με τα τουρμπάνια τους και τα μούσια τους φάνταζαν φρικτή απειλή και αδιαμφισβήτητη δικαιολογία για να παραμείνουν εύπορες οι ελεύθερες αγορές.
Ωστόσο όπως μας πληροφορεί το Liberal. gr σε άρθρο του με τίτλο «Τα I-Corps και ο Νέος Αμερικανικός Αιώνας» , ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης ομφαλοσκοπεί μεταξύ αποσχίσεων και κρίσεων στις ΗΠΑ λαμβάνει χώρα μια επανάσταση. Διότι: «Σε στρατιωτικό επίπεδο υπάρχουν πλέον τα εξοπλισμένα drones να εκτελούν αποστολές. Και οι Πεζοναύτες αντικαθίστανται από τα I-Corps (Innovative Corps), στα οποία εντάσσονται οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Βάσεις τους, οι έδρες των start up’s τους, τα σπίτια τους, τα γκαράζ τους, τα μικρά τους εργαστήρια. Όπλα τους τα i-phones, τα tablets, τα laptops, οι αλγόριθμοι, το μυαλό τους, η ιδέα τους και η σκέψη τους. Πεδίο δράσης τους ο κόσμος όλος αφού είναι διεσπαρμένοι σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κέντρο συντονισμού τους, η Αμερικανική Διοίκηση, τα Αμερικανικά πανεπιστήμια και οι Αμερικανικές επιχειρήσεις.»
Να υποθέσουμε ότι «οι νέοι επιχειρηματίες ως μακρύ χέρι άσκησης ελέγχου και παγκόσμιας πολιτικής των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο» θα είναι και νεοσύλλεκτοι τής αγαθής βούλησης του καπιταλισμού;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου