– Και τι έκανε;
– Αγόρι!
– Αγόρι!…
Τα θαυμαστικά δεν είναι δικά μας. Επιφωνήματα είναι του κόσμου. Ε, δεν ήταν και μικρό πράμα για μια μικρή πολιτεία όπως η Λαμία. Αν το Παζάρι ήταν το μεγάλο γεγονός της χρονιάς, ήταν κι αυτό, το γεγονός της ημέρας. Βούιξε ο τόπος.
– Παζαριώτης βγήκε ο γιος του Κλάρα, παζαριώτης…
Ετσι με τον συσχετισμό των δυο γεγονότων, του παζαριού και της γέννας, από στόμα σε στόμα, λες και συνεννοήθηκε με μιας όλος ο κόσμος, του κόλλησε και μονομιάς, πριν ακόμα βαφτιστεί το παιδί, το πρώτο του παρανόμι». (Από το βιβλίο «Ο αδερφός μου ο Αρης», Μπάμπης Κλάρας, εκδόσεις Δωρικός)
Σαν σήμερα λοιπόν, στις 27 Αυγούστου του 1905, γεννήθηκε ο Θανάσης Κλάρας, ο μετέπειτα Αρης Βελουχιώτης (το τρίτο και τελευταίο ψευδώνυμο – είχε προηγηθεί το Μιζέριας), ο δημιουργός και αρχηγός του μεγαλύτερου εθελοντικού στρατού που δημιουργήθηκε ποτέ στη χώρα, του ΕΛΑΣ, υπό την καθοδήγηση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Ο ρόλος του Αρη στη συγκρότηση, ανάπτυξη και δράση του ΕΛΑΣ ήταν αποφασιστικός. Ο Αρης, εκτός από την προσωπική παλικαριά που τον διέκρινε, είχε και εξαιρετικές ηγετικές και πολιτικές ικανότητες. Είδε έγκαιρα την ανάγκη να βάλει το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα ζήτημα εξουσίας. Καταλάβαινε πως μετά την απελευθέρωση θα ήταν αναπόφευκτη η σύγκρουση με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές. Κάποιοι άλλοι φαίνεται πως δεν το κατάλαβαν όπως έπρεπε.
Ο Αρης επέλεξε να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του, το απόγευμα της 16ης Ιούνη του 1945, στην περιοχή της Μεσούντας, χρησιμοποιώντας το περίστροφό του. Οι ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων από την ύπαιθρο είναι συνταρακτικές: «Είδα με τα μάτια μου ανθρώπους να κλαίνε για τον Αρη. Είδα φωτογραφίες του βαλμένες στα εικονίσματα. Ακουσα γυναίκες και γριούλες να καταριούνται τους φονείς του και να τον αποκαλούν Αγιο. Ακουσα πολλούς να ελπίζουνε ότι ο Αρης δεν πέθανε». (Αρης Βελουχιώτης, ο Πρωτοκαπετάνιος του Αγώνα, Πάνος Λαγδάς). Ακόμη και σήμερα, σε ορεινά χωριά της Φθιώτιδας, της Ευρυτανίας καθώς και σε άλλες περιοχές της χώρας, η φωτογραφία του βρίσκεται αλλού «μπλεγμένη» στο εικονοστάσι των ανθρώπων και αλλού κατά μόνας σε περίοπτη θέση του σπιτιού. Ο αγαπημένος του φίλος πάτερ Ανυπόμονος (Γερμανός), όσο ζούσε, στο κελί του στη Μονή Αγάθωνος της Φθιώτιδας, οι δύο τοίχοι είχαν φωτογραφίες διάφορων αγίων και οι άλλοι δύο ήταν γεμάτοι από φωτογραφίες του Αρη Βελουχιώτη.
Ο Αρης έγινε μύθος. Ξεπέρασε κατά πολύ και τον αγαπημένο του ήρωα, τον «συντοπίτη» Αθανάσιο Διάκο. Η παρουσία του στα χωριά και τις πόλεις δημιουργούσε τέτοιο ανθρωπομελλίσι και τέτοια αίσθηση που όμοιά της δεν έχει υπάρξει. Οι ομιλίες που πραγματοποίησε σε πόλεις (Τρίπολη, Λαμία, και αλλού) έχουν εντυπωθεί στις μνήμες και τις καρδιές των ανθρώπων που τις παρακολούθησαν, ακόμη και σήμερα. Είναι χαρακτηριστικό πως στις πόλεις αυτές, πέρα από τους κατοίκους της ίδιας της πόλης που παραβρέθηκαν στη συγκέντρωση, χιλιάδες και χιλιάδες λαού ξεκίνησαν από τα χωριά τους με τα πόδια (στην πλειοψηφία τους ξυπόλυτοι), σε απόσταση ακόμη και δεκάδων χιλιομέτρων, προκειμένου να δουν και ακούσουν τον αρχηγό από κοντά. Στην πλ. Αρεως της Τρίπολης οι άνθρωποι κρέμονταν σαν σταφύλια από τα δέντρα, ακροβατούσαν σε όποια μάντρα έβρισκαν διαθέσιμη και στριμώχνονταν στα μπαλκόνια και στις στέγες των γύρω σπιτιών για να έχουν την καλύτερη δυνατή οπτική επαφή.
Στο βιβλίο του «Υπνοβάτες», ο Αρθουρ Κέσλερ, γράφει σε ένα σημείο: «Οι μύθοι δημιουργούνται σαν τους κρυστάλλους ακολουθώντας το δικό τους παλινδρομικό τύπο. Τους χρειάζεται όμως ο κατάλληλος πυρήνας. Οι μετριότητες και οι απατεώνες δεν έχουν μυθογεννητική ισχύ. Δημιουργούν μόδες που πολύ γρήγορα ξεπερνιούνται».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου