Έχουμε αμετάκλητα εισέλθει στη
γεωπολιτική σφαίρα της ρευστοποίησης συνόρων, της ανατροπής κρατικών
οντοτήτων, διαμελισμών, αποικιοποίησης, και το στοιχείο αυτό, δεν είναι
κάτι «εξωτερικό» στο κοινωνικό μας ζήτημα, όπως πολλοί θεωρούν, αλλά
αποτελεί θεμελιώδη πτυχή του. Όσοι υπερασπίζονται με «ταξική μονομέρεια»
τους πρόσφυγες και μετανάστες με τη διεκδίκηση «ανοιχτών» συνόρων, ως
«μέθοδο διεθνισμού και αλληλεγγύης» θα όφειλαν να κατανοήσουν την
ποικιλότροπη προσφυγοποίηση του ελληνικού πληθυσμού και την κατάλυση της
εθνικής – κρατικής κυριαρχίας ως μέσου αυτής, διεκδικώντας την εθνική
και κοινωνική του απελευθέρωση, ως πραγματικό διεθνιστικό αίτημα,
συνδέοντάς το πρωτίστως με το κυπριακό, σε μια γνήσια
αντι-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Γιάννης Δουλφής
Οι τελευταίες, ραγδαίες, εξελίξεις στο Κυπριακό πρόβλημα, που εγκυμονούν την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελεί ένα ζήτημα, που μας αφορά άμεσα, και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα «εξωτερικό» ζήτημα, σύμφωνα με τον εθισμό που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες.
Όπως δεν είναι ορθό να αποδεχόμαστε – και αυτό είναι στα πλαίσια του αυτονόητου για τα εσωτερικά της χώρας μας – ότι η παρούσα, όπως και όλες οι προηγούμενες του δοσιλογικού πολιτικού προσωπικού, κυβέρνηση, δεν εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό, με τον ίδιο τρόπο οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε και την κυπριακή κυβέρνηση του κ. Αναστασιάδη, καθώς και όλο το προσωπικό των πολιτικών σχηματισμών που συντάσσεται μαζί του στις μεθοδεύσεις τους για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η αντιμετώπιση αυτού του είδους, που υπονομεύει, κάθε έννοια διεθνούς δικαίου (και κατ’ επέκταση των δικαιωμάτων των λαών να αυτοπροσδιορίζονται εθνικά υπερασπίζοντας τις κρατικές τους οντότητες και να διεκδικούν την ακεραιότητά τους), όπως το είχαμε γνωρίσει την προηγηθείσα μεταπολεμική περίοδο κρυστάλλωσης των διεθνών σχέσεων, πριν εισέλθουμε στην παρούσα θερμοπολεμική, και πλασάρεται ως διεθνισμός, διατυπώνοντας τη θέση της υποστήριξης του «κυπριακού ζητήματος» με το σεβασμό των θέσεων και των μεθοδεύσεών τους, αποτελεί το δόγμα υποταγής στις μεθοδεύσεις του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και της νέας τάξης πραγμάτων, σε αντιπαράθεση με ένα πραγματικό, αντι-ιμπεριαλιστικό διεθνισμό, όπως είχε αναδυθεί την εποχή της άνθησης των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων, και εκφραστεί εμπράκτως από ένα μεγάλο επαναστάτη, πατριώτη και διεθνιστή ταυτόχρονα, τον μεγάλο Τσε Γκεβάρα.
Ένας γνήσιος πατριωτικός διεθνισμός, και για τούτο αντι-ιμπεριαλιστικός, οφείλει να διαπερνά το σημερινό αγώνα του ελληνικού λαού για την ανάκτηση της εθνικής του κρατικής κυριαρχίας, υπερασπιζόμενος και την αντίστοιχη δίκαιη αξίωση του κυπριακού λαού για την υπεράσπιση της δικής του κυριαρχίας με ανάκληση όσων τετελεσμένων την έχουν βάναυσα υπονομεύσει, έστω και αν σήμερα δεν διατυπώνεται πλειοψηφικά από τις ηγεσίες του.
Και δεν είναι μόνον αυτά που συνδέουν με διάφορους τρόπους ιστορικά τον ελλαδικό και κυπριακό ελληνισμό και τους παράλληλους αγώνες τους, αλλά και ένα κοινό γεωπολιτικό στοιχείο, που έχουν ξεκάθαρα ως στόχο να ανατρέψουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του ευρωαντλαντισμού με τους συμμάχους τους στην περιοχή, κυρίως το επιθετικό τουρκικό κράτος με τη νέο-οθωμανική του έκφραση.
Η μεθοδευμένη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο, που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια με «οικονομικά» και νομικο-πολιτικά μέσα, φαίνεται πλέον ότι οδηγεί και σε εδαφικούς διαμελισμούς, με αφετηρία την ολοσχερή κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, που μεθοδεύεται με την πενταμερή/πολυμερή, ώστε ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, να μεταστραφεί στη ληξιαρχική πράξη θανάτου της.
Έχουμε αμετάκλητα εισέλθει στη γεωπολιτική σφαίρα της ρευστοποίησης συνόρων, της ανατροπής κρατικών οντοτήτων, διαμελισμών, αποικιοποίησης, και το στοιχείο αυτό, δεν είναι κάτι «εξωτερικό» στο κοινωνικό μας ζήτημα, όπως πολλοί θεωρούν, αλλά αποτελεί θεμελιώδη πτυχή του. Όσοι υπερασπίζονται με «ταξική μονομέρεια» τους πρόσφυγες και μετανάστες με τη διεκδίκηση «ανοιχτών» συνόρων, ως «μέθοδο διεθνισμού και αλληλεγγύης» θα όφειλαν να κατανοήσουν την ποικιλότροπη προσφυγοποίηση του ελληνικού πληθυσμού και την κατάλυση της εθνικής – κρατικής κυριαρχίας ως μέσου αυτής, διεκδικώντας την εθνική και κοινωνική του απελευθέρωση, ως πραγματικό διεθνιστικό αίτημα, συνδέοντάς το πρωτίστως με το κυπριακό, σε μια γνήσια αντι-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Δυστυχώς, οφείλουμε σήμερα να αναμετρηθούμε σθεναρά, όχι μόνο με την τεραστίων διαστάσεων εθνική προδοσία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, αλλά και με το συναφές γεγονός της πνευματικής αποχαύνωσης και της υλικής εξαθλίωσης του ελληνικού πληθυσμού που μεθόδευσαν, για την επανάκτηση του δημοκρατικού φρονήματος ανεξαρτησίας, ώστε να καταστεί και πάλι λαός ανακαλώντας τις αγωνιστικές ιστορικές του παραδόσεις.
Η πρώτη πράξη αυτού του έργου είναι η άρρηκτη σύνδεση των αγώνων, όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε Ελλάδα και Κύπρο, που αντιλαμβάνονται την ιστορική κρισιμότητα των περιστάσεων, με την ταυτόχρονη αναζήτηση στο διεθνές περιβάλλον εκείνων των δυνάμεων που μπορούν να σταθούν αρωγοί.
Οι τελευταίες, ραγδαίες, εξελίξεις στο Κυπριακό πρόβλημα, που εγκυμονούν την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελεί ένα ζήτημα, που μας αφορά άμεσα, και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένα «εξωτερικό» ζήτημα, σύμφωνα με τον εθισμό που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες.
Όπως δεν είναι ορθό να αποδεχόμαστε – και αυτό είναι στα πλαίσια του αυτονόητου για τα εσωτερικά της χώρας μας – ότι η παρούσα, όπως και όλες οι προηγούμενες του δοσιλογικού πολιτικού προσωπικού, κυβέρνηση, δεν εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό, με τον ίδιο τρόπο οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε και την κυπριακή κυβέρνηση του κ. Αναστασιάδη, καθώς και όλο το προσωπικό των πολιτικών σχηματισμών που συντάσσεται μαζί του στις μεθοδεύσεις τους για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η αντιμετώπιση αυτού του είδους, που υπονομεύει, κάθε έννοια διεθνούς δικαίου (και κατ’ επέκταση των δικαιωμάτων των λαών να αυτοπροσδιορίζονται εθνικά υπερασπίζοντας τις κρατικές τους οντότητες και να διεκδικούν την ακεραιότητά τους), όπως το είχαμε γνωρίσει την προηγηθείσα μεταπολεμική περίοδο κρυστάλλωσης των διεθνών σχέσεων, πριν εισέλθουμε στην παρούσα θερμοπολεμική, και πλασάρεται ως διεθνισμός, διατυπώνοντας τη θέση της υποστήριξης του «κυπριακού ζητήματος» με το σεβασμό των θέσεων και των μεθοδεύσεών τους, αποτελεί το δόγμα υποταγής στις μεθοδεύσεις του σύγχρονου ιμπεριαλισμού και της νέας τάξης πραγμάτων, σε αντιπαράθεση με ένα πραγματικό, αντι-ιμπεριαλιστικό διεθνισμό, όπως είχε αναδυθεί την εποχή της άνθησης των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων, και εκφραστεί εμπράκτως από ένα μεγάλο επαναστάτη, πατριώτη και διεθνιστή ταυτόχρονα, τον μεγάλο Τσε Γκεβάρα.
Ένας γνήσιος πατριωτικός διεθνισμός, και για τούτο αντι-ιμπεριαλιστικός, οφείλει να διαπερνά το σημερινό αγώνα του ελληνικού λαού για την ανάκτηση της εθνικής του κρατικής κυριαρχίας, υπερασπιζόμενος και την αντίστοιχη δίκαιη αξίωση του κυπριακού λαού για την υπεράσπιση της δικής του κυριαρχίας με ανάκληση όσων τετελεσμένων την έχουν βάναυσα υπονομεύσει, έστω και αν σήμερα δεν διατυπώνεται πλειοψηφικά από τις ηγεσίες του.
Και δεν είναι μόνον αυτά που συνδέουν με διάφορους τρόπους ιστορικά τον ελλαδικό και κυπριακό ελληνισμό και τους παράλληλους αγώνες τους, αλλά και ένα κοινό γεωπολιτικό στοιχείο, που έχουν ξεκάθαρα ως στόχο να ανατρέψουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του ευρωαντλαντισμού με τους συμμάχους τους στην περιοχή, κυρίως το επιθετικό τουρκικό κράτος με τη νέο-οθωμανική του έκφραση.
Η μεθοδευμένη μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο, που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια με «οικονομικά» και νομικο-πολιτικά μέσα, φαίνεται πλέον ότι οδηγεί και σε εδαφικούς διαμελισμούς, με αφετηρία την ολοσχερή κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, που μεθοδεύεται με την πενταμερή/πολυμερή, ώστε ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, να μεταστραφεί στη ληξιαρχική πράξη θανάτου της.
Έχουμε αμετάκλητα εισέλθει στη γεωπολιτική σφαίρα της ρευστοποίησης συνόρων, της ανατροπής κρατικών οντοτήτων, διαμελισμών, αποικιοποίησης, και το στοιχείο αυτό, δεν είναι κάτι «εξωτερικό» στο κοινωνικό μας ζήτημα, όπως πολλοί θεωρούν, αλλά αποτελεί θεμελιώδη πτυχή του. Όσοι υπερασπίζονται με «ταξική μονομέρεια» τους πρόσφυγες και μετανάστες με τη διεκδίκηση «ανοιχτών» συνόρων, ως «μέθοδο διεθνισμού και αλληλεγγύης» θα όφειλαν να κατανοήσουν την ποικιλότροπη προσφυγοποίηση του ελληνικού πληθυσμού και την κατάλυση της εθνικής – κρατικής κυριαρχίας ως μέσου αυτής, διεκδικώντας την εθνική και κοινωνική του απελευθέρωση, ως πραγματικό διεθνιστικό αίτημα, συνδέοντάς το πρωτίστως με το κυπριακό, σε μια γνήσια αντι-ιμπεριαλιστική κατεύθυνση.
Δυστυχώς, οφείλουμε σήμερα να αναμετρηθούμε σθεναρά, όχι μόνο με την τεραστίων διαστάσεων εθνική προδοσία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, αλλά και με το συναφές γεγονός της πνευματικής αποχαύνωσης και της υλικής εξαθλίωσης του ελληνικού πληθυσμού που μεθόδευσαν, για την επανάκτηση του δημοκρατικού φρονήματος ανεξαρτησίας, ώστε να καταστεί και πάλι λαός ανακαλώντας τις αγωνιστικές ιστορικές του παραδόσεις.
Η πρώτη πράξη αυτού του έργου είναι η άρρηκτη σύνδεση των αγώνων, όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε Ελλάδα και Κύπρο, που αντιλαμβάνονται την ιστορική κρισιμότητα των περιστάσεων, με την ταυτόχρονη αναζήτηση στο διεθνές περιβάλλον εκείνων των δυνάμεων που μπορούν να σταθούν αρωγοί.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου