Αποπολιτικοποίηση: Το χάι-τεκ όπλο του συστήματος

Στέλιος Ελληνιάδης
Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ φέρνει σε πέρας τη σημαντικότερη αποστολή για να περάσουν ακέραια τα μνημονιακά προαπαιτούμενα: να διασφαλίσει τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή των επαχθέστερων μέτρων αφαιρώντας από την κοινωνία τη δυνατότητα να αντιδράσει. Με βασικότερη όλων την προϋπόθεση που λέγεται αποπολιτικοποίηση. Δηλαδή, να εξασφαλίζει τη μεγάλη πολιτική απονεύρωση της κοινωνίας, που καμία Δεξιά δεν θα μπορούσε να πετύχει σε συνθήκες φτωχοποίησης και λεηλασίας. Γιατί η Δεξιά κατάφερνε να χειραγωγεί τον κόσμο είτε ασκώντας απροκάλυπτη βία, όπως επί χούντας, είτε, σε περίοδο ευημερίας, με πιο παχιές αγελάδες, να δημιουργεί εφησυχασμό, ανοχή και απάθεια, αλλά σε περίοδο κρίσης γινόταν ευάλωτη και έχανε τον έλεγχο.
Στη φάση που η Δεξιά φράκαρε, άρχισαν να δημιουργούνται πρόσφορες συνθήκες για πολιτικοποίηση. Πολιτικοποίηση που αποτελεί την κυριότερη προϋπόθεση για τη δημιουργία σθεναρής και αποτελεσματικής αντίστασης στην επίθεση των οργανωμένων συμφερόντων εσωτερικού και εξωτερικού που αποσκοπούν στη μετατροπή της χώρας σε ανοιχτό πεδίο λεηλασίας και σε χωματερή προϊόντων και ανθρώπων.
Ο κίνδυνος για τα συμφέροντα των τοκογλύφων, των μεταπρατών και των αρπαχτικών επενδυτών ήταν πλέον ορατός και άμεσος. Η υποδούλωση και η λεηλασία, που είχαν μπει σε καλό δρόμο με τη συμβολή των υποτελών πολιτικών τάξεων, κομμάτων, ομάδων και ατόμων, κινδύνευαν να παρεμποδιστούν, ακόμα και να ανατραπούν, από την αυξανόμενη πολιτικοποίηση και ανάμιξη της κοινωνίας στα «κοινά». Πολιτικοποίηση που ανέβαινε συνεχώς, με κορύφωση το δημοψήφισμα και την άνοδο του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ στα ύψη. Τα κοράκια των μητροπόλεων έβλεπαν καθαρά την απειλή για τα συμφέροντα και την κυριαρχία τους. Το καταμαρτυρά η υπερένταση των αντιδράσεών τους στη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων, κατά την περίοδο 2012-2015. Η πιο λυσσασμένη επίθεση εναντίον χώρας και λαού που έχει καταγραφεί στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία, μετά το βιασμό και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οφειλόταν στην απειλή από την δυναμική αύξηση της πολιτικοποίησης της κοινωνίας.

Εξωπραγματική συσπείρωση

Το ποσοστό των πολιτών που ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα είναι για κάθε δυτικό κράτος αδιανόητο. Σε οποιοδήποτε καθεστώς της Δύσης θα προκαλούσε σεισμό, θα θεωρείτο εκτός ορίων, σχεδόν μη δημοκρατικό. Αλλά και στην Ελλάδα δεν ήταν συνηθισμένο. Το μοναδικό προηγούμενο, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για τη βασιλεία το 1974, ήταν επίσης «ακραίο», 70%-30%, αλλά δεν προκαλούσε τριγμούς αφού όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, από τη Δεξιά ως την κομμουνιστική Αριστερά, πλην μερίδας της άκρας Δεξιάς, είχαν συνταχθεί κατά της βασιλείας και δεν υπήρχε καμία σοβαρή αντίθεση σ’ αυτήν την επιλογή ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό. Εξάλλου, ο εμπνευστής του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν ο πιο διακεκριμένος δεξιός που έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και αποδοχής στη Δύση και στον οποίο είχε ανατεθεί η ανάταξη του αστικού κράτους, η διαφύλαξη του φιλοδυτικού πνεύματος στο σώμα των αξιωματικών, η απορρόφηση όλων των κραδασμών από την εθνική προδοσία και την επακόλουθη κυπριακή καταστροφή και η επίταση της πρόσδεσης της Ελλάδας στο δυτικό μπλοκ.
Στις μέρες μας, οι Βρετανοί αποφάσισαν την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση με 51%, δηλαδή ένα οριακό ποσοστό για ένα ζήτημα πολύ μεγάλης σημασίας για τη Μ. Βρετανία και την Ευρώπη, και αμέσως η νέα πρωθυπουργός της χώρας, αντίθετη η ίδια στην αποχώρηση, ενώπιον δημοσιογράφων απ’ όλο τον κόσμο, χωρίς κόμπιασμα, χωρίς θα το ξαναδούμε και ναι μεν αλλά, δήλωσε απερίφραστα ότι «Brexit σημαίνει Brexit» (έξοδος σημαίνει έξοδος), τελεία και παύλα. Οι Βρετανοί ιθύνοντες, χωρίς να κρατούν τα σκήπτρα της πραγματικής δημοκρατίας, προστατεύουν τους θεσμούς και τηρούν τα προσχήματα για να αποφύγουν ή να μετριάσουν την απαξίωσή τους. Αλλά αυτά δεν ισχύουν στις αποικίες, στους «μαύρους».
Ποσοστά της τάξης του 62% παραπέμπουν σε αυταρχικά καθεστώτα, όπου η βούληση των πολιτών βιάζεται και παραβιάζεται καθ’ έξιν και κατά συρροή. Αλλά εδώ το κωμικοτραγικό είναι ότι η βία που ασκήθηκε, μεγάλη, πρωτοφανής και προφανής, είχε το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Βία που επειδή ασκήθηκε από τους «καλούς» για «ιερό σκοπό», δηλαδή από τους θιασώτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τους «θεσμούς», δεν θεωρείται βία, αλλά εταιρικό «αλληλέγγυο» δικαίωμα. Το ίδιο βράδυ, οι «θεσμοί» γνώριζαν ότι αυτό το 62% ήταν πηγαίο και γνήσιο και έκφραζε την πραγματική βούληση των πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αγωνιστεί μόνος εναντίον των πάντων. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, κόμματα, κοινοβούλια, τραπεζίτες, βιομήχανοι, διανοούμενοι, κοινή γνώμη, μέσα μαζικής ενημέρωσης, όλο το βαρύ πυροβολικό της Ευρώπης ήταν αντίθετο στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΟΧΙ. Το ίδιο και στο εσωτερικό. Είχε διαμορφωθεί ένα σπάνια τόσο αρραγές μέτωπο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι το ΚΚΕ.
62%! Πολύ μεγάλο, που δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις, το οποίο, μάλιστα, όλοι ήξεραν, γιατί είναι εύκολο να το συμπεράνεις, ότι θα ήταν αισθητά μεγαλύτερο, μπορεί και 72%, ίσως και 82%, εάν στη μαζική επίθεση με όλα τα μέσα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του ΟΧΙ, δεν έριχναν τη μεγάλη βόμβα: το κλείσιμο των τραπεζών και τη δέσμευση των καταθέσεων. Ένα έσχατο μέτρο που εφαρμόστηκε μόνο σε χώρες που προκύψανε σε μία νύχτα όταν κατέρρευσε η σοβιετική αυτοκρατορία. Ποτέ άλλοτε επί ευρωπαϊκού εδάφους!
Και μ’ αυτό το βαρύ πυροβολικό εναντίον της, η κοινωνία είπε ΟΧΙ με ποσοστό 62%! Επρόκειτο ουσιαστικά για επαναστατική πράξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσήλκυε με τη στάση και την επιλογή του την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Με τη μειοψηφία των αριστερών συντάσσονταν οι πλειοψηφίες όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες υφίσταντο κυριολεκτικά πανωλεθρία. Μέλη, ψηφοφόροι και οπαδοί του ΚΚΕ, παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Δεξιάς, οι περισσότεροι από τους πρώην Πασοκτζήδες που είχαν παραμείνει στο ΠΑΣΟΚ ή κρατούσαν στάση αναμονής, ακροδεξιοί και απολίτικοι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής και εθνικιστές διαφόρων αποχρώσεων, θρησκευόμενοι και άθεοι, εργάτες, αγρότες, δημόσιοι υπάλληλοι, έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματίες και, κυρίως, οι νέοι, οι νέοι εργαζόμενοι, οι νέοι επιστήμονες, οι φοιτητές και οι άνεργοι, συντάχθηκαν στην πλειονότητά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΟΧΙ. Μια παλλαϊκή κινητοποίηση για ένα ζήτημα ζωής και θανάτου, με απόλυτα αποσαφηνισμένο το περιεχόμενο και τις συνέπειες της ψήφου. Μια συμπαράταξη που μόνο σε καιρό πολέμου επιτυγχάνεται.

Η πιο συνειδητή ψήφος ever!

Ήταν τέτοια η επίθεση του κατεστημένου εναντίον της επιλογής του ΟΧΙ, με τόση ένταση και σε ρυθμό πολυβόλου, χρησιμοποιώντας όλα τα βομβαρδιστικά της εντόπιας και διεθνούς μηχανής παραγωγής προπαγάνδας, εκφοβισμού και χειραγώγησης, που ακόμα κι ο χειρότερα ενημερωμένος πολίτης, θέλοντας και μη, αποκτούσε συναίσθηση των συνεπειών της επιλογής του. Το μπαράζ παραπληροφόρησης, απειλών και εκφοβισμών, με τις καταστροφικές συνέπειες που θα προκαλούνταν στην περίπτωση που υπερίσχυε το ΟΧΙ, είχε φτάσει στον «έσχατο πολίτη» της χώρας, τον πιο άσχετο, αδιάφορο και απολίτικο. Θα μας διώξουν 100% από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο και τρόφιμα, θα χαθούν όλες οι καταθέσεις, δεν θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και ένα σωρό άλλα εκβιαστικά επιχειρήματα που υποστηρίζονταν από εκατοντάδες στόματα που περιβάλλονται από ισχύ, ειδίκευση και κύρος. Αναλύσεις, άρθρα, στατιστικές, προβλέψεις, όλα συνέτειναν στο ίδιο συμπέρασμα. Το ΟΧΙ οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο.
Με αυτό, όμως, το «μπαράζ ενημέρωσης», κανένας δεν μπορεί να επικαλεσθεί την άγνοια των πολιτών για τις συνέπειες της επιλογής τους. Το αντίθετο. Η ενημέρωση, θετική και αρνητική, είχε φτάσει στον κάθε Έλληνα πολίτη. Κι αυτό έθετε τον καθένα ενώπιον των ευθυνών του, χωρίς αμφιβολίες.
Το ΟΧΙ, σύμφωνα με τους υποστηρικτές του ΝΑΙ, οδηγούσε κατ’ ευθείαν στον γκρεμό. Γι’ αυτό, αυτή ήταν η πιο συνειδητή ψήφος που έχει ρίξει ποτέ ο Έλληνας πολίτης στην κάλπη, ίσως από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Παίρνοντας το ρίσκο ακόμα και μιας εξόδου από το ευρώ και την Ευρώπη, συν όλα τα προαναγγελθέντα από το πελώριο yes-μπλοκ εσωτερικού-εξωτερικού για τα δεινά που θα επέφερε μια τέτοια εξέλιξη.
Αυτή η ψήφος σήμαινε ότι η πολιτικοποίηση της κοινωνίας είχε ανέβει σε ένα επίπεδο πρωτόγνωρο σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Οι ψηφοφόροι σκέφτονταν, συμπεριφέρονταν και τολμούσαν σαν αληθινοί πολίτες, με όλη τη σημασία της λέξης, κάτι που ήταν σε μεγάλη υποχώρηση σε όλο τον δυτικό κόσμο.

Αριστερά ξανά

Και το πιο απρόσμενο και ανεπιθύμητο για την καθεστηκυία τάξη: η στροφή της κοινωνίας έδινε ξανά νόημα στο «αριστερός» και «Αριστερά», διαχώριζε τη Δεξιά και τη Σοσιαλδημοκρατία από την Αριστερά, επανέφερε την Αριστερά στο πολιτικό προσκήνιο μετά από χρόνια κατάπτωσης και εκφυλισμού της και συσπείρωνε για πρώτη φορά από το 1990 πολύ μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας πάνω σε μια αριστερή πλατφόρμα. Επίσης, χιλιάδες αριστεροί που ήταν παροπλισμένοι ξεπέρασαν τις αναστολές τους και μπήκαν στον αγώνα δημιουργώντας μια αξιόμαχη εμπροσθοφυλακή μαζί με τους νέους που συστρατεύθηκαν. Όλες οι προσπάθειες δεκαετιών των μητροπολιτικών κέντρων εξουσίας για τη δυσφήμιση των αριστερών ιδεών και την εξάλειψη κάθε αριστερού στοιχείου από τα κόμματα και τις κοινωνίες στραπατσαρίζονταν και αναιρούνταν καθώς η Αριστερά στην Ελλάδα ανακτούσε ένα μεγάλο μέρος από τον χαμένο της εαυτό και την υποτιμημένη της αξία, κλόνιζε το στάτους κβο και νομιμοποιούσε την ύπαρξή της μέσα στις συνειδήσεις των πολιτών ολόκληρης της Ευρώπης.
Κι αυτό, καθώς γινόταν αντιληπτό από τους μηχανισμούς εξουσίας και χειραγώγησης, την άρχουσα νομενκλατούρα και τις δεξαμενές σκέψης της, έκανε τα συστήματα ασφαλείας να βρυχώνται και να βραχυκυκλώνουν. Όχι μόνο ένας μικρός λαός σήκωνε κεφάλι, αλλά μπορούσε να πυροδοτήσει παρόμοια φαινόμενα στις ικανοποιητικά χειραγωγημένες κοινωνίες της Ευρώπης, που στο βάθος-βάθος τους ελλοχεύει καταπιεσμένη η γενικευμένη δυσαρέσκεια και οργή, αλλά καταπνίγεται με διάφορες μορφές ανοιχτής και συγκαλυμμένης βίας ή τεχνηέντως εκτρέπεται σε συντηρητικές επιλογές.
Για όλους αυτούς τους λόγους, το ΟΧΙ δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να νικήσει, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ να νομιμοποιηθεί ως έχει, γιατί αυτή η εξέλιξη θα έθετε το σύστημα στο σύνολό του σε άμεση αμφισβήτηση και θα έβαζε σε κίνηση ανεξέλεγκτες κοινωνικές δυναμικές σε πολλές χώρες.

Κοκτέιλ χειραγώγησης

Το δυτικό σύστημα εξουσίας, όπως κάθε γραφειοκρατικό σύστημα, βασίζεται στην επιτυχή αποπολιτικοποίηση των μαζών και, σε κάθε περίπτωση, στην «απόσυρση» της κοινωνίας από τα κοινά και στην ανάθεση όλων των δικαιωμάτων της στους «θεσμικούς». Οι γραφειοκρατίες, μέσα στις δεκαετίες, με την αρωγή ενός πολυπλόκαμου δικτύου μηχανισμών ελέγχου συνειδήσεων, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα σύστημα χειραγώγησης των κοινωνιών εξαιρετικά σύνθετο και πολυδιάστατο, που περιλαμβάνει το φόβο, την ανασφάλεια, την τρομοκρατία και την καταστολή, αλλά και την εξαγορά, την εξάρτηση, τον προσηλυτισμό, τη νάρκωση, την παραπληροφόρηση, ακόμα και τη μεθόδευση των απογοητεύσεων. Χωρίς την αποπολιτικοποίηση και την παθητικότητα, το σύστημα εκμετάλλευσης, λεηλασίας, ανισότητας, πολέμων, ανελευθερίας και ψευτοδημοκρατίας, δεν μπορεί να διαιωνίζει αβλαβώς την κυριαρχία του.
Εάν μελετήσει κανείς την κάθε χώρα ξεχωριστά, θα καταλάβει πώς εξειδικεύεται ανά λαό αυτή η χειραγώγηση. Αλλού χρησιμοποιείται ο εθνικισμός και η θρησκεία, αλλού η μετανάστευση και ο ρατσισμός, αλλού η αστυνομοκρατία και το οργανωμένο έγκλημα, αλλού ο πόλεμος και ο φασισμός, αλλού η πλύση εγκεφάλου και ο εκμαυλισμός και σε όλα ο αντικομμουνισμός. Κατά κανόνα, χρησιμοποιούνται συνδυασμοί των παραπάνω σε κοκτέιλ κατάλληλα για την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Γι’ αυτό και οι στημένες «επαναστάσεις» που υποκινούνται και υποθάλπονται από τα ίδια κέντρα εξουσίας βαφτίζονται με χρωματικές ονομασίες, πορτοκαλί, γαλάζια, πράσινη κ.λπ., που μοιάζουν με τοπικά κοκτέιλ.
Με κίνδυνο η κατάσταση να τεθεί εκτός ελέγχου, στην Ελλάδα, συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο, το απολύτως ανεπιθύμητο για την εξουσία: πολιτικοποιούνταν σοβαρά οι μάζες και συμμετείχαν σε επικίνδυνο βαθμό, ο κόσμος, οι πολίτες, η κοινωνία, ο λαός, εναντίον του συστήματος και όχι για την αποκατάστασή του όπως συνέβη σε άλλες χώρες. Και κυρίως οι νέοι! Μαζικά, δυναμικά, αποφασιστικά και με επίγνωση!
Τα κέντρα εξουσίας δεν νοιάζονταν τόσο πολύ ούτε για να πάρουν πίσω τα «δανεικά» ούτε για να περισώσουν τη φθαρμένη Δεξιά. Νοιάζονταν, όμως, υπερβολικά πολύ για τον κίνδυνο που συνιστά η πολιτικοποίηση και η συμμετοχή των πολιτών, πέρα από την ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια και, μάλιστα, με την επάνοδο μιας «αριστερής Αριστεράς»! Για το σύστημα εξουσίας αυτή είναι η μέγιστη απειλή. Να βγει η κοινωνία μπροστά και να διεκδικήσει την εξουσία, να γίνει ρυθμιστικός παράγοντας σε σημείο αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος. Να μην αρκείται στην κατευθυνόμενη ψήφο και την ανάθεση, αλλά να διεκδικεί ενεργό ρόλο, να συμμετέχει, να αποφασίζει και να εισακούεται. Να εμποδίζει ό,τι είναι σε βάρος της. Και το σημαντικότερο: να προσπαθεί να λύσει πρακτικά και άμεσα το πρόβλημα της σύγχρονης «δημοκρατίας» που έχει να κάνει με τη διάσταση, η οποία εξελίσσεται σε χάος, ανάμεσα στην πραγματική βούληση και τις ανάγκες των πολιτών από τη μια και την εφαρμοζόμενη πολιτική από τους εκλεγμένους πολιτικούς εκπροσώπους από την άλλη.

Για παραδειγματισμό

Αυτός ο μέγιστος κίνδυνος, του «δεν θα σας αφήσω άλλο να με αγνοείτε», εκδηλωνόταν, στα σπάργανα μεν, αλλά πολύ δυναμικά στην Ελλάδα, με πρώτα εμφανή κιόλας δείγματα εξάπλωσης της απειθαρχίας στις υπόλοιπες χώρες, σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια. Το σύστημα σήμανε συναγερμό στο ανώτατο όριο, πάνω κι από την κόκκινη ζώνη. Ένας ανατρεπτικός ιός, made in Greece, αναπτυσσόταν και εύκολα μπορούσε να μεταδοθεί παντού, με κίνδυνο όλες οι εύθραυστες κοινωνικές αρθρώσεις να μολυνθούν και να παραφρονήσουν.
Στα εμπιστευτικά «μέμο» και τις εκθέσεις των κυβερνητικών παραγόντων, των μυστικών υπηρεσιών και των δεξαμενών σκέψης, αλλά και σε εμπιστευτικά κείμενα πανεπιστημιακών και πολιτειολόγων, ο κίνδυνος επισημαινόταν με υπογραμμισμένες λέξεις και φράσεις. Εκφραζόταν με διπλωματικό λόγο (όχι πάντα) από τους εκπροσώπους της Κομισιόν, των τραπεζών, των κυβερνήσεων κ.λπ. και εκλαϊκευόταν από τα δημοσιογραφικά φερέφωνα των διεθνών και τοπικών ΜΜΕ.
Και σ’ αυτό το κρισιμότατο σημείο, που η ελληνική κοινωνία μέσα από μια βασανιστική πορεία από το 2009, με δισταγμούς και πισωγυρίσματα, πολιτικοποιείται και αρχίζει να σηκώνεται από την πολυθρόνα της απάθειας και να υψώνει το ανάστημά της, το ανάστημα του συνειδητοποιημένου ή σε φάση συνειδητοποίησης πολίτη ο οποίος ξεσπάει τολμηρά με το ΟΧΙ, το ευρωπαϊκό κατεστημένο βρίσκει στο μανίκι του έναν απρόβλεπτο άσσο: μια πολιτική ομάδα η οποία, με το πλεονέκτημα να βγαίνει μέσα από το ογκώδες κίνημα αντίστασης, «δίνει το παιχνίδι», αιφνιδιάζει και αδειάζει τους πολίτες, εκποιεί τον εθνικό πλούτο, απαξιώνει εκ νέου την Αριστερά, τσαλαπατάει την ελπίδα, αφήνει στα κρύα του λουτρού τους ευρωπαϊκούς λαούς, καταπατάει ό,τι ιερό και όσιο∙ με μία καθολική χειρουργική αναστροφή ακινητοποιεί την κοινωνία και την αποκεφαλίζει.
Η ζημιά είναι ανυπολόγιστη. Η σοβαρότερη περίπτωση πολιτικοποίησης των πολιτών και αναγέννησης της Αριστεράς καρατομείται εκ των έσω. Και το κεφάλι του ευαισθητοποιημένου πολίτη πέφτει από τους ώμους και κυλάει στο χώμα. Για να το βάλουν οι νικητές, κυβερνήτες, τραπεζίτες, επενδυτές, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, στην άκρη των παλουκιών τους και να το περιφέρουν θριαμβευτικά σε όλη την Ευρώπη, για παραδειγματισμό. Έτσι, κατασχέθηκαν τα όνειρα που είχαν αρχίσει να υλοποιούνται και έσβησαν οι ελπίδες που ενεργοποιούσαν την κοινωνία και αποτελούσαν κινητήρια δύναμη για οποιαδήποτε αλλαγή. Άλλη μία ελληνική τραγωδία χωρίς ορατό τέλος…

Το επαναστατικό κόμμα και οι συμμαχίες

Κρατώντας σταθερά την στρατηγική και την τακτική μιας εθνικής δημοκρατικής επανάστασης, το Κόμμα έδειξε στο λαό τους στόχους του αγώνα: ανεξαρτησία και δημοκρατία. Δεν ήταν, ωστόσο, αρκετό να έχεις αιτήματα απολύτως σε αρμονία με τις θεμελιώδεις φιλοδοξίες του λαού. Ήταν απαραίτητο να φέρεις τα πάντα στο παιχνίδι για να διαφωτίζεις τις μάζες του λαού, να τις διαπαιδαγωγήσεις και να τους δώσεις κουράγιο, να τις οργανώσεις στον αγώνα για την εθνική σωτηρία. Το κόμμα αφιέρωσε τον εαυτό του ολοκληρωτικά σε αυτόν τον αγώνα, στην ανασύνταξη όλων των εθνικών δυνάμεων, στην διεύρυνση και την ενδυνάμωση του Εθνικού Ενιαίου Μετώπου, του Βιετμίνχ, και αργότερα του Λιέν Βιέτ που ήταν ένα εκπληκτικό μοντέλο ενότητας των διαφόρων στρωμάτων του λαού στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα σε μια αποικιακή χώρα. Στην πραγματικότητα, αυτό το μέτωπο συνένωσε όλες τις πατριωτικές δυνάμεις από όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα, ακόμα και τους προοδευτικούς ιδιοκτήτες γης∙ όλες τις εθνότητες της χώρας – από τις πλειοψηφικές ως τις μειονοτικές∙ πατριώτες πιστούς κάθε θρησκείας.
«Ενότητα, μεγάλη ενότητα, για την νίκη, την μεγάλη νίκη». Αυτό το ρητό από το στόμα του πρωθυπουργού Χο Τσι Μινχ έγινε πραγματικότητα, μια σπουδαία πραγματικότητα μέσα στην μακροχρόνια και σκληρή αντίσταση.
(«Λαϊκός Πόλεμος, Λαϊκός Στρατός» του στρατηγού Βο Νγκουγιέν Γκιαπ, Εκδόσεις Προμαχώνας, 2016)
Πηγή: e-dromos.gr

Posted in: πολιτική