Η
διαδρομή είναι δύσκολη. Ένα μικρό παιδί αναρωτιέται για τις αντιφάσεις
αυτού του κόσμου. Δεν καταλαβαίνει γιατί ένας πρόσφυγας είναι πρόσφυγας.
Δεν χωράει το μυαλό του το κατασκεύασμα της βαρβαρότητας.
Η διαδρομή είναι δύσκολη. Ο
καθυστερημένος μισθός δεν φτάνει και ο ψιλικατζής σταμάτησε να δίνει
βερεσέ. Κι εσύ ψάχνεις την αιτία στον «κακό» ψιλικατζή, που δεν
καταλαβαίνει. Λίγες μέρες μετά το ψιλικατζίδικο έκλεισε. Δεν είχες
περάσει από εκεί. Στο είπε ένας άνεργος. Κάτι κατάλαβες.
Η διαδρομή είναι δύσκολη. Ταξίδεψες
μακριά αυτό το καλοκαίρι, ελπίζοντας σ’ ένα παλιό ταξίδι που θα
ξαναγίνει. Κανένα ταξίδι δεν επαναλαμβάνεται. Κι αν το επαναλάβεις στο
μυαλό σου δεν σημαίνει πως το ξανακάνεις.
Αντί να φτάσεις στη θάλασσα, ψάχνοντας
τα μέσα που θα σε οδηγήσουν εκεί, εσύ κάθεσαι και την ονειρεύεσαι.
Παλιές διακοπές, παιδικά παιχνίδια στην άμμο, όλα στο μυαλό σου ως
αναμνήσεις. Καλά είναι αυτά, δεν πλησιάζεις, όμως, τη θάλασσα.
Κοίταξε τους. Μοιράζουν την αθλιότητα
και κλέβουν. Κλέβουν νόμιμα και «πολιτικά ορθά». Κανένας νόμος δεν τους
επηρεάζει. Όλα σύμφωνα με το νόμο και την «ασφάλεια», μια ασφάλεια που
σε κάνει να νιώθεις λες και είσαι μπροστά σε γκρεμό και κάποιος είναι
έτοιμος να σε σπρώξει. Βλέπεις κάτω και τρομάζεις. Κι όμως, επιλέγεις
αυτή την «ασφάλεια», γιατί είναι γνώριμη.
Κι θάλασσα; Είναι μακριά, απαντάς. Τους
βλέπεις; Έρχονται να σε σπρώξουν στο γκρεμό. Κοιτάς προς τη θάλασσα.
Είναι μακριά, απαντάς.
Θέλεις να συμφωνήσουμε σε κάτι; Η θάλασσα είναι μακριά, αλλά υπάρχει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου