Από τη στιγμή των ένοπλων επιθέσεων σε εκατοντάδες αμάχους στο Παρίσι, τα γεγονότα σε όλο το φάσμα του σύγχρονου παγκόσμιου πολέμου επιταχύνονται.
Και είναι βέβαιο πως θα επιταχύνονται διαρκώς, έτσι ώστε, σε λίγο, θα είναι αδύνατη η πλήρης κάλυψή τους, καθώς ένα πλήθος μικρών και μεγάλων αλληλοσυσχετιζόμενων γεγονότων θα δοκιμάζουν με αλλεπάλληλα σοκ το σώμα της ανθρωπότητας. Οπότε, θα επικεντρωθούμε σε ορισμένα, μόνο, σημεία του πολέμου ώστε να γίνουν ευδιάκριτες –ελπίζουμε– κάποιες βασικές στοχεύσεις του.
Κατ’ αρχήν, μπορούμε να πιστέψουμε τον ισχυρισμό των ενόπλων ισλαμιστών που πραγματοποίησαν τη σφαγή στο Παρίσι; Ότι, δηλαδή, ήταν πράξη εκδίκησης –όπως ανέφεραν– για το ρόλο του Γαλλικού κράτους στη Συρία; Είναι οξύμωρο, καθώς είναι γνωστό πως η Γαλλία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στον εξοπλισμό των ισλαμιστικών ομάδων που μάχονται τον Άσσαντ και αποτελούν αυτό που οι Δυτικοί ονομάζουν «μετριοπαθή αντιπολίτευση». Όπως επίσης, είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του διεθνούς πολιτικού κλίματος υπέρ των «μετριοπαθών» οι οποίοι ευθύνονται για πλείστες φρικαλεότητες κατά αμάχων. Εδώ, βέβαια, μπαίνει το ζήτημα του διαχωρισμού των «μετριοπαθών» από τους «σκληροπυρηνικούς» του ISIS, αλλά τα γεγονότα καταδεικνύουν πως τα όρια μεταξύ των διαφόρων ισλαμικών σχηματισμών που δρουν στη Συρία είναι πολύ θολά και συχνά υπάρχει ανταλλαγή εξοπλισμού και μαχητών μεταξύ τους, καθώς ο στόχος όλων είναι καταρχήν κοινός: Η ανατροπή του Άσσαντ και η επισημοποίηση της αλλαγής συνόρων στη Μέση Ανατολή με την ανάδυση νέων κρατικών σχηματισμών. Όπως και οι «σπόνσορες» είναι κοινοί: Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Τουρκία υπό την υψηλή εποπτεία και συντονισμό των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Τι κάνει, λοιπόν, η Γαλλία στη Συρία που δεν συμφέρει το ISIS; Μέχρι στιγμής, τίποτα. Το αντίθετο μάλιστα.
Εδώ μπορεί να προβληθεί ο ισχυρισμός πως η Γαλλία και η Ευρώπη γενικότερα, υφίστανται τα αποτελέσματα της υποστήριξής τους στους ισλαμιστές, οι οποίοι πλέον «ξέφυγαν» και απειλούν τους «πρώην» υποστηρικτές τους. Κάτι τέτοιο ισχυρίστηκαν και οι Γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες –κατά τα λεγόμενά τους– προειδοποιούσαν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Μπορούμε, όμως, να διατηρούμε σοβαρές αμφιβολίες για την απώλεια ελέγχου σε γεγονότα τέτοιας κλίμακας, σε έναν πόλεμο όπου ακόμα και οι ισχυρότεροι εξουσιαστές παίζουν το μέλλον τους. Κάτι που φυσικά δεν μπορεί να αποδειχθεί ακράδαντα, αλλά μόνο με έμμεσο τρόπο, παρατηρώντας τις συνολικές στοχεύσεις των κυρίαρχων σε τοπική και πλανητική κλίμακα.
Κατά δεύτερον, δεδομένου πως βρίσκεται σε εξέλιξη ένα από τα μεγαλύτερα κύματα μετανάστευσης στην Ιστορία με κατεύθυνση την Ευρωπαϊκή ήπειρο, ως αποτέλεσμα είτε των πολέμων είτε της ανέχειας στον λεγόμενο «αναπτυσσόμενο» κόσμο (Αφρική-Ασία), γιατί το ISIS να θέσει σε κίνδυνο την ομαλή ροή της θάλασσας των μεταναστών μέσω της οποίας διασφαλίζει τη διακίνηση των μαχητών του στην Ευρώπη; Ήδη παρατηρούμε την αυξανόμενη ένταση, τόσο, στον πολιτικό όσο και στον κοινωνικό χώρο όλων των Ευρωπαϊκών κρατών, όπου άλλοι θέλουν τις πόρτες ανοιχτές και άλλοι χτίζουν φράχτες. Δεν ήταν αναμενόμενο μια τέτοια ενέργεια στο Παρίσι να ενισχύσει τις τάσεις αποκλεισμού των μεταναστευτικών ροών; Σε τι θα συνέφερε τους ισλαμιστές η ενίσχυση της καχυποψίας ή του μίσους από την πλευρά των Ευρωπαϊκών λαών κατά των αλλόφυλων και αλλόθρησκων –και άρα επιβεβαίωση των εθνιστών της Ευρώπης– την ώρα που η ελίτ, που κρατά αυτή τη στιγμή τα ηνία στην Ευρώπη, τους «κλείνει το μάτι» επιδιώκοντας για τους δικούς της λόγους την πληθυσμιακή ανάμειξη και αλλοίωση σε όλη την Ευρωπαϊκή αυτοκρατορία;
Τα ερωτήματα αυτά δεν συνάδουν με την ευφυΐα ανθρώπων που ειπώθηκε πως ήταν σε θέση να πιάσουν στον ύπνο το σύνολο των Ευρωπαϊκών μηχανισμών ασφαλείας. Όχι πως είναι εντελώς απίθανο, το θέμα όμως είναι πως έκαναν ακριβώς αυτό που ήθελαν οι αυτοκράτορες της Δύσης. Η εξήγηση αφορά δύο επίπεδα: το ένα είναι το μέτωπο του πολέμου στη Συρία και το άλλο το εσωτερικό μέτωπο της διαμορφούμενης Ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας. Δύο συνθήκες που διόλου τυχαία εξελίσσονται ταυτόχρονα και παράλληλα μεταξύ τους.
Α) Μέση Ανατολή
Η σφαγή στο Παρίσι σχετίζεται κατ’ αρχήν με τη Ρωσική επέμβαση στη Συρία τους τελευταίους τρεις μήνες, η οποία αποδείχθηκε μέχρι στιγμής εξαιρετικά επιτυχημένη σε ό,τι αφορά τους διακηρυγμένους στόχους της. Όχι μόνο στο στρατιωτικό πεδίο αλλά και στο πολιτικό-επικοινωνιακό. Οι Ρώσοι δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα να αποδομήσουν τα «ηθικά» επιχειρήματα της Δυτικής συμμαχίας. Ανέδειξαν την υποστήριξη των δυτικών κρατών στους ισλαμιστές μέσω του οικονομικού και στρατιωτικού εξοπλισμού τους. Ανέδειξαν τις πωλήσεις πετρελαίου από τον ISIS στα δυτικά κράτη μέσω Τουρκίας. Ανέδειξαν το ρόλο των ισλαμιστών στη διακίνηση προσφύγων. Και τελικά οι στρατιωτικές τους επιτυχίες σε μικρό χρονικό διάστημα έκαναν και τον πλέον αδαή να αναρωτιέται για το τί ακριβώς έκαναν οι Αμερικανοί που επί ενάμισι χρόνο υποτίθεται πως βομβάρδιζαν τους ισλαμιστές. Τριάντα χιλιάδες αεροπορικές επιδρομές είχαν πραγματοποιήσει σε επτά μήνες στη Λιβύη για να ρίξουν τον Καντάφι… Και μόλις 250 σε ενάμισι χρόνο κατά του ISIS. Παράλληλα, Ρώσοι με το στρατιωτικό «κλείδωμα» και αεροπορικό έλεγχο της περιοχής κάνουν δύσκολη την οποιαδήποτε «προηγμένη» στρατιωτική Δυτική παρουσία στην περιοχή χωρίς τη δική τους συγκατάθεση.
Οι Ρώσοι, βέβαια, δεν πήγαν εκεί για να σώσουν τον κόσμο. Εάν αρνούνταν να πολεμήσουν τους ισλαμιστές στη Συρία, όχι μόνο θα έχαναν κάθε πρόσβαση στη μελλοντικά διαμορφούμενη Μέση Ανατολή, αλλά σύντομα θα ήταν αναγκασμένοι να πολεμούν τους ισλαμιστές στον Καύκασο ή και στην ίδια τη Ρωσία. Ο Πούτιν μιλά την «παραδοσιακή» κυνική γλώσσα των ρεαλιστών εξουσιαστών που δεν καθοδηγούνται από ιδεοληψίες όπως οι Δυτικοί συνάδελφοί τους. «Σεβόμαστε τα συμφέροντά σας, σεβαστείτε κι εσείς τα δικά μας, συνδιαμορφώνουμε τον κόσμο κι όλα καλά». Οι Ρώσοι έχουν αποδείξει πως δεν είναι «μοναχοφάηδες» και πως σέβονται τις «σφαίρες επιρροής» του καθενός. Απομένει και στους Δυτικούς να το αποδείξουν έστω και εξ ανάγκης…
Εκεί λοιπόν, που η Δυτική συμμαχία είχε «στριμωχθεί» σχεδόν παρακολουθώντας απλώς τους Ρώσους να κάνουν παιχνίδι, βομβαρδίζοντας όχι τόσο τον ISIS όσο τους «μετριοπαθείς» που με κόπο έστησε η CIA στην περιοχή, έρχεται η σφαγή στο Παρίσι η οποία αναζωπυρώνει τα «ηθικά» επιχειρήματα των δυτικών για ενεργότερη επιθετική παρουσία στην περιοχή. Οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί στέλνουν από ένα αεροπλανοφόρο… Εμείς λέτε πως υποστηρίζουμε τον ISIS; Αν είναι έτσι τότε γιατί ο ISIS πραγματοποιεί και απειλεί με επιθέσεις όλη τη Δύση;
Τα θύματα του Παρισιού ήταν επιτρεπτή θυσία στην απόπειρα «αλλαγής παιχνιδιού» από πλευράς της Δυτικής συμμαχίας, μετά τις εξελίξεις που δρομολόγησε η Ρώσικη εκδοχή «αλλαγής παιχνιδιού» στην περιοχή. Αλλοιώς δεν μπορούν να εξηγηθούν πράγματα που παραβιάζουν την κοινή λογική. Ο θρήνος δεν είχε κοπάσει ακόμα στο Παρίσι και μόλις λίγες μέρες μετά ο αρχηγός της ΜΙΤ (δηλαδή το ίδιο το Τουρκικό κράτος, ένα ΝΑΤΟϊκο συμμαχικό κράτος) υποστηρίζει ανοιχτά τον ISIS δηλώνοντας πως «δεν μπορεί να αγνοηθεί μια τόσο δημοφιλής δύναμη στην περιοχή» και κανείς –ούτε καν οι Γάλλοι– δεν διαμαρτύρεται στο ελάχιστο. Ποιός τελικά «επιτίθεται» στη Γαλλία; Οι Τούρκοι; Το Ισραήλ; Οι Σαουδάραβες; Οι ίδιοι οι Γάλλοι; Οι σύμμαχοι;…
Και γιατί αυτή η εμμονή με τη Γαλλία; Λίγους μήνες μετά τα γεγονότα του Σαρλύ; Δεν έχει ισλαμιστές η Αγγλία, όπου ο ανώτατος μουφτής του Λονδίνου δηλώνει ευθαρσώς πως σε 50 χρόνια η Αγγλία θα ανήκει στους μουσουλμάνους; Δεν έχει ισλαμιστές η Ολλανδία, όπου δηλώνουν ευθαρσώς πως σε 30 χρόνια οι γυναίκες της βασιλικής οικογένειας θα φοράνε μπούργκα; Δεν έχει ισλαμιστές η Γερμανία, πολύ περισσότερους μάλιστα; Αξίζει να παρατηρηθεί πως στις χώρες αυτές αρκέσθηκαν στην επιβολή ενός καθεστώτος μιας αόριστης, αλλά κάπως πειστικής απειλής, χωρίς επιθέσεις, πανομοιότυπα σχεδόν όπως είχε γίνει και με τις επιθέσεις στο Σαρλί. Η Γαλλία σίγουρα κατέχει τη θέση συμβόλου στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή ιστορία. Επί πλέον, η καθολική Γαλλία μπορεί και να ματώνει. Ο σκληρός πυρήνας των προτεσταντών, όχι.
Βούτυρο όλα αυτά στο ψωμί των Ρώσων που φυσικά αισθάνονται δικαιωμένοι… Σύγκλιση και συνεννόηση Πούτιν-Ολάντ… «Ελάτε στη συμμαχία που ηγούμαστε εμείς», λένε οι Ρώσοι. Και κάπου εκεί καταρρίπτεται το Ρώσικο μαχητικό αεροσκάφος, όχι βέβαια από τους Τούρκους οι οποίοι δεν θα αποτολμούσαν κάτι τέτοιο χωρίς να ποντάρουν στο ΝΑΤΟ… Τα θύματα του Παρισιού δεν θα τα εκμεταλλευτούν οι Ρώσοι για να επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή δράσης. Η δυτική συμμαχία είναι που πρέπει να ηγηθεί και οι Ρώσοι να ακολουθήσουν… Η κατάρριψη του αεροσκάφους κατέστρεψε την επιδίωξη των Ρώσων για ισχυρότερη σύγκλιση των Δυτικών στη δική τους γραμμή, την ώρα που ήταν φανερό πως κέρδιζαν την ανοχή, αν όχι τη συγκατάθεση σημαντικών Δυτικών κύκλων. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να είναι πρόθυμοι για συνεργασία αρκεί… το γεγονός να μην επαναληφθεί –και θα φροντίσουν να μην επαναληφθεί. Μόνοι «μουτζούρηδες» οι Τούρκοι, τους οποίους, αφού κόπασε η αρχική κινητοποίηση, σχεδόν «άδειασε» το μισό ΝΑΤΟ…
Η Μέση Ανατολή δεν είναι μόνο χώρος σκληρής αντιπαράθεσης συμφερόντων. Είναι και χώρος συνθέσεων. Για παράδειγμα, οι Κούρδοι αυτή τη στιγμή υποστηρίζονται και από τους Δυτικούς και από τους Ρώσους. Πόσα νέα κράτη θα προκύψουν στη «Νέα» Μέση Ανατολή; Ποιους θα «μουτζουρώσει» η Ιστορία και ποίων τα εγκλήματα θα «απαλείψει»;
Β) Ευρώπη
Όποιος παρατηρεί τις ενέργειες και τις τακτικές της περιβόητης Νέας Τάξης Πραγμάτων, θα διαπιστώσει πως κάθε κίνηση εξυπηρετεί πολλούς και διαφορετικούς στόχους.
Η σφαγή στο Παρίσι εμπέδωσε ένα πολεμικό κλίμα στην Ευρώπη, στον απόηχο, μάλιστα, των εντάσεων –που είναι μόνον η αρχή– σε σχέση με την υποδοχή ή όχι προσφύγων και μεταναστών, ένα κεντρικό ζήτημα για την Ευρωπαϊκή ελίτ για τη διαμόρφωση του Ευρωπαϊκού χώρου του μέλλοντος. Ενός «Ευρωπαϊκού» χώρου ο οποίος μελλοντικά –αν τα πράγματα πάνε «καλά»– δεν θα περιοριστεί σε αυτό καθεαυτό το Ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά θα κινηθεί για να ενσωματώσει και τις περιοχές της βόρειας Αφρικής και πιθανά και της Μέσης Ανατολής.
Δεδομένου πως βρίσκεται σε εξέλιξη το σχέδιο δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και δεδομένου πως δανείζεται τεχνογνωσία από τις ΗΠΑ, όπου το αντίστοιχο εγχείρημα έχει πραγματοποιηθεί, μπορούμε να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές της μιας περίπτωσης από την άλλη. Οι ομοιότητες είναι προφανείς: Οι ελίτ που πραγματοποίησαν το εγχείρημα στις ΗΠΑ είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις Ευρωπαϊκές, συχνά δε είναι ένα και το αυτό. Μια θεμελιώδης διαφορά είναι πως οι ΗΠΑ ήταν ένα κράτος μεταναστών απ’ όλον τον κόσμο. Ασύνδετων ανθρώπων δηλαδή μεταξύ τους, χωρίς κοινή ιστορία και παραδόσεις, οι οποίοι αναζητούσαν τη δική τους «Γη της Επαγγελίας». Και οι οποίοι για να τη βρουν εξολόθρευσαν σε λίγους αιώνες τους ιθαγενείς πληθυσμούς της Αμερικής. Πάνω σ’ αυτήν την ετερόκλητη και ανομοιογενή μάζα μεταναστών με μοναδικό συνδετικό κρίκο το χρήμα και την επιβίωση, επιβλήθηκαν κάποιες ολιγάριθμες αλλά συμπαγείς και αποφασισμένες ευρωπαϊκές εξουσιαστικές ομάδες που διέθεταν τόσο το χρήμα όσο και την τεχνογνωσία διαχείρισης τόσο της οικονομίας όσο και των ανθρώπων και φυσικά του πολέμου.
Υπάρχει, δηλαδή, τεχνογνωσία στο πως ομογενοποιούνται τεράστιες μάζες ανθρώπων, με δεδομένο πως αυτές είναι ασύνδετες, κατακερματισμένες και χωρίς κοινή ιστορία. Κάτι που δεν συμβαίνει στον Ευρωπαϊκό χώρο. Η Ευρώπη έχει ακόμα τους «ιθαγενείς» της. Αιώνες ιστορίας και αιματηρών πολέμων έχουν παγιώσει ένα σύνολο από κατά τόπους ισχυρές παραδόσεις και ταυτότητες. Ομογενοποίηση σημαίνει πως αυτές θα πρέπει να διαλυθούν μέσα στο αμάλγαμα του Ευρωπαίου πολίτη.
Ο τρόπος, λοιπόν, που σκέφθηκαν οι Ευρωπαϊκές ελίτ (ακριβέστερα οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ) ήταν «να γίνουμε όλοι μετανάστες». Είτε εσωτερικοί μετανάστες εντός της Ευρώπης από τους δυστυχείς που υφίστανται τον πόλεμο της «οικονομικής κρίσης», είτε εξωτερικοί μετανάστες, από τους δυστυχείς των πραγματικών πολέμων και της ανέχειας από άλλες περιοχές του κόσμου. Η βίαιη συγκέντρωση διαφοροποιημένων πληθυσμών στον ίδιο χώρο δημιουργεί δύο δυνατότητες. Από τη μια την αποδόμηση των παλαιών εθνικών διαφοροποιήσεων εντός του Ευρωπαϊκού χώρου. Από την άλλη εγγυάται την συγκρουσιακή δυναμική ανάμεσα σε ετερόκλητους πληθυσμούς που αναγκάζονται να συνυπάρξουν. Μπροστά στην προοπτική του χάους, ποια θα είναι η δύναμη που θα εγγυάται την ασφάλεια και τη σταθερότητα; Όλοι εναντίον όλων και οι κοσμοκράτορες κυρίαρχοι των πάντων. Αλλά η «ασφάλεια» και η «σταθερότητα» έχουν ένα τίμημα… Πλήρης αποδοχή του ελέγχου. Ηλεκτρονικό χρήμα και τσιπαρισμένα κορμιά. Υποταγή ή χάος. Διαχρονικά στέρεο επιχείρημα.
Ας αναρωτηθεί κάποιος: θα είχε την ίδια επιτυχία ο οικονομικός πόλεμος εναντίον των κοινωνιών της Ευρώπης χωρίς τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή; Για παράδειγμα, ο Έλληνας ή ο Ιταλός ή ο Ισπανός, παρ’ ότι μπορεί να υφίστανται τις συνέπειες, κοιτάζουν την ανελέητη σφαγή στη Συρία και αισθάνονται «τυχεροί». Μπροστά στην προοπτική να αντιδράσουν –ίσως– βλέπουν τους πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται και ανακαλύπτουν πως περιβάλλονται από «λύκους». Βρίσκονται ενώπιον γεγονότων που νοιώθουν πως ξεπερνούν τις δυνάμεις τους. Οικονομική κρίση, πόλεμος και προσφυγικό είναι κομμάτια του ίδιου ακριβώς σχεδιασμού.
Το «χαλιφάτο» δεν έχει κανένα άγχος για το να σταματήσουν οι προσφυγικές ροές. Γνωρίζει πως οι Ευρωπαϊκές ελίτ τις θέλουν. Όταν ένα κτήνος σαν τον Σόιμπλε λέει πως «δεν μπορούμε να μιλάμε για χρήματα όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές», εννοώντας τον πνιγμό μεταναστών στο Αιγαίο, καλύτερα να μην ποντάρουμε στις «ανθρωπιστικές» του προθέσεις. Την ανθρωπιά την έδειξαν πολλοί κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου, είτε στα νησιά είτε στην Ειδομένη και αλλού, οι οποίοι ανώνυμα, χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες, οργανώθηκαν και συνέδραμαν με τρόφιμα και ρουχισμό τους πρόσφυγες, γνωρίζοντας πως αυτό που συμβαίνει τούς ξεπερνά. Την ώρα, μάλιστα, που αποτελούν και οι ίδιοι στόχο των κοσμοκρατόρων με όλο αυτό το ρεύμα μεταναστών στην περιοχή τους.
Τα θύματα του Παρισιού, λοιπόν, ήταν επιτρεπτή θυσία για την αποδοχή του ακόμη σκληρότερου ελέγχου των ευρωπαϊκών συμμοριών πάνω στον πληθυσμό της ηπείρου.
Θα τελειώσουμε επισημαίνοντας έναν ακόμη σημαντικό λόγο για τον οποίο μέρος της παγκοσμιοποιημένης ελίτ δείχνει εύνοια προς το Ισλάμ. Και για να μιλάμε συγκεκριμένα, στην ακραία εκδοχή του Ισλάμ. Την εκδοχή αυτή η οποία τρεις δεκαετίες πριν ήταν περιθωριοποιημένη εντός του μεγαλύτερου μέρους των ίδιων των μουσουλμανικών κοινωνιών, αλλά έγινε κράτος εν κράτει σταδιακά με την αμέριστη συμπαράσταση των Δυτικών υπηρεσιών μετά την εισβολή των πάλαι ποτέ Σοβιετικών στο Αφγανιστάν.
Η εύνοια αυτή δεν έχει, βέβαια, κάποιο θρησκευτικό χαρακτήρα. Οφείλεται στον άτεγκτο χαρακτήρα του καθεστώτος της Σαρία. Στον ισοπεδωτικό χαρακτήρα που διακρίνει το «Νόμο του Θεού». Στην ικανότητά του να «σκεπάζει» με τη βία ολόκληρες διαφοροποιημένες κοινωνίες και να τις φέρνει σε έναν κοινό παρονομαστή.
Μια ικανότητα που την είχε και ο Χριστιανισμός τους πρώτες αιώνες της επικράτησής του. Ο «Νόμος του Θεού» σκέπασε την τότε Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και αποτέλεσε τη βάση της διοίκησης και μακροημέρευσής της. Οι Ρωμαίοι έγιναν χριστιανοί, ακριβώς επειδή οι αυτοκράτορές τους ζήλεψαν τον έλεγχο που μπορούσε να διατηρεί το ιερατείο στους πιστούς του. Η σημερινή Δυτική αυτοκρατορία είναι ο διάδοχος της τότε Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μιας αυτοκρατορίας που στο πέρασμα των αιώνων άλλαξε χέρια.
Σήμερα, η μόνη θρησκεία που ακόμη διατηρεί τέτοια χαρακτηριστικά είναι το Ισλάμ, και κυρίως στην αιρετική –για τους Μουσουλμάνους– εκδοχή του των Ουαχαμπιστών της Σαουδικής Αραβίας που είναι και βασικοί χρηματοδότες του ISIS. Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να παίζει πλέον τέτοιον ρόλο. Οι χριστιανικές κοινωνίες έχουν γίνει πολύ περισσότερο περίπλοκες. Δεν είναι παράξενο, για παράδειγμα, για κάποιον να θεωρεί εαυτόν χριστιανό και το βράδυ να διαβάζει Νίτσε και να μη βρίσκει καμία αντίφαση σ’ αυτό, απλά να το θεωρεί ως διαφορετική φιλοσοφική θεώρηση στο δρόμο ανάπτυξης του πνεύματος. Τέτοια «πολυπλοκότητα» δεν υφίσταται στους χώρους όπου επιβάλλεται η συγκεκριμένη εκδοχή του Ισλάμ.
Επίπλέον, μόνο τυφλοί δεν βλέπουν, πλέον, πως ο Χριστιανισμός βρίσκεται, άτυπα και ακήρυκτα, υπό διωγμόν στις Δυτικές κοινωνίες, και ειδικότερα οι λιγότερο «κοσμικές» εκδοχές του που διατηρούν ισχυρά στοιχεία εσωτερικής πνευματικότητας. Τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Οπότε, η παρουσία του Ισλάμ στην Ευρώπη χρησιμοποιείται για τον περαιτέρω περιορισμό του με απώτερο στόχο την ακύρωση και των δύο και την ανάδειξη νέας θρησκείας που θα είναι περισσότερο συμβατή με τη σύγχρονη πολιτιστική – τεχνολογική εξέλιξη.
Μέχρι τότε, όμως, «πατήρ πάντων πόλεμος». Ένας πόλεμος, όμως, που όλοι καταλαβαίνουν πως έχει όλες τις προδιαγραφές να χαρακτηριστεί παγκόσμιος, γενόμενος σταδιακά περισσότερο θερμός. Είναι ήδη παγκόσμιος, εφ’ όσον σε ένα μικρό κομμάτι γης του πλανήτη, στη Μέση Ανατολή, έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι μεγαλύτεροι «λύκοι» που έχει γεννήσει και τα τελευταία 5 έτη το μόνο που βλέπουμε είναι μια σταθερή κλιμάκωση. Οι επιθέσεις στο Παρίσι μπορούν να θεωρηθούν ακριβώς ως προετοιμασία για το μεγαλύτερο που έρχεται. Εθίζεται ο κόσμος, μέσα στο χάος που ζει, στην ιδέα του «μεγαλύτερου που έρχεται». Προετοιμάζεται ψυχικά για αυτό. Εθίζεται στο «αναπόδραστο». Είναι εύκολο για κάποιον να αναρωτιέται, γιατί άραγε οι άνθρωποι δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν τις προηγούμενες παγκόσμιες ανθρωποσφαγές; Σήμερα μπορούν να δώσουν την απάντηση, παρατηρώντας μόνο τον σταδιακό αλλά σταθερό εθισμό στο «αναπόδραστο». Το οποίο, όμως, δεν είναι απόρροια της Μοίρας, αλλά απίστευτα μεθοδικά σχεδιασμένων πράξεων.
Θ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου