Αφετηρία νέου πολιτικού κύκλου

Του Γιώργου Σαχίνη

Ένας ιστορικός κύκλος στην πολιτική κλείνει και ένας άλλος ανοίγει με τον πολιτικό όρκο του νέου πρωθυπουργού, την ώρα που σχηματισμός κυβέρνησης αριστερών και ενός κόμματος καθαρόαιμης δεξιάς είναι γεγονός με την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης για τη χώρα.

Ποια όμως θα είναι η κυβέρνηση που θα επιδιώξει την αλλαγή αφηγήματος στην Ελλάδα, όπως απαίτησε η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών; Άλλωστε σε περιοχές όπως η Κρήτη, η πολιτική ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά πολιτικό γεγονός, αλλά από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και μέχρι σήμερα είναι και μαθηματικά πλέον παγιωμένη.

Η απόφαση του κ. Τσίπρα να συνεργαστεί με τον κ. Καμμένο στηρίζεται στο γεγονός ότι διατηρεί μαζί του καλές προσωπικές σχέσεις και οικογενειακού επιπέδου, που δε γεφυρώνουν όμως τις μεγάλες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων. Το Ποτάμι βρίσκεται πιο κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπάρχει αμοιβαία δυσπιστία και μια πιθανή συνεργασία μαζί του θα προκαλούσε μεγαλύτερες εσωκομματικές αντιδράσεις απ’ ό,τι η συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ. Το μέλλον θα δείξει πόσο αποτελεσματική θα αποδειχθεί η πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας, που θα στηρίζεται όμως σε ένα κόμμα της πιο καθαρόαιμης δεξιάς.

Όμως, μετά από σαράντα χρόνια Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, οι Έλληνες έφεραν στην κυβέρνηση ένα άλλο κόμμα, το ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, οι Έλληνες έκαναν πρωθυπουργό έναν νέο άνθρωπο, τον Αλέξη Τσίπρα, αν και δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι. Όπως και να το κάνουμε, αυτά είναι επαναστατικά για τη συντηρητική ελληνική κοινωνία. Τόσο επαναστατικά, που ελάχιστοι τα πήραν είδηση.

Η αποχή ήταν πάλι πολύ υψηλή, ενώ, αν προστεθούν στην αποχή οι ψήφοι σε κόμματα που είναι κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και οι ψήφοι για χαβαλέ, είναι προφανές πως ο ένας στους δυο Έλληνες ψηφοφόρους δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα.

Βέβαια, αν δεν έχεις εμπιστοσύνη στα πολιτικά κόμματα, κάνεις τουλάχιστον μια άλλη προσπάθεια για οργάνωση σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά αυτό δε βλέπουμε να συμβαίνει, οπότε η χώρα έχει ένα σοβαρό πρόβλημα που θα πρέπει να αντιμετωπίσει.

Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται επειγόντως ένα νέο Σύνταγμα – από τους πολίτες για τους πολίτες – γιατί, διαφορετικά, θα συνεχίσει να γερνάει και να βαλτώνει.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το μίσος της ελληνικής κοινωνίας για οποιαδήποτε αλλαγή, αλλά θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως πρέπει να αλλάξουμε για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Όποιος δεν αλλάζει, εξαφανίζεται.

Οι δύο (πανίσχυροι κατά το παρελθόν) συνεταίροι του δικομματισμού συγκέντρωσαν, μετά βίας, 32,5%!

Όσοι έζησαν τις εκλογικές αναμετρήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, όπου η αποδυνάμωση του δικομματισμού θεωρείτο προϋπόθεση για την όποια θετική εξέλιξη, αισθάνονται δικαιωμένοι.

Η ήττα των φορέων της μνημονιακής πολιτικής ήταν μια ξεκάθαρη νίκη του λεγόμενου αντιμνημονιακού στρατοπέδου.

Για πρώτη φορά παρουσιάζεται σε τέτοια έκταση μια έντονη διάθεση χειραφέτησης του λαϊκού παράγοντα.

Κόντρα στον τρόμο που καλλιεργήθηκε κατά την προεκλογική περίοδο, κόντρα στους παραδοσιακούς (έστω αποδυναμωμένους) πελατειακούς μηχανισμούς, κόντρα στα απειλητικά μηνύματα των «αγορών» και των «δανειστών», κόντρα στις δημοσκοπικές αλχημείες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού θριάμβευσε πέρα από κάθε δημοσκοπική προσδοκία και σχηματίζει κυβέρνηση συνεργασίας με τους ΑΝ.ΕΛ., αναδείχθηκε σε απόλυτο κυρίαρχο του πολιτικού συστήματος, έστω και χωρίς την αυτοδυναμία.

Στην πραγματικότητα χθες επιβεβαιώθηκε αυτό που… εμμονικά επαναλαμβάνουμε από τις εκλογές του 2012: ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαθίσταται ως κυρίαρχος στο χώρο της Κεντροαριστεράς υπερβαίνοντας – με χαρακτήρα οιονεί μονιμότητας – τα όρια της ιστορικής Αριστεράς.Για την κυβερνητική του προοπτική είναι πολύ νωρίς να μιλήσουμε από σήμερα, καθώς είναι άγνωστο πώς θα κυλήσουν η συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ. και η διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Είναι επίσης άγνωστο αν και άλλες δυνάμεις, ανεξάρτητα από τη σημερινή τους στάση, θα συμβάλουν στη σταθερότητα της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ – έστω και υπό όρους.

Είναι πάντως προφανές ότι ήδη αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας και το μεγάλο του στοίχημα είναι, μέσω της διακυβέρνησής του, να καθιερωθεί ως το επίκεντρο του πολιτικού συστήματος, στη θέση που άλλοτε κατείχε το ΠΑΣΟΚ.Η προσπάθειά του αρχίζει μόλις τώρα και η κατάληξή της είναι, προφανώς, άγνωστη. Για όλα αυτά όμως θα έχουμε πολλά να πούμε τις επόμενες μέρες.

Η Ν.Δ., από την πλευρά της, κατέρρευσε παταγωδώς και όχι μόνο αποτελεί παρελθόν από την κυβέρνηση, αλλά έρχεται πλέον αντιμέτωπη με την προοπτική μιας μόνιμης, ιστορικού μεγέθους, συρρίκνωσης. Το αν θα αντιμετωπίσει αμέσως θέμα ηγεσίας είναι ένα ερώτημα που πολύ σύντομα θα απαντηθεί.

Ο Σαμαράς δε δείχνει καμιά διάθεση να κάνει στην άκρη προκειμένου να υπάρξει πολιτική, ηλικιακή και στρατηγική ανανέωση του κόμματος. Στην πρώτη μετεκλογική δήλωσή του απέφυγε κάθε σχετική αναφορά, αποδεικνύοντας ότι θα δώσει τα πάντα για να παραμείνει στην ηγεσία της Ν.Δ. Συνεπώς προκαλεί κάθε ενδιαφερόμενο να αναλάβει πρωτοβουλία ανατροπής του – και βεβαίως το ρίσκο της πρωτοβουλίας του.

Το βέβαιο, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι υπέστη ιστορική συντριβή η πολιτική των «άδειων ΑΤΜ» και της έλλειψης… χαρτιού υγείας. Ο Σαμαράς και οι στενοί του συνεργάτες ξεκίνησαν δημοσκοπικά με μια διαφορά που λογαριαζόταν ως «διαχειρίσιμη», για να καταλήξουν σε μια εκλογική συντριβή που ξεπερνά το 8%.

Στην πραγματικότητα η Ν.Δ. έφτασε στο μεγάλο σταυροδρόμι της Ιστορίας της. Αφού η νυν ηγεσία της περιπλανήθηκε στα όρια και στα άκρα της ιστορικής Δεξιάς, με αποτέλεσμα τη δραματική ήττα της, τώρα πρέπει να λάβει αποφάσεις:

● Είτε θα επιμείνει με τα σημερινά φθαρμένα και απαξιωμένα πρόσωπα και θα μεταβληθεί αργά ή γρήγορα σε… ΠΑΣΟΚ. ● Είτε θα αναδείξει μια ηγεσία με «κεντροδεξιό» και δημοκρατικό προφίλ, με πρόταση για τη χώρα – μακριά από την απόλυτη υποταγή στη Γερμανία.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έκανε χθες καν τον κόπο να παραδώσει το Μέγαρο Μαξίμου στο νέο πρωθυπουργό. Δεν είχε ούτε τη μεγαλοθυμία, ούτε την ευγένεια, ούτε την πολιτική ευπρέπεια να ακολουθήσει τα ήθη και τα έθιμα του Κοινοβουλευτισμού. Δεν ξέρω αν είναι πτοημένος από την ήττα ή επιδεικνύει πολιτική μικρότητα. Ως σήμερα ο Σαμαράς φρόντιζε να δείχνει πως αντιλαμβάνεται το κράτος και τη διοίκηση ως προσωπική του υπόθεση. Ήταν πολλές φορές που η αντιπαράθεσή του με τους πολιτικούς του αντιπάλους είχε τη χροιά αντιπαλότητας με κάποιον εσωτερικό εχθρό της χώρας.Στον «Άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς» ένας Άγγλος στρατιώτης έπεισε κάποιους ιθαγενείς των Ιμαλαΐων ότι έχει υπερφυσικές ικανότητες ως απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έγινε βασιλιάς, αλλά γρήγορα έχασε το στέμμα, μαζί με το κεφάλι του. Κανένας δεν εγείρει ανάλογες απαιτήσεις από τον Αλέξη Τσίπρα. Εξελέγη πρωθυπουργός χωρίς να θεωρείται καταλληλότερος για τη δουλειά από τον άνθρωπο που διαδέχεται. Δεν προτιμήθηκε ως Μεσσίας, ούτε του αποδίδονται ναπολεόντεια χαρακτηριστικά. Δεν είναι ο λαός που τον «ζήτησε». Είναι η συγκυρία που τον ανέδειξε. Ήταν πάντα στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή (αρξάμενος από την εναλλαγή στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ επί Αλαβάνου). Και ήταν και η μοναδική επιλογή. Αυτό δεν είναι κακό. Για πρώτη φορά έχουμε έναν πρωθυπουργό που αντιμετωπίζεται ως θνητός, με γήινα χρώματα. Είναι ο νεότερος πρωθυπουργός της ιστορίας μας, άθρησκος και ανύπανδρος οικογενειάρχης. Δεν ορκίστηκε κιόλας… Πριν από τριάντα χρόνια αυτό θα ήταν ανέκδοτο.

Ο Τσίπρας δεν μπαίνει στο Μαξίμου με την αύρα του Καραμανλή, τη σιγουριά του Παπανδρέου και τη φυσικότητα του Σαμαρά. Δεν είναι, βλέπετε, πορφυρογέννητος. Είναι περισσότερο ένας σαν κι εμάς. Δε γνωρίζει καν τους χώρους εκεί μέσα. Σέρνει, όμως, στα πόδια του σιδερένιες μπάλες. Από τη μία είναι η προσδοκία των ανθρώπων της Αριστεράς και από την άλλη η βεβαιότητα εκείνων που τον ψήφισαν για να κάνει την κωλοτούμπα. Αυτοί οι δύο κόσμοι δε θα συγκρουστούν στην κοινωνία. Μπορεί, όμως, να μαλλιοτραβηχτούν μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα. Τι Θα κάνει; Δεν έχει και άλλη επιλογή από το να ισορροπήσει. Πιθανότατα θα κυβερνήσει με αριστερή σημειολογία, αλλά ρεαλιστική πρακτική.

ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ…

Η αναβολή της αυτοκτονίας… και ο ήλιος του Αλέξη

Για την ώρα πάντως πρέπει να αξιολογήσουμε και μερικές «βεβαιότητες» που, αν και η Δευτέρα πέρασε στη ιστορία, μένουν ως έχουν:

1) Ο Θεόδωρος Πάγκαλος δεν αυτοκτόνησε.

2) Αυτό δε σημαίνει ότι όλα πηγαίνουν περίφημα με τον ίδιο, καθώς δήλωσε ότι ψήφισε Νέα Δημοκρατία και μάλιστα ενσυνειδήτως.

3) Τα ΑΤΜ έχουν ακόμα λεφτά.

4) Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ακόμα στην Αθήνα. Εν προκειμένω, θα συνιστούσα να μη βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα σχετικά με το αν θα φύγει από τη χώρα όπως είχε προειδοποιήσει σε περίπτωση επικράτησης ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να περιμένει να πέσουν τα εισιτήρια, μπορεί η Ευγενία και αυτός να μην έχουν αποφασίσει ακόμα για τον προορισμό ή μπορεί να ακυρώθηκε κάποια πτήση. Όπως και να ‘χει, διακαναλική επιτροπή υπεύθυνη για τους καλεσμένους των πάνελ μαζεύει υπογραφές για να τον μεταπείσει.

5) Κάποιος θα τολμούσε να πει ότι αυτή είναι η πρώτη Βουλή μετά από 223 χρόνια χωρίς ούτε έναν/μία Παπανδρέου. Οι αναρίθμητες φορές που ο Αλέξης ανέφερε τη λέξη «ήλιος» στην ομιλία νίκης στα Προπύλαια νομίζω πως κρατάνε μια γωνίτσα στο Κοινοβούλιο και για τον Ανδρέα.

6) Οι κύριοι που έστησαν την προεκλογική καμπάνια του Πάνου Καμμένου οφείλουν να ζητήσουν μπόνους από το «αφεντικό». Πήραν τους ΑΝ.ΕΛ εκτός Βουλής (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) και τους έβαλαν στη Βουλή, ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!

Με άλλα λόγια, ο Καμμένος ανέβηκε στο τρένο της κυβέρνησης. Ή ο Αλέξης ξεκόλλησε. Ή και τα δύο μαζί.

Ποιος να το ‘λεγε πριν μερικά χρόνια ότι θα ακούγαμε από τα χείλη του καθοριστικού  για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης Πάνου Καμμένου το ιστορικό «έχουμε κυβέρνηση».

7) Τα Προπύλαια είναι το νέο Ζάππειο.

8) Στους κερδισμένους αυτών των εκλογών και η λογοτεχνία.

Από αυτήν δανειζόμενοι λοιπόν, θα προτρέπαμε τον νέο πρωθυπουργό της χώρας να προσέξει την πρόταση: «Καβάλα αλλά κράτα τα γκέμια, ανασχημάτιζε την ατζέντα σου με τα θέματα που αναδύονται, επίλεξε ένα προνομιακό σημείο για να παγώσεις τις ψευδαισθήσεις, να πεις όλη την αλήθεια. Ευνόησε, υποδέξου το φαινόμενο «Silent Spring» (Σιωπηλή Ανάδυση). Το ξεπέταγμα μιας σιωπηλής πλειοψηφίας, μιας ήρεμης δύναμης που θα στηρίξει τη νέα ατζέντα σου». Διαφορετικά ό,τι ανατέλλει γρήγορα το ίδιο γρήγορα και δύει…

Posted in: πολιτική