Μέχρι
τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν μιλούσαμε για αθλητισμό άλλα
πράγματα εννοούσαμε. Μετά την επέλαση της εμπορευματοποίησης, την έναρξη
της οποίας κήρυξε η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) το 1984, τα
πράγματα άλλαξαν. Πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια και πιστεύω ότι κανείς δεν αμφισβητεί ότι η ΔΟΕ και όλοι οι διεθνείς αθλητικοί οργανισμοί έχουν μετατραπεί σε παραρτήματα των πολυεθνικών που λυμαίνονται το χώρο.
Το ίδιο συμβαίνει με τις εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές και τις εθνικές αθλητικές ομοσπονδίες, αλλά και με τα αθλητικά σωματεία στη συντριπτική τους πλειοψηφία.
Αν μιλάμε για αθλητισμό, μιλάμε, πρώτα απ όλα, για τους αθλητές. Αυτοί είναι που με τις προσπάθειες και τις επιδόσεις τους γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών, ρισκάροντας την υγεία και την ίδια τους τη ζωή, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της αθλητικής τους σταδιοδρομίας, αλλά κυρίως μετά απ αυτήν.
Βέβαια, σε κάθε άθλημα, αυτοί που τα «κονομάνε χοντρά» είναι ελάχιστοι. Οι πολλοί απλώς επιβιώνουν, ή φυτοζωούν. Για τη δόξα, το χρήμα και τη «μεγάλη ζωή», ο αθλητής πρέπει να καταφύγει σε άλλα μέσα, μεταξύ των οποίων και οι «ενισχυτικές ουσίες», δηλαδή το ντόπινγκ. Μόνον έτσι γίνονται οι μεγάλες επιδόσεις, τα ρεκόρ, οι νίκες, αυτά δηλαδή που απαιτούν τα «αφεντικά»…
Αυτά συμβαίνουν στο χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού, του αθλητισμού των υψηλών επιδόσεων, ή του πρωταθλητισμού, αν προτιμάτε.
Τι γίνεται όμως με τον εργαζόμενο, το νέο, ή το παιδί, που θέλει να γυμναστεί, ή να αθληθεί στον ελεύθερο χρόνο του;
Η απάντηση είναι: Αν έχεις να πληρώσεις, τότε μπορείς!
Φθάσαμε στο σημείο η φυσική αγωγή, η γυμναστική, ο αθλητισμός, από κοινωνικά αγαθά να έχουν μετατραπεί σε είδη πολυτελείας…
Θυμάμαι, όταν σαν αθλητής επισκεπτόμουν τη Σοβιετική Ένωση, ή τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, μου έκανε εντύπωση ότι όποιος ήθελε να γυμναστεί είχε στη διάθεση του οργανωμένα γυμναστήρια, επανδρωμένα με επαγγελματίες γυμναστές, όπου βεβαίως η πρόσβαση ήταν δωρεάν. Όπως επίσης εντύπωση μου έκανε η οργάνωση και το επίπεδο του σχολικού αθλητισμού, κάτι που στη χώρα μας ήταν (και συνεχίζει να είναι) όνειρο θερινής νυκτός.
Θα μου πείτε: «Όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα, μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος εξαιτίας της κρίσης»!
Σκεφθείτε όμως ότι στην κατάσταση αυτή βρισκόμαστε γιατί βλέπαμε τόσα χρόνια να μας κόβουν κομμάτι- κομμάτι, αυτά που θεωρούσαμε δικαιώματα μας, αυτά που πιστεύαμε ότι ήταν κοινωνικά αγαθά. Έτσι η υγεία, η παιδεία, η ψυχαγωγία, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, και τόσα άλλα, έγιναν εμπορεύματα και μάλιστα πολύ ακριβά. Έτσι και ο αθλητισμός.
Όμως, όλα αυτά είναι τα χαρακτηριστικά ενός πολιτισμού που κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα για να βγει η ανθρωπότητα από το σκοτάδι της βαρβαρότητας.
Όλα τα παραπάνω μου ήρθαν στο νου όταν, πριν λίγες μέρες, ξαναδιάβασα αυτό που έγραψε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, αποδίδοντας το στον Φρίντριχ Ένγκελς: «Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».
Κάτι που σήμερα δισεκατομμύρια άνθρωποι στον Πλανήτη αισθανόμαστε στο πετσί μας.
Kαι τελειώνω με κάτι που είχε πει ο Καρλ Μαρξ: «Το αληθινό βασίλειο της ελευθερίας αρχίζει εκεί που σταµατά η αναγκαιότητα, εκεί που η εργασία δεν µετατρέπεται σε εµπόρευµα, αλλά αποτελεί αυτοσκοπό και µέσο για να εκφράσει ο άνθρωπος τις πλούσιες δηµιουργικές του ικανότητες. Όταν η αναγκαστική εργασία αντικατασταθεί από τη δηµιουργική εργασία, όταν η ελευθερία του ενός ατόµου γίνει όρος και προϋπόθεση για την ελευθερία των άλλων ατόµων, τότε, µέσα στο κλίµα της γενικής ελευθερίας, που είναι η ουσία της ανθρώπινης φύσης, θα κάνει την εµφάνισή του ο καινούριος τύπος του ολοκληρωµένου ανθρώπου».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου