του Σωτήρη Παστάκα
Μιλάμε
πάντα μέσω ενός άλλου. Είτε συμφωνούμε με τον συνομιλητή μας είτε
διαφωνούμε, τα λόγια που χρησιμοποιούμε κι εμείς κι αυτός, είναι πάντα
τα λόγια ενός τρίτου. Τα λόγια μας, δεν είναι δικά μας λόγια: τα
βρίσκουμε έτοιμα προς χρήση και τα χρησιμοποιούμε ανά περίσταση. Ο
υπερπληθυσμός στον πλανήτη Γη, επέφερε τρομακτικό συνωστισμό στα
επαγγέλματα και στις Καλές Τέχνες, όπου κάθε κλάδος γνωρίζει
υπερπληρότητα στελεχών και έμψυχου δυναμικού. Η αλήθεια είναι πως
είμαστε πάρα πολλοί και οι ιδέες είναι πολύ λίγες.
Στη Λογοτεχνία
συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Μια-δυο γενναίες ιδέες περιφέρονται ανά τους
αιώνες και χρησιμοποιούνται από στρατιές λογοτεχνών σε όλα τα γεωγραφικά
μήκη και πλάτη. Ο Λογοτέχνης είναι κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια
κλέφτης της γλώσσας του άλλου. Η ευκαιρία κάνει τον κλέφτη, λένε οι
Ιταλοί, με την έννοια πως αν αφήνεις ανοικτή την τσάντα σου κάποιος θα
κλέψει από μέσα το πορτοφόλι σου. Ο Λογοτέχνης επιζεί καραδοκώντας την
ευκαιρία να κλέψει τα λόγια σας όταν ανυποψίαστοι εκφράζετε δυνατά τις
σκέψεις και τα συναισθήματά σας. Όλη η παγκόσμια Λογοτεχνία είναι μια
συνεχή και διαρκής ιστορία κλοπής μετά πολλαπλών διαρρήξεων. Μια
επιτυχημένη ληστεία με όπλα, από ανθρώπους που είναι εθισμένοι στην
υπεξαίρεση, και την κλοπή. Ο καλός κλέφτης πρέπει να ξέρει πως να κρύβει
τα κλοπιμαία. Οι Λογοτέχνες αποτελούν μια ευγενής συνομοταξία κλεφτών, ο
κλέψας του κλέψαντος δηλαδή, και ομνύουν μόνο σε ένα δόγμα: «η
ιδιοκτησία είναι κλοπή».
Η κουβέντα μεταξύ δύο
αρχαιολόγων, ενός Γερμανού κι ενός Ιταλού, για το Grand Tour του Γκαίτε
στην Ιταλία (1786-1788), έγινε μέσα στον αρχαιολογικό χώρο της
Ποσειδωνίας (Paestum), και συγκεκριμένα στον Ναό του Ποσειδώνα, ένα
ανοιξιάτικο δειλινό. Ο φίλος μου ο Ρομπέρτο μου είπε πως ο Ναός ανήκει
μάλλον στον Απόλλωνα. Βγαίνοντας αργότερα μου έδειξε το μπαλκόνι μιας
πανσιόν όπου, σ’ ένα δωμάτιο του πρώτου και μοναδικού ορόφου είχε βρει
κατάλυμα ο Γκαίτε κατά την παραμονή του εδώ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου