Υπάρχουν
μερικοί αρθογράφοι που η βέλτιστη ικανοποίηση τους είναι να καταστήσουν
απρόσβλητη τη θέση της κυρίαρχης τάξης και να εμπνεύσουν στους
αναγνώστες τους θετική στάση απέναντι στο πολιτικό αστικό σύστημα.
Προσπαθούν προπάντων να χειραγωγήσουν
κοινωνικά μετατρέποντας το συλλογικό σε μια απλή παράσταση μεμονωμένου
ατόμου που είναι ικανοποιημένο μόνο ως ισότιμος καταναλωτής.
Ο σύγχρονος μετασχηματισμός της
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε ένα σύστημα διασφάλισης και
ανατροφοδότησης της «ελεύθερης αγοράς», τα πολύμορφα καπιταλιστικά
συμφέροντα που αναπτύσσονται συγκρουσιακά, οι αναρίθμητες κοινωνικές
ομάδες που θέλουν να έχουν το μερίδιο τους στα παραγόμενα αγαθά, μα και
οι ταξικές συγκρούσεις, απειλούν την «κοινωνική ειρήνη» τους.
Για να προστατέψουν την κοινωνική ειρήνη
που δοκιμάζεται σε περιόδους κρίσης του συστήματος, που οι προσδοκίες
έχουν περιοριστεί στο να κατορθώνει το άτομο την πιο χυδαία επιβίωση,
δεν θα διστάσουν να θεωρήσουν ως κατάλληλη επιλογή τον φασισμό, ως μέσο
εξόδου από την κρίση, που ιστορικά υπόσχεται με τα κατάλληλα μέσα την
κοινωνική ειρήνη.
Αυτός ο φενακισμός της συνείδησης του
καθένα μας έχει αφεθεί στα χέρια αρθογράφων τύπου Τάκη
Θεοδωρόπουλου.Ωστόσο η υποστήριξη αυτής της φενάκης είναι δυνατή μόνον
σε όσους έχουν καταφέρει να λησμονήσουν, σε όσους είναι ανίκανοι να δουν
πέρα από το προφανές, σε όσους αδιαφορούν για τα δημόσια πράγματα και
την ιστορία, και σε όσους όπως ο Θεοδωρόπουλος είναι φορείς-άκοπα- μιας
ωφελιμιστικής ηθική, της τάξης που εκπροσωπεί.
Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις ήταν κάποια
άρθρα του Θεοδωρόπουλου : ένα στις 12.02.2016 με τίτλο «Τα Χάχανα της
Ιστορίας» ένα στις 16.02.2016 με τίτλο: «Είναι ο Μεταξάς Ταμπού» ένα
με τίτλο «Η Σούζι και οι τρεις κομμουνιστές» και ένα στις 22.01.2017 με
τίτλο «Συντηρητικός; γιατί όχι»;
Δεν θα παραθέσουμε ουδεμία λέξη από την
παραπάνω αρθογραφία που έτσι κι αλλιώς είναι η προσωποποίηση του
ψέματος. Είναι όμως ουσιαστικό να γνωρίζουμε πως ο Θεοδωρόπουλος (όπως
και το σαράι των αστών καθηγητάκων που επικαλείται) έχει ταμπού με τον
κομμουνισμό αλλά όχι με τον φασισμό.
Επίσης είναι γεγονός αναντίρρητο πως ο
Στάλιν είναι ένας παράγοντας νεύρωσης που ενεργεί καταλυτικά στον
εγκέφαλο εξωθώντας αυτόν που ασχολείται μαζί του μακριά από την λογική.
Γι αυτό και ο Σταλινολόγος προς επίρρωση τής θέσης του παραλείπει κάθε
γεγονός του οποίου η επαλήθευση, πέραν της δικιάς του μαρτυρίας δεν
είναι εφικτή. Η νεύρωση αυτή που είναι ριζωμένη βαθιά στο ασυνείδητο,
δυστυχώς προκαλείται από ριζωμένες κοινωνικές και πολιτικές αιτίες, από
αντιδραστικές αντιλήψεις για το ιστορικό γίγνεσθαι, που εμποδίζουν βίαια
οποιαδήποτε άμεση θεραπεία.
Παρακαλώ λοιπόν να δείξουμε την
συμπάθεια μας, έστω και προσποιητή στον αρθογράφο της «Καθημερινής»
κύριο Τάκη Θεοδωρόπουλου θεραπεία προσιτή δεν υπάρχει, δεδομένου του
τεράστιου ποσού της νευρωτικής αθλιότητας του.
Ωστόσο εδώ αναγνωρίζουμε την κοινή
κατευθυντήρια γραμμή του φαινομένου του ελληνικού αναθεωρητισμού στο
σύνολό του που προσπαθεί με πανούργα δύναμη να εξοντώσει την μνήμη.
Βλέπουμε να επιχειρείται, στο μέτρο του
δυνατού, η δημιουργική ανασύνθεση των διαφόρων ρευμάτων του
αναθεωρητισμού στη βάση της αποκατάστασης της ηθικής και των ανώτερων
πανανθρώπινων ιδανικών τής Δύσης και τής καταγγελίας τού «ανατολίτικου»
κομμουνισμού και των «αιμοσταγών» εκπροσώπων του, που προγραμματικά
αποσκοπεί στην διατήρηση και ισχυροποίηση του κοινωνικού status quo.
Ταυτόχρονα εμφανίζουν την Ιστορία ως μεταφυσικό πεπρωμένο και ως
αποτέλεσμα θερμογόνων προσωπικοτήτων και προσωπικών παθών αδιαφορώντας
για το παγκόσμιο, συνεχώς μεταβαλλόμενο, συσχετισμό δυνάμεων ,τις
κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις, τα πολιτικά αδιέξοδα με βάση τα
δεδομένα των καιρών. Όμως τις αποφάσεις των ανθρώπων έχουν αξία αν τις
δούμε μέσα από την ιστορική έρευνα του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά
κοινωνικό –οικονομικού σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των
γεγονότων που το συνοδεύουν.
Σε περιόδους οξείας κρίσης, σε μια
πληθώρα συντηρητικών και αντιδραστικών διανοουμένων εκείνο που προέχει
είναι να ξαναγραφεί η ιστορία ώστε να αντιμετωπιστεί η κατ’ αυτούς
«πνευματική ηγεμονία» της Αριστεράς. Γι αυτό συχνά προστρέχουν στον
Stéphane Courtois και στην περίφημη από απόψεως μάρκετινγκ «Μαύρη Βίβλο
του Κομμουνισμού» όπου σύμφωνα με τον συγγραφέα είναι «η πρώτη φορά που
επιχειρείται μια προσέγγιση του κομμουνισμού μέσω της εγκληματικής του
διάστασης».
Σε αυτό το βιβλίο ο Κουρτουά δεν κρύβει
καθόλου την απογοήτευσή του για τις εξελίξεις, αποδίδοντάς τις μάλιστα
στην «προσκόλληση» της κοινωνίας «στην ιδέα της επανάστασης» «Τα σύμβολά
της -η κόκκινη σημαία, ο ύμνος της Διεθνούς, η υψωμένη γροθιά-
αναδύονται με την ευκαιρία κάθε ευρύτερου κοινωνικού κινήματος. Ο Τσε
Γκεβάρα ξαναγίνεται της μόδας. Επαναστατικές ομάδες δραστηριοποιούνται
ανοιχτά και εκφράζονται με κάθε νομιμότητα» (σ. 60).
Καιρός, λοιπόν, για μια νέα δίκη της
Νυρεμβέργης που -όπως ζητά εδώ και χρόνια ο Λεπέν- θα θέσει εκτός «κάθε
νομιμότητας» όσους αμφισβητούν τον καπιταλισμό. Η εισαγγελική αυτή
λογική διαπερνά την εισαγωγή του βιβλίου και αφορά κάθε κομμουνιστή,
χωρίς εξαίρεση: αυτός καθεαυτός ο κομμουνισμός είναι «εγκληματογόνος
ιδεολογία», διαβάζουμε, και αρκεί η προσφυγή στον καναδικό (!) Ποινικό
Κώδικα για να θεωρηθεί ως «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» ακόμα και η
απλή «ενθάρρυνση» των «αυθαίρετων κοινωνικών διακρίσεων με καθαρά
ιδεολογικά κριτήρια (μπουρζουαζία- προλεταριάτο)» (σ. 50 και 772). («Η
κατάμαυρη Βίβλος του Κομμουνισμού» iospress)
Βέβαια δεν αποκλείεται ο ισχυρισμός των
συγγραφών της «βίβλου» που επικαλείται ο Θεοδωρόπουλος, ότι τα
100.000.000 θύματα των κομμουνιστών ήταν προμελετημένο έγκλημα κατά
της ανθρωπότητας γιατί το «έγκλημα είναι αναγκαίο συνοδευτικό κάθε
κομμουνιστικού καθεστώτος» να αποδειχθεί πειστικότερο σε σχέση με τη
θέση που υποστηρίζει ένας άλλος «Σταλινολόγος» με ειδικότητα στα
εγκλήματα των κομμουνιστών στην Ουκρανία, ο Robert Conquest, ότι δηλαδή
οι ΗΠΑ τού Ρίγκαν αντιμετώπιζαν τον άμεσο κίνδυνο τής εισβολής των
στρατευμάτων τής ΕΣΣΔ τού Γκορμπατσόφ! Έγραφε μάλιστα και βιβλίο επί
του θέματος με τίτλο: «What To Do When The Russians Come: A Survivor’s
Guide»!
Εκείνο που προέχει όμως δεν είναι να
καταδειχθεί η ανεπάρκεια τής ηθικο-μανιχαϊστικής προσέγγισης του
κομμουνισμού από συγκεκριμένους αναθεωρητές αλλά σε κάθε περίπτωση και
ανεξάρτητα από τα πολιτικά κίνητρα στα οποία βασίζονται, κάθε θέση
πρέπει να εξετάζεται σύμφωνα με την τρέχουσα ιστορικότητα. Πέρα λοιπόν
τής «κατανοητής» επιθυμίας να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό
υπάρχει και η προσπάθεια να γίνει αντιληπτό πως η καπιταλιστική
ιδεολογία τα οικονομικά συμφέροντα και οι ανάγκες της οικονομικής
ολιγαρχίας μέσα σε ένα σύμπλεγμα άγριων ανταγωνισμών και συμφερόντων,
δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα λόγο στην σύγχρονη εγκληματική αχρειότητα
του καπιταλισμού που σκοπό έχει να υπάρχει συνέχεια στην κοινωνική,
την ταξική εκμετάλλευση.
Όσο «πειστικότερα» λοιπόν εξισώνουν το
κομμουνισμό με το φασισμό τόσο ευκολότερα μπορούσαν να επιβληθούν και τα
απαιτούμενα μέτρα στην κατεύθυνση των αναγκών του κεφαλαίου. Ο
κομμουνισμός, το φάντασμα που εξακολουθεί να πλανιέται είναι το ζωτικό
πρόβλημα των εξιδανικευμένων ελεύθερων αγορών και των τιμητών τους!
Με μεγάλη διαύγεια ο Μπέρτολτ Μπρεχτ είχε επισημάνει για όσους διαθέτουν ισοπεδωμένη συνείδηση: «Αυτοί
ή θα αφανιστούν από το φασισμό ή θα προθυμοποιηθούν να μην κάνουν καμιά
ενέργεια εναντίον του ή θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα γι’
αυτόν. Θα αμφιταλαντεύονται στο βαθμό, που θα τους παρασύρει η ελπίδα
τους, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μπορεί
να σωθεί χωρίς την επιβολή βαρβαρότητας».
Διαβάστε :
«Το Γκουλάγκ των Παρισίων ανιστόρητα ψεύδη και ψυχροπολεμικές τερατολογίες η παρουσίαση της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» http://www.iospress.gr/mikro2002/mikro20020302.htm
«Communisme, les falsifications d’ un
«livre noir»» (Le Monde diplomatique 12/1997). Συνοπτικό ξετίναγμα των
ψευδολογιών και των παραχαράξεων της «Μαύρης Βίβλου» από τους τακτικούς
συνεργάτες της έγκυρης γαλλικής επιθεώρησης. Κείμενα των Ζιλ Περό, Μορίς
Λεμουάν, Μισέλ Ντρεϊφίς και Σερζ Αλιμί https://www.monde-diplomatique.fr/1998/01/A/4270
Τον επίσης συλλογικό τόμο «Ο αιώνας των Κομμουνισμών» (εκδόσεις Πόλις)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου